چرا داستایوسکی این شخصیت‌های جنون زده، این رنج‌های بی پایان و این دنیای تیر ه و تار را به تصویر می‌کشد؟ پاسخ من ساده است. برای این که در برابر این پس زمینه تاریک، تلالو ایمان ادعاییش را دو چندان کند. «برادران کارامازوف» برای من روایت مجدد « جنایات و مکافات » است اما در گستره‌ا‌ی وسیع تر. پرسش داستایوسکی همان است که بود: در برابر طوفان نیهیلیسم (پوچ گرایی) که به خرمن آدمی وزیدن گرفته است چه باید کرد؟

نیهیلیسم سر خوردگی انسان از ناتوانی عقل برای برملا ساختن راز هستی است. ثمره‌ی عصر روشنگری برای انسان از لحاظ معنایی قطع ارتباطش با جهان بیرون و درون بود. از یک سو  علم به او نشان داد که جهان بیرون نه تجلی‌گاهی الهی که دنیایی مکانیکی، سرد و بی هدف است، و از سویی دیگر رویکرد‌های جدید در علوم انسانی او را متقاعد کردند که دین، اخلاق و نظم اجتماعی زنجیر‌های خودساخته‌ایست که بر دستانش بسته‌است. جهان به کلی افسانه زدایی شد، انسان معنای بودنش را به خاطر نمی‌آورد و عصر « مرگ خدا» فرا رسید.
داستایوسکی بر خلاف نیچه که این بی معنایی را در آغوش می‌کشد و از ظهور «ابرمرد» در آینده خبر می‌دهد، به دنبال «پرشی ایمانی» از فراز عقلانیت روشنگری و بازگشت مجدد به سوی خداست. ازین لحاظ او کاملا در جرگه اگزیستانسیالیست‌های خداباور قرار دارد و مشابهت‌ها بین اندیشه‌های او  با الهی‌دان دانمارکی (پدر اگزیستانسیالیسم)، سورن کرکگورد بی دلیل نیست. می‌توان شخصیت‌ها برادران کارامازوف را (دیمیتریِ سرباز و عیاش، ایوانِ روشنفکر و شکاک، آلیوشای راهب و مومن) تا حدی نمادسازی ادبی مرحله‌های وجودی  در اندیشه‌ی کرکگورد دانست. کرکگورد سه مرحله زیبایی شناختی، اخلاقی و دینی را در زندگی انسان از هم تمیز می‌دهد. مرحله زیبایی شناختی جایی است که انسان از پی لذت‌ها و زیبایی‌ها متعدد می‌رود،  نفس او همچون برده‌ای در برابر خدایان متعدد ازین سو به آن سو می‌شود و در نتیجه‌ لحظه‌ای آرامش ندارد. به نظر می‌رسد دیمیتری در این رمان در چنین مرحله‌ای از حیات به سر می‌برد، او مرد عیاشی و جنون زده‌ای است که امیالش و گرایش‌هایش او را به این سو آن سو می‌برد. همین آشوبناکی او را به سوی شر (قتل) می‌کشد.
در مرحله اخلاقی انسان به کمک عقل بر خود مسلط می‌شود و برای نفس خود قوانینی وضع می‌کند. در این وضعیت انسان به یک آرامش ظاهری می‌رسد اما حتی در این مرحله در لبه‌ی پرتگاه قرار دارد. معیاری که او به آن چنگ زده (عقل) هر آن در معرض لغزش قرار دارد و به علت محدودیت‌هایش هیچ گاه قادر به دستیابی به حقیقت مطلق نیست. ایوان نمادی از چنین مرحله‌ای در زندگی است، او شخصیت پایدار و قوی دارد و به کمک عقل در پی تحلیل همه چیز است و حتی در وجود خدا شک دارد چون آن را مطابق با عقل نمی‌بیند. عقل او را این نتیجه‌ی نیهیلیستی رسانده است که: « اگر خدایی وجود نداشته باشد همه چیز مجاز است» . اما دست آخر همان چیز‌هایی که بر اساس عقل نفی می‌کند (وجدان) او را تا لبه‌ی جنون می‌کشاند. 
در نهایت، مرحله دینی  در نظر کرکگورد مرحله‌ای است که به کمک ایمان خالص از میانه‌ی همه‌ی شبه افکنی و ابهامات عقل به سوی خدا می‌جهیم. مرحله‌ای که به آرامش محض می‌رسیم، جایی که جهان و تمام رنج‌های درون آن یکسره معنا می‌یابند. قهرمان این مرحله در نظر کیرکگورد ابراهیم است که بدون هیچ چون چرایی در برابر دستور الهی، راضی به انجام عمل غیر اخلاقی و غیرعقلانی ذبح پسرش می‌شود.  آلیوشا شخصیت عزیز کرده داستایوسکی همان کسی است که پدر زوسیما (پیر دِیر) نور ایمان را در چهره او می‌خواند، همه به صداقت و شرافت او باور دارند و دیمیتری تنها به قضاوت او درباره جنایتی که مرتکب شده باور دارد. ازین رو او بهترین نماد پردازی از مرحله دینی است.
داستایوسکی هم مانند کرکگورد دفاع عقلانی از خدا و اخلاق را ناممکن می‌داند و در نظر او  تنها چیزی از جنس ایمان، رنج یا شور واقعی است که ما در سفر زندگی راهنمایی خواهد کرد. این جدال عقل و ایمان در  جای جای اثر به خصوص در گفتگو‌های بین ایوان و آلویشا  خود را به نمایش می‌گذارد. اما یک مورد جالب ازین موضوع مربوط به زمانی است که آلیوشا به عنوان نماد ایمان به راحتی با فرار برادرش ا ز زندان که گناهی اخلاقی-عقلانی است و به حکم دادگاه (نماد عقلانیت) بر او تحمیل شده موافق می کند. زیرا از منظر ایمانی رنجی که دیمیتری برده است و شوری که در دل اوست او را به مسیر درست راهنمایی خواهد کرد. باید این را هم در نظر بگیریم که دادگاه (عقلانیت) موفق به کشف حقیقت نشد. (چون دیمیتری قاتل نبود)

