اینکه یک مرد بتواند از زبان یک زن بنویسد و تا این حد به ظرافت‌های افکار و احساسات زنانه آگاه باشد هنرمندیِ بسیار می‌خواهد که البته این‌که جناب تولستوی از پس آن برآمده باشند خیلی هم عجیب نیست. در بین رمان‌های کوتاه تولستوی سراغ هر کدام که رفتم متوجه شدم تولستوی در تمامی آن‌ها سعی دارد یک رذیله‌ی اخلاقی را پررنگ کرده و به نکوهش آن بپردازد. در مجموع تولستوی ظاهرا نویسنده‌ی اخلاق‌مداری‌ست که گویی با دخالت زندگی خود درون داستان‌هایش سعی دارد اندکی از بار گناهانش بکاهد، شاید هر کدام به نوعی اعترافی در کلیسا باشد.
        

          هر توضیحی داستان کتاب را فاش می‌کند، خودتان باید بخوانید تا از داستان لذت ببرید، فقط این را می‌گویم، تولستوی توصیفات دقیق و زیبا و دل‌انگیزی از عشق ارائه می‌دهد و سعی می‌کند جاهایی با قلم هنرمندانه و البته تلخش درس هایی به خواننده بدهد که موفق هم می‌شود.
        

          همه چیز عادی میشود
ما به همه چیز عادت میکنیم...
        

          سعادت زناشویی را تمام کردم.
یک رمان کوتاه از تولستوی.
ماجرای زندگی یک دوشیزه‌ی روسی‌ست. از همه جالب تر اینکه زبان روایت کتاب اول شخص است. یعنی از زبان خود آن دختر. (در طول داستان خیلی با خودم فکر کردم که چطور یک مرد این‌طور به خوبی مثل یک زن نوشته است. فقط باید در برابر این همه عظمت در نوشتن سر فرود آورد.)
همه‌ی زندگی  در هدفی بامفهوم سعادت تعریف می‌شود. این دختر که ابتدای داستان هفده سال دارد برای سعادت‌ش در زندگی و پر شور کردن آن با عشق تلاش می‌کند.  در نظرش زندگی زناشویی  آن سعادت است. ولی زمان همه‌چیز را عوض می‌کند. 
داستان بسیار بسیار خوب و اندازه پرداخت شده است. از توصیفات گرفته تا گره‌افکنی ها.
یک شاهکار که می‌تواند پنجره‌ای به نام  سعادت در زندگی زناشویی را برای شما باز کند تا با دیدن آن درک بهتری از سعادت و عشق داشته باشید.
#کتاب‌هایی‌که‌از‌خوردنشان‌لذت‌برده‌ام
#سعادت_زناشویی
#لئو_تالستوی
#سروش_حبیبی
#انتشارات_چشمه

        

          کوتاه بود و این کوتاهی مزیت آن محسوب میشه، انتظار یه داستان عاشقانه داشتم اما انگار از ادبیات روسیه انتظار یه عاشقانه ی گرم و پر شور چیز اضافه و زیادی باشه.سرد بود درست مثل روسیه و سیبری، شخصیت ها خوب اما رفتارشان باب دلم نبود.به قول دوستی حرف نزدن، حرف نزدن چه قدر زندگی ادم را عقب می اندازه، و این کتاب مصداق همین جمله است...برای منِ کلاسیک خوان، زیادی ساده بود، هر چند توصیف هاش را پسندیدم.
        

          زیبا زیبا زیبا🥲😭💔
با این‌که ترجمه‌ش برام سنگین بود و کلمات قدیمی. اما خیلی برام عزیز بود.
چه احساس‌های جدیدی رو با این کتاب کشف کردم. بعضی از این احساسات رو خودم تجربه کرده بودم اما تا به‌حال جایی مکتوب نخونده بودمشون. انتظار نداشتم نویسنده‌ای حدود دویست سال پیش (۱۶۴ !) این احساسات رو بفهمه و رو کاغذ بیاره.
عمیق و تاثیرگذار بود. باورم نمیشه با صفحات پایانی کتاب بی‌صدا اشک می‌ریختم و با آرامشی توام با ناراحتی و دل‌شکستگی تمومش کردم.
چقدر واقعیت تلخه! چقدر گذشته بی‌رحمه!
عاه تولستوی عزیز! با اولین کتاب، خودت رو تو قلبم جا کردی.🥺🤍
        

          کتاب مختصر و جالبی بود. مخصوصا احساسات و حالات راوی داستان. جناب تولستوی بسیار خوب توانسته احساسات یک زن را بیان کند. دیالوگ‌های دو نفر هم بسیار واقعی بود. با تمام وجود در زندگی این مدل دیالوگ‌ها را حس کردم.
        

