مطابق با انتظار دوباره با قلم جذاب یالوم و داستان‌گویی خوشمزه ش روبروییم.اتفاقات دو داستان‌ متفاوت رو موازی پیش میبره..هنرنمایی جذابی داره از خیالپردازی های خودش با دو تا شخصیت خیالی بنام فرانکو و فردریش تا بتونه گفتگو محور پیش ببره سیر داستان و حوادث رو..در خیلی از صفحات کتاب اگه بجای یهودی بذاریم مسیحی یا مسلمون و یا هر مذهب و دین دیگه ای انگار خللی به داستان وارد نمیشه.فک میکنم جزو پربحث ترین کتاب‌هایی بود که تو گروه روانچه مطالعه شد و البته پر چالش ترین چون با هر صحبتی که مطرح میشه کلی حاشیه و بیراهه جلومون پدیدار میشه.در آخر طبق معمول سوال میپرسم
سوال اول
اسپینوزا بعد از شرم به آزادی رسید یا دچار یه اسارت بزرگتری بنام دنیای با شرم و محدودیت هاش شد؟

سوال دوم

در صفحه ی ۴۱۱ این مطلب عنوان میشه از هیتلر که 
"چرا دنیا برای سرنوشتی که سزاوار اقلیت کوچک یهودیان است اشک تمساح میریزد؟من از روزولت و مردم آمریکا میپرسم:آیا شما حاضرید این آلمانی های مسموم را در میان خودتان بپذیرید؟ما حاضریم با کمال میل برای راحت شدن از شر آنها، به هرکدام شان یک بلیط قطار رایگان و هزار مارک برای هزینه ی سفرشان بدهیم."

سوال اینجاست و البته شاید مرتبط با مفهوم کتاب نباشه ولی درنهایت بنظرتون نظر و ایده ی هیتلر شکست خورد؟

      

        این کتاب قسمت هایی از جلد پنجم کتاب  در جست و جوی زمان از دست رفته اثر مارسل پروسته.تکه های نیک یه سری کتاب از نویسندگان بزرگ دنیاست که در مورد موضوعات مشخصیه که با اسم کتاب همخوانی داره .از متن کتابهای هر نویسنده برداشته شده تا یه مختصر آشنایی با کتاب بوجود بیاره.
      

        مجموعه ای از داستان های کوتاه در مورد مرگ که داستان اول با نام مرگ اولیویه بکای و داستان آخر با نام ژاک دامور بسیار متفاوت و تاثیر گذار بودند.
      

        کتابی که همه جا عنوان شده هفت بخش داره در چهار بخش چاپ شده و اونطور که بنظر میرسه سراسر سانسور.
      

        هرچی فک کردم چند ستاره بهش بدم به نتیجه ای نرسیدم جز پنج ستاره برای اولین بار.کتاب چاپی رو با ترجمه ی امیرلاهوتی داشتم ولی با ترجمه ی پرویز شهدی از طاقچه خوندم.گیج و مبهوت از اول تا انتهای کتاب.پر از استعاره و کنایه و سخت و البته خسته کننده در خوانش کتاب به دلیل مونولوگ بودن سراسر کتاب برام پیش رفت.از همون اول و مطرح شدن گوریل و بعد اتفاقات عجیب تر و سقوط زن در آب و حتی پیگیری نکردن سرنوشت زن در روزنامه ها و اتفاق ساده ای مث باز و بسته کردن پنجره ها به دلیل گرم شدن و همزمان سرد شدن قاضی توبه کار ذهنم درگیر شد و درگیر مونده تا وقتی که انتهای کتاب که انگار دیالوگ نبوده و همیشه مونولوگ بوده.
حالا با کلمانس میخوام سقوط کنم و دوباره این کتاب رو بخونم.اینبار کتاب چاپی با ترجمه ی آقای لاهوتی رو میخونم.و شاید برای بار سوم و با ترجمه ی آقای میرعباسی .
      

        کتاب بسیار جالبی بود واسم.نکات خاصی داشت.یکسری راهکار هم در چند بخش ارائه داده بود که خیلی از صحبت ها برام ملموس بود و شاید حتی تجربه های زندگی شخصی خودم هم بوده. 
      

        اولین غافلگیری ۴۰۴ و کتابی که کاملا تصادفی پیدا کردم.دنبال یه کتاب بودم که توی گوشی و محل کار بخونم .روایت جذاب و پرکشش و پر از تعلیق باعث شد که امتیاز بالایی بهش بدم.
      