داستایوسکی از لحاظ ادبی، از لحاظ کندوکاو موشکافانه حالات روانی شخصیت‌ها، از لحاظ عمق گفتگو‌ها (شرح دادگاه دیمیتری به تنهایی خود یک شاهکار است) در قله قرار دارد، همان طور که از استادی چون او انتظار می‌رود. اما به شخصه با اندیشه‌ای که در پی القای آن است همدلی ندارم. هرچند شرح این ناهمدلی به مجالی دیگر نیاز دارد.
        

          باید بدانید که بعدها در زندگی چیزی بالاتر،یا قوی تر،یا عاقلانه تر یا مفیدتر از خاطره ای خوش،بخصوص خاطره های کودکی، خاطره های خانه ی پدر و مادر نیست...
        

          با یه روس صحبت می کردم می گفت من خودم حوصله ندارم آثار کلاسیکمون رو بخونم. 
حالا ما چرا این قدر قفلی زدیم روشون نمی دونم!
        

          رمانی فلسفی در بستر روزمره یک خانواده... داستان با نوع ارتباط ۳ برادر به نام های آلیوشا، دیمیتری و ایوان با یکدیگر و پدرشان فئودور کارامازوف که مردی با شخصیت منفی و ناپسند است شاکله یافته. فئودور خادمی به نام اسموردیاکوف دارد که در روند داستان مکشوف می‌شود که وی فرزند نامشروع فئودور است. 
نوع شخصیت پردازی کاراکترها بسیار متنوع و متفاوت است و داستایوسکی در این امر خلاقیت و دقت بسیار دارد.  قهرمان و شخص اول داستان آلیوشاست که تربیتی اخلاقی و دینی دارد.
برداران کارامازوف در حوزه مسئله شر بسیار مورد توجه و استناد است. این اثر در حیطه فلسفه اخلاق و مسئله اخلاق نیز حرف برای گفتن و شنیدن دارد.
شاید خواننده در قسمت های از داستان خمود و کسل شود، اما به زودی به اتمام رمان ترغیب می شود.
        

