چرا داستایوسکی این شخصیت‌های جنون زده، این رنج‌های بی پایان و این دنیای تیر ه و تار را به تصویر می‌کشد؟ پاسخ من ساده است. برای این که در برابر این پس زمینه تاریک، تلالو ایمان ادعاییش را دو چندان کند. «برادران کارامازوف» برای من روایت مجدد « جنایات و مکافات » است اما در گستره‌ا‌ی وسیع تر. پرسش داستایوسکی همان است که بود: در برابر طوفان نیهیلیسم (پوچ گرایی) که به خرمن آدمی وزیدن گرفته است چه باید کرد؟

نیهیلیسم سر خوردگی انسان از ناتوانی عقل برای برملا ساختن راز هستی است. ثمره‌ی عصر روشنگری برای انسان از لحاظ معنایی قطع ارتباطش با جهان بیرون و درون بود. از یک سو  علم به او نشان داد که جهان بیرون نه تجلی‌گاهی الهی که دنیایی مکانیکی، سرد و بی هدف است، و از سویی دیگر رویکرد‌های جدید در علوم انسانی او را متقاعد کردند که دین، اخلاق و نظم اجتماعی زنجیر‌های خودساخته‌ایست که بر دستانش بسته‌است. جهان به کلی افسانه زدایی شد، انسان معنای بودنش را به خاطر نمی‌آورد و عصر « مرگ خدا» فرا رسید.
داستایوسکی بر خلاف نیچه که این بی معنایی را در آغوش می‌کشد و از ظهور «ابرمرد» در آینده خبر می‌دهد، به دنبال «پرشی ایمانی» از فراز عقلانیت روشنگری و بازگشت مجدد به سوی خداست. ازین لحاظ او کاملا در جرگه اگزیستانسیالیست‌های خداباور قرار دارد و مشابهت‌ها بین اندیشه‌های او  با الهی‌دان دانمارکی (پدر اگزیستانسیالیسم)، سورن کرکگورد بی دلیل نیست. می‌توان شخصیت‌ها برادران کارامازوف را (دیمیتریِ سرباز و عیاش، ایوانِ روشنفکر و شکاک، آلیوشای راهب و مومن) تا حدی نمادسازی ادبی مرحله‌های وجودی  در اندیشه‌ی کرکگورد دانست. کرکگورد سه مرحله زیبایی شناختی، اخلاقی و دینی را در زندگی انسان از هم تمیز می‌دهد. مرحله زیبایی شناختی جایی است که انسان از پی لذت‌ها و زیبایی‌ها متعدد می‌رود،  نفس او همچون برده‌ای در برابر خدایان متعدد ازین سو به آن سو می‌شود و در نتیجه‌ لحظه‌ای آرامش ندارد. به نظر می‌رسد دیمیتری در این رمان در چنین مرحله‌ای از حیات به سر می‌برد، او مرد عیاشی و جنون زده‌ای است که امیالش و گرایش‌هایش او را به این سو آن سو می‌برد. همین آشوبناکی او را به سوی شر (قتل) می‌کشد.
در مرحله اخلاقی انسان به کمک عقل بر خود مسلط می‌شود و برای نفس خود قوانینی وضع می‌کند. در این وضعیت انسان به یک آرامش ظاهری می‌رسد اما حتی در این مرحله در لبه‌ی پرتگاه قرار دارد. معیاری که او به آن چنگ زده (عقل) هر آن در معرض لغزش قرار دارد و به علت محدودیت‌هایش هیچ گاه قادر به دستیابی به حقیقت مطلق نیست. ایوان نمادی از چنین مرحله‌ای در زندگی است، او شخصیت پایدار و قوی دارد و به کمک عقل در پی تحلیل همه چیز است و حتی در وجود خدا شک دارد چون آن را مطابق با عقل نمی‌بیند. عقل او را این نتیجه‌ی نیهیلیستی رسانده است که: « اگر خدایی وجود نداشته باشد همه چیز مجاز است» . اما دست آخر همان چیز‌هایی که بر اساس عقل نفی می‌کند (وجدان) او را تا لبه‌ی جنون می‌کشاند. 
در نهایت، مرحله دینی  در نظر کرکگورد مرحله‌ای است که به کمک ایمان خالص از میانه‌ی همه‌ی شبه افکنی و ابهامات عقل به سوی خدا می‌جهیم. مرحله‌ای که به آرامش محض می‌رسیم، جایی که جهان و تمام رنج‌های درون آن یکسره معنا می‌یابند. قهرمان این مرحله در نظر کیرکگورد ابراهیم است که بدون هیچ چون چرایی در برابر دستور الهی، راضی به انجام عمل غیر اخلاقی و غیرعقلانی ذبح پسرش می‌شود.  آلیوشا شخصیت عزیز کرده داستایوسکی همان کسی است که پدر زوسیما (پیر دِیر) نور ایمان را در چهره او می‌خواند، همه به صداقت و شرافت او باور دارند و دیمیتری تنها به قضاوت او درباره جنایتی که مرتکب شده باور دارد. ازین رو او بهترین نماد پردازی از مرحله دینی است.
داستایوسکی هم مانند کرکگورد دفاع عقلانی از خدا و اخلاق را ناممکن می‌داند و در نظر او  تنها چیزی از جنس ایمان، رنج یا شور واقعی است که ما در سفر زندگی راهنمایی خواهد کرد. این جدال عقل و ایمان در  جای جای اثر به خصوص در گفتگو‌های بین ایوان و آلویشا  خود را به نمایش می‌گذارد. اما یک مورد جالب ازین موضوع مربوط به زمانی است که آلیوشا به عنوان نماد ایمان به راحتی با فرار برادرش ا ز زندان که گناهی اخلاقی-عقلانی است و به حکم دادگاه (نماد عقلانیت) بر او تحمیل شده موافق می کند. زیرا از منظر ایمانی رنجی که دیمیتری برده است و شوری که در دل اوست او را به مسیر درست راهنمایی خواهد کرد. باید این را هم در نظر بگیریم که دادگاه (عقلانیت) موفق به کشف حقیقت نشد. (چون دیمیتری قاتل نبود)

