اینکه یک مرد بتواند از زبان یک زن بنویسد و تا این حد به ظرافت‌های افکار و احساسات زنانه آگاه باشد هنرمندیِ بسیار می‌خواهد که البته این‌که جناب تولستوی از پس آن برآمده باشند خیلی هم عجیب نیست. در بین رمان‌های کوتاه تولستوی سراغ هر کدام که رفتم متوجه شدم تولستوی در تمامی آن‌ها سعی دارد یک رذیله‌ی اخلاقی را پررنگ کرده و به نکوهش آن بپردازد. در مجموع تولستوی ظاهرا نویسنده‌ی اخلاق‌مداری‌ست که گویی با دخالت زندگی خود درون داستان‌هایش سعی دارد اندکی از بار گناهانش بکاهد، شاید هر کدام به نوعی اعترافی در کلیسا باشد.
        

          هر توضیحی داستان کتاب را فاش می‌کند، خودتان باید بخوانید تا از داستان لذت ببرید، فقط این را می‌گویم، تولستوی توصیفات دقیق و زیبا و دل‌انگیزی از عشق ارائه می‌دهد و سعی می‌کند جاهایی با قلم هنرمندانه و البته تلخش درس هایی به خواننده بدهد که موفق هم می‌شود.
        

          حس میکنم باری دیگر در بحث خرید و زمان گذاشتن برای کتاب ، قربانی پیشنهاد های متفق القول اینستاگرامی شدم!
علیرغم تعریفهای زیاد از این کتاب ، و اینکه تالستوی چقدر در این کتاب عمیق زن ها را درک کرده بنظرم چیز آنچنان عجیب و دور از انتظاری از زبان یک زن نگفته!
تا یک جایی از داستان روال توضیحات و توصیفات به کتاب جین ایر شباهت دارد و از آنجایی که محتوا برایم اولویت است فکر میکنم  کتاب مطالب کمی برای گفتن دارد (اگر تعداد صفحات کتاب بیش از این بود شاید نیمه کاره رهایش میکردم) ! 
البته ناگفته نماند که این اولین کتاب از تالستوی بود که خواندم و شاید گزینه ی خوبی برای شروع خواندن آثار ایشان باشد چون برخلاف تصورم متن روانی داشت ولی یکبار خواندنش کفایت میکند!
        

          برعکس تعریفاتی که از این کتاب شده، حتی از یک کتاب معمولی هم سطح پایین‌تری داره.
داستان جذاب نیست، قابل پیش‌بینیه، محتوا خیلی عمیق نیست، مطالب خیلی آموزنده‌ای نداره.
تنها چیزهایی که می دونستم و تا حدی با خوندن این کتاب دوباره یادآوری شد برام، اینا بود:
*هیچ وقت نباید بذاری با حرف نزدنت، همه چیز خراب و خرابتر بشه.
*برای همسرت خودافشاگری داشته باش و جوری براش امن باش که اون هم برای تو، خودافشاگری داشته باشه.
*صحبت‌های موقع عصبانیت رو جدی نگیر.
*زنان نیاز به صحبت دارند برای تخلیه، مردها نباید مشکلاتی که خانوم بیان می‌کنه رو به عنوان نقص داشتن خودشون برداشت کنند.
*فاصله سنی توی ازدواج مهمه و خیلی مهمه که دونفر از یک رده سنی باشند.
*زن‌ها نیاز دارن همیشه مثل روز اول بهشون توجه بشه و مثل روز اول دوست داشته بشن.
و البته برعکس چیزی که کتاب نشون داده بود، *معتقدم عشق واقعی چند سال بعد از ازدواج به وجود میاد نه قبلش یا در اوایلش. اون اتفاقات جذاب قبل و اوایل ازدواج صرفا هیجانات و تغییرات هورمونی اند و گذرا. ممکن نیست زوجی با همون شدت احساسات تا انتها پیش برند.
و در نهایت زندگی، این نیست که همسرت رو به عنوان ِ والدِ بچه‌هات دوست داشته باشی، بلکه باید همسرت رو به عنوان همسرت و تنها همراهت در زندگی دوست داشته باشی، وگرنه باختی.
این اولین تجربه من از تولستوی بود و احتمالا آخریش، خیلی تاثیرگذار بود‌
        

