◻️ روایتی از زندگی نیک و ایمی، زندگی ای که تبدیل به پرفروش ترین کتاب سال ۲۰۱۴ شد

در وهلهٔ اول چیزی که بیشتر از بخش های جنایی و معمایی اثر جلب توجه می کنه، روایتی از زندگی زناشویی و معمولیه مثل زندگیِ عادی مردم با همون دغدغه و مشکلات 
کند بودن ۲۰۰ صفحهٔ اول شاید مخاطب رو آزار بده اما وقتی که کم کم کتاب به جلو حرکت می کنه، ما می بینیم که چقدر شخصیت هارو می شناسیم و چقدر با اونها همزادپنداری می کنیم و این مهمترین نقطه قوت کتاب محسوب میشه 

🔘 شخصیت پردازیِ دقیق کاری می کنه که ما شخصیت کاملا مثبت و یا کاملا منفی نداشته باشیم ( حتی منفور ترین شخصیت کتاب) و با پیشینه ای که از شخصیت ها و نحوه رفتاری اونها داریم، شخصیت هارو درک می کنیم 
_ پایان کتاب سراسیمه ست حس می کنم باید نوع اتفاقات پایانی جا افتاده تر و کمی به کندی اولیه کتاب بود 

🔴 ادامه این یادداشت داستان را افشا می کند : 
-------------------------------------------------
به نظر من تمامی کاراکتر ها باعث اتفاقات افتاده شده در داستان بودن و من نمی تونم ایمی رو به تنهایی مقصر ماجرا بدونم 
کتاب ایمی شگفت انگیز کاری از نظر روحی با ایمی کرده بود که ایمی واقعا می خواست تبدیل به ایمی شگفت انگیز بشه حتی با فریبکاری و تظاهر، مثل کاری که به دلیل عقب موندن درسی با هیلاری هندی کرد و یا مثال های دیگری که اینجا مجال گفتن نیست 

🔺در نظرات سایت های مختلف دیدم که خیلی ها حق رو به نیک دادن. 
اینکه ایمی اون دختر سادهٔ داخل دفتر خاطراتش نبود و نقشه داشت چیزی از گناه نیک کم می کنه؟ قطعا خیر 
اگر ایمی در داستان حضور نداشت شخصیت منفور نیک بود ولی درحال حاضر که ایمی در داستان حضور داره دیگه نیک توسط مخاطب شماتت نمیشه 
-------------------------------------------------
🔸مشتاق مطالعهٔ اثر دیگهٔ نویسنده « چیز های تیز » هستم 
        

                🔷 متفاوت ترین کتاب آگاتا کریستی از مجموعه کتاب های پوآرو 

داستان با ورود فردی غریبه به دفتر پوآرو شروع میشه که به پوآرو درمورد باندی به نام چهار غول بزرگ هشدار میده و اون فرد در دفتر پوآرو کشته میشه و ساعت دیواریِ دفتر پوآرو در ساعت 4 متوقف شده و پس از اون مجموعه قتل هایی که بالای سر مقتول ها عدد ۴ حکاکی میشه 

🔘 در این کتاب ما با قتل خانوادگی طرف نیستیم ؛  معمولا کل مظنونین کتاب های کریستی فقط چند نفرن : یک دکتر خانوادگی، یک کارگر که معمولا بسیار زیباست، یک پسر عمو و یا برادر زاده ( که معمولا به دنبال ثروت فرد به قتل رسیده اند) و یک همسر که یا خیلی غمگینه و رنگ پریده و یا خنثی ست که باز هم رنگ پریده ست 
- اما ما در این کتاب آنچنان قاتل خاصی نداریم بلکه پوآرو به دنبال مبارزه با یک باند مافیایی به نام چهار غول ( قدرت) بزرگه 

🔺در کتاب قتل های الفبایی هم پوآرو وارد ماجرای قتل های سریالی شده بود اما این کتاب واقعا کتاب خیلی متفاوت تریه  ،  پوآرو در این کتاب هم باید معمای چگونگی قتل هایی که توسط چهار قدرت بزرگ رخ میده رو حل کنه و  نام اون چهار فرد قدرتمند در جهان رو کشف کنه و هم سوء قصد ها و تله هایی که برای به قتل رسوندن خودش و هیستینگز میذارن جلوگیری کنه و صد البته دوئل با فردی با قدرت بالای ذهنی به اندازههٔ خود پوآرو 