          اینگونه می‌شود توصیفش کرد؛ انگار مته‌ای به دست گرفته و به قلب و وجود انسان نفوذ کرده و تک‌تک احساسات و هیجانات را از دل انسان بیرون کشیده و  آن‌ها را ذوب کرده و بعد به ظرافت و زیبایی تمام آن  حقایق انسانی را قصه‌گویی کرده...

‌تا به حال هرکس از من می‌پرسید که رمان چیست و به چه درد می‌خورد و به چه‌کار می‌آید... جوابی برای این سوال نداشتم و شاید چیزهایی بهم می‌بافتم اما از امشب که این رمان را تمام کردم خیلی راحت در جوابش می‌گویم: رمان سعادت‌زناشویی را بخوان تا بفهمی قصه و داستان چیست و به‌چه کار می‌آید...(البته همچنان جوابی برای چیستی قصه ندارم اما لااقل یک کتاب می‌شناسم که قصه باشد...)

‌
        

          از همون اول که فهمیدم راوی داستان شخصیت زن هست، ناخودآگاه با صدای یه زن جاافتاده کتاب رو خوندم. انگار حدسم درست بود.
تولستوی توی این کتاب با ظرافت از زندگی زناشویی گفته. هر فصل رو که می‌خوندم کاملا می‌تونستم با زندگی‌ خودم و همسرم تطابق بدم.
بی نهایت‌ لذت بردم. دیگه می‌تونم با قطعیت بگم محبوب‌ترین نویسنده‌م تولستوی هست!
        

          نمیشه گفت یه داستان نفس‌گیر عاشقانه بود (گرچه آغازش اينطور به نظر می‌رسید). نمیشه نقطهٔ خاصی به عنوان اوجش در نظر گرفت و حتی نمیشه گفت پایان خوشی داشت یا تلخ. اما میشه لابلای سطرهاش خیلی چیزا یاد گرفت.

این شخصا برای من تجربهٔ جالبی بود که دنیا رو از دیدگاه شخص مقابلم ببینم.
        

          داستان داستان معمولی است. و شاید اگر کس دیگری نوشته بود بر میزان ابتذال آن افزوده می‌شد. داستان قصه عشق معمولی را روایت می‌کند که شاید همه جا اتفاق بیافتد و هیچ چیز آن خاص و ویژه نیست. اتفاقا تولستوی هم همین را می‌خواهد. عشقی که ساده به وجود می‌آید و ساده می‌ماند و ساده می‌بالد.

اما دو عامل اثر را از سطح آثار سخیف جدا می‌کند: یکی تلاش جذاب تولستوی در عادی سازی رابطه که نهایتا هر تکه از آن را براي زوج‌ها، علی‌الخصوص زوج‌های جوان، ملموس می‌کند و دوم پیرایش ساده داستان که که لمس آن را براي مخاطب عام آسان می‌کند.
خواندن این اثر را به زوج‌های جوان پیشنهاد می‌کنم شاید از بسیاری از آثار زرد بازار آموزنده‌تر باشد.
        

