چرا داستایوسکی این شخصیت‌های جنون زده، این رنج‌های بی پایان و این دنیای تیر ه و تار را به تصویر می‌کشد؟ پاسخ من ساده است. برای این که در برابر این پس زمینه تاریک، تلالو ایمان ادعاییش را دو چندان کند. «برادران کارامازوف» برای من روایت مجدد « جنایات و مکافات » است اما در گستره‌ا‌ی وسیع تر. پرسش داستایوسکی همان است که بود: در برابر طوفان نیهیلیسم (پوچ گرایی) که به خرمن آدمی وزیدن گرفته است چه باید کرد؟

نیهیلیسم سر خوردگی انسان از ناتوانی عقل برای برملا ساختن راز هستی است. ثمره‌ی عصر روشنگری برای انسان از لحاظ معنایی قطع ارتباطش با جهان بیرون و درون بود. از یک سو  علم به او نشان داد که جهان بیرون نه تجلی‌گاهی الهی که دنیایی مکانیکی، سرد و بی هدف است، و از سویی دیگر رویکرد‌های جدید در علوم انسانی او را متقاعد کردند که دین، اخلاق و نظم اجتماعی زنجیر‌های خودساخته‌ایست که بر دستانش بسته‌است. جهان به کلی افسانه زدایی شد، انسان معنای بودنش را به خاطر نمی‌آورد و عصر « مرگ خدا» فرا رسید.
داستایوسکی بر خلاف نیچه که این بی معنایی را در آغوش می‌کشد و از ظهور «ابرمرد» در آینده خبر می‌دهد، به دنبال «پرشی ایمانی» از فراز عقلانیت روشنگری و بازگشت مجدد به سوی خداست. ازین لحاظ او کاملا در جرگه اگزیستانسیالیست‌های خداباور قرار دارد و مشابهت‌ها بین اندیشه‌های او  با الهی‌دان دانمارکی (پدر اگزیستانسیالیسم)، سورن کرکگورد بی دلیل نیست. می‌توان شخصیت‌ها برادران کارامازوف را (دیمیتریِ سرباز و عیاش، ایوانِ روشنفکر و شکاک، آلیوشای راهب و مومن) تا حدی نمادسازی ادبی مرحله‌های وجودی  در اندیشه‌ی کرکگورد دانست. کرکگورد سه مرحله زیبایی شناختی، اخلاقی و دینی را در زندگی انسان از هم تمیز می‌دهد. مرحله زیبایی شناختی جایی است که انسان از پی لذت‌ها و زیبایی‌ها متعدد می‌رود،  نفس او همچون برده‌ای در برابر خدایان متعدد ازین سو به آن سو می‌شود و در نتیجه‌ لحظه‌ای آرامش ندارد. به نظر می‌رسد دیمیتری در این رمان در چنین مرحله‌ای از حیات به سر می‌برد، او مرد عیاشی و جنون زده‌ای است که امیالش و گرایش‌هایش او را به این سو آن سو می‌برد. همین آشوبناکی او را به سوی شر (قتل) می‌کشد.
در مرحله اخلاقی انسان به کمک عقل بر خود مسلط می‌شود و برای نفس خود قوانینی وضع می‌کند. در این وضعیت انسان به یک آرامش ظاهری می‌رسد اما حتی در این مرحله در لبه‌ی پرتگاه قرار دارد. معیاری که او به آن چنگ زده (عقل) هر آن در معرض لغزش قرار دارد و به علت محدودیت‌هایش هیچ گاه قادر به دستیابی به حقیقت مطلق نیست. ایوان نمادی از چنین مرحله‌ای در زندگی است، او شخصیت پایدار و قوی دارد و به کمک عقل در پی تحلیل همه چیز است و حتی در وجود خدا شک دارد چون آن را مطابق با عقل نمی‌بیند. عقل او را این نتیجه‌ی نیهیلیستی رسانده است که: « اگر خدایی وجود نداشته باشد همه چیز مجاز است» . اما دست آخر همان چیز‌هایی که بر اساس عقل نفی می‌کند (وجدان) او را تا لبه‌ی جنون می‌کشاند. 
در نهایت، مرحله دینی  در نظر کرکگورد مرحله‌ای است که به کمک ایمان خالص از میانه‌ی همه‌ی شبه افکنی و ابهامات عقل به سوی خدا می‌جهیم. مرحله‌ای که به آرامش محض می‌رسیم، جایی که جهان و تمام رنج‌های درون آن یکسره معنا می‌یابند. قهرمان این مرحله در نظر کیرکگورد ابراهیم است که بدون هیچ چون چرایی در برابر دستور الهی، راضی به انجام عمل غیر اخلاقی و غیرعقلانی ذبح پسرش می‌شود.  آلیوشا شخصیت عزیز کرده داستایوسکی همان کسی است که پدر زوسیما (پیر دِیر) نور ایمان را در چهره او می‌خواند، همه به صداقت و شرافت او باور دارند و دیمیتری تنها به قضاوت او درباره جنایتی که مرتکب شده باور دارد. ازین رو او بهترین نماد پردازی از مرحله دینی است.
داستایوسکی هم مانند کرکگورد دفاع عقلانی از خدا و اخلاق را ناممکن می‌داند و در نظر او  تنها چیزی از جنس ایمان، رنج یا شور واقعی است که ما در سفر زندگی راهنمایی خواهد کرد. این جدال عقل و ایمان در  جای جای اثر به خصوص در گفتگو‌های بین ایوان و آلویشا  خود را به نمایش می‌گذارد. اما یک مورد جالب ازین موضوع مربوط به زمانی است که آلیوشا به عنوان نماد ایمان به راحتی با فرار برادرش ا ز زندان که گناهی اخلاقی-عقلانی است و به حکم دادگاه (نماد عقلانیت) بر او تحمیل شده موافق می کند. زیرا از منظر ایمانی رنجی که دیمیتری برده است و شوری که در دل اوست او را به مسیر درست راهنمایی خواهد کرد. باید این را هم در نظر بگیریم که دادگاه (عقلانیت) موفق به کشف حقیقت نشد. (چون دیمیتری قاتل نبود)