          «چشم‌هایم را می‌بندم و از خود می‌پرسم اگر همگان مؤمن‌اند، منشأ ایمان کجاست؟ و آن‌گاه می‌گویند منشأ آن خوف از پدیده‌های خوف‌انگیز طبیعت است و ذره‌ای واقعیت ندارد. و به خودم می‌گویم: اگر تا آخر عمر با ایمان زندگی‌کنم و زمان مردن که می‌رسد چیزی جز -به قول نویسنده‌ای*- «گزنه‌هایی که بر گورم می‌رویند» درمیانه نباشد، آن وقت چه؟
*گفته‌ای بازاروف در پدران و پسران اثر تورگینف» 
- برادران کارامازوف، ترجمه‌ی صالح حسینی صص۸۴ و ۸۵

اگر تابه‌حال این سوال را از خود نپرسیده‌ایم و برای رسیدن به پاسخ آن شب و روز نشناخته‌‌باشیم حتماً حسابی خود را به بی‌خیالی زده‌ایم و یا فکر می‌کنیم که خود را به بی‌خیالی زده‌ایم. اگر قبل و بعد از هر دم‌ و بازدم و هر حرکتی که به عضلات و استخوان‌های خود زحمت انجام آن‌را می‌دهیم این پرسش را از نظر نگذرانده‌باشیم باید حسابی خوش‌خیال باشیم که داریم برای هدفی ادامه‌می‌دهیم. اگر زندگی را بازار سرچهارراه بدانیم که خود را در وسط آن یافته‌ایم و می‌خواهیم بگردیم و ببینیم تهش به‌ کجا می‌رسد حتما قدر هر گامی که بر‌می‌داریم را نمی‌دانیم و سر هر دکانی که می‌ایستیم نمی‌دانیم برای چه به اجناسش چشم دوخته‌ایم. 
اصلا این فضولی‌ها به تو نیامده! مگر این شکم گرسنه امان می‌دهد که به این چیزها فکر کنیم؟ حضرت شکم فوراً دستور می‌دهد خود را به جایی برسان و یک‌جوری حاجتش را برآورده‌ساز! خیلی هم فرصت نمی‌دهد و اگر اطاعت امر نکنی کاری‌می‌کند قوای ادراکی‌ات تحلیل برود و چنان معده‌ات بر طبل رسوایی بکوبد که شرمنده عالمی بشوی. پس لابد همان بهتر که فعلاً اوامر این کالبد‌خاکی را پاسخ دهیم و اگر خدای‌ناکرده زبانم لال فراغتی حاصل شد قیل و قال‌های دیگران در این مورد را مرور کنیم و کمی که گذشت احساس کنیم چشم‌ها سنگین شده و وقت خواب نیمروزی فرا رسیده است. وقت زیاد است و اگر خالقی هم باشد خودش می‌داند که چطور از سر صبح تا ته‌ شب دوان‌دوان برای بقا با دیگر مخلوقات یک و به دو کرده‌ایم.

instagram:ali_marashi2
        

          بچه ها هم بار دیگر فریاد زدند : ( زنده باد کارامازوف)
     "خط پایانی کتاب"
واقعا زنده باد کارامازوف و زنده باد داستایوفسکی. رمانی پر از مفاهیم فلسفی به ویژه فلسفه اخلاق که روایت گر خانواده ای عجیب و روابط بین آن ها است. این رمان هر لحظه شما را شگفت زده می کند و هیچ شخصیتی در این داستان قابل پیشبینی نیست  و هر کاری از هرکسی بر می آید . خانواده متشکل از فئودور کارامازوف در نقش پدر خانواده و دیمیتری ، ایوان و آلیوشا سه فرزند مشروع و اسمردیاکوف مصروع  فرزند نامشروع او می باشند. به نوعی می توان گفت که کتاب برادران کارمازوف ابتر واقع شده و اجل به داستایوفسکی مهلت نگارش جلد سوم را به او نداده است. این اثر بس شگرف مورد تحسین متفکران بزرگی مانند : انیشتن ، ویتگنشتاین، فروید و هایدگر قرار گرفته است. شاید در اواسط کتاب کمی خسته شوید اما ادامه دهید زیرا در ادامه همچین خبری نیست  به نحوی که پایین گذاشتن کتاب کار دشواری خواهد بود.
        

