« - آره بد نیست بخونیش .  ولی شاید بهتر باشه از آخر شروع کنی و بعد همینطور برگردی عقب اما قبلش بهتره یه جایی رو پیدا کنی که بشینی »   (جملهٔ پایانی کتاب ) 

فقط میتونم بگم حیرت آور ،  حیرت آور ،  حیرت آور 
انتخاب این کتاب خیلی اتفاقی بود و همیشه باید به انتخاب های اتفاقی ایمان داشت 
فیلمش رو ندیده بودم و با پیشنهاد یکی از دوستان و خالی از هر گونه ایده ای کتاب رو شروعش کردم، مواجه اولم اینجوری بود که : فکر نمی کردم به کتابای عاشقانه که ادای فلسفی بودن در میارن علاقه داشته باشه 
بعد رفت جلو تر،  دیدم که چقدر حرف های فلسفی ش خسته کننده نیست وچقدر ادا نیست و همراه کنندست و کاملا قابل درک 
بعد رفت جلو تر و راز آلود تر شد، راز آلود تر، راز آلود تر  و عاشقانه تبدیل شد به سورئال و هی ترسناک تر شد و ترسناک تر ( تغییر ژانرش به شدت هنرمندانه ست طوری که مخاطب رو به بیرون پرتاب نمیکنه) 
و پایان، پایان شاهکار و اعجاب آورش 
فکر میکنید نمیشه پایان یه کتاب کل کتاب رو تغییر بده؟ فکر نمیکنید بشه تو صفحات آخر به کلی ابهام ریز و درشت پاسخ داد؟ فکر نمیکنید پایان یه کتاب کاری کنه کل کتاب تغییر کنه و اون کتابی نباشه که شما داشتید میخوندید؟ تو این فکرم که تمومش کنم درست همین کار رو میکنه 

این کتاب رو باید دوبار خوند و قطعا بار دوم لذت بیشتری برده میشه ،  ذت کشف ،  جای جای کتاب کد هایی گذاشته که وقتی پایان رو میفهمی تازه همه چیز روشن میشه 
« لذت کشف! » 

بعد از پایان متنی کتاب رفتم یه بخش هاییش رو هم با صدای بهار کاتوزی گوش کردم ( صوتی زیاد گوش نکردم ولی به نظرم از پسش بر اومده بود) و  هر کلمه کتاب معنا دار شده بود تمام کلماتش جا افتاده بود، انگار باید تا پایان صبر میکردی تا بتونی سیر فلسفه کتاب رو درک کنی باید بگم تو چقدر نابغه ای ایان رید 
🔴 پیش به سوی فیلمش و مشتاقم ببینم، یک سوم پایانی کتاب چطوری به تصویر کشیده شده که قطعا کار بسیار سختیه 
      

        میکُشم چون دوست ندارم هوش مصنوعی به تو آسیبی وارد کند.... 


گروگانگیری همیشه یک موضوع منحصر به فرد و احتمالا ترغیب کننده برای مطالعه ، حالا همین گروگانگیری ترکیب شده با ژانر تخیلی و موضوع هوش مصنوعی که این روز ها همه یک جور های با این قضیه درگیرن 
علم پیشرفت کرده و ماشین های بدون سرنشین تولید شده، خیابان ها خالی از ترافیک و تصادف های وحشتناک شده ولی در این بین کلی انسان و راننده بیکار شدن 
گروهکی که تصمیم به هک این ماشین ها میگیره 
و حالا یا تولید این ماشین ها متوقف میشه یا چند ماشین که مسافر ها در اون حبس شدن  همزمان و در یک نقطه نابود میشن 

داستانی درمورد انسانیت و تصمیم های درونی، انسان برای نجات خودش تا کجا ها پیش میره و چه دروغ هایی در این راه گفته میشه؟ 
اگر به شما مهلت صحبت برای نجات جونتون رو میدادن فقط وجه مثبتتون رو نشون میدادین یا واقعیت؟ 
این داستان جذاب است چون انسان جذاب است، چون اخلاقیات و درونیات انسان جذاب است