-  با اینکه ظرافت دیگر کتاب های کریستی رو نداشت و بعضی از قسمت ها به تخیلی بودن گراییده می شد به دلیل خود شخصیت جذاب پوآرو و مواجه شدن با بُعد دیگری از پوآرو این کتاب به دل من نشست این که پوآرو برای گیر انداختن و افشا کردن هویت چهار قدرت بزرگ نقشه بچینِ و با زیرکی تمام بخواد اون نقشه هارو اجرا کنه برای من خیلی جذاب بود ( در یک کتاب دیگری که الان خاطرم نیست پوآرو به سروان می گفت اگر قرار باشه پوآرو قتلی رو انجام بده اصلا جنازه ای پیدا نمی شد که معمایی شکل بگیره)
بر خلاف دیگر کتاب های پوآرو ،  پوآرو درمورد سر نخ ها توضیحاتی میده که این کار از شخصیت پوآرو به دوره 
یک سری پیچش داستانی های عجیب و غریب هم در داستان بود که واقعا شوکه ام کرد و از کریستی بعید می دونستم 

🔶 روند این کتاب هم مثل بقیه کار های کریستی شاخ و برگ نداره و مثل معمول فضا سازی و شخصیت پردازی خاصی نداره ( البته به جز پوآرو که مختص به این کتاب نیست) 
- پایان کتاب رو دوست نداشتم، همیشه معمای کتاب در آخر توسط پوآرو رو می شد ولی در جای جای این کتاب معما و گره ها باز میشن و در آخر هم آنچنان اتفاقی نمی افته که در اوج کتاب به پایان برسه و به همین دلیله که این کتاب رو تک متفاوت ترین کتاب آگاتا درمورد پوآرو میدونم چون این کتاب بیشتر از اینکه معمایی باشه در ژانر تریلر قرار می گیره 

🔴 توصیه می کنم این کتاب رو جزو سه کتاب آخری که قراره از کریستی بخونید قرار بدید چون این پوآروی متفاوته که کتاب رو پر قدرت می کنه 
        

                🔶 پوستهٔ خالیِ هیجان و دلهرهٔ به وجود آمده برای مخاطب 

- پس از یک به یک دومین کتابی بود که از روث ور می خوندم، چیزی که از این نویسنده تا اینجا در دو کتاب برای من مشهوده ایده های بسیار خلاقانه ست 
در یک به یک فضای اسکی و خیلی بیشتر اپ اسنوپ ( که شخصیت های داستان این اپ رو ایجاد کرده بودن) بسیار خلاقانه بود و با اولین جنایت و پایان بندی مناسب، امیدم رو برای کتاب های دیگه اش افزایش داد 
اما در این کتاب هم خونهٔ پر از تکنولوژی و ایدهٔ کلی داستان هم  بسی خلاقانه است 

🔵 بخش آغازین کتاب خیلی خوبه، شروع سر ضرب و به موقع ، ما در همون نگاه اول متوجه موضوع می شیم که باید در ادامه چی چیزی رو دنبال کنیم 
- کتاب اضافات زیادی داره ولی باعث کند شدن روند داستان نمیشه و هر طور که شده برای مخاطب تعلیق بالایی ایجاد می کنه ولی در پایان آیا معمای اتفاقاتی که باعث تعلیق شده اند به طور کامل باز میشه؟ نویسنده در این کار ناکام می مونه

-  دقیقا در لحظه ای که نویسنده قراره از داخل آستینش برگ آس خودش رو روکنه، روایت طوری قرار میگیره که این پیچش داستانی برای مخاطب کار نمی کنه 
🔺در مورد پایان هم شاید غیر منتظره باشه اما خود نویسنده در فصل قبل از پایان نام قاتل رو برای ما افشا می کنه و اینجاست که خود نویسنده دست خودش رو به مخاطب رو می کنه و جلوی گرد شدن چشم هارو می گیره 
فکر کن پیچش های داستانی خوبی در چنته داشته باشی ولی خودت اون هارو زودتر از موعد برای مخاطب رو کنی 

- روث ور هم یه چیزی درمورد پایان در اوج شنیده و روی همین کتاب پیاده کرده، کلی قسمت مبهم توی ذهن من هست که هیچ جوابی بهش داده نشد فقط در پایان یک سری کلیات درمورد اتفاقات به وجود اومده داخل داستان بیان کرد 
اینجاست که میشه گمان کرد روث ور خودش هم جوابی برای یک سری از معما های داخل کتاب نداره و فقط اون هارو برای اینکه مخاطب رو تا پایان سرپا نگه داره ایجاد کرده 
        