          سر مرا به سوی سینه ی خود کشید و بر آن بوسه زد و گفت:این بوسه دیگر بوسه ی دلباخته ای نیست.بوسه ی یک دوست وفادار است.
صفحه ۱۳۴

روایت تولستوی از زبان یک خانوم برام جالب بود.سیر عاشق شدن و زندگی و پختگی و هیجان زندگی خیلی زیبا روایت میشه.
        

          همه چیز عادی میشود
ما به همه چیز عادت میکنیم...
        

          بخاطر پختگی ک داشت ،بخاطر آرامشی ک داد خیلی دوستش داشتم و دارم:)  با اینکه اوایل داستان کند بودن قصه منو عذاب میداد :/
        

          《سخن عاشقانه گفتن دلیل عشق نیست،
عاشق كم است، سخن عاشقانه فراوان..
عشق عادت نیست، عادت همه چیز را ویران می كند از جمله عظمت دوست داشتن را…
از شباهت به تكرار می رسیم، 
از تكرار به عادت، 
از عادت به بیهودگی از بیهودگی به خستگی و نفرت.... 
_نادر ابراهیمی🤍》

شما در زندگی به دنبال چه نوع سعادتی هستید؟
یا بهتر است بپرسم، رسیدن به چه هدفی را سعادت در زندگی می‌دانید؟

نمی‌دانم ماریا برای جناب تولستوی نماد چه نوع فردی است، ولی برای من نماد فردی است که هدف خود را به اشتباه انتخاب کرده‌ یا در اواسط مسیر، هدف اصلی را فراموش کرده و دل به لذت‌های کوتاه‌مدت سپرده‌است و غرق در این دنیای تجملی شده است!

ماریا نوجوانی بیش نبود که والدین خود را از دست داد، مدتی بعد جای این فقدان و ناامیدی را با عشقی پرسوز پر کرد.
هدفش را خوشبختی در ازدواج و زندگی مشترک قرار داد..
ولی زندگی مشترک با تصوراتش تفاوت های زیادی داشت!

اولین مشکل 
تبدیل لذت های اولیه رابطه‌شان به روزمرگی و 
دومین مشکل
عادت کردن بر این خوشبختی بود..

ماریا دیگر خوشبختی را نمی‌دید، اصلا وجود خوشبختی را حس نمی‌کرد، حتی حس می‌شد که از آن خسته شده است.!
دیگر این نوع خوشبختی را لذت‌بخش نمی‌دانست و به دنبال دیگر لذت‌ها رفت!

《زندگی مشترک را نمی‌توان یک بار به خطر انداخت، و باز انتظار داشت که شکل و محتوایی همچون روزگاران قبل از خطر داشته باشد.
چیزی ، قطعاً خراب خواهد شد
چیزی فرو خواهد ریخت
چیزی دگرگون خواهد شد
چیزی - به عظمت حرمت - که بازسازی و ترمیم آن بسی دشوارتر از ساختن چیزی تازه است》

اشتباهات ماریا را خیلی خوب فهمیدم و درک کردم، برایم جالب است که درآخر هم به درستی متوجه اشتباهاتش نشد!
چقدر زیبا عذاب وجدان را توصیف کرده بود!
چیزی از آن نمی‌گویم، امیدوارم هیچوقت همچین حسی را تجربه نکنید..

ولی می‌شود گفت که "او" در مقابل ماریا اشتباهی نداشت؟
او که می‌دانست ماریا دختر ساده ای است که از روستا به این مجالس اعیانی آمده، او که با سادگی های ماریا آشنایی داشت، چرا هیچوقت لب به سخن باز نکرد؟
واقعا چرا انقد گفتن از ناراحتی‌ها و نارضایتی ها سخت است؟
در آخر اینکه در هیچ زندگی، یک نفر به تنهایی مقصر نیست..