داستایوسکی از لحاظ ادبی، از لحاظ کندوکاو موشکافانه حالات روانی شخصیت‌ها، از لحاظ عمق گفتگو‌ها (شرح دادگاه دیمیتری به تنهایی خود یک شاهکار است) در قله قرار دارد، همان طور که از استادی چون او انتظار می‌رود. اما به شخصه با اندیشه‌ای که در پی القای آن است همدلی ندارم. هرچند شرح این ناهمدلی به مجالی دیگر نیاز دارد.
        

          با یه روس صحبت می کردم می گفت من خودم حوصله ندارم آثار کلاسیکمون رو بخونم. 
حالا ما چرا این قدر قفلی زدیم روشون نمی دونم!
        

          باید بدانید که بعدها در زندگی چیزی بالاتر،یا قوی تر،یا عاقلانه تر یا مفیدتر از خاطره ای خوش،بخصوص خاطره های کودکی، خاطره های خانه ی پدر و مادر نیست...
        

          «چشم‌هایم را می‌بندم و از خود می‌پرسم اگر همگان مؤمن‌اند، منشأ ایمان کجاست؟ و آن‌گاه می‌گویند منشأ آن خوف از پدیده‌های خوف‌انگیز طبیعت است و ذره‌ای واقعیت ندارد. و به خودم می‌گویم: اگر تا آخر عمر با ایمان زندگی‌کنم و زمان مردن که می‌رسد چیزی جز -به قول نویسنده‌ای*- «گزنه‌هایی که بر گورم می‌رویند» درمیانه نباشد، آن وقت چه؟
*گفته‌ای بازاروف در پدران و پسران اثر تورگینف» 
- برادران کارامازوف، ترجمه‌ی صالح حسینی صص۸۴ و ۸۵

