کتاب بسیار جالبی بود واسم.نکات خاصی داشت.یکسری راهکار هم در چند بخش ارائه داده بود که خیلی از صحبت ها برام ملموس بود و شاید حتی تجربه های زندگی شخصی خودم هم بوده. 
      

        اولین غافلگیری ۴۰۴ و کتابی که کاملا تصادفی پیدا کردم.دنبال یه کتاب بودم که توی گوشی و محل کار بخونم .روایت جذاب و پرکشش و پر از تعلیق باعث شد که امتیاز بالایی بهش بدم.
      

        آخرین کتاب سال ۱۴۰۳

      

        نویسنده ایده ی جالبی داشت برای رسیدن به هدفی که دنبالش بود.ولی در مسیر رسیدن به این هدف از یک روش ساده استفاده می‌کرد.ولی قسمت های پایانی کتاب بسیار خوب پرداخته شده بود و حتما هدفمند بوده.در لابلای جملات کتاب هم یکسری جملات آورده شده که برای رسیدن به اون هدف نهایی لازم بوده.
مثلا در یکی از صفحات نوشته شده:

" لحظات خوش هم اگر به اندازه ی کافی مهلت داشته باشند می‌توانند به درد تبدیل شوند."

یا در جایی دیگه این مطلب بود:
"گاهی تنها راه یاد گرفتن زندگی کردنه."

و همچنین:
"اگه هدفت رسیدن به چیزی باشه که با ذاتت در تضاده همیشه شکست میخوری.هدفت باید این باشه که خودت باشی،که مثل خودت رفتار کنی و به نظر برسی و فکر کنی،که حقیقی ترین نسخه ی خودت باشی.از خودت بودن استقبال کنی.تشویقش کنی.دوستش داشته باشی."

یا در جایی دیگه:
"دوگانگی وجودی آتشفشان ها این است که هم نماد نابودی و هم نماد زندگی اند.وقتی مواد مذابشان آرام بگیرد و سرد شود به شکل سنگ در می‌آید و در گذر زمان خرد و به خاکی غنی و حاصل خیز تبدیل می شود.#

 و درنهایت این قطعه ی درخشان:

""آسمان تاریک و تاریک تر میشود
سیاهی و کبودی در رقابتند
اما ستاره ها هنوز
برای تو میدرخشند""

و در پایان این جمله همیشه تو ذهنم حک شده که از یک دوست بزرگواری در اوج ناامیدی شنیده بودم:

《《《گنجشک ها بی خودی شلوغش نمی‌کنند.》》》
      

        تلخ وگزنده و ملموس.
نزدیک به وضعیت جامعه ی خودمون.
بی تکلف و ساده.
جمله ی آخر کتاب :

"اینطور آمده ولی اینطور نباید برود!"



      

        یکی از عجیب ترین کتاب‌هایی که شاید باید خوند همینه.همیشه به جاودانگی علاقه مند بودم.تو این داستان با جاودانگی بدن روبرو شدم.چیزی که هیچوقت برام جذابیتی نداشته.فوسکا میتونه همون خدا باشه.چرا که نه..ولی در تعریف خدا همیشه از قدرت و دانش مطلق صحبت شده،از کمال و عدم نیاز صحبت شده،محدود به زمان و مکان هم نیس.این چیزاییه که ما انسانها با عقل خودمون در مورد خدا فک میکنیم.شاید اینطور نباشه؟از طرف دیگه فوسکا در چندین جای کتاب در مورد ناتوانی خودش صحبت میکنه ولی تمام اطرافیانی که پی به فانی نبودنش میبرن اون رو یه قادر به خیلی از کارها میدونن و همه ازش درخواست کمک میکنن.آشنا نیس؟سیر تکرار و ملال  و تنهایی تاکید شده ی فوسکا هم میتونه ی دلیل دیگه ای باشه بر اینکه فوسکا همون خدایی ست که ما می‌شناسیم.تنها یک عامل باعث ایجاد شبهه میشه.خالق بودن.فوسکا خالق هیچ دنیایی نبوده.
تنهایی فوسکا ترسناکه.در تمام سال‌های زندگی فوسکا نگاهش به عشق و زندگی و مرگ تغییر خاصی نمیکنه ولی در هنگام حضور ماریان نگاه اون به جاودانگی  و زندگی و مرگ تغییر میکنه.عمر طولانی رو از زاویه ی دیگه میبینه.چه فایده اگه عمرت طولانی تر از عمر معشوقت باشه؟تنها به یاد او بودن تسکین بخشه؟هرگز...عمر جاودانه زمانی معنی پیدا میکنه که همزمان با حضور معشوق باشه.بقیه ش میشه گذشتن زمان.نمیشه بهش گفت عمر.
در پایان این دو  سوال تو ذهنم نقش بست:
اینهمه جنگ و کشتار و  درگیری و دعوا و بی اخلاقی در دنیا چه بر سر نگاه خدا به موجوداتش آورده؟این ما هستیم که در دنیا تنهاییم یا خدا؟