                ارتقا هم برای من رفت جزوه دسته کتاب هایی با پتانسیل سوخته 
.......... 
🔺اگر در کتاب ماده تاریک مباحث علمی ( فیزیک کوانتوم) پیش زمینه ای ست برای روایت داستان ، توی این کتاب مباحث علمی و بحث ژنتیک مکملی برای روایته و به نظرم یکی از نقطه قوت های کتاب حضور جامع و کامل علمی برای پیش برد داستانه 

- البته قرار نیست این کتاب رو با ماده تاریک مقایسه کنم چون از هر لحاظ که نگاه می کنم این کتاب از ماده تاریک ضعیف تره البته خواستم بگم نویسنده برای نوشتن بخشی از کتاب نگاهی داشته به یک قسمت از ماده تاریک که شخصیت اصلی داستان وارد یکی از دنیاهای موازی میشه و این اتفاق برای من خیلی جالب بود 

⚪ کتاب رو میشه به دو قسمت تقسیم کرد چون از اواسط کتاب داستان تقریبا عوض میشه ولی روایت سینوسیِ کتاب هیچ تغییری نمی کنه و این روایت سینوسی به ویژگی مثبت  و منفی کتاب تبدیل میشه 
مثبت به این دلیل که وقتی تقریبا چرخش داستانی رخ میده، هیچ افتی محسوسی مشاهده نمیشه و منفی به این دلیل که هیچ فراز و فرودی هم مشاهده نمیشه یعنی قلم نویسنده وقتی شخصیت ها درحال فرار از یک بمب ان با وقتی که یکی از شخصیت ها درحال نوشتن نامه ست تغییر نمی کنه و این برای مخاطب یعنی بی تفاوتی در مهم ترین لحظات کتاب 

🔘 به جرات میتونم بگم شخصیت پردازی عالیه ( البته فقط لوگان رمزی که شخصیت اصلیه) ما به واسطهٔ توصیفات دقیق و کنکاش ذهنیِ لوگان با این شخصیت همزادپنداری می کنیم ( هر چقدر شخصیت پردازی خوبه، فضا سازی بده ،  کتاب هیچ وقت این دنیای آخر الزمانی رو برای ما ترسیم نمی کنه) 
- بلیک کراوچ اصرار داره که ایده هاش رو تبدیل به صحنه هایی از فیلم اکشن بکنه، درست در زمانی که مخاطب باید در مورد هدف نویسنده تفکر کنه و زمینه این اتفاق فراهم میشه کاری می کنه که ذهن مخاطب از هدف نویسنده منحرف بشه شاید بلیک کراوچ از این هراس داره که اگه بخش روانشناسانه کار رو اضافه و اکشن رو کار رو کم کنه مخاطبش رو از دست بده 

درمورد پایان کتاب و لحظه سر نوشت ساز کتاب هم به نظرم خیلی سراسیمه عبور می کنه و انگار می خواد زود تر از این مرحله عبور کنه و واقعا بده، طریقهٔ پایان واقعا بده ❗
احتمالا بزودی کتاب بازگشت این نویسنده رو هم خواهم خوند و برای اون کتاب امیدوارم. 
        

                ◽️در زندگی شکست خرده اید؟ لااقل در مرگتان موفق باشد ◽️

🔶 یه چند وقتی هست که حوصله نوشتن یادداشت از من سلب شده و تنها با یک نظر منفی و کوبنده می تونستم خودم رو به نظر گذاشتن برگردونم و چه کتابی از مغازه خودکشی برای این کار بهتر؟ 

- مدت ها از مطالعه این کتاب گذشته و شاید جزئیات یادم نباشه ولی اون قدر ها حافظه ام یاری میکنه که بتونم درمورد کتاب بنویسم . 
با چند سوال پی در پی میخوام شروع کنم : ماموریت نویسنده چی بوده؟ هدف نویسنده چی بوده؟ نهی از خودکشی؟ دادن امید؟ ویا شعر چشم هارا باید شست سهراب سپهری؟ 
هدف نویسنده هرچه که بوده سعی خودش رو کرده با نثری که توی کتاب داستان های گروه سنی الف مثل کدو قلقله زن پیدا میشه، هدفش رو برسونه 
باید پرسید توی این کار موفق بوده ❓