اگر تابه‌حال این سوال را از خود نپرسیده‌ایم و برای رسیدن به پاسخ آن شب و روز نشناخته‌‌باشیم حتماً حسابی خود را به بی‌خیالی زده‌ایم و یا فکر می‌کنیم که خود را به بی‌خیالی زده‌ایم. اگر قبل و بعد از هر دم‌ و بازدم و هر حرکتی که به عضلات و استخوان‌های خود زحمت انجام آن‌را می‌دهیم این پرسش را از نظر نگذرانده‌باشیم باید حسابی خوش‌خیال باشیم که داریم برای هدفی ادامه‌می‌دهیم. اگر زندگی را بازار سرچهارراه بدانیم که خود را در وسط آن یافته‌ایم و می‌خواهیم بگردیم و ببینیم تهش به‌ کجا می‌رسد حتما قدر هر گامی که بر‌می‌داریم را نمی‌دانیم و سر هر دکانی که می‌ایستیم نمی‌دانیم برای چه به اجناسش چشم دوخته‌ایم. 
اصلا این فضولی‌ها به تو نیامده! مگر این شکم گرسنه امان می‌دهد که به این چیزها فکر کنیم؟ حضرت شکم فوراً دستور می‌دهد خود را به جایی برسان و یک‌جوری حاجتش را برآورده‌ساز! خیلی هم فرصت نمی‌دهد و اگر اطاعت امر نکنی کاری‌می‌کند قوای ادراکی‌ات تحلیل برود و چنان معده‌ات بر طبل رسوایی بکوبد که شرمنده عالمی بشوی. پس لابد همان بهتر که فعلاً اوامر این کالبد‌خاکی را پاسخ دهیم و اگر خدای‌ناکرده زبانم لال فراغتی حاصل شد قیل و قال‌های دیگران در این مورد را مرور کنیم و کمی که گذشت احساس کنیم چشم‌ها سنگین شده و وقت خواب نیمروزی فرا رسیده است. وقت زیاد است و اگر خالقی هم باشد خودش می‌داند که چطور از سر صبح تا ته‌ شب دوان‌دوان برای بقا با دیگر مخلوقات یک و به دو کرده‌ایم.

instagram:ali_marashi2
        

          رمانی فلسفی در بستر روزمره یک خانواده... داستان با نوع ارتباط ۳ برادر به نام های آلیوشا، دیمیتری و ایوان با یکدیگر و پدرشان فئودور کارامازوف که مردی با شخصیت منفی و ناپسند است شاکله یافته. فئودور خادمی به نام اسموردیاکوف دارد که در روند داستان مکشوف می‌شود که وی فرزند نامشروع فئودور است. 
نوع شخصیت پردازی کاراکترها بسیار متنوع و متفاوت است و داستایوسکی در این امر خلاقیت و دقت بسیار دارد.  قهرمان و شخص اول داستان آلیوشاست که تربیتی اخلاقی و دینی دارد.
برداران کارامازوف در حوزه مسئله شر بسیار مورد توجه و استناد است. این اثر در حیطه فلسفه اخلاق و مسئله اخلاق نیز حرف برای گفتن و شنیدن دارد.
شاید خواننده در قسمت های از داستان خمود و کسل شود، اما به زودی به اتمام رمان ترغیب می شود.
        

          بچه ها هم بار دیگر فریاد زدند : ( زنده باد کارامازوف)
     "خط پایانی کتاب"
واقعا زنده باد کارامازوف و زنده باد داستایوفسکی. رمانی پر از مفاهیم فلسفی به ویژه فلسفه اخلاق که روایت گر خانواده ای عجیب و روابط بین آن ها است. این رمان هر لحظه شما را شگفت زده می کند و هیچ شخصیتی در این داستان قابل پیشبینی نیست  و هر کاری از هرکسی بر می آید . خانواده متشکل از فئودور کارامازوف در نقش پدر خانواده و دیمیتری ، ایوان و آلیوشا سه فرزند مشروع و اسمردیاکوف مصروع  فرزند نامشروع او می باشند. به نوعی می توان گفت که کتاب برادران کارمازوف ابتر واقع شده و اجل به داستایوفسکی مهلت نگارش جلد سوم را به او نداده است. این اثر بس شگرف مورد تحسین متفکران بزرگی مانند : انیشتن ، ویتگنشتاین، فروید و هایدگر قرار گرفته است. شاید در اواسط کتاب کمی خسته شوید اما ادامه دهید زیرا در ادامه همچین خبری نیست  به نحوی که پایین گذاشتن کتاب کار دشواری خواهد بود.
        

          به نام خدا 
این رمان روایتی از رویدادهای زندگی خانواده کارامازوف (شامل پدر و سه پسر) است.

مبنای حوادث رمان را تفاوت‌های عقیدتی و رفتاری اعضای خانواده شکل می‌دهد. این تفاوت‌ها مشکلات و خرده‌روایت‌هایی را پدید می‌آورد که نویسنده داستان را به کمک آنها پیش برده است.