          کتابو که تموم کردم  یاد جمله دکتر شریعتی در کتاب کویر افتادم که میگه "دوست داشتن از عشق برتر است. عشق یک جوشش کور است و پیوندی از سر نابینایی، اما دوست داشتن پیوندی خودآگاه و از روی بصیرت روشن و زلال" (عشق مثل آتشی میمونه که پس از مدتی فروکش  میمونه، ولی دوست داشتن مثل خاکستر گرمی که تا مدتها حرارتشو داره)

از اول که کتابو شروع میکنی بیانگر شور شیرین عشق و مرحله شیدایی رابطه و تاثیرات آن بر زندگی دختری ۱۷ ساله به نام ماریا که قبل از آن، زندگی چندان با نشاطی نداشت. رابطه با مردی ۳۶ ساله به نام سرگی میخائیلویچ که در اصل از دوستان پدر ماریا  بود. اولایی که رابطشون شکل میگیره عشق اینجا مثل مخدر میمونه و مثل تمامی روابط دیگه به شور و سرمستی اولیه طی میشه... اما به مرور زندگی آنها دچار ملال و روزمرگی میشود و زن و شوهر از هم فاصله میگیرن (مثلا یجای داستان که میگه زن تا حدی نیاز به عشقشو رو فرافکنی میکرده رو احساسی که از توجه بقیه تو مراسمات میگرفته) 
و در پایان که اون زوج باهم صحبت میکنن و به اون نکته پی میبرن که عشق‌ و شیدایی اولیه‌شون تبدیل به دوست داشتن شده (یعنی شور و شوق فراوان رابطه این زوج جاشو به عشق به فرزنداشون و زندگی که تا حالا ساختن میده...)

[و اینجای داستان این پرسش برام ایجاد شد؛ چیزی که من بابتش نگرانی دارم، ملال و روزمرگی پس از ازدواج و حین زندگی متأهلی...]

در کل تولستوی نویسنده ای هست که بیشتر به مسائل اخلاقی تاکید داره و در پایان آثارش سعی میکنه نتیجه گیری اخلاقی کنه.
و اینجا هم فکر میکنم بیشتر همون مطلبی که اول متن گفتم رو میخواد بگه (جا نشین شدن عشق با دوست داشتن و ناپایداری اون)
        

          با خودم جنگیدم تا از سر رودروایستی و احترام به بزرگی و شهرت نویسنده یک ستاره اضافه نکنم و نظر واقعی خودم رو بگم
حقیقتا این ادبیات و این نوع نگاه به زندگی، به ویژه به رابطه‌ی زناشویی، شاید کمی واقعیت اما برای من سنتی و کهنه است.
        

          تولستوی خداوندگار غواصی در اعماق آدمی است. این را بارها گفته‌ام. او انسان را به تجربه آموخته و با تعمق در آن، به ابعاد آن آشنا شده. عشق را، روابط انسان‌ها را همه و همه حد اعلی می‌شناسد و دست به قلم می‌برد تا این اعماق را به ما نشان دهد.
آیا کسی هست که از دیدن این اعماق به وجد نیاید؟
        

          اولین اثری بود که از تولستوی خواندم.
اول اینکه روند یک زندگی از جرقه های اولیه محبت و عشق و شور تا فروکش کردن این شعله و ملال و.... را در زندگی ماریا و سرگی به خوبی نشان داده شده.
داستان از زبان ماریا روایت می‌شود
به طوری که انگار دارد خاطرات گذشته را بیان می‌کند
اینکه تولستوی اینطور دقیق و ظریف احساسات و عواطف را از زبان یک زن بیان کرده به طوری که کاملا قابل لمس است، خیلی برایم جالب بود.
پیشنهاد میکنم یکبار مطالعه کنید. در همین حد 8/10
        

          فقط هرجا این کتابو اگه دیدین صد درصد بخرین و بارها بخونین
بازم یه کتاب دیگه از تالستوی که در عین سادگی پرمعنا بود

        

          هر عشقی می‌میرد؟ 
خاموشی می‌گیرد؟
        

          توصیفی دقیق از تغییر احساسات در زندگی مشترک و تبدیل عشق و هوس به تعّهد و وظیفه‌ی خانوادگی.
        

          من همیشه برای فهم بهتر آثار تولستوی اونا رو برای خودم تو یه خط زمانی مرتب می‌کنم :) چون به نظرم میشه یه سیر مشخصی رو تو آثارش دنبال کرد.
ولی الان تو جایابی این داستان یه مقدار دچار مشکل شدم...

تولستوی اصولا هر چی به اواخر عمرش نزدیک می‌شیم معنوی‌تر میشه و بیشتر از مسائل این دنیایی دور. 
همچنین، تو کتاب‌های اخیرش کمتر‌ به اشراف پرداخته و بیشتر به دنیای آدمای عادی سر زده.

