عالی عالی عالی- بسیار لذت بردم . بعد از مدت ها یک کتاب خوندم که حسابی به دلم نشست .پر از تعبیرهای زیاد و درگیر کننده شدید احساسات. مهم ترین چیزی که از این کتاب یاد گرفتم و بهم یادآوری شد این که انسان هارو نمیشه محدود کرد و باید بذاریم تجربه کنند. صرفا منع کردن از چیزی انسان هارو بیشتر حریص می کنه. البته خیلی خیلی مفاهیم مهم دیگه ای هم داشت که میشه از این داستان یاد گرفت . ولی این نکات اخلاقی در برابر شیوه روایت هیچه. جوری که داستان آدم رو درگیر خودش می کنه و احساسات درگیر می کنه خیلی عالی بود.
      

        با توجه به کامنتهایی که خونده بودم حدس می زدم این رمان جین آستن ضعیف ترین رمانش هست. ولی من این رمان رو حتی از غرور و تعصب هم بیشتر دوست داشتم . واقعا دوسش داشتم و تقریبا یک روزه تموم کردم. هم طنز خیلی خوبی داشت، هم عاشقانه قشنگی بود و همینطور فضای گوتیک در بعضی جاهای رمان واقعا جالب بود. داستان کشش خیلی خوبی هم داشت تعجب می کنم که چطور حوصله بعضی خوانندگان سر برده بود. جین آستن بعضی جاها نظرات خودش رو هم میگه خیلی جالب. من عاشق این تیکه هاش بودم .

مثل این تیکه از کتاب:

تصور کنید قهرمان زن یک داستان در پایان ماجراهایش به روستای زادگاهش برمی‌گردد، کامیاب، از نام و آبروی باز یافته، با دیدبه و کبکبه کنترس‌ها، با صف طولانی بستگان و آشنایان در کالسکه‌های دواسبه، و سه ندیمه در کالسکه چهارچرخه سفری در پشت سر... خب، این واقعه ای است که هر داستان‌پردازی با کمال میل درباره‌اش قلم‌فرسایی می‌کند، چون به پایان داستان اعتبار و منزلت می‌بخشد و نویسنده هم قاعدتاً در این شکوه و جلالی که خرج می‌کند سهیم می‌شود.... اما داستان من خیلی فرق دارد. من قهرمان داستانم را تنها و سرافکنده به خانه‌اش برمی‌گردانم، و هیچ شور و حالی نمی‌تواند مرا به اطناب و تفضیل بکشاند. قهرمان زنی که در کالسکه کرایه نشسته است چنان توی ذوقکه هر گونه تلاش برای القای عظمت یا رقت بی‌نتیجه می‌ماند. بنابراین، کالسکه‌ران خیلی سریع از وسط روستا می‌گذرد، از مقابل نگاه دسته  دستهآدم‌هایی که روز یکشنبه از منزل خارج شده‌اند. بعد هم، قهرمان ما خیلی سریع از کالسکه پیاده می‌شود.
      

        همه ی ما عاشقان کتاب کلی کتاب نخونده داریم. من هم یک سری کتاب دارم که قبلا خریدم ولی هنوز فرصت نکردم که بخونم. با این حال، بعضی وقتا خیلی دوست دارم به کتابخونه برم و کتاب بگیرم. حال و هوای کتابخونه رو خیلی دوست دارم.
خلاصه من یه چند تا کتاب از کتابخونه گرفته بودم و اصلا به سلیقه ام نخورد. بعد از به سختی تموم کردن اون کتابا با خودم عهد بسته بودم دیگه از کتابخونه کتاب نگیرم و فعلا فقط کتاب هایی که قبلا خریدم رو بخونم. 

ولی از اون جایی که آدم ها در مقابل کتابا سست می شن من هم اون روز برخلاف چیزی که از خودم انتظار داشتم رفتم کتابخونه و چند تا کتاب کلاسیک که یکیش جین ایر بود رو برداشتم. 

از لحظه ای که این کتاب رو شروع کردم فهمیدم عجب کتاب معرکه ای. هر چقدر که می خوندمش بیشتر عاشقش می شدم. باورم نمیشه این کتاب 200 سال پیش نوشته شده . چقدر احساسات جین ایر برام آشنا بود و چقدر زیاد لذت بردم از خوندن این کتاب. 

نتیجه گیری این که اگه خواستید از کتابخونه ای که خیلی کتاباش چنگی به دل نمی زنه کتاب بردارید برید سراغ کتاب های کلاسیک مثل جین ایر. پشیمون نمی شید.
      

        برای سرگرمی بد نبود. به زحمت تمومش کردم. چون حجم کتاب خیلی بالاست میشد جاش چند تا کتاب خوب خوند ولی این مطابق سلیقه من نبود. انتظاری مردی به نام اوه ازش نداشته باشین
      

        نمایشنامه «دایی وانیا» از آنتون چخوف درباره آدم‌هایی است که از زندگی‌شان راضی نیستند و حس می‌کنند راه فراری ندارند.

یکی از بخش‌های جالب داستان، آشکار شدن ناگهانی عشق شخصیت‌ها به هم است که خیلی غافلگیرکننده است.