          بچه ها هم بار دیگر فریاد زدند : ( زنده باد کارامازوف)
     "خط پایانی کتاب"
واقعا زنده باد کارامازوف و زنده باد داستایوفسکی. رمانی پر از مفاهیم فلسفی به ویژه فلسفه اخلاق که روایت گر خانواده ای عجیب و روابط بین آن ها است. این رمان هر لحظه شما را شگفت زده می کند و هیچ شخصیتی در این داستان قابل پیشبینی نیست  و هر کاری از هرکسی بر می آید . خانواده متشکل از فئودور کارامازوف در نقش پدر خانواده و دیمیتری ، ایوان و آلیوشا سه فرزند مشروع و اسمردیاکوف مصروع  فرزند نامشروع او می باشند. به نوعی می توان گفت که کتاب برادران کارمازوف ابتر واقع شده و اجل به داستایوفسکی مهلت نگارش جلد سوم را به او نداده است. این اثر بس شگرف مورد تحسین متفکران بزرگی مانند : انیشتن ، ویتگنشتاین، فروید و هایدگر قرار گرفته است. شاید در اواسط کتاب کمی خسته شوید اما ادامه دهید زیرا در ادامه همچین خبری نیست  به نحوی که پایین گذاشتن کتاب کار دشواری خواهد بود.
        

          برادران کارامازوف اولین کتاب‌صوتی بلندی بود که تجربه کردم، تجربه‌ای ۵۴ساعته که زمان‌های بسیاری در چندماه اخیر را برایم زنده کرد. ساعت‌های اتوبوس، مترو، بی‌آرتی و انتظار.
کتابی که علیرغم نواقصی که بعضا در تولید داشت، من از آن لذت بردم؛ از صدای گوینده و تدوین مجموعه تا خدمات اپلیکیشن نوار.
و باید خسته‌نباشید گفت به مجموعه نوار بابت تولید و انتشار چنین آثار فاخری!

اما درباره برادران کارامازوف:
جز شاهکار چه چیزی می‌تواند باشد؟ من پیش از این نه با ادبیات داستانی و رمان بیگانه بوده‌ام و نه خاصا با ادبیات روسیه؛ از #داستایوسکی هم آثار مختصرتری مانند قمارباز و شب‌های روشن را خوانده بودم اما هیچ‌یک از چیزهایی که قبلا خوانده‌ام شبیه این نبود.
البته برخی زیاده‌گویی‌ها برای امروز ما گهگاه حوصله‌سربر است اما شخصیت‌پردازی بی‌نقص این رمان و جزئیات عجیب و دقیق آن هر نقصی را از یاد می‌برد.
یقینا این اثر از میراث‌های بزرگ بشری است و خواندنش برای هرکس که می‌خواهد انسان را بشناسد واجب. پس حتما برنامه‌ای برای خواندنش داشته باشید.
        

          به نام خدا 
این رمان روایتی از رویدادهای زندگی خانواده کارامازوف (شامل پدر و سه پسر) است.

مبنای حوادث رمان را تفاوت‌های عقیدتی و رفتاری اعضای خانواده شکل می‌دهد. این تفاوت‌ها مشکلات و خرده‌روایت‌هایی را پدید می‌آورد که نویسنده داستان را به کمک آنها پیش برده است.