بخش هایی در کتاب افت میکنه و خسته کننده میشه و با فلش بک های نابجایی مواجه هستیم که مخاطب رو از اثر بیرون میندازه ولی هستهٔ تشکیل دهنده ماجرا انقدر جذاب هست که لحظه ای برای خوندنش نشه درنگ کرد 
پایان بندی؟ به شخصه دوست نداشتم 

🔴 در امتیاز دست و دلبازی به خرج دادم 

پ. ن: این کتاب مثل صدای آخر خط همین نویسنده باید با محدودیت سنی مواجه بشه 
      

        بعد از کلی ایدهٔ تکراری و کلیشه ای توی رمانای جنایی بالاخره با یه ایده ناب و جدید روبرو شدم و با فهمیدن خلاصه داستان درنگ نکردم 
داستان درمورد یه موسسه است به نام صدای آخر خط، کار موسسه به این صورته که افراد افسرده و نا امید و کسایی که میخوان درد و دل کنن میتونن زنگ بزنن به این موسسه و این موسسه هم موظفه بدون قضاوت به حرف های این آدما گوش بده و حتی اگر اون آدم درحال خودکشی بود حق هیچ دخالتی ندارن 
و حالا لورا که در این موسسه کار میکنه قوانین این موسسه رو زیر پا میذاره و دخالت میکنه و اونم نه از وجهه مثبتش بلکه کاری میکنه طرف مقابل خودش رو بکشه چون از شنیدن نفس های آخر یه آدم لذت میبره... 
به معنای واقعی کلمه یک « تریلر » درست و حسابی محسوب میشه و معمای خاصی رو دنبال نمیکنه بیشتر به تعقیب و گریز و نقشه کشی قهرمان و ضد قهرمان میپردازه 
البته پیچش های داستانی و پلات توییست های ریز اما شوکه کننده ای هم داره که واقعا جذابن 
🔴 فضا بسیار تاریک و سنگینه و پر است از خودکشی و شرح روش های خودکشی و ناهنجاری های اجتماعی برای همین به همه توصیه نمیشه 
🔴 شخصیت پردازی به معنای واقعی کلمه بی نظیره و با یه شخصیت روبرو هستیم که شیطان کامله و یکی از پلید ترین شخصیت هارو من توی این کتاب دیدم و تا عمق جان متنفر شدن هم با این کتاب تجربه کردم 
🔴 بعضی وقت ها زیادی کند و کشدار میشه و زودتر از موعد هم میتونست تموم بشه اما انقدر مهیج هست که توی یک روز و نیم تمومش کردم 
درکل کتاب خوبی بود با یک ایدهٔ فوق العاده که بسیار اعصاب مخاطب از این همه تاریکی و فضای کتاب خرد میشه و تا پایان کتاب همینطور به مخاطب زخم میزنه و دریغ از یک نقطهٔ روشن و در آخر هم مخاطب رو بدون بخیه رها میکنه 
و در پایان ما ماندیمو امید به اینکه بعد از پایان کتاب و شاید بعد ها اتفاقی که خوشایند مخاطبه بیفته و حق به حق دار برسه درحالی که تا پایان کتاب عدالت سر بریده میشه 
      