      

        مقدمه ی هیچ کتابی رو نمیخونم.چون‌نمیخوام جهت داده بشه به خوندنم.بنظرم هیچ لزومی نداره مقدمه برای هر کتابی.با موخره در هر کتابی خیلی مشکلی ندارم ولی نمیدونم چرا اکثر نویسنده ها یا مترجم ها یا ناشرین برای کتاب مقدمه می‌نويسن.یه کتاب نوشته شده.از صفحه‌ی اول تا صفحه ی آخر.اگه قراره با مقدمه ی کتاب توضیحی در مورد کتاب داده بشه خب خود نویسنده باید در متن کتاب می‌آورد.و اگه نویسنده فک میکنه که با مقدمه کتابش قابل فهم تر خواهد بود یا گره گشایی خواهد کرد خب پس در روایت کتاب دچار مشکل بوده.این نظر شخصی خودم بوده همیشه و هدفم از بیان این مطالب هم این بود که مطابق با سلیقه م کتاب مقدمه نداره.یه تقدیم کتاب داره و یه بند کوچیک که اصلا نمیدونم چیه.جالبتر اینکه موخره هم نداره.کل صفحات کتاب فقط خود ژرمینال بود.کتاب بسیار ساده و روان شروع میشه،ادامه پیدا میکنه،اوج و فرود داره و خیلی هم شتاب خوبی داره.هرگز خسته کننده نبود.هرگز از ریتم خودش خارج نشد.شخصیت ها هم تقریبا غریبه نبودن برام.نوع کنش و واکنش و سیر حوادث داستان جالب بود.در عین سادگی غافلگیری ها و لحظات ماندگاری برام داشت که حتما تو ذهنم میمونه.حتی تاریکی های توصیف شده و عجیب ،کشمکش های بین شخصیت ها و سهم خواهی ها راحت مطرح می‌شد ولی عمیق بفکر می‌انداخت منو.یکی از نکات جذاب برام نتیجه ی اعتصاب بود.در کتاب همسایه ها اثر احمد محمود هم نتیجه ی اعتصاب برام مهم بود .در هردو مورد نتیجه قابل باور بود و تاثیر گذار.
      

        چند کتاب در مورد اردوگاه های کار اجباری خونده بودم ولی برای اولین بار با دید متفاوتی روبرو شدم.یه نگاه کاملا مورد پسند جامعه ی ایرانی که به معنا و معناشناسی بسیار علاقه منده .در بعضی از صفحات بخش اول و توصیف اردوگاه ها و مسائل و مشکلات اون دوره انگار شرح حال اینروزهای مملکت ماست.🤦🤦🤦
جایی از شوخی بعنوان ابزار یاد میشه که سالهاست تو این جامعه ی ما هر مسئله ی بزرگ و کوچیک با شوخی مطرح میشه و الان دیگه کار به جایی رسیده که حتی شوخی ها هم لوس و بی مزه شده.
در کل مطالب خیلی خیلی جالبی مطرح میشه و خیلی ها برام آشنا و قابل درک بوده..
      

        یکی از تلخ ترین کتاب‌هایی بود که خوندم و هر لحظه غم عجیبی همراهش بود.شنیده بودم که قلم آقای معروفی در سمفونی مردگان هم خیلی خیلی غم انگیزه.شاید در نگاه اول یه داستان عشقی ساده باشه همراه با یه افسوس از تصمیمی که اشتباه گرفته میشه ولی هنرمندانه همین داستان رو با اساطیر و افسانه ها و داستان های تاریخی همراه کرده .غم رو بهش گره زده و با ذهن و روح خواننده درگیرش میکنه.
      