داستایوسکی از لحاظ ادبی، از لحاظ کندوکاو موشکافانه حالات روانی شخصیت‌ها، از لحاظ عمق گفتگو‌ها (شرح دادگاه دیمیتری به تنهایی خود یک شاهکار است) در قله قرار دارد، همان طور که از استادی چون او انتظار می‌رود. اما به شخصه با اندیشه‌ای که در پی القای آن است همدلی ندارم. هرچند شرح این ناهمدلی به مجالی دیگر نیاز دارد.
        

          با یه روس صحبت می کردم می گفت من خودم حوصله ندارم آثار کلاسیکمون رو بخونم. 
حالا ما چرا این قدر قفلی زدیم روشون نمی دونم!
        

          باید بدانید که بعدها در زندگی چیزی بالاتر،یا قوی تر،یا عاقلانه تر یا مفیدتر از خاطره ای خوش،بخصوص خاطره های کودکی، خاطره های خانه ی پدر و مادر نیست...
        

          «چشم‌هایم را می‌بندم و از خود می‌پرسم اگر همگان مؤمن‌اند، منشأ ایمان کجاست؟ و آن‌گاه می‌گویند منشأ آن خوف از پدیده‌های خوف‌انگیز طبیعت است و ذره‌ای واقعیت ندارد. و به خودم می‌گویم: اگر تا آخر عمر با ایمان زندگی‌کنم و زمان مردن که می‌رسد چیزی جز -به قول نویسنده‌ای*- «گزنه‌هایی که بر گورم می‌رویند» درمیانه نباشد، آن وقت چه؟
*گفته‌ای بازاروف در پدران و پسران اثر تورگینف» 
- برادران کارامازوف، ترجمه‌ی صالح حسینی صص۸۴ و ۸۵