من دایی وانیا را خیلی دوست داشتم. خشمش از سربیاکوف برایم قابل درک بود چون فکر می‌کرد عمرش را پای او تلف کرده است و دیگر راهی برای تغییر ندارد.

در نهایت حرف سونیا که گفت: «باید آرامش پیدا کنیم» برایم خیلی تاثیرگذار بود.

«دایی وانیا» داستانی واقعی و پر از حسرت است.
      

        ترجمه اش اصلا خوب نبود.. می تونست خیلی بهتر باشه. ولی با وجود این خیلی خوب بود و یکی از بهترین کتاب ها در مورد نژادپرستی..
      

        بسیار کتاب خوب و در عین حال غم انگیزی بود. تقلای بین مرگ و زندگی و درک احساسات افرادی که فرد محتضر در بستر دارند. من هم متاسفانه مادرم را به علت سرطان از دست دادم و این کتاب من رو یاد دوران سخت بیماری مادرم انداخت. ولی هیچ وقت مرگ مانند خاموش شدن شمع نیست، بلکه سانحه است.. هر مرگی یک سانحه است. هیچ مرگی طبیعی نیست. 

"وقتی زن پنجاه ساله ای را میدیدم که مرگ مادرش او را از پادرآورده میگفتم او حتما به بیماری اختلال اعصاب دچار شده است  میگفتم همه میمیریم اما آدم هشتادساله دیگر آن قدر پیر شده که مرده به حساب می آید.
اما نه، انسان بدین سبب نمی میرد که به دنیا آمده، زندگی کرده و پیر شده، بلکه به علتی میمیرد. دانستن این که مامان به علت سن و سالش به مرگ نزدیک بود، از این غافلگیری نکاست، او یک غده سرطانی داشت. سرطان انسداد شریان و نارسایی ریوی همان قدر سبعانه گ پیش بینی ناپذیرتذ که از کارافتادن موتور هواپبما در سینه آسمان.

مرگ هر آدمی برای او یک سانحه است، حتی اگر آن را بشناسد و به آن تن در دهد، باز خشونی است ناروا."
      

        من خیلی دوسش دارم. کتاب آرامبخشیه.. چالش و ناراحتی خاصی تو کتاب اتفاق نمیفته. خیلی درگیرتون نمی کنه. به همراه یک لیوان چای یا قهوه در یک بعد از ظهر سرد زمستونی بسیار می چسبه
      

        کتاب جالبی بود. شخصا هیچ وقت به جادوگری و طلسم اعتقاد ندارم. ولی وقتی این کتاب رو می خونید کمی به ذهنیات قبلی خودتون شک می کنید و این که مثل بقیه کتاب های آگاتا کریستی آخرش غافل گیر میشید. کتابی که میشه در یک یا دو روز سریع خوند و لذت دنیارو برد.
      

        این داستان درباره زنی بیوه است که پس از پیدا کردن شغلی، حس می‌کند دوباره مفید است و زندگی‌اش معنا پیدا کرده است. او زندگی ساده و نرمالی دارد و تنها یک پسر را بزرگ می‌کند. اما در جریان داستان، اتفاقاتی رخ می‌دهد که زندگی این زن و شخصیتش را به‌طور کامل دگرگون می‌کند. کتاب به گونه‌ای نوشته شده که با هر صفحه، قلبتان به درد می‌آید و عمیقاً تحت تأثیر قرار می‌گیرید. من هنگام خواندنش بارها اشک ریختم و واقعاً از آن لذت بردم. اگر به دنبال کتابی احساسی و پر از لحظات عمیق هستید، این کتاب را از دست ندهید.
      

        به خاطر تخیلی بودنش خیلی ارتباط برقرار نکردم و به سختی تمومش کردم
      

        نمیدونم دقیقا در موردش چی بگم.. هم دوسش داشتم هم نه. طولانی بودنش می تونه یکم خسته کننده باشه. اما یه جاهایی از داستان بسیار زیباست و کشش زیادی داره
      

        یکی از بهترین کتاب هایی هست که خوندم.. تک تک جملات رو که می خونید مثل یک فیلم در ذهنتون بازسازی میشه. به نظرم برای کسایی ک خیلی اهل رمان نیستن هم عالیه. چون هم حجم کمی داره و هم این که واقعا ارزش ادبی بالایی داره و بی نهایت از خوندنش لذت می بریم. کاش زودتر خونده بودمش.
کتاب در مورد دو کارگر لنی و جورج هستش. لنی یکم کند ذهنه و جورج فردی باهوشه که همیشه هوای لنی رو داره. این دو تا برای کار به مزرعه اربابی میرن و... دیگه بیشتر از این نمیشه گفت چون اسپویل میشه
      

        من هویت رو از بارهستی هم بیشتر دوست داشتم.. خیلی داستان شیرینی بود و ما بین داستان جملات فلسفی و تامل برانگیزی هست که به داستان عمق زیادی می بخشه
      

        این کتاب قلب رو به درد میاره.. چه رنجی کشید این پسر