مشکلاتی که برای خانواده کارامازوف و، به تبع، برای نزدیکان این خانواده رخ می‌دهد، زمینه‌ساز بروز چالش‌های اجتماعی، اخلاقی، فلسفی و... می‌شود. نویسنده واکنش شخصیت‌ها به این رخدادها را مقدمه طرح ارزش‌های اخلاقی به شیوه غیرمستقیم می‌کند.

ارزش‌هایی مانند درستکاری، نوع‌دوستی، بخشش، صداقت و... طوری در داستان مطرح شده است که گویی قرار است به شکل غیرمستقیم به خواننده آموزش داده شود.

ترجمه آقای پرویز شهدی روان است.
        

          برادران کارامازوف اولین کتاب‌صوتی بلندی بود که تجربه کردم، تجربه‌ای ۵۴ساعته که زمان‌های بسیاری در چندماه اخیر را برایم زنده کرد. ساعت‌های اتوبوس، مترو، بی‌آرتی و انتظار.
کتابی که علیرغم نواقصی که بعضا در تولید داشت، من از آن لذت بردم؛ از صدای گوینده و تدوین مجموعه تا خدمات اپلیکیشن نوار.
و باید خسته‌نباشید گفت به مجموعه نوار بابت تولید و انتشار چنین آثار فاخری!

اما درباره برادران کارامازوف:
جز شاهکار چه چیزی می‌تواند باشد؟ من پیش از این نه با ادبیات داستانی و رمان بیگانه بوده‌ام و نه خاصا با ادبیات روسیه؛ از #داستایوسکی هم آثار مختصرتری مانند قمارباز و شب‌های روشن را خوانده بودم اما هیچ‌یک از چیزهایی که قبلا خوانده‌ام شبیه این نبود.
البته برخی زیاده‌گویی‌ها برای امروز ما گهگاه حوصله‌سربر است اما شخصیت‌پردازی بی‌نقص این رمان و جزئیات عجیب و دقیق آن هر نقصی را از یاد می‌برد.
یقینا این اثر از میراث‌های بزرگ بشری است و خواندنش برای هرکس که می‌خواهد انسان را بشناسد واجب. پس حتما برنامه‌ای برای خواندنش داشته باشید.
        

          بچه ها هم بار دیگر فریاد زدند : ( زنده باد کارامازوف)
     "خط پایانی کتاب"
واقعا زنده باد کارامازوف و زنده باد داستایوفسکی. رمانی پر از مفاهیم فلسفی به ویژه فلسفه اخلاق که روایت گر خانواده ای عجیب و روابط بین آن ها است. این رمان هر لحظه شما را شگفت زده می کند و هیچ شخصیتی در این داستان قابل پیشبینی نیست  و هر کاری از هرکسی بر می آید . خانواده متشکل از فئودور کارامازوف در نقش پدر خانواده و دیمیتری ، ایوان و آلیوشا سه فرزند مشروع و اسمردیاکوف مصروع  فرزند نامشروع او می باشند. به نوعی می توان گفت که کتاب برادران کارمازوف ابتر واقع شده و اجل به داستایوفسکی مهلت نگارش جلد سوم را به او نداده است. این اثر بس شگرف مورد تحسین متفکران بزرگی مانند : انیشتن ، ویتگنشتاین، فروید و هایدگر قرار گرفته است. شاید در اواسط کتاب کمی خسته شوید اما ادامه دهید زیرا در ادامه همچین خبری نیست  به نحوی که پایین گذاشتن کتاب کار دشواری خواهد بود.
        

          من دو نسخه متفاوت از برادران کارامازوف خوندم.یکی برای همین نشر و دیگری از نشر مرکز با ترجمه احمد علیقلیان .امتیازی که دادم برای این نشر هست وگرنه امتیاز کتاب بدون شک‌۵ ستاره است.
        

          برادران کارامازوف اولین کتاب‌صوتی بلندی بود که تجربه کردم، تجربه‌ای ۵۴ساعته که زمان‌های بسیاری در چندماه اخیر را برایم زنده کرد. ساعت‌های اتوبوس، مترو، بی‌آرتی و انتظار.
کتابی که علیرغم نواقصی که بعضا در تولید داشت، من از آن لذت بردم؛ از صدای گوینده و تدوین مجموعه تا خدمات اپلیکیشن نوار.
و باید خسته‌نباشید گفت به مجموعه نوار بابت تولید و انتشار چنین آثار فاخری!