اگر تابه‌حال این سوال را از خود نپرسیده‌ایم و برای رسیدن به پاسخ آن شب و روز نشناخته‌‌باشیم حتماً حسابی خود را به بی‌خیالی زده‌ایم و یا فکر می‌کنیم که خود را به بی‌خیالی زده‌ایم. اگر قبل و بعد از هر دم‌ و بازدم و هر حرکتی که به عضلات و استخوان‌های خود زحمت انجام آن‌را می‌دهیم این پرسش را از نظر نگذرانده‌باشیم باید حسابی خوش‌خیال باشیم که داریم برای هدفی ادامه‌می‌دهیم. اگر زندگی را بازار سرچهارراه بدانیم که خود را در وسط آن یافته‌ایم و می‌خواهیم بگردیم و ببینیم تهش به‌ کجا می‌رسد حتما قدر هر گامی که بر‌می‌داریم را نمی‌دانیم و سر هر دکانی که می‌ایستیم نمی‌دانیم برای چه به اجناسش چشم دوخته‌ایم. 
اصلا این فضولی‌ها به تو نیامده! مگر این شکم گرسنه امان می‌دهد که به این چیزها فکر کنیم؟ حضرت شکم فوراً دستور می‌دهد خود را به جایی برسان و یک‌جوری حاجتش را برآورده‌ساز! خیلی هم فرصت نمی‌دهد و اگر اطاعت امر نکنی کاری‌می‌کند قوای ادراکی‌ات تحلیل برود و چنان معده‌ات بر طبل رسوایی بکوبد که شرمنده عالمی بشوی. پس لابد همان بهتر که فعلاً اوامر این کالبد‌خاکی را پاسخ دهیم و اگر خدای‌ناکرده زبانم لال فراغتی حاصل شد قیل و قال‌های دیگران در این مورد را مرور کنیم و کمی که گذشت احساس کنیم چشم‌ها سنگین شده و وقت خواب نیمروزی فرا رسیده است. وقت زیاد است و اگر خالقی هم باشد خودش می‌داند که چطور از سر صبح تا ته‌ شب دوان‌دوان برای بقا با دیگر مخلوقات یک و به دو کرده‌ایم.

instagram:ali_marashi2
        

          رمانی فلسفی در بستر روزمره یک خانواده... داستان با نوع ارتباط ۳ برادر به نام های آلیوشا، دیمیتری و ایوان با یکدیگر و پدرشان فئودور کارامازوف که مردی با شخصیت منفی و ناپسند است شاکله یافته. فئودور خادمی به نام اسموردیاکوف دارد که در روند داستان مکشوف می‌شود که وی فرزند نامشروع فئودور است. 
نوع شخصیت پردازی کاراکترها بسیار متنوع و متفاوت است و داستایوسکی در این امر خلاقیت و دقت بسیار دارد.  قهرمان و شخص اول داستان آلیوشاست که تربیتی اخلاقی و دینی دارد.
برداران کارامازوف در حوزه مسئله شر بسیار مورد توجه و استناد است. این اثر در حیطه فلسفه اخلاق و مسئله اخلاق نیز حرف برای گفتن و شنیدن دارد.
شاید خواننده در قسمت های از داستان خمود و کسل شود، اما به زودی به اتمام رمان ترغیب می شود.
        

          بچه ها هم بار دیگر فریاد زدند : ( زنده باد کارامازوف)
     "خط پایانی کتاب"
واقعا زنده باد کارامازوف و زنده باد داستایوفسکی. رمانی پر از مفاهیم فلسفی به ویژه فلسفه اخلاق که روایت گر خانواده ای عجیب و روابط بین آن ها است. این رمان هر لحظه شما را شگفت زده می کند و هیچ شخصیتی در این داستان قابل پیشبینی نیست  و هر کاری از هرکسی بر می آید . خانواده متشکل از فئودور کارامازوف در نقش پدر خانواده و دیمیتری ، ایوان و آلیوشا سه فرزند مشروع و اسمردیاکوف مصروع  فرزند نامشروع او می باشند. به نوعی می توان گفت که کتاب برادران کارمازوف ابتر واقع شده و اجل به داستایوفسکی مهلت نگارش جلد سوم را به او نداده است. این اثر بس شگرف مورد تحسین متفکران بزرگی مانند : انیشتن ، ویتگنشتاین، فروید و هایدگر قرار گرفته است. شاید در اواسط کتاب کمی خسته شوید اما ادامه دهید زیرا در ادامه همچین خبری نیست  به نحوی که پایین گذاشتن کتاب کار دشواری خواهد بود.
        

          بچه ها هم بار دیگر فریاد زدند : ( زنده باد کارامازوف)
     "خط پایانی کتاب"
واقعا زنده باد کارامازوف و زنده باد داستایوفسکی. رمانی پر از مفاهیم فلسفی به ویژه فلسفه اخلاق که روایت گر خانواده ای عجیب و روابط بین آن ها است. این رمان هر لحظه شما را شگفت زده می کند و هیچ شخصیتی در این داستان قابل پیشبینی نیست  و هر کاری از هرکسی بر می آید . خانواده متشکل از فئودور کارامازوف در نقش پدر خانواده و دیمیتری ، ایوان و آلیوشا سه فرزند مشروع و اسمردیاکوف مصروع  فرزند نامشروع او می باشند. به نوعی می توان گفت که کتاب برادران کارمازوف ابتر واقع شده و اجل به داستایوفسکی مهلت نگارش جلد سوم را به او نداده است. این اثر بس شگرف مورد تحسین متفکران بزرگی مانند : انیشتن ، ویتگنشتاین، فروید و هایدگر قرار گرفته است. شاید در اواسط کتاب کمی خسته شوید اما ادامه دهید زیرا در ادامه همچین خبری نیست  به نحوی که پایین گذاشتن کتاب کار دشواری خواهد بود.
        