مشکلاتی که برای خانواده کارامازوف و، به تبع، برای نزدیکان این خانواده رخ می‌دهد، زمینه‌ساز بروز چالش‌های اجتماعی، اخلاقی، فلسفی و... می‌شود. نویسنده واکنش شخصیت‌ها به این رخدادها را مقدمه طرح ارزش‌های اخلاقی به شیوه غیرمستقیم می‌کند.

ارزش‌هایی مانند درستکاری، نوع‌دوستی، بخشش، صداقت و... طوری در داستان مطرح شده است که گویی قرار است به شکل غیرمستقیم به خواننده آموزش داده شود.

ترجمه آقای پرویز شهدی روان است.
        

          من دو نسخه متفاوت از برادران کارامازوف خوندم.یکی برای همین نشر و دیگری از نشر مرکز با ترجمه احمد علیقلیان .امتیازی که دادم برای این نشر هست وگرنه امتیاز کتاب بدون شک‌۵ ستاره است.
        

          برادران کارامازوف اولین کتاب‌صوتی بلندی بود که تجربه کردم، تجربه‌ای ۵۴ساعته که زمان‌های بسیاری در چندماه اخیر را برایم زنده کرد. ساعت‌های اتوبوس، مترو، بی‌آرتی و انتظار.
کتابی که علیرغم نواقصی که بعضا در تولید داشت، من از آن لذت بردم؛ از صدای گوینده و تدوین مجموعه تا خدمات اپلیکیشن نوار.
و باید خسته‌نباشید گفت به مجموعه نوار بابت تولید و انتشار چنین آثار فاخری!

اما درباره برادران کارامازوف:
جز شاهکار چه چیزی می‌تواند باشد؟ من پیش از این نه با ادبیات داستانی و رمان بیگانه بوده‌ام و نه خاصا با ادبیات روسیه؛ از #داستایوسکی هم آثار مختصرتری مانند قمارباز و شب‌های روشن را خوانده بودم اما هیچ‌یک از چیزهایی که قبلا خوانده‌ام شبیه این نبود.
البته برخی زیاده‌گویی‌ها برای امروز ما گهگاه حوصله‌سربر است اما شخصیت‌پردازی بی‌نقص این رمان و جزئیات عجیب و دقیق آن هر نقصی را از یاد می‌برد.
یقینا این اثر از میراث‌های بزرگ بشری است و خواندنش برای هرکس که می‌خواهد انسان را بشناسد واجب. پس حتما برنامه‌ای برای خواندنش داشته باشید.
        

          برادران کارامازوف یک شاهکار از داستایفسکی و یکی از برترین رمان‌های تاریخ روسیه است.

در ابتدا باید بگم که من نسخه‌ی دوجلدی کتاب رو با ترجمه‌ی آقای پرویز شهدی خواندم٬ ترجمه ایشان در مورد محتوای کتاب قابل قبول و روان بود جز یکسری موارد که البته مهم هم بودند٬ همچون ترجمه آیه‌هایی از انجیل که فهمش به فهم بهتر اون بخش کمک می‌کرد اما ایشان فقط سعی داشت متن را به فارسی برگردان کند و به نظرم ارزش محتوایی آن بخش‌هارو به شدت پایین آورد٬ همچنین از نظر من اشعار روسی بسیار بی کیفیت ترجمه شده بود چون من در حال خواندن یک شاهکار روسی بودم و انتظار داشتم با ادبیات روسیه آشنا بشم نه یک چرک‌نویس فارسی و برای مثال یکی از اشعاری که در کتاب بود را ما هنوز هم که هنوزه در مجالس عیش و نوش ایرانی‌ها که از قدیمی‌ها به ارث رسیده و الان می‌فهمم از روسیه وارد ایران شده رو به بدترین شکل ممکن برگردان کرده در حالیکه کافی بود خود شعر کامل رو گوگل کند ( من زن سرباز نمی‌شم اگر بشم کشته میشم٬ من زن سرهنگ نمیشم چون کاری که سرهنگ میکنه...) به همین منظور پیشنهاد میکنم در مورد چنین کتاب‌هایی به دنبال ترجمه‌هایی بروید که مترجم آن را از زبان روسی مستقیما برگردان به فارسی کرده باشه و سایر دوستان هم رضایت داشته باشند از ترجمه.