اما درباره برادران کارامازوف:
جز شاهکار چه چیزی می‌تواند باشد؟ من پیش از این نه با ادبیات داستانی و رمان بیگانه بوده‌ام و نه خاصا با ادبیات روسیه؛ از #داستایوسکی هم آثار مختصرتری مانند قمارباز و شب‌های روشن را خوانده بودم اما هیچ‌یک از چیزهایی که قبلا خوانده‌ام شبیه این نبود.
البته برخی زیاده‌گویی‌ها برای امروز ما گهگاه حوصله‌سربر است اما شخصیت‌پردازی بی‌نقص این رمان و جزئیات عجیب و دقیق آن هر نقصی را از یاد می‌برد.
یقینا این اثر از میراث‌های بزرگ بشری است و خواندنش برای هرکس که می‌خواهد انسان را بشناسد واجب. پس حتما برنامه‌ای برای خواندنش داشته باشید.
        

          صوتی این کتاب رو گوش دادم اونم با صدای فاخر آرمان سلطان زاده. چندتا نکته راجع به این کتاب صادقه:
۱- داستان جذاب بود ولی بعضی جاها شاخ و برگ های بیهوده ای داشت.
۲- گفت و گو نویسی هاش واقعا فوق العاده بود، اونم راجع به موضوعاتی مثل ایمان و خدا تا مشاجره های کتاب.
۳- پایان اش کمی فرهادی طور بود.
        

          👈 به آنها فقط نان بده و تقوا طلب کن
        

          شاهکار داستایوفسکی بوده بنظرم
مرده با چهار فرزند که هر کدوم نقشه داشتن پدر رو بکشن تا بتوانن ارثیه ای بگیرن جز یکی از فرزندا هر کدومشون هم با یه خصوصیت بودن مثل بی خدایی و خشم و تند خویی و فکر میکنم الیوشا هم تقریبا خودش رو گم کرده و هدف واضحی نداره . البته اینو هم در نظر بگیرین که پدر و یکی از پسرا عاشق یه زن بودن و پایه اون هم وسط بوده بنظرم جمع کردن و گرد اوردن همچین اثری نمیتونه کار هرکسی باشه به شدت توصیه میکنمش !
        

          بالاخره تموم شد! دو و ماه و نیم طول کشید تا خوندمش! :)
        

          مطمئنا نمی خواهم  و در سطحی از آگاهی  هم نیستم که بخواهم مثل اساتید نویسنده و منتقد و ... اظهار نظری در باره کتاب داشته باشم.می توان بگویم که کتاب برادران کارامازوف ، آخرین اثر ناتمام آقای داستایوفسکی  به کتابخانه کوچک من اعتبار بخشید .... .
شاید بتوان گفت نویسنده در این داستان طولانی اعتقادات خود، افکار خودش را در قالب شخصیت های مختلف داستان بیان کرده از جمله خدا ، فلسفه خدا شناسی خودش ،دنیا و رنج و فقری که دارد،فرهنگ حاکم بر آن زمان روسیه و غیره. به هر حال بنده که از خواندن کتاب بسیار خوشحال و مسرورم و به شما دوستان هم توصیه میکنم حتما وقت بگذارید و مطالعه بفرمایید.
جمله برگزیده کتاب
#انسان در عین  حالی که یاغی آفریده شده،برده نیز هست .انسان ضعیف و بد نهاد است.
        

          جلد اول بالاخره تموم شد و من تازه در فصل آخر تونستم با این خانواده ارتباط بگیرم و از میان تمام برادران آلیوشای راهب به دلم نشست. همان‌قدر که به دلم گروشنکای بدکاره نشست.

