آقا! وای! فقط وای!!!
اولش شبیه یک کتاب گوگولیه راجع به یک زوج جذاب و خوش صحبت که صحبتاشون جون می‌ده برای به اشتراک‌‌گذاری، بعد شوخی شوخی سورئال میشه و جدی جدی بینهایت ترسناک! ترسناک‌! در حدی که از خوندن جمله‌ی بعدی و ورق زدن کتاب می‌ترسیدم!
اول من رو یاد get out انداخت و بعد غافلگیرم کرد. وای!
آخرین جمله‌ی کتاب اینه:
"شاید بهتر باشه از آخر شروع کنی و بعد همینطور برگردی عقب؟" 
جدا نویسنده انتظار داره دوباره بخونمش؟ جناب من نمی‌دونم کجا قایمش کنم که شب خوابم ببره 😫 دوباره بخونمش؟
        

          حس آبِ یخی که صبح زود، وقتی هنوز خورشید طلوع نکرده و همه جا تاریکه به صورتمون میزنیم رو داشت. همونقدر هشیارکننده و همونقدر سرد و ناگهانی.
        

          «این کتاب بیشتر از هرچیز درباره‌ی تردید، اضطراب و آشنایی‌زدایی از موقعیت‌های عادی و روزمره است.»

کتاب رو دوستی چند سال پیش بهم معرفی کرده بود و بهش بی‌توجهی کرده بودم تا اینکه چند وقت پیش اون دوست رو دیدم و یاد این کتاب افتادم. کنجکاو شدم که بخونمش و ناگهان دیدم ۱۰۰ صفحه از کتاب را خوانده‌ام. 
۱۰۰ صفحه دیالوگ درباره‌ی جزئیات زندگی که بیشتر از آنکه درباره‌شان حرف بزنیم بهشان فکر می‌کنیم. ذهنم حسابی مشغول دیالوگ‌ها شده بود و کتاب را بستم و تا چند هفته به سراغش نرفتم. با اینکه دلم می‌خواست کتاب را هر چه زودتر کتاب را تمام کنم اما ترسی از مواجهه با آن دیالوگ‌ها مانعم می‌شد. دیالوگ‌هایی که گیجم می‌کردند و بیشتر از اینکه من را درگیر داستان کنند درگیر خود می‌کردند. آه. کتاب را دوباره باز کردم و خواندم. دیگر نویسنده درگیر جمع کردن داستان بود و از اون دیالوگ‌‌های تکان‌دهنده خبری نبود...
        

          پایان این کتاب شمارو شگفت زده خواهد کرد! 
        

           بعد از خواندن کتاب فیلمش را هم ببینید.
خیلی می چسبه 😉
        

          چطور میفهمی چیزی که داره اتفاق میوفته همون چیزی هست که باید اتفاق بیوفته، همون چیزی که قرار بوده اتفاق بیوفته، همون چیزی که سرنوشت مقدر کرده. مرز واقعیت و توهم، این خط نازک، رو چجوری میتونی تشخیص بدی؟

اولا سلام؛
دوما یعنی اگه من یه داستان با پایان اصغر فرهادی‌طور بنویسم و توش فلسفه و سوالاتی در رابطه با من کیم، من چیم، تو کی‌ای، اینجا کجاست، ما تهش چی‌ می‌شیم رو بگنجونم و یه عنوان ایهام‌دار براش به‌کار ببرم و تهش رو ترسناک کنم «چارلی کافمن» ازش فیلم میسازه؟؟؟ |:

در کل به هیچکدوم از سوالات شما وقتی به اواسط داستان می‌رسید پاسخ داده نمیشه و تا آخرش فقط قراره سوال‌های زیادتر ایجاد بشه و در کل خیلی عجیبه.
دوسش نداشتم.
        

          روایتی توام با مرور اتفاق‌هایی که تاثیرات روایت را شامل می‌شود. شخصیت‌های اصلی این اثر نمادی از انسان‌های جهان امروز است.
        

          اگر طرفدار داستان های روانشناسی عجیب و غریب هستید، کتاب متوسطی است!
اگر هم طرفدار داستان های کمدی رمانتیک هستید، انتخاب بدی است.
واقعاً دلم می خواهد بنویسم که کتاب بدی بود و وقتم تلف شد، ولی از طرفی احساس می کنم انصاف نیست، چون با قاطعیت کاری می کند که بفهمید چقدر انزوا و تمایل به انزوا بد تمام می شود، یا می تواند بد تمام شود و باید اضافه کنم خیلی هم خوب این کار را می کند، حتی شاید بتوانم بگویم کتاب برای آدمی مثل من که از تنهایی خوشش می آید مفید بود و حکم یک تلنگر را داشت.
هرچند باید این نکته را هم اضافه کرد، که به نظر می رسد، شخصیت اصلی نوعی بیماری روانی هم شاید داشت و همه تقصیر را نمیتوان بر دوش درونگرایی افراطی گذاشت.

به هر حال پایان کتاب را تقریباً از اواسط حدس زدم و الان به شدت حالم گرفته است که حدسم درست از آب در آمد!
        

          منتظر چی هستی منتظر چی هستی منتظر چی هستی
        

          همه چیز ساده شروع میشه، انقدر ساده که میتونه حوصله سر بر باشه!
اما بعد عجیب میشه!
و در نهایت ترسناک پیش میره!
نمیگم کتاب خوب و جذابی بود اما حتما که غافلگیری رو خوب رعایت کرد! 
بیشتر به ذهن نویسنده‌ش‌ فکر میکنم و این تعجب جذابیه!
        

          جزئیات و افکار کاراکترها تا اواسط کتاب خیلی درگیرکننده‌ست ولی امان از پایانش… 
واقعا دوست داشتم همون‌طور پیش میرفت داستان و آخرش اون‌جوری فلسفی نمی‌شد که نفهمم. تازه داشت یه چیزی دست‌گیرم می‌شد که نشد متاسفانه.