در مورد خود کتاب٬ آرزو میکنم روزی بشر به علمی دست پیدا کنه و بتونه آدم‌ها رو تکثیر کنه٬ آنوقت یکی از آدم‌هایی رو که باید تکثیر کرد داستایفسکی هست که باز هم برایمان بنویسد چون وقتی نوشته‌هاش رو بعد این همه سال می‌خوانیم تازه می‌فهمیم چقدر از زمان خودش جلوتر را می‌دید و افکارش را به چه زیبایی روی کاغذ می‌آورد. این کتاب مثل آش‌رشته‌ایه که تک تک اقلام درونش گرم به گرم به اندازه توسط یک آشپز حرفه‌ای پخته شده و همه از خوردنش لذت می‌برند٬ در جاهایی که لازمه طنز٬ جایی فلسفه٬ جایی اخلاق٬ جایی هشدار٬ جایی خرابات٬ جایی خداشناسی٬ جایی خودشناسی و ... همه چیز به اندازه‌ی لازم نه کمتر نه بیشتر. من به داستان ورود نمی‌کنم اما جزئیاتی که در داستان روایت میشه رو کافیه با دقت بخوانیم تا خود را در محیط پشت سر یا در کنار شخصیت‌های کتاب حس کنیم٬ وقتی روی هر کدام از شخصیت‌های کتاب فوکوس می‌کنیم حتی باطن او را می‌بینیم چه برسد به ظاهر او و این کاری بود که داستایفسکی به خوبی از پس آن در آمد. برادران کارامازوف انقدر کتاب مشهوری هست که نیاز به نوشتن ریویو نداره کافیه اسمش را سرچ کنیم تا هزاران ریویو از برترین منتقدان ادبی رو در موردش بخوانیم برای
همین چیزی جز تعریف از کتاب و ستایش نویسنده ننوشتم.

پیشنهاد میکنم حتما کتاب را بخوانید و به دوستانتان هدیه دهید، ضمنا این را بدانید که کتابی نیست که بعد یک بار خواندن آن را فراموش کنید.
        

          آیا می دانی که قرن ها سپری خواهد شد و انسان با زبان حکت و علمش اعلام خواهد کرد که دیگر هیچ جنایتی نیست و بنابراین هیچ گناهی نیست ،مگر فقط انسان های گرسنه؟«نخست نان شان ده ،سپس از آنان فضیلت طلب کن.»این چیزی است که آنان بر بیرقی که در برابر تو خواهند افراشت خواهند نوشت و با آن معبد تو نابود خواهد گشت،به جای معبد تو بنای تازه ای بر پا خواهد شد .
        