        

          حقیقتا لذت بردم هرچند خیلی زمان برد تا کتاب رو به طور کامل بخوانم. یک جاهایی حوصله ام نمیکشید ماجرا را دنبال کنم البته نه بخاطر عدم جذابیت داستان بلکه بخاطر پرداختن زیاد از حد داستایوفسکی به تک تک شخصیت های رمان؛ طوری که با خودت می گویی این کتاب مگر چند قهرمان دارد؟
در پیشگفتار امده و نویسنده خود اقرار کرده که کتابش دو داستان در تداوم یکدیگر است که دو شخصیت اول آن دمیتری و آلیوشاست.
تمرکز داستان بیشتر روی دمیتری بود هرچند قهرمان اصلی آلیوشا بود اما خیلی جزئی به پایان بندی داستان آلیوشا پرداخته شده است .
به هر صورت من کتاب را دوست داشتم.
توصیف افکار کاراکترهای رمان به قدری با جزئیات و ادبیات خاص هر شخصیت ، همراه بود که می توانستی به خوبی همه ی شخصیتها را تصور کنی و بشناسی و نیز از همه جوانب و چرایی چنین سرانجامی را برای  قهرمانان داستان یا رفتار تک تک شخصیت ها ، درک کنی . 
        

          به بهانه وجود بی‌مانند فیودور پاولوویچ! 
داستایوفسکی شیک و مجلسی قلم نمی‌زند! اگر نیاز باشد حسابی صفحات رمانش را کثیف می‌کند و شخصیتی می‌آفریند که حال آدم و عالم از او به‌‌هم بخورد. تا جایی که خاطر پریشان من یاری می‌رساند در قمار‌باز و یادداشت‌های زیرزمینی هم چنین شخصیت دلقک، یک‌لاقبا و زن‌بازی را داشته‌ایم. دلقک‌های داستایوفسکی جوکر نیستند تا لزوما پرچم‌دار آنارشیست باشند. آنها ذاتاً این راه را برای زندگی فردی خودشان انتخاب کرده‌اند و از آن لذت می‌برند. نمی‌دانم تابه‌حال برای شما پیش آمده تا مدتی با یک دلقک واقعی سر‌کنید و از شوخی‌های بی‌مزه و اصرار او برای ادامه دادن آن‌ها خسته شوید؟ یا این‌که در دل خودتان از عمق حماقت و سفاهت این آدم حیرت‌زده شوید و کنجکاوانه او را موضوع مطالعاتی خودتان قرار دهید و بخواهید بدانید این دلقک تا کجا می‌خواهد پیش برود و سرانجامش چه خواهد شد. نمی‌دانم احساس خجالت از حضور او در میان جمع را تجربه کرده‌اید و یا خودتان سیبل تیرهای زهرآلود او قرار گرفته‌اید یا خیر. تا به حال برای شما این سوال پیش آمده که آیا این رفتار آن‌ها هدفی در‌‌پی‌دارد و یا اصلِ انگشت‌نما‌‌ شدن در جمع و خوشمزگی برای آن‌ها اصالت دارد؟
        

          به نام او

زنده‌باد داستایفسکی!

 آخرین عبارت از آخرین رمانِ منتشر شدة فیودور داستایفسکی این است:‌ «زنده‌باد کارامازُف!»
و حالا برایِ تکریمش و به مناسبتِ اینکه آخرین رمانش را برای اولین‌بار و به عنوان آخرین شاهکاری که باید از او می‌خواندم تا کهکشان داستایفسکی‌خوانیم تکمیل شود، خواندم. با شور و شعف هرچه تمام می‌گویم: «زنده‌باد داستایفسکی!»
زنده‌باد نویسنده بزرگی که اگر نبود نه تنها بسیاری از رمانهای ماندگار ادبیات، بلکه بسیاری از شخصیتهای ادبی که به ظاهر خیالی‌اند ولی در اصل موجودیت دارند و مانا خواهند ماند، نیز نبودند و چه تاسف‌آور می‌بود اگر راسکلنیکف، سونیا، پرنس میشیکین، راگوژین، اسماردیاکف، ایوان کارامازُف و تعدادی دیگر از ستارگان کهکشان داستایفسکی خلق نمی‌شدند و در میان ما نفس نمی‌کشیدند.

