هیچ مرگی طبیعی نیست. آنچه بر سر انسان می‌آید هرگز نمی‌تواند طبیعی باشد، زیرا حضور انسان جهان را به پرسش می‌کشد. همه می‌میرند، اما مرگ هر آدمی برای او یک سانحه است. حتی اگر آن را بشناسد و به آن تن در دهد، باز خشونتی است ناروا.

وقتی عزیزی می‌میرد، ما بهای زنده ماندن را با هزار تاسف و حسرت می‌پردازیم. با مرگ آن عزیز است که یگانگی بی‌همتایش بر ما مکشوف می‌شود.

ابدیت خواه ملکوتی باشد خواه زمینی، نمی‌تواند تسلی‌بخش انسانی باشد که زندگی را دوست دارد اما مرگ را پیش روی خود می‌بیند.

او مادرم بود و هر حرف ناخوشایندش بیش از آن آزارم می‌داد که آن را از زبان بیگانه‌ای بشنوم.

هر اتفاق پیش بینی نشده‌ای وحشت زده‌اش می‌کرد، چون به او یاد داده بودند خارج از چارچوب‌هایی از پیش تعیین شده، نه دست به کاری بزند و نه چیزی احساس کند.