          به نام خدا 
این رمان روایتی از رویدادهای زندگی خانواده کارامازوف (شامل پدر و سه پسر) است.

مبنای حوادث رمان را تفاوت‌های عقیدتی و رفتاری اعضای خانواده شکل می‌دهد. این تفاوت‌ها مشکلات و خرده‌روایت‌هایی را پدید می‌آورد که نویسنده داستان را به کمک آنها پیش برده است.

مشکلاتی که برای خانواده کارامازوف و، به تبع، برای نزدیکان این خانواده رخ می‌دهد، زمینه‌ساز بروز چالش‌های اجتماعی، اخلاقی، فلسفی و... می‌شود. نویسنده واکنش شخصیت‌ها به این رخدادها را مقدمه طرح ارزش‌های اخلاقی به شیوه غیرمستقیم می‌کند.

ارزش‌هایی مانند درستکاری، نوع‌دوستی، بخشش، صداقت و... طوری در داستان مطرح شده است که گویی قرار است به شکل غیرمستقیم به خواننده آموزش داده شود.

ترجمه آقای پرویز شهدی روان است.
        

          برادران کارامازوف اولین کتاب‌صوتی بلندی بود که تجربه کردم، تجربه‌ای ۵۴ساعته که زمان‌های بسیاری در چندماه اخیر را برایم زنده کرد. ساعت‌های اتوبوس، مترو، بی‌آرتی و انتظار.
کتابی که علیرغم نواقصی که بعضا در تولید داشت، من از آن لذت بردم؛ از صدای گوینده و تدوین مجموعه تا خدمات اپلیکیشن نوار.
و باید خسته‌نباشید گفت به مجموعه نوار بابت تولید و انتشار چنین آثار فاخری!

اما درباره برادران کارامازوف:
جز شاهکار چه چیزی می‌تواند باشد؟ من پیش از این نه با ادبیات داستانی و رمان بیگانه بوده‌ام و نه خاصا با ادبیات روسیه؛ از #داستایوسکی هم آثار مختصرتری مانند قمارباز و شب‌های روشن را خوانده بودم اما هیچ‌یک از چیزهایی که قبلا خوانده‌ام شبیه این نبود.
البته برخی زیاده‌گویی‌ها برای امروز ما گهگاه حوصله‌سربر است اما شخصیت‌پردازی بی‌نقص این رمان و جزئیات عجیب و دقیق آن هر نقصی را از یاد می‌برد.
یقینا این اثر از میراث‌های بزرگ بشری است و خواندنش برای هرکس که می‌خواهد انسان را بشناسد واجب. پس حتما برنامه‌ای برای خواندنش داشته باشید.
        

          من دو نسخه متفاوت از برادران کارامازوف خوندم.یکی برای همین نشر و دیگری از نشر مرکز با ترجمه احمد علیقلیان .امتیازی که دادم برای این نشر هست وگرنه امتیاز کتاب بدون شک‌۵ ستاره است.
        

          برادران کارامازوف اولین کتاب‌صوتی بلندی بود که تجربه کردم، تجربه‌ای ۵۴ساعته که زمان‌های بسیاری در چندماه اخیر را برایم زنده کرد. ساعت‌های اتوبوس، مترو، بی‌آرتی و انتظار.
کتابی که علیرغم نواقصی که بعضا در تولید داشت، من از آن لذت بردم؛ از صدای گوینده و تدوین مجموعه تا خدمات اپلیکیشن نوار.
و باید خسته‌نباشید گفت به مجموعه نوار بابت تولید و انتشار چنین آثار فاخری!