به نظر بنده دو نوع داستان داریم، یک داستان‌های روایت‌محور و دیگری داستان‌‌های شخصیت‌محور. برای نویسندگان دسته اول، داستان و بستر روایی ،اهمیت بسیار بالایی دارد چنین نویسندگانی روایت و گره‌های روایی را طراحی می‌کنند و شخصیتها را در دل این روایت قرار می‌دهند. اغلب نویسنده‌ها چنین تکنیکی استفاده می‌کنند به عبارتی آنها افراد عادی را در بستری غیرعادی قرار می‌دهند. در این شیوه هرنویسنده به فراخور استعدادش  موفق است به نظر من لف تالستوی استاد و سرآمد نویسندگان این شیوه است و به قولی مو لای درز داستانها و منطق روای‌اش نمی‌رود. در مقابل، نویسندگانی هستند که شخصیت‌پردازی را بر روایت ارجح می‌دانند من به شخصه نویسندگان کمی را می‌شناسم که به این شیوه قلم زده و می‌زنند. چنین کسانی شخصیتهای غیرعادی را در بستری عادی قرار می‌دهند و این افراد غیرعادی موتور محرکه داستانهایشان هستند، اگر افرادی پیدا شوند و با من اختلاف نظر داشته باشند و نپذیرند که تالستوی سرآمد نویسندگان دسته اول است ولی مطمئنا در اینکه فیودور داستایفسکی بزرگ و به نوعی پادشاه بلامنازع شیوه دوم است با من هم‌نظر هستند.

و اصلا به همین‌خاطر است که بسیاری از منتقدان ادبی ایرادات اساسی و غالبا به‌جایی بر رمان‌های داستایفسکی و خط روایی‌اش می‌گیرند داستایفسکی حتی در شاهکارهایش هم در بعضی مواقع بسیار سهل‌انگارانه عمل می‌کند ولی در عین حال چنان شخصیتهای جذاب و بی‌بدیلی خلق می‌کند که بسیاری از مخاطبان یا آن خلل‌ها را نمی‌بینند و یا به راحتی از کنار آنها می‌گذرند و این است جادوی داستایفسکی.

و دیگر اینکه به همین دلیل است که ادبا و نویسندگان بزرگ طرفِ تالستوی را می‌گیرند و فیلسوفان و روانشناسان شاخص جانبِ داستایفسکی را.
و اما من که به فرم علاقمندم (و در گوشی به شما می‌گویم جزو گروه اولم) اگر بخواهم از میان آثار داستایفسکی اثری را به عنوان بهترین اثر انتخاب کنم مطمئناً جنایت و مکافات را انتخاب می‌کنم، به این دلیل که این رمان در عین اینکه یکی از شاهکارهای اوست ساختمندترین آنها نیز هست تا پیش از خواندن برادران کارامازُف هم انتخابم همین بود ولی گمان می‌کردم ممکن است بعد از خواندن آن نظرم تغییر کند ولی چنین نشد باز هم جنایت و مکافات انتخاب من است. ولی باید بگویم که اگر از من بخواهند داستایفسکی‌وارترین رمان داستایفسکی را انتخاب کنم، مطمئنا این کتاب برادران کارامازُف خواهد بود. این رمان به نوعی کمال شیوه این نویسنده بزرگ است و به خوبی تمام جنبه‌های کارنامه هنری او را نشان می‌دهد هم امتیازاتی که برای او برمی‌شمرند و هم نقایصش را.

به عنوان مثال  از لحاظ روایی صد صفحه این رمان به راحتی قابل حذف است و خللی به داستان وارد نمی‌کند (هرچند خیلی‌ها خصوصاً عشاق سینه‌چاک فلسفه و روان شناسی این نظر را برنمی‌تابند) ولی با این حال این رمان فرازهایی دارد که به نظر من هیچ‌کس به غیر از داستایفسکی توانایی نوشتن آنها را ندارد و اصلاً ورای استعداد هر نویسنده‌ایست مثلا فصل مفتشِ اعظم و فصل دیدار ایوان با شیطان.

به هر رو اگر داستایفسکی‌بازید و برادران کارامازُف را نخوانده‌اید بدانید که خودتان را از خواندن مهمترین اثرش محروم کرده‌اید. البته من یک دلیل داشتم برای نخواندن و آن اینکه ترجمه خوبی از آن در بازار نبود، ترجمه صالح حسینی که اصلا خوب نیست و ترجمه احد علیقلیان نیز به مانند اغلب کارهایش بی‌روح و مکانیکی بود و من نخواندم نخواندم تا اینکه ترجمه اصغر رستگار بیرون آمد و واقعا چقدر خوب که اینقدر صبر کردم چرا که ترجمه رستگار با فاصله بعیدی بهتر از آن دو است. امتیاز دیگری که ترجمه رستگار –علاوه بر نثر بسیار خواندنی‌اش- دارد. پانوشتهای آن است. رستگار که خود کتاب مقدس را پیش از این ترجمه کرده‌است، تمام ارجاعات متن به کتاب مقدس و همچنین اطلاعات تکمیلی دیگر را در قالب پانوشت در انتهای هر فصل آورده است. این ترجمه اینقدر خوب است که اگر پیش از این برادران کارامازُف را با ترجمه دیگری خوانده‌اید پیشنهاد می‌کنم این‌یکی را نیز بخوانید. تنها خرده‌ای که بر این ترجمه می‌توان گرفت افراط رستگار در اعراب‌گذاری‌ها و برخی ابداعات نه‌چندان مناسبش در زمینه رسم‌الخط است و دیگر هیچ.