        داستان منسجم و منظم شروع میشه.حوادث در لابلای داستان قرار داده میشه تا در موقع لزوم از هرکدومشون استفاده بشه و این برام جالب بود که نویسنده  حساب شده پیش میره، دقیقا مث نقش اول داستان.چهار تا مشکل رو برای خودش معرفی میکنه ولی در پایان داستان می‌فهمیم که این چهارتا در برابر مشکل پنجم که اولاف خودش هم نمیدونست مشکل حادی نبود.خودش نمیدونست و هرگز هم نمیتونه بفهمه که مشکل پنجم بوده که مسیر زندگی و کار و احساسش رو درگیر و دگرگون کرده بود.از تابستون امسال دنبال این بودم این کتاب رو بخونم و خوشبختانه نخوندم تا رسیدم به زمستون.و چه به موقع خوندم چون فضاسازی کتاب برام راحت تر قابل درک بود .

دست هایم را به هم فشردم ک سعی کردم برف پودری را جمع کنم.اما برف پودری جمع نمی‌شود.سفید وزیباست اما نمی‌شود چیز پایداری از آن در آورد.اول امید می‌دهد اما در نهایت هرچیزی که سعی کنی بسازی از بین می‌رود و بین انگشتانت فرو می‌ریزد. صفحه‌ی ۱۶۲

این پاراگراف خلاصه ای از کل کتاب بوده بدون هیچ نشانه ی بارزی که داستان لو بره.

      

         تادیب یا همان روایت یک تحقیر برای جامعه ی ایرانی آشنا بنظر میرسه.اتفاقاتی که هر چند سال یکبار مردم  به شیوه های متفاوت تجربه ش میکنن.شاید بشه گفت که نمونه ی خیلی ساده تر از اتفاقاتی که در سال‌های  ۸۸ و ۹۸ و ۴۰۱ و شاید کوی دانشگاه و ...... در ایران دیده شده تو این کتاب مطرح میشه.انتخاب مهاجرت برای ادامه ی زندگی  هم دیگه اینروزها خیلی خیلی آشنا بنظر میرسه.

      

        بلافاصله بعد از خوندن کتاب رفتم مقدمه مترجم رو خوندم.کتاب بسیار جذاب و روان خونده میشه.خیلی هم راحت ارتباط میگیری باهاش ولی هرچی میره جلوتر حس میکنی انگار باید بیشتر بهش فک کنی.باید دنبال چیزایی بگردی که هدف نویسنده از کلماتش نیس.از معنی های مخفی داخل جملات و نماد پردازیها و لحظات سورئال داستانه.حالا این کتاب شگفت انگیز رو همراه با صدای جادویی مهبد قناعت پیشه گوش کردم و پیش بردم که بارها هم در کتاب صحبت از جادو و جادوگری میشه.عجیب تر اینکه تمام کتاب در چند روز اتفاق میفته و بسیار طولانی نوشته شده ولی اصلا خسته کننده نیست.اتفاقات شگفت انگیز تو کتاب خیلی خیلی زیاده ولی جوری مطرح میشه که هرگز از خودم نپرسیدم خب چرا..

      

        یکی از خوشمزه ترین کتاب‌هایی بود که خوندم.در قالب طنز ولی نکات خیلی جالب و تاثیر گذار بیان شد.چندین داستان کوتاه که مهمترین از دیدگاه من داستان قدغن بود.بسیار شبیه به وضعیت اسفناک  کشور خودمونه.نوع حکومت کردن و نوع برخورد مردم و خیلی اتفاقات مشابه دیگه در خیلی از داستان ها دیده میشه. خواندنی و خوش نمک  در عین حال تفکر برانگیز.
      

        سر مرا به سوی سینه ی خود کشید و بر آن بوسه زد و گفت:این بوسه دیگر بوسه ی دلباخته ای نیست.بوسه ی یک دوست وفادار است.
صفحه ۱۳۴

روایت تولستوی از زبان یک خانوم برام جالب بود.سیر عاشق شدن و زندگی و پختگی و هیجان زندگی خیلی زیبا روایت میشه.
      

        آرام و تلخ همانند اسم کتاب و همانند مرگ
مواجهه با هر مرگی آزارم میده.حتی مواجهه با مرگ آدمهایی که نمیشناسم.اینکه جسم دیگه حرکتی نخواهد داشت.دیگه خاطره ای بوجود نمیاره و دیگه صدایی ازش خارج نمیشه.مرگ بزرگترین ترس همیشگیه زندگیم بوده( تا با مفهوم جاودانگی آشنا شدم.) ولی مرگ آرام بعد از طی مسیر زندگی تحت هر شرایطی برام جالب و جذاب بوده.کتابی بسیار ساده ولی جذاب و خواندنی.