🔘 این آلن ما و شخصیت های دیگه کتاب از تیپ فراتر میرن؟ انسان میشن؟ ، کسی میشن که ما درکشون کنیم؟ قطعا نه هر کدوم از شخصیت ها تیپ های مختلفی هستن که فقط تنها یک حس انسانی در خودشون وجود داره مثلا خواهر آلن فقط حس عشق رو در خودش داره، مادر آلن فقط حس مادر بودن رو اما انسان ها احساس دارن نه فقط یک حس غلو شده  و ما دقیقا با همین تک حس هاست که باید در داستان شاهد رشد و تغیی شخصیت ها باشیم، ولی ما این رشد رو احساس نمی کنیم ، شخصیت های ما پله پله عوض نمی شن بلکه به سرعت نور  رفتارشون از این رو به اون رو میشه 

🔺آیا  ما شاهد رابطهٔ علت و معلولی در کتاب هستیم؟ ما فقط شاهد اتفاقاتی هستیم که مربوط به هم نیستن و بدون کاشت نویسنده درحال برداشته، مثلا پایان کتاب ( که فقط میشه درموردش سه چهارتا کتاب نقد نوشت )  کاشتی صورت میگیره که برداشت بشه؟ ما رفتاری رو از آلن حس میکنیم؟ چیزی می بینیم که این در ذهن ما متبادر بشه که خود آلن هم افسرده است، خود آلن هم احساس افسردگی میکنه؟ ما  هیچ وقت شاهد همچین چیزی نیستیم 

◾️در مورد پایان، نویسنده تبدیل به گاو نه من شیری میشه که تمام زحماتش رو به کلمه ای به باد میده 
- با چه منطقی حتی اگه آلن افسرده هم بوده باشه در اون لحظه باید اون کار رو میکرد؟ فکر کن مغازه خودکشی رو تبدیل به یک جغجغه فروشی بکنی بعد خودت همون کار رو بکنی که تا اون مدت در حال نقض اون بودی. 

🔴 جدا از پایان ،  اگه کسی که به فکر خودکشی باشه این کتاب رو بخونه صدم ثانیه ای به زندگی امیدوار میشه؟ من که همچین فکری نمی کنم 
        

                ⬛ سراسر خاکستری... 

دومین کتابی بود که از مک فادن میخوندم و کتاب قبلی رو یعنی یکی پس از دیگری رو بیشتر دوست داشتم

-فضا سازی کتاب واقعا عالی بود  ،  بازی ذهنی و کنکاش درونی شخصیت اصلی خیلی خوبه اما در شخصیت پردازی الکنه به معنای واقعی الکنه و به خاطر این الکن بودن شخصیت هایی به وجود اومدن که در ظاهر راز آلودن و تمام بار  داستان روی دوش همین شخصیت های راز آلودش بودن/ 

با اینکه نصف کتاب در گذشته و برای ساخته شدن شخصیت جیدِ ولی اون شخصیت هم برای ما چندان آشنا نیست و بخش های گذشته اش هم حذف میشد هیچ لطمه ای به کتاب نمیخورد... پایان واقعا بده چه حل معما و چه فصل بعد معما واقعا بده ( نه اینکه حل شدن معماش منطقی نباشه اتفاقا منطقی ولی اتفاقات بعد از حل معما و چگونگی نجات شخصیت اصلی خیلی تخیلیِ ) 
        

                آخرین پرواز.... شاید اگه به دید یه کتاب تریلر معمایی بهش نگاه کنید قطعا انتظارات شما رو برآورده نمیکنه و در تمام لحظات کتاب آرامش خاصی در جریانه که در هیجان انگیز ترین قسمت کتاب هم قلم نویسنده مشوش نمیشه و در همون حالت آرامشش قصه گویی میکنه ؛) در طول خوندن کتاب یاد کتاب دختران مطرود و جملهٔ « دختران دیروز ،  زنان امروز  » افتادم و قلم روانشناسانهٔ نویسنده من رو یاد اون کتاب انداخت ( به قلم معمایی و تریلر اون کتاب نمیرسه) قسمت هایی داره که به مخاطب رو دست میزنه ولی همین رو دست آنچنان با جذابیت مخلوط نمیشه و همین رو دست ها با فاصلهٔ بسیار زیاد از هم اتفاق می افتن و به مخاطب سیلی زده نمیشه..... / یه جورایی قسمت تریلرش فدای قلم بسیار خوب روانشناسانه کار شده 
        