        آخرین کتاب سال ۱۴۰۳

      

        نویسنده ایده ی جالبی داشت برای رسیدن به هدفی که دنبالش بود.ولی در مسیر رسیدن به این هدف از یک روش ساده استفاده می‌کرد.ولی قسمت های پایانی کتاب بسیار خوب پرداخته شده بود و حتما هدفمند بوده.در لابلای جملات کتاب هم یکسری جملات آورده شده که برای رسیدن به اون هدف نهایی لازم بوده.
مثلا در یکی از صفحات نوشته شده:

" لحظات خوش هم اگر به اندازه ی کافی مهلت داشته باشند می‌توانند به درد تبدیل شوند."

یا در جایی دیگه این مطلب بود:
"گاهی تنها راه یاد گرفتن زندگی کردنه."

و همچنین:
"اگه هدفت رسیدن به چیزی باشه که با ذاتت در تضاده همیشه شکست میخوری.هدفت باید این باشه که خودت باشی،که مثل خودت رفتار کنی و به نظر برسی و فکر کنی،که حقیقی ترین نسخه ی خودت باشی.از خودت بودن استقبال کنی.تشویقش کنی.دوستش داشته باشی."

یا در جایی دیگه:
"دوگانگی وجودی آتشفشان ها این است که هم نماد نابودی و هم نماد زندگی اند.وقتی مواد مذابشان آرام بگیرد و سرد شود به شکل سنگ در می‌آید و در گذر زمان خرد و به خاکی غنی و حاصل خیز تبدیل می شود.#

 و درنهایت این قطعه ی درخشان:

""آسمان تاریک و تاریک تر میشود
سیاهی و کبودی در رقابتند
اما ستاره ها هنوز
برای تو میدرخشند""

و در پایان این جمله همیشه تو ذهنم حک شده که از یک دوست بزرگواری در اوج ناامیدی شنیده بودم:

《《《گنجشک ها بی خودی شلوغش نمی‌کنند.》》》
      

        تلخ وگزنده و ملموس.
نزدیک به وضعیت جامعه ی خودمون.
بی تکلف و ساده.
جمله ی آخر کتاب :

"اینطور آمده ولی اینطور نباید برود!"



      

        یکی از عجیب ترین کتاب‌هایی که شاید باید خوند همینه.همیشه به جاودانگی علاقه مند بودم.تو این داستان با جاودانگی بدن روبرو شدم.چیزی که هیچوقت برام جذابیتی نداشته.فوسکا میتونه همون خدا باشه.چرا که نه..ولی در تعریف خدا همیشه از قدرت و دانش مطلق صحبت شده،از کمال و عدم نیاز صحبت شده،محدود به زمان و مکان هم نیس.این چیزاییه که ما انسانها با عقل خودمون در مورد خدا فک میکنیم.شاید اینطور نباشه؟از طرف دیگه فوسکا در چندین جای کتاب در مورد ناتوانی خودش صحبت میکنه ولی تمام اطرافیانی که پی به فانی نبودنش میبرن اون رو یه قادر به خیلی از کارها میدونن و همه ازش درخواست کمک میکنن.آشنا نیس؟سیر تکرار و ملال  و تنهایی تاکید شده ی فوسکا هم میتونه ی دلیل دیگه ای باشه بر اینکه فوسکا همون خدایی ست که ما می‌شناسیم.تنها یک عامل باعث ایجاد شبهه میشه.خالق بودن.فوسکا خالق هیچ دنیایی نبوده.
تنهایی فوسکا ترسناکه.در تمام سال‌های زندگی فوسکا نگاهش به عشق و زندگی و مرگ تغییر خاصی نمیکنه ولی در هنگام حضور ماریان نگاه اون به جاودانگی  و زندگی و مرگ تغییر میکنه.عمر طولانی رو از زاویه ی دیگه میبینه.چه فایده اگه عمرت طولانی تر از عمر معشوقت باشه؟تنها به یاد او بودن تسکین بخشه؟هرگز...عمر جاودانه زمانی معنی پیدا میکنه که همزمان با حضور معشوق باشه.بقیه ش میشه گذشتن زمان.نمیشه بهش گفت عمر.
در پایان این دو  سوال تو ذهنم نقش بست:
اینهمه جنگ و کشتار و  درگیری و دعوا و بی اخلاقی در دنیا چه بر سر نگاه خدا به موجوداتش آورده؟این ما هستیم که در دنیا تنهاییم یا خدا؟

      