آلبر کامو راست گفته است که؛
 همهٔ بدبختی انسان‌ها ناشی از این است که به زبان صریح و روشن حرف نمی‌زنند.❤️‍🩹


*نکته دیگری که در کتاب به آن پرداخته شده، بحث تفاوت سن بالا در ازدواج است.
اختلاف سن موضوعی نیست که قابلیت تعمیم دادن داشته باشد (به روحیات و شخصیت هر فرد بستگی دارد) ولی ازدواج با تفاوت سنی یک دهه و بیشتر به صورت ناخودآگاه باعث می‌شود یک زوج، در دو دنیای متفاوت زندگی کنند و همدیگر را به درستی درک نکنند..
یکی به تازگی وارد دوره‌ی شور و هیجان جوانی شده و دیگری از آن خارج شده است!
خیلی سخت می‌شود که این دو بتوانند باهم ارتباط مؤثر برقرار کنند..
در این کتاب هم در بیان جزئیات احساسات و تفریحات این موضوع را بیان می‌کند.(یکی از بخش های موردعلاقم در کتاب همین بود:)🩵)


*لطفا به این کتاب فقط به چشم یک داستان نگاه نکنید، و آن را با دقت بخوانید! 
به جای کتاب‌های روانشناسی مختلف دررابطه با زندگی مشترک، این دست از کتاب‌ها را بخوانید!
        

          سعادت زناشویی را تمام کردم.
یک رمان کوتاه از تولستوی.
ماجرای زندگی یک دوشیزه‌ی روسی‌ست. از همه جالب تر اینکه زبان روایت کتاب اول شخص است. یعنی از زبان خود آن دختر. (در طول داستان خیلی با خودم فکر کردم که چطور یک مرد این‌طور به خوبی مثل یک زن نوشته است. فقط باید در برابر این همه عظمت در نوشتن سر فرود آورد.)
همه‌ی زندگی  در هدفی بامفهوم سعادت تعریف می‌شود. این دختر که ابتدای داستان هفده سال دارد برای سعادت‌ش در زندگی و پر شور کردن آن با عشق تلاش می‌کند.  در نظرش زندگی زناشویی  آن سعادت است. ولی زمان همه‌چیز را عوض می‌کند. 
داستان بسیار بسیار خوب و اندازه پرداخت شده است. از توصیفات گرفته تا گره‌افکنی ها.
یک شاهکار که می‌تواند پنجره‌ای به نام  سعادت در زندگی زناشویی را برای شما باز کند تا با دیدن آن درک بهتری از سعادت و عشق داشته باشید.
#کتاب‌هایی‌که‌از‌خوردنشان‌لذت‌برده‌ام
#سعادت_زناشویی
#لئو_تالستوی
#سروش_حبیبی
#انتشارات_چشمه

        

          کوتاه بود و این کوتاهی مزیت آن محسوب میشه، انتظار یه داستان عاشقانه داشتم اما انگار از ادبیات روسیه انتظار یه عاشقانه ی گرم و پر شور چیز اضافه و زیادی باشه.سرد بود درست مثل روسیه و سیبری، شخصیت ها خوب اما رفتارشان باب دلم نبود.به قول دوستی حرف نزدن، حرف نزدن چه قدر زندگی ادم را عقب می اندازه، و این کتاب مصداق همین جمله است...برای منِ کلاسیک خوان، زیادی ساده بود، هر چند توصیف هاش را پسندیدم.
        

          کتاب مختصر و جالبی بود. مخصوصا احساسات و حالات راوی داستان. جناب تولستوی بسیار خوب توانسته احساسات یک زن را بیان کند. دیالوگ‌های دو نفر هم بسیار واقعی بود. با تمام وجود در زندگی این مدل دیالوگ‌ها را حس کردم.
        