                سنگ کاغذ قیچی.... 
برای من کتابی نبود که اون شوق و شور قسمت معمایی مغزم رو قلقلک بده ، باتوجه به موضوعی که هدر رفت ( بیماری ناتوانی در تشخیص چهره) برام زیادی معمولی بود. 
یسری غافلگیری هایی که تو داستان چیده شده بود شاید در لحظه جذاب به نظر بیان ولی باتوجه به سبک داستان ( اول شخص) که سه روایت رو دربر میگیره ( رابین  ،  آمیلیا  ،  آدام  ) منطقی وجود نداره و افراد تصمیم میگرن چیرو به ما بگن و چیرو نگن و این یعنی غافلگیری بر اساس عدم وجود اطلاعات رخ میده و این هنر نویسنده نیست.
پایانش جالب بود درحالی که فصل آخر اضافی بود ( نصف کتاب اضافه است مخصوصا قسمت نامه ها )
        

                ⚪  از من چندتا هست؟ 

خب، درمورد این کتاب...باید بگم که دو سوم اولیه داستان واقعا خوب نیست، خیلی سطحیه، کنش و واکنش ها جذابیت ندارن و همینطور که توی گزارش قبلی نوشته بودم اصلا لایق اونهمه تعریف نیست، اما! وقتی به یک سوم پایانی کتاب میرسیم نویسنده برگ برنده داستان رو رو میکنه و ۲/۵ ستاره ای رو که قرار بود بدم رو به ۴ ستاره تبدیل کرد  / مسائل علمی که بیان میکرد هم خوب بود و پایانش هم درست بود ؛) 🌿
        

                🔺خشکسالی و دروغ.... 

این کتاب هم مثل کتاب قبلی نویسنده « خشکسالی » در استرالیای گرم و بین صحراهای بی آب و علف روایت میشه و نوع معما و روایت هم شبیهِ پس طبیعیه که این دو اثر با هم مقایسه بشن ، به صراحت میتونم بگم این کتاب چند پله ضعیف تر از « خشکسالی » این نویسنده ست؛ چه از نظر داستان و روایت چه از نظر پایان و شخصیت پردازی /🍃) 
پایان غیر قابل پیشبینیِ اما شوکه کننده نیست چرا؟ چون معما نمیسازه که اصلا مخاطب بخواد پیشبینی کنه و به این ترتیبه که مخاطب با این که پایانش خیلی غیر قابل پیشبینیِ هیجان زده نمیشه ، کتاب هم تا نیمهٔ دوم خیلی کند و کشداره 
🔴 ترجمه و ویراستاری به معنای واقعی کلمه افتضاحِ یه افتضاح واقعی جوری که فکر میکنی کتاب رو گوگل ترنسلیت ترجمه کرده، بعضی قسمت ها مترجم یه فاعل رو میاورد بعد از فعل ( به صخره برخورد نکند و گاو / مترجم کلمه به کلمه ترجمه کرده یعنی ویراستار یه بار کتاب رو نخونده؟ ) یا انقدر فاعل رو در مکالمات نمیاورد که اصلا بعضی وقت ها از دستت در میرفت که کی داره صحبت میکنه 
        

                اگه بخاطر ژانر جناییش سراغ این کتاب میاید که باید بهتون بگم اصلا این کار رو نکنید، کارآگاه های به ظاهر کارآگاه از پلیس های دست چندم جنایی های دیگه ضعیف تر عمل میکنن و اصلا روش و شیوه منحصر به فردی برای پیدا کردن مجرم ندان..... / 

-در اصل این کتاب باید توی دسته کمدی قرار میگرفت چون نه هیجانی داره و نه فراز و فرود کتاب های جنایی و به نظرم خود نویسنده هم از این موضوع آگاه بوده که به طنز رو آورده 

🔴 تنها یک قسمتش برام جالب بود وقتی راز اون مرده که روی صندلی قبل از قبرستون میشست فاش شد ، سه چهارم تمام شخصیت های کتاب اگه حذف بشن هیچ اتفاقی نمی افته و لطمه ای نمیخوره * کتاب به هیچ وجه غافل گیری و حتی هیجان زدگی رو به وجود نمیاره و..... و دیگر هیچ
        

                ◽️شبیه یک کش لقمه... 