اما درباره برادران کارامازوف:
جز شاهکار چه چیزی می‌تواند باشد؟ من پیش از این نه با ادبیات داستانی و رمان بیگانه بوده‌ام و نه خاصا با ادبیات روسیه؛ از #داستایوسکی هم آثار مختصرتری مانند قمارباز و شب‌های روشن را خوانده بودم اما هیچ‌یک از چیزهایی که قبلا خوانده‌ام شبیه این نبود.
البته برخی زیاده‌گویی‌ها برای امروز ما گهگاه حوصله‌سربر است اما شخصیت‌پردازی بی‌نقص این رمان و جزئیات عجیب و دقیق آن هر نقصی را از یاد می‌برد.
یقینا این اثر از میراث‌های بزرگ بشری است و خواندنش برای هرکس که می‌خواهد انسان را بشناسد واجب. پس حتما برنامه‌ای برای خواندنش داشته باشید.
        

          صوتی این کتاب رو گوش دادم اونم با صدای فاخر آرمان سلطان زاده. چندتا نکته راجع به این کتاب صادقه:
۱- داستان جذاب بود ولی بعضی جاها شاخ و برگ های بیهوده ای داشت.
۲- گفت و گو نویسی هاش واقعا فوق العاده بود، اونم راجع به موضوعاتی مثل ایمان و خدا تا مشاجره های کتاب.
۳- پایان اش کمی فرهادی طور بود.
        

          «برادران کارامازوف» یکی از عمیق‌ترین و فلسفی‌ترین آثاری بود که تا به حال خوندم. سفری پرتنش در دلِ انسان، ایمان، تردید، عشق و سقوط. این کتاب نه فقط یک رمان، بلکه دعوتی‌ست به اندیشیدن؛ به خود، به خدا، و به جایگاه‌مون در جهانی که پر از پرسش‌های‌ بی‌پاسخ است.
        

          👈 به آنها فقط نان بده و تقوا طلب کن
        

          شاهکار داستایوفسکی بوده بنظرم
مرده با چهار فرزند که هر کدوم نقشه داشتن پدر رو بکشن تا بتوانن ارثیه ای بگیرن جز یکی از فرزندا هر کدومشون هم با یه خصوصیت بودن مثل بی خدایی و خشم و تند خویی و فکر میکنم الیوشا هم تقریبا خودش رو گم کرده و هدف واضحی نداره . البته اینو هم در نظر بگیرین که پدر و یکی از پسرا عاشق یه زن بودن و پایه اون هم وسط بوده بنظرم جمع کردن و گرد اوردن همچین اثری نمیتونه کار هرکسی باشه به شدت توصیه میکنمش !
        

          مطمئنید رمانه؟! 
پس چرا من هرچی ورق میزنم آیات کتاب مقدس میبینم؟
        

          بالاخره تموم شد! دو و ماه و نیم طول کشید تا خوندمش! :)
        

          **برادران کارامازوف** (The Brothers Karamazov) اثر **فیودور داستایفسکی**، یکی از عمیق‌ترین و تأثیرگذارترین رمان‌های ادبیات جهان است. این کتاب نه‌تنها آخرین اثر داستایفسکی محسوب می‌شود، بلکه بسیاری آن را نقطه اوج تفکرات فلسفی، مذهبی و روان‌شناختی او می‌دانند
        

          مطمئنا نمی خواهم  و در سطحی از آگاهی  هم نیستم که بخواهم مثل اساتید نویسنده و منتقد و ... اظهار نظری در باره کتاب داشته باشم.می توان بگویم که کتاب برادران کارامازوف ، آخرین اثر ناتمام آقای داستایوفسکی  به کتابخانه کوچک من اعتبار بخشید .... .
شاید بتوان گفت نویسنده در این داستان طولانی اعتقادات خود، افکار خودش را در قالب شخصیت های مختلف داستان بیان کرده از جمله خدا ، فلسفه خدا شناسی خودش ،دنیا و رنج و فقری که دارد،فرهنگ حاکم بر آن زمان روسیه و غیره. به هر حال بنده که از خواندن کتاب بسیار خوشحال و مسرورم و به شما دوستان هم توصیه میکنم حتما وقت بگذارید و مطالعه بفرمایید.
جمله برگزیده کتاب
#انسان در عین  حالی که یاغی آفریده شده،برده نیز هست .انسان ضعیف و بد نهاد است.
        

          جلد اول بالاخره تموم شد و من تازه در فصل آخر تونستم با این خانواده ارتباط بگیرم و از میان تمام برادران آلیوشای راهب به دلم نشست. همان‌قدر که به دلم گروشنکای بدکاره نشست.