        مقدمه ی هیچ کتابی رو نمیخونم.چون‌نمیخوام جهت داده بشه به خوندنم.بنظرم هیچ لزومی نداره مقدمه برای هر کتابی.با موخره در هر کتابی خیلی مشکلی ندارم ولی نمیدونم چرا اکثر نویسنده ها یا مترجم ها یا ناشرین برای کتاب مقدمه می‌نويسن.یه کتاب نوشته شده.از صفحه‌ی اول تا صفحه ی آخر.اگه قراره با مقدمه ی کتاب توضیحی در مورد کتاب داده بشه خب خود نویسنده باید در متن کتاب می‌آورد.و اگه نویسنده فک میکنه که با مقدمه کتابش قابل فهم تر خواهد بود یا گره گشایی خواهد کرد خب پس در روایت کتاب دچار مشکل بوده.این نظر شخصی خودم بوده همیشه و هدفم از بیان این مطالب هم این بود که مطابق با سلیقه م کتاب مقدمه نداره.یه تقدیم کتاب داره و یه بند کوچیک که اصلا نمیدونم چیه.جالبتر اینکه موخره هم نداره.کل صفحات کتاب فقط خود ژرمینال بود.کتاب بسیار ساده و روان شروع میشه،ادامه پیدا میکنه،اوج و فرود داره و خیلی هم شتاب خوبی داره.هرگز خسته کننده نبود.هرگز از ریتم خودش خارج نشد.شخصیت ها هم تقریبا غریبه نبودن برام.نوع کنش و واکنش و سیر حوادث داستان جالب بود.در عین سادگی غافلگیری ها و لحظات ماندگاری برام داشت که حتما تو ذهنم میمونه.حتی تاریکی های توصیف شده و عجیب ،کشمکش های بین شخصیت ها و سهم خواهی ها راحت مطرح می‌شد ولی عمیق بفکر می‌انداخت منو.یکی از نکات جذاب برام نتیجه ی اعتصاب بود.در کتاب همسایه ها اثر احمد محمود هم نتیجه ی اعتصاب برام مهم بود .در هردو مورد نتیجه قابل باور بود و تاثیر گذار.
      

        چند کتاب در مورد اردوگاه های کار اجباری خونده بودم ولی برای اولین بار با دید متفاوتی روبرو شدم.یه نگاه کاملا مورد پسند جامعه ی ایرانی که به معنا و معناشناسی بسیار علاقه منده .در بعضی از صفحات بخش اول و توصیف اردوگاه ها و مسائل و مشکلات اون دوره انگار شرح حال اینروزهای مملکت ماست.🤦🤦🤦
جایی از شوخی بعنوان ابزار یاد میشه که سالهاست تو این جامعه ی ما هر مسئله ی بزرگ و کوچیک با شوخی مطرح میشه و الان دیگه کار به جایی رسیده که حتی شوخی ها هم لوس و بی مزه شده.
در کل مطالب خیلی خیلی جالبی مطرح میشه و خیلی ها برام آشنا و قابل درک بوده..
      

        یکی از تلخ ترین کتاب‌هایی بود که خوندم و هر لحظه غم عجیبی همراهش بود.شنیده بودم که قلم آقای معروفی در سمفونی مردگان هم خیلی خیلی غم انگیزه.شاید در نگاه اول یه داستان عشقی ساده باشه همراه با یه افسوس از تصمیمی که اشتباه گرفته میشه ولی هنرمندانه همین داستان رو با اساطیر و افسانه ها و داستان های تاریخی همراه کرده .غم رو بهش گره زده و با ذهن و روح خواننده درگیرش میکنه.
      

        داستان منسجم و منظم شروع میشه.حوادث در لابلای داستان قرار داده میشه تا در موقع لزوم از هرکدومشون استفاده بشه و این برام جالب بود که نویسنده  حساب شده پیش میره، دقیقا مث نقش اول داستان.چهار تا مشکل رو برای خودش معرفی میکنه ولی در پایان داستان می‌فهمیم که این چهارتا در برابر مشکل پنجم که اولاف خودش هم نمیدونست مشکل حادی نبود.خودش نمیدونست و هرگز هم نمیتونه بفهمه که مشکل پنجم بوده که مسیر زندگی و کار و احساسش رو درگیر و دگرگون کرده بود.از تابستون امسال دنبال این بودم این کتاب رو بخونم و خوشبختانه نخوندم تا رسیدم به زمستون.و چه به موقع خوندم چون فضاسازی کتاب برام راحت تر قابل درک بود .

دست هایم را به هم فشردم ک سعی کردم برف پودری را جمع کنم.اما برف پودری جمع نمی‌شود.سفید وزیباست اما نمی‌شود چیز پایداری از آن در آورد.اول امید می‌دهد اما در نهایت هرچیزی که سعی کنی بسازی از بین می‌رود و بین انگشتانت فرو می‌ریزد. صفحه‌ی ۱۶۲

این پاراگراف خلاصه ای از کل کتاب بوده بدون هیچ نشانه ی بارزی که داستان لو بره.