از جهت این مورد اخیر می‌تونم این اثر رو تو جای مشخصش قرار بدم ولی از جهت مورد اول نه 🤔

 🔅🔅🔅🔅🔅

داستان از زبون یه دختر اشراف‌زادهٔ نوجوون روایت میشه که همهٔ سال‌های عمرش رو تو ملک روستاییشون گذرونده و حالا بعد از مرگ مادرش خوشی‌های زندگی براش رنگ باختن...
ماریا در همین اثنا بعد از یه وقفهٔ چند ساله دوباره با دوست قدیم پدرش مواجه میشه که ۱۷ سال ازش بزرگ‌تره و بین این دو نفر یه رابطهٔ عاطفی شکل می‌گیره...

🔅🔅🔅🔅🔅

نیمهٔ اول داستان خیلی عاشقانه و لطیفه و من از توصیفات احساسی این بخش بسی لذت بردم.
ولی خب اصولا قرار نیست اوضاع اینقدر خوب و قشنگ باقی بمونه...
البته که همچنان از توصیفات زیبای تولستوی حظ کردم :)

تولستوی دوباره اینجا نقدش رو به مجالس اعیان روسیه و روابط آزاد مرد و زن تو این مجالس می‌کشه وسط.
البته تو این داستان اوضاع اصلا به وحشتناکی آنا کارنینا نیست!
دقیقا به همین دلیل من با پایان‌بندی داستان مشکل داشتم... حس می‌کردم «باید» می‌شد که همه چیز درست بشه ولی خب نظر تولستوی‌ از درست شدن با نظر من فرق داشت 😄

 🔅🔅🔅🔅🔅

حالا چرا میگم جای داستان برام واضح نیست؟

ببینید تو آنا کارنینا در کنار عشق «منفی» آنا، تولستوی به ما یه روی مثبتی هم از زندگی خانوادگی در قالب عشق لوین به همسرش نشون میده.
تو مرورم از آنا کارنینا گفتم که چقدر از این بخش‌ها لذت بردم... مخصوصا اینکه حس می‌کردم خیلی با تجربهٔ زیستهٔ خودم هم‌خوانی داره.

ولی این داستان با اینکه پیش از آنا کارنینا نوشته شده (۱۸۵۹ در برابر ۱۸۷۸)، بیشتر به نظرم به سمت دیدگاه‌های سونات کرویتسر (۱۸۸۹) از عشق و زندگی خانوادگی متمایله تا به سمت اون چیزی که تو آنا کارنینا شاهدش هستیم 🤔

البته که سونات کرویتسر به مرااااااتب نابودتر از این کتابه 😅 اونجا قشنگ تولستوی هر چی عشق دنیایی و رابطهٔ زن و شوهری هست رو می‌شوره می‌ذاره کنار 🙄😄 البته من خیلی از مقدماتش تو اون کتاب رو قبول دارم ولی با نتیجه‌ای که تهش می‌گیره موافق نیستم... کلا هم سونات کتابیه که بسیار بیشتر از این «سعادت زناشویی» ذهن و قلب آدم رو می‌گزه... 

ولی خب کلا نیاز دارم به خودم یادآوری کنم که ما فقط یک نوع عشق و روابط خانوادگی نداریم :) و با این یادآوری مدل جمع‌بندی تولستوی‌ تو این کتاب رو بهتر می‌تونم درک کنم.
منتها، همچنان اون نوعی که می‌پسندم و دوست دارم همون مدل لوین و همسرشه ☺️

 🔅🔅🔅🔅🔅

من نسخهٔ صوتی کتاب رو با صدای خانوم مریم محبوب گوش دادم و از اجراشون راضی بودم. برای اینکه بتونم کتاب رو تموم کنم و بدونم تهش چی میشه دیگه هر کاری از کارای خونه که به نظرم می‌رسید رو انجام دادم 😂 ولی باز تهش مجبور شدم صفحات آخر رو متنی بخونم 😄 (یه داستان جذاب کلا یکی از راه‌های مجرب برای بالا بردن انگیزهٔ انجام کارای خونه‌ست 😄).