          هو النور
نسخه‌ی صوتی خیلی خوبی داره با صدای مریم محبوب و خود کتاب... هنوز دارم بهش فکر میکنم...
        

          اینگونه می‌شود توصیفش کرد؛ انگار مته‌ای به دست گرفته و به قلب و وجود انسان نفوذ کرده و تک‌تک احساسات و هیجانات را از دل انسان بیرون کشیده و  آن‌ها را ذوب کرده و بعد به ظرافت و زیبایی تمام آن  حقایق انسانی را قصه‌گویی کرده...

‌تا به حال هرکس از من می‌پرسید که رمان چیست و به چه درد می‌خورد و به چه‌کار می‌آید... جوابی برای این سوال نداشتم و شاید چیزهایی بهم می‌بافتم اما از امشب که این رمان را تمام کردم خیلی راحت در جوابش می‌گویم: رمان سعادت‌زناشویی را بخوان تا بفهمی قصه و داستان چیست و به‌چه کار می‌آید...(البته همچنان جوابی برای چیستی قصه ندارم اما لااقل یک کتاب می‌شناسم که قصه باشد...)

‌
        

          از همون اول که فهمیدم راوی داستان شخصیت زن هست، ناخودآگاه با صدای یه زن جاافتاده کتاب رو خوندم. انگار حدسم درست بود.
تولستوی توی این کتاب با ظرافت از زندگی زناشویی گفته. هر فصل رو که می‌خوندم کاملا می‌تونستم با زندگی‌ خودم و همسرم تطابق بدم.
بی نهایت‌ لذت بردم. دیگه می‌تونم با قطعیت بگم محبوب‌ترین نویسنده‌م تولستوی هست!
        

          قلم تولستوی واقعا من رو متحیر میکنه. فضاسازی و شخصیت پردازی های این داستان بسیار زیبا و قابل تامل بود مخصوصا رشد شخصیت ماریا که به تنهایی با روی تاریک زندگی مواجه شد.


داستان حول محور عشق یک دختر جوان و مردی میانسال میگذره و میپردازه به سیر عشق و زندگی زناشویی اونها و اینکه چقدر نقش هر انسانی در زندگی مهم و حائز اهمیته. 
من خیلی خوشم اومد که داستان رنگ و بوی دنیای حقیقی رو داشت و به زیبایی فراز و نشیب های ازدواج و عشق رو به تصویر کشیده بود.

فکر می‌کنم خام بودن ماریا سرگی رو خیلی آزار داد و خیلی جاها تقصیر از ماریا بود و سرگی صبوری کرد و ازش ممنونم که اجازه داد ماریا خودش مسیرش رو مشخص کنه و به نتیجه برسه که اوس های زود گذر رو نباید به خانواده‌اش ترجیح بده


این آخرین کتاب از مجموعه ی صد سال تولستوی بود که خوندم و باید بگم این مجموعه بسیار زیبا بود و برای شروع تولستوی خوانی بسیار مناسبه و از هر جلدش خیلی لذت بردم و محبوبم شد ارباب و بنده♡
        

          نمیشه گفت یه داستان نفس‌گیر عاشقانه بود (گرچه آغازش اينطور به نظر می‌رسید). نمیشه نقطهٔ خاصی به عنوان اوجش در نظر گرفت و حتی نمیشه گفت پایان خوشی داشت یا تلخ. اما میشه لابلای سطرهاش خیلی چیزا یاد گرفت.

این شخصا برای من تجربهٔ جالبی بود که دنیا رو از دیدگاه شخص مقابلم ببینم.
        