        راهنمای کشف قتل به صورت غیر واقعی
. 
. 
کتاب روی خط تینیجری درحال راه رفتنه و بعضی وقتا از خط عبور میکنه و بعضی وقتا هم روی همین خط درحال گذره 
این کتاب بیشتر از اینکه در ژانر جنایی طبقه بندی بشه باید در ژانر ماجراجویی قرار بگیره، خود نویسنده تصمیم گرفته داستان رو در فضای آرومِ بدون تشنج روایت کنه و خطری شخصیت هارو تهدید نکنه و همین تصمیم هم هیجان رو از بطن داستان میگیره 
البته از این نمیشه گذشت داستان هوشمندانه است و پیچش های داستانی بسیار خوبی داره 
اما برای همین پیچش های داستانی هم نویسنده شخصیت هارو برنامه ریزی میکنه که ما به اونها شک کنیم ولی در پایان اونها رو رها میکنه و چرایی اتفاقاتی که شخصیت های مشکوک ساختن رو توضیح نمیده 
برای مثال یک شخصیت مشکوک با شخصیت مشکوک دیگری قرار میگذاره و به مخاطب شوک ارتباط این دو رو میده و از قضا در پایان فصل این کار رو میکنه که مخاطب در خماری بمونه و از قضا دیگه هیچ اهمیتی به این دوتا نمیده در پایان هم یکی غیر از شخصیت های مشکوک قاتل اعلام میشه و ما اصلا دیگه به چرایی ارتباط اون دو شخصیت کاری نداریم و من به این میگم باگ خود خواستهٔ نویسنده
و از این هم نمیشه گذشت که اگه به جای دختر خوب هالی جکسون یه کاراگاه پیر بازنشسته معما رو حل میکرد چقدر داستان منطقی تر و جذاب تر میشد، حداقلش اینه که باگ اطلاعات راحتی که پپا بدست می آورد رو حل میکرد 
الا ایحال همینی که هست و این شخصیت معما رو حل کرد و دل مارو سوزوند که قتل به این دقیقی و با چفت و بستی رو چرا با فضا سازی بد خراب کردی آخه 
      

        🔴 اگر دختر گمشده رو ببینی نفر بعدی که کنار جاده می افته تو هستی..... 
آپریل و ادی زوجی درحال رفتن به ماه عسلن که یک جاده رو اشتباه میپیچن و با یک دختر وسط جاده روبرو میشن و با سوار کردن اون ، اتفاقات عجیب و غریبشون شروع میشه 
یک جنایی ماورائی دیگه از سیمون سنت جیمز  که یک کتاب جاده ای محسوب میشه و پر از ارواح و روح های سرگردانه که اتفاقا این موضوع و سبک این نویسنده به دل من میشینه و جذبم میکنه 
البته از شاهکارش یعنی « دختران مطرود »  خیلی عقب تره 
داستان دیر شروع میشه، باید به زور هولش داد تا به قسمت های جذابش برسه و پر از پر گویی و اضافه گوییه ولی از فصل ۳۰ به بعد داستان روی دور می افته 
فضای داستان هم مثل دختران مطرودش ( شاهکار سنت جیمز) و پرونده های را کدش مرموزه و فضای جذابی داره 
در کل اگر با کتاب های ماورایی ارتباط میگیرید پیشنهاد میکنم ولی اگه به جز جنبهٔ ماورایی نگاهش کنیم کتاب کندیه و دیر جلو میره 
در پایان خسته ولی راضی تمومش کردم 
      

        دقیق و حساب شده، فضا سازی جذاب به همراه کاشت و برداشت بی نظیر و استفاده درست از کاشت ها 
پر از گفت و گو های پینگ پونگی که آدم رو سرحال میکنه /) 
حین خوندن کتابِ جذاب و دلنشینیه ولی وقتی کتاب رو کنار میذاری کشش آنچنان نداره که سریع دوباره سراغ کتاب بیای برای همین مطالعه برای من کمی طولانی شد 
میخواستم ۳/۵ امتیاز بدم ولی به خاطر لبخندی که بعد از تموم شدن کتاب برام ساخت ۴ ستاره دادم 
      

        حالا که بعد از دو بار خوندن این کتاب و دیدن فیلم سیدنی لومت و اپیزود قتل در قطار دیوید ساچت و فیلم کنت برانا درحال یاداشت نوشتن برای این کتاب هستم 
این بارِ سنگین رو از روی دوشم بر میدارم و اعلام میکنم که قتل در قطار سریع السیر برای من بهترین کتاب کریستی با شخصیت پوآروست