          «برادران کارامازوف» یکی از مشهورترین رمانهای جهان اثر فئودور  داستایوفسکی که تقریبا اواخر عمرش هم نوشته ولی سالها روی اون کار کرده، حتی جدیدا «دفتر یادداشت های داستایوفسکی »هم درباره این کتاب با ترجمه «بهروز حاجی محمدی» توسط کتاب پارسه چاپ شده.     
رمان طبق معمول طولانیه و پر از مباحث کلامی درباره مذهب، کلیسا، اخلاق، و مجازات که شاید برای همه جالب نباشه درست مثل رمان ««ابله» که ممکنه علیرغم اینکه همه نویسندگان و مشاهیر از کتاب تقدیر کرده باشند ولی خواننده عادی بنظرش خسته کننده بیاد ولی جرئت بیانش رو نداشته باشه که بگن تو هیچی نمی‌فهمی! ولی خوب این کتاب همه پسند نیست هرچند که روایت داستان اصلی خیلی پرکششه و شمارو مجبور می‌کنه روایت های فرعی و مباحثات رو تحمل کنید تا به آخر داستان برسید. من به شخصه از روح مرحوم داستایوفسکی عذرخواهی میکنم که انقدر فرهیخته نیستم که لذت وافر از این شاهکارشون ببرم و وسطاش خسته میشدم.
این کتاب رو با ترجمه پرویز شهدی و صدای بی نظیر «آرمان سلطانزاده» هم گوش کردم، هم خوندم. چون طولانی بود نمی‌تونستم فقط وقتی رانندگی میکنم گوش کنم، برای همین نسخه دو جلدی الکترونیکی رو هم خریدم.
در توضیح داستان به خلاصه ای از معرفی که `طاقچه` در توضیحات کتاب آورده بسنده میکنم:
خانواده کارامازوف عبارتست از پدر، سه برادر از دو مادر و فردی معلول و دچار صرع که فرزند نامشروع یک مادر عقب مانده ذهنی است. افراد این خانواده همه غیر عادی آمد و تعادل روانی ندارند. حتی برادر کوچکتر که به ظاهر جوانی آرام و فرشته خو می آید. این عدم تعادل روانی نقطه مشترک همه آنهاست. حتی افراد دیگر ماجرا هم نامتعادلند. از پیر یک صومعه گرفته تا وکیل و دادستان شهر. کل ماجرای این رمان شگفت انگیز هم درباره رابطه فئودور کارامازوف متمول و فاسد با سه پسرش و فرزند نامشروعش است، چهار فرزندی که همه از پدر متنفرند و تضادهای اخلاقی و رفتاری دارند و دایم در تلاش برای همزیستی مسالمت آمیز با یکدیگرند و در نهایت هم پسر بزرگتر نقشه نابودی پدرش را می کشد اما برادر دیگری به دردسر می افتد. » 

اولین جمله کتاب: 
هشدار نویسنده
«در حقیقت، در حقیقت این را به شما می گویم: اگر دانه گندمی که روی زمین افتاده نمیرد، تنها می ماند، ولی اگر بمیرد محصول فراوانی خواهد داد.»
روایتی از انجیل 

حدود ۱۱۰۰ صفحه یا ۵۰ ساعت 

#برادران_کارامازوف #فئودور_داستایوفسکی #پرویز_شهدی #آرمان_سلطانزاده #طاقچه


        

          یکماه طول کشید تا این کتاب رو به اتمام برسونمظ..این دومین کتابی بود که از این نویسنده خوندم و باید بگم که انقدری که از خوندن این اثر لذت بردم از خوندن رمان ابله لذت نبردم.
پیشنهاد میکنم که حتماًِ حتماً این کتاب رو بخونید و مطمئن باشید که خوندن این رمان شما رو هم به وجد میاره.به نظرم اگر اول این کتاب رو میخوندم بعد ابله رو بهتر بود و اما همه می دونیم که آثار داستایوفسکی سخت خوانِ و خیلی سخت میشه باهاش ارتباط گرفت.
        

          بازگشت به معنویت و دینداری تنها راه نجات انسان‌هاست. اگر بخواهیم این کتاب را یک داستان دینی و مذهبی بنامیم، معتقدم داستایفسکی در نگارش این کتاب موفق بوده و توانست گام بزرگی  بردارد. خواننده با خواندن این کتاب جواب خیلی از شک‌ها و تردیدهایش را می‌یاید. با خیلی از سوالها و تردیدهایی که تا به حال با آن مواجه نبوده، برخورد می‌کند و مجبور می‌شود به همه آنها فکر کند. سوالهایی اساسی و فلسفی مثل انکار وجود خدا، چرایی خیر وشر. تامل در همه اینها باعث می‌شود او با یقین مواجه شود و راه رستگاری را خدمت به خلق، همراهی با مردم بداند. 
 مقابله با خرافه پرستی، همدلی با مردم و استفاده از نعمت های خدا و لذت های دنیوی یکی ازرسالتهای پیامبران است. زوسیما (ص 467)معتقد بوده «زندگی سرچشمه شادی بزرگ است و ماتمکده نیست» راهبانی مانند پدرفراپونت اینها را بدعت می دانسته و بعد از مرگ زوسیما، بدبوشدن پیکرش را نشانه ای بزرگ از جانب خدا می دانست (470ص).  در این داستان نیز بدبو شدن جسد سالک زوسیما ما را ازاو متنفر نمی‌کند. بلکه ما را به فکر وا می‌دارد. ما نیز مثل قهرمان داستان شک می‌کنیم، طغیان می کنیم. پرسشگرانه به یقین می‌ رسیم. در پایان کتاب مراسم خاکسپاری ایلیوشچکا با« خطبه در کنار سنگـ»  آلیوشا پیام رستگاری را می شنویم. «ص 1076 »
        