در آخر اینکه برای مقایسه بخشی از فصل «مفتش اعظم» را با این سه ترجمه در انتهای این یادداشت آورده‌ام:

«"انصاف بده حق به جانب که بود- تو یا آن‌که از تو پرسش کرد؟ نخستین پرسش را به یاد بیاور، مفاد آن -هرچند نه عین واژه‌ها- چنین بود: "تو به دنیا می‌روی، و با دست تهی می‌روی، با وعدة آزادی، که انسانها در سادگی و تمرّد ذاتیشان حتی نمی‌توانند به آن پی ببرند، از آن می‌ترسند و وحشت می‌کنند –چون تاکنون برای انسان و جامعة انسانی هیچ‌چیز تحمل‌ناپذیرتر از آزادی نبوده است. اما این سنگها را در بیابان ترک‌خورده و بی‌حاصل می‌بینی؟ آنها را به نان بدل کن و آدمیان چون گلّه، سپاسگزار و فرمانبردار، سر در پی تو خواهند گذاشت، هرچند تا ابد می‌لرزند که مبادا دست خود را پس بکشی و نانت را از آنان دریغ کنی"»
ترجمه صالح حسینی

«"خودت قضاوت کن حق با که بود: تو یا کسی که آن‌گاه از تو پرسید؟ پرسش نخست را به یاد بیاور؛ معنایش، هرچند نه عین کلماتش، این بود: «می‌خواهی به دنیا بروی، و داری تهی‌دست می‌روی، با وعده‌ی آزادی که آن‌ها به سبب سادگی و بی‌قانونی ذاتی‌شان نمی‌توانند حتی درکش کنند، از آن در هول و هراسند –چون برای انسان و جامعه‌ی انسانی هرگز چیزی تحمل‌ناپذیرتر از آزادی نبوده است! اما آیا این سنگ‌ها را در این بیابان لخت تفته می‌بینی؟ آن‌ها را به نان مبدل کن و انسان‌ها همچون گوسفند از پی تو خواهند دوید، سپاسگزار و فرمانبردار، گرچه تا ابد لرزان که مبادا دستت را پس بکشی و نان تو دیر به آنان نرسد.»
ترجمه احد علیقلیان

«"خودت کلاهت را قاضی کن ببین حق با تو بوده یا با آن روحی که می‌خواست وسوسه‌اَت کند. وسوسه‌یِ اول را یادت بیار، عینِ جمله‌اَش را نمی‌گویم، مفهومش را می‌گویم: وسوسه‌یِ اول را یادت بیار، عینِ جمله‌اَش را نمی‌گویم، مفهومش را می‌گویم: وسوسه‌گر به تو می‌گوید: "تو می‌خواهی بروی سراغِ اهل دنیا ولی با دستِ خالی، با یک وعده‌یِ گنگ و مبهم، با وعده‌یِ آزادی، وعده‌یی که آدم‌ها چون نادانند، چون ذاتاً مسئولیت‌پذیر نیستند، نمی‌توانند درست درکش کنند چون وعده‌یی است که آدم‌ها را به وحشت می‌اندازد و مرعوب می‌کند؛ چون برایِ بشر و جامعه‌یِ بشری هیچ‌چیز طاقت‌فرساتر از آزادی نیست!"وسوسه‌گر به تو می‌گوید: "این سنگ‌ها را در این بیابانِ برهوت ببین. اینها را تبدیل کن به نان، آن‌وقت می‌بینی که بشریت، عینِ یک گله‌یِ حق‌شناس و مطیع، دنبالت افتاده، ولو این که دائم بترسند از این که دستت را پس بکشی و دیگر نانی تویِ دامن‌شان نگذاری."»
ترجمه اصغر رستگار