- پوآرو شخصیتی که خیلی ها از اون خوششون نمیاد ولی من واقعا این شخصیت رو از اعماق قلبم دوست دارم به قول کریستی : این شخصیت کله تخم مرغیِ قد کوتاه با سلول های خاکستری مغزش و با اون غرورش و اطلاعات ندادنش ( که خیلی ها از این کار متنفرن) کاری با کتاب میکنه که جذب کتاب بشم کاری که خانم مارپل دیگر شخصیت کتاب های کریستی به هیچ وجه قدرت این کار را ندارد و با اینکه تمام شخصیت ها ( چه در این کتاب و چه در کتاب های دیگر کریستی) از تیپ بالا تر نمی رن این کتاب رو رها نکنم و به مطالعه ادامه بدم 

- نوع افشای معما و راز های کتاب که همیشه در پایان و به دست پوآرو اتفاق می افته به طور دقیق و حساب شده ست به طوری که ما متوجه نقطه گذاری ها در سراسر کتاب به دست کریستی میشیم که پوآرو با توجه به سوالات کاملا به ربط ( که در این کتاب زیاد اتفاق نمی افته و اوج این سوالات رو در ورق های روی میز یا شیطان به قتل میرسد شاهد هستیم) این نقطه گذاری هارو برای ما انجام میده 

- پایان کتاب برای من متفاوت و بی نظیره اما نه از اون تفاوت هایی که در مرگ راجرد آکروید طرف هستیم ( که نمی پسندم) از نوع اون پایان ها که تا مدت ها میشه به ایدهٔ کریستی درود فرستاد. 
بار اول که برای من بار شگفت زده شدن بود و بار دومی که کتاب رو خوندم بیشتر روی سرنخ ها تمرکز کردم و دیدم که بله و چقدر هوشمندانه حل معما وجود داره 

- درمورد فیلم ها و سریالش خب رسما میتونم به فیلم کنت برانا لقب سیرک دلقک ها رو بدم که با اون همه خرج و بازیگرای معروف و مشهور این چنین مفتضحانه کتاب رو روایت میکنه 
کنت برانا پوآرو دیگری رو برای ما میسازه، تا به حال من در هیچ کدوم از کتاب های پوآرو ندیدم که پوآرو بر سر کسی فریاد بزند و یا کسی را قاتل خطاب کند ولی در جای جای فیلم این اتفاق می افته و در تلهٔ کلیشه های فیلم های کاراگاهی گرفتار میشه 
اما فیلم سیدنی لومت و سریال دیوید ساچت از وضعیت بهتری برخوردارند ( سریال از فیلم بهتر) ولی هیچ کدوم به کتاب نمی رسند 
هیچ کدوم خانم هوبارد ( هابارد) کتاب رو برای من شکل نمیدن و در تصویر گری خانم هابارد نا موفق اند 

پی نوشت : در مواقع مطالعه پوآرو ، همیشه در تصوراتم پوآرو رو به شکل انیمیشن سریالی که براش ساختن تصور میکنم نه بازیگران متعدد این نقش 
پی نوشت : انیمیشنش بی نظیره 
 
      

        🔴 شروع خوب، میانه روبه نزول و یک پایان  بد، خیلی بد 

دلیل محبوبیت و امتیاز بالای این کتاب برای من نامفهومه، یک روایت ساده و سر راست داره بدون پیچش داستانی خاصی فقط یک فضای وهم آلود داره 
که همین فضای وهم آلودش هم بی داستانی رو جبران نمیکنه. 
از همهٔ این ها بگذریم پایانش هیچ جوره قابل چشم پوشی نیست از اون مدل پایان ها که فقط به دنبال شوکه شدن مخاطبن و بعد از پایان کتاب اگر بازخوانی بشه با توجه به پایان پر از ایراد داستانی میشه  
توصیه میکنم کسانی که به غیر قابل پیشبینی بودن کتاب اشاره میکنند به آغاز کتاب مراجعه کنند 
انتظارم از فریدا مک فادن بیشتر بود 