 کتابی که میشه گفت هم شوکه ام کرد هم خستم کرد، هم کشش داشت و اصلا هیچ کششی نداشت، کلا تو فراز و فرود بود و هیچ وقت یه روند ثابت رو پی نمی گرفت -) ☕ فلش بک هاش در جای درستی استفاده نمیشد و اگه یکم جایگذاری فلش بک ها درست بود قطعا یه ستاره بیشتر ازم میگرفت ( البته خیلی از فلش بک ها کلیشه ای و تینیجری بودن) 
درمورد پایان کتاب و قاتل میتونم بگم خیلی سطحی و سراسیمه توی چند صفحه آخر همه چیز رو جمع میکنه ، پایان کتاب زیاد جذابیت نداشت به جز راز کتابِ هری که تنها اتفاقی بود که شوکه ام کرد. 
و درمورد ترجمه هم متوسط بود برام، نه اونقدر اعصاب خورد کن و نه اونقدر خوب یه جورایی غلط های ترجمه ای داشت : یه جای کتاب میگه اون رو تو عمق بیست متری دفن کردن ❗مگه دنبال نفت بودن ؟ منظور نویسنده فاصله بیست متری خونه تا محل دفن بوده
        

                هشت قتل حرفه ای...... اگه یه جنایی خون حرفه ای باشید این کتاب براتون جذاب نیست و حتی خنده داره؛) 🌿 نویسنده هیچ خلاقیتی به خرج نمیده و چندتا کتاب معروف رو دوخت و دوز کرده و اگه کتاب قتل راجرد آکروید رو هم از آگاتا کریستی خونده باشید پایانش غافلگیر تون نمیکنه و درمورد قاتل هم نویسنده قانون های اولیه ژانر معمایی رو رعایت هم حتی نکرده -------------------------------------------------
🔴 اسپویل : وقتی نویسنده میاد یه شخصیت فرعی که حتی بیشتر از چند صفحه درموردش نوشته نشده رو به عنوان قاتل معرفی میکنه من دیگه چی باید بگم؟ پس معماش کجاست ؟ هیجانش کجا رفت؟ میتونم بگم این کتاب الفبای کتاب های معمایی رو هم رعایت نمیکنه -------------------------------------------------
شخصیت ها هم عمق ندارن و روایت هم سطحیه * میخواستم بگم برای کسانی که میخوان شروع کنن بد نیست که یادم اومد کلی از کتاب های شاهکار رو اسپویل میکنه، / در کل توصیه نمیکنم 🔺
        

                فکر کنید شما وکیلی هستید که بیکارید و در یک کافه آسوده نشستید و دارید درمورد شیادی هاتون و کلک هایی که خوردید فکر میکنید که یک هو کسی اسلحه ای به پشت شما میگیرد و میگوید با من بیا و پیش رئیسش که رئیس مافیای روسه میبره و.......📚 دقیقا همون چیزی که روی کتاب نوشته شده درسته : وکیل ، همسر ، پدر ، شیاد ، حقه باز ، مجرم و دقیقا همهٔ این ها توی ادی ما جمع شده و باید دخترش رو در قبال کاری وحشتناک نجات بده 🌿 ؛) در کل جذاب و هیجان انگیز بود و البته ماه و خورشید و فلک در کار بودن که شخصیت اول ما شانس بیاره
        

                ❇️{ قافیه چو تنگ آید شاعر به جفنگ آید } ❇️
کتابی که دوسال پیش، قبل از اینکه تمام نظراتم توی برنامه طاقچه پاک بشن هم اصلا تمایلی به نظر گذاشتن برای این کتاب نداشتم چرا؟ چون حس میکردم به شعورم توهین شده، یک دوم اولیه کتاب که کلا بدون هیچ جذابیت و کششی به پایان میرسه و حتی یه افتتاحیه قابل قبول هم محسوب نمیشه و شما منتظر میمونید تا اون اتفاق اصلیه بیفته تا شما لذت معمای داخل کتاب رو ببرید ولی...... 
دقیقا همین جاس که ضربه میخوره، پایان کتاب؛ امان از پایان این کتاب دقیقا زمان حل معما ما باید بریم سراغ شخصیت خیالی ( درحالی که شخصیتی داریم که موضوع رو میدونه و میتونیم با اون همراه شیم تا یه شخصیت خیالی) که معمارو برامون حل کنه و چقدر این پایان بی منطق و سطحی بود آخه اون ناشری که داشته این کتاب رو چاپ میکرده از پایان کتاب خنده اش نگرفته؟