          ادبیات روسیه همیشه برایم جذاب بوده و این بار نیز تولستوی با دقت و قدرتی بی‌مانند دختری جوان را به تصویر کشیده است، گویی خودش تمام زندگی‌اش را زیسته است! این رمان کوتاه و جمع و جور، همه چیز را به اندازه دارد؛ احساسات، منطق، شور زندگی، ملال، شادی جوانی و پختگی پیری. همین ترکیب‌های دقیق آن را ملموس و باورپذیر کرده است.
داستان کتاب ساده است؛ روایتی از تغییر تدریجی احساسات انسان در گذر زمان. یکی از پیام‌های کلیدی آن این است که باید گذر زمان و اثرات طبیعی آن را بپذیریم و تغییر شور و هیجان اولیه را به معنای پایان عشق تعبیر نکنیم. عشق بدون تلاش و مراقبت دوام نمی‌آورد.
خواندن این کتاب شبیه تماشای آینده‌ای خاکستری اما واقعی است؛ احساسی که حتی برای خودمان هم راه فراری ندارد. این حس هم الهام‌بخش است و هم آزاردهنده، مثل یک اسپرسوی خیلی خوب.
        

          داستان داستان معمولی است. و شاید اگر کس دیگری نوشته بود بر میزان ابتذال آن افزوده می‌شد. داستان قصه عشق معمولی را روایت می‌کند که شاید همه جا اتفاق بیافتد و هیچ چیز آن خاص و ویژه نیست. اتفاقا تولستوی هم همین را می‌خواهد. عشقی که ساده به وجود می‌آید و ساده می‌ماند و ساده می‌بالد.

اما دو عامل اثر را از سطح آثار سخیف جدا می‌کند: یکی تلاش جذاب تولستوی در عادی سازی رابطه که نهایتا هر تکه از آن را براي زوج‌ها، علی‌الخصوص زوج‌های جوان، ملموس می‌کند و دوم پیرایش ساده داستان که که لمس آن را براي مخاطب عام آسان می‌کند.
خواندن این اثر را به زوج‌های جوان پیشنهاد می‌کنم شاید از بسیاری از آثار زرد بازار آموزنده‌تر باشد.
        

          کتابو که تموم کردم  یاد جمله دکتر شریعتی در کتاب کویر افتادم که میگه "دوست داشتن از عشق برتر است. عشق یک جوشش کور است و پیوندی از سر نابینایی، اما دوست داشتن پیوندی خودآگاه و از روی بصیرت روشن و زلال" (عشق مثل آتشی میمونه که پس از مدتی فروکش  میمونه، ولی دوست داشتن مثل خاکستر گرمی که تا مدتها حرارتشو داره)

از اول که کتابو شروع میکنی بیانگر شور شیرین عشق و مرحله شیدایی رابطه و تاثیرات آن بر زندگی دختری ۱۷ ساله به نام ماریا که قبل از آن، زندگی چندان با نشاطی نداشت. رابطه با مردی ۳۶ ساله به نام سرگی میخائیلویچ که در اصل از دوستان پدر ماریا  بود. اولایی که رابطشون شکل میگیره عشق اینجا مثل مخدر میمونه و مثل تمامی روابط دیگه به شور و سرمستی اولیه طی میشه... اما به مرور زندگی آنها دچار ملال و روزمرگی میشود و زن و شوهر از هم فاصله میگیرن (مثلا یجای داستان که میگه زن تا حدی نیاز به عشقشو رو فرافکنی میکرده رو احساسی که از توجه بقیه تو مراسمات میگرفته) 
و در پایان که اون زوج باهم صحبت میکنن و به اون نکته پی میبرن که عشق‌ و شیدایی اولیه‌شون تبدیل به دوست داشتن شده (یعنی شور و شوق فراوان رابطه این زوج جاشو به عشق به فرزنداشون و زندگی که تا حالا ساختن میده...)

[و اینجای داستان این پرسش برام ایجاد شد؛ چیزی که من بابتش نگرانی دارم، ملال و روزمرگی پس از ازدواج و حین زندگی متأهلی...]

در کل تولستوی نویسنده ای هست که بیشتر به مسائل اخلاقی تاکید داره و در پایان آثارش سعی میکنه نتیجه گیری اخلاقی کنه.
و اینجا هم فکر میکنم بیشتر همون مطلبی که اول متن گفتم رو میخواد بگه (جا نشین شدن عشق با دوست داشتن و ناپایداری اون)