          داستایفسکی، به سان یک روانشناس فوق حرفه ای که به حالات و روحیات انسان احاطه کامل دارد؛ در این رمان شخصیت‌هایی خلق می‌کند که ابعاد گوناگونی از انسان را مورد تجزیه و تحلیل قرار می‌دهد.

آرزو می‌کردم ای کاش از شاهکارهای ادبی جهان، فیلمی ساخته نمی‌شد.
        

          ساعت دو نیمه شب است و من خسته از کار امروز و مهیا برای مهمانی فردا روی مبل روبروی کتابخانه لم داده‌ام و بعد از حدود سه ماه  با برادران کارامازوف خداحافظی می‌کنم.
از شدت خستگی پلکهایم باز نمی‌شود اما اصرار داشتم تا همین امشب از این خانواده پردردسر جدا شوم. راستش از این جمع خوشم نیامد. آدم‌های دلچسبی نبودند.‌شاید اگر وجود آلیوشا نبود یک لحظه هم کارامازوف ها را تحمل نمی‌کردم. اما آلیوشا با آرامش اش، با ایمانش، با معصومیتش و با آن مهربانی بی حد و حصرش آنقدر جذبم کرد که توانستم برای مدتی خانواده‌اش را تحمل کنم و قصه رنج الیوشای نازنین را بشنوم. پس من هم هم صدا با بچه‌ها می‌گویم: 
زنده باد کارامازوف
زنده باد آلیوشا
زنده باد داستایوفسکی...

        

          شاهکار داستایوفسکی بوده بنظرم
مرده با چهار فرزند که هر کدوم نقشه داشتن پدر رو بکشن تا بتوانن ارثیه ای بگیرن جز یکی از فرزندا هر کدومشون هم با یه خصوصیت بودن مثل بی خدایی و خشم و تند خویی و فکر میکنم الیوشا هم تقریبا خودش رو گم کرده و هدف واضحی نداره . البته اینو هم در نظر بگیرین که پدر و یکی از پسرا عاشق یه زن بودن و پایه اون هم وسط بوده بنظرم جمع کردن و گرد اوردن همچین اثری نمیتونه کار هرکسی باشه به شدت توصیه میکنمش !
        

          مطمئنا نمی خواهم  و در سطحی از آگاهی  هم نیستم که بخواهم مثل اساتید نویسنده و منتقد و ... اظهار نظری در باره کتاب داشته باشم.می توان بگویم که کتاب برادران کارامازوف ، آخرین اثر ناتمام آقای داستایوفسکی  به کتابخانه کوچک من اعتبار بخشید .... .
شاید بتوان گفت نویسنده در این داستان طولانی اعتقادات خود، افکار خودش را در قالب شخصیت های مختلف داستان بیان کرده از جمله خدا ، فلسفه خدا شناسی خودش ،دنیا و رنج و فقری که دارد،فرهنگ حاکم بر آن زمان روسیه و غیره. به هر حال بنده که از خواندن کتاب بسیار خوشحال و مسرورم و به شما دوستان هم توصیه میکنم حتما وقت بگذارید و مطالعه بفرمایید.
جمله برگزیده کتاب
#انسان در عین  حالی که یاغی آفریده شده،برده نیز هست .انسان ضعیف و بد نهاد است.