پ. ن : نقطه قوتش یک طراحی جلد خوبه به طوری که تا پایان منظور جلد رو متوجه نمیشی 
      

        برای یادداشت نوشتن درمورد این کتاب با یک پرسش شروع می کنم : ژانر کتاب چیه؟ 
این همون سوالیه که من نمی تونم بهش  پاسخ بدم، در اصل موضوع خوب و نو و جدید کتاب از دست رفت و بخاطر چند ژانری به یک پیتزا مخلوط بی کیفیت تبدیل شد. 
انگار نویسنده توان و  کشش پرداختن به این دنیای موازی رو نداشته و خالی از پیچیدگی های لازم است و در آخر که دیده کتاب در نیومده گفته چیکار کنیم؟ اسم کتاب رو بذاریم عاشقانه تا درمورد کندی کتاب و هدر رفتن موضوع بازخواست نشیم. 
قلم نویسنده پشت موضوع سر خم میکنه و دیگه نمیتونه راست بشه، خیلی لقمهٔ بزرگی برای نویسنده بوده فقط همینو میتونم بگم 
پ. ن : ویراستاری افتضاحه طوری که مطمئنم این کتاب کلا ویراستاری نشده 
غلط های هکسره اعصاب برام نذاشت! 
      

        برای من شخصیت پردازی در نمایشنامه پر اهمیت تر از رمان است چون من در نمایشنامه علاوه بر اینکه باید شخصیت هاش رو درک کنم لازم دارم تا نمایش رو هم در ذهنم مجسم کنم 
باید صحنه را چیده شده ببینم و شخصیت هارا با تمام غم و شادی هاشون در صحنه درک کنم و تغییر اکت چهره رو هم متوجه بشم اما نه با بیان صحنه بلکه با دیالوگ و مونولوگ های شخصیت بشه متصور شد 
از نظر من شخصیت های یک نمایشنامه مانند یک آشی ست که باید جا بیفتد و هر چقدر بیشتر پخته شود برای من مخاطب دلنشین تر است 
شاید اشتباه باشد ولی شخصیت ها هستن که حول محور اونها جهان نمایشنامه شکل میگیره و اون شخصیت پردازی ست که برای من حداقل حرف پر رنگی را میزند 
این شخصیت هان که فضا رو خاکستری می کنند، کمدی می کنند، زیبا می کنند، سنگین می کنند 
ولی حالا شخصیت های این کتاب 


- شاید همه افسانه سیزیف رو شنیده باشین که آلبر کامو هم کتابی به همین نام داره 
داستان سیزیف از این قراره که در اساطیر یونان، سیزیف بخاطر فاش کردن راز خدایگان محکوم شد تا تخته سنگی را به دوش گرفته و تا قله یک کوه حمل کند، اما همین که به قله می‌رسد، سنگ به پایین می‌غلتد و سیزیف باید دوباره این کار را انجام دهد.
افسانه سیزیف رو برای این دوباره بازگو کردم که به یک جمله از آلبرکامو برسم : 
آلبر کامو در جایی میگه که «  همه ما باید امیدوارم باشیم که سیزیف خوشحال باشد » 
و این یعنی آلبر کامو در نهیلیسم به طور کامل غرق نشده و هنوز توی این جهان پوچ امید هایی برای زندگی وجود داره که دقیقا توی تمام شخصیت های سوء تفاهم این موضوع وجود داره که حتی در یک لجنزار واقعی ای هم رگه هایی از امید پیداست


🔴 ادامه یادداشت داستان را افشا می کند 

حالا که در اول یادداشت حرف از شخصیت پردازی زدم دلم نیومد هر شخصیت برای خودش نوشته منحصر به فردی نداشته باشه 

مارتا : پر رنگ ترین شخصیت این نمایشنامه مارتاست، شخصیتی که دیگر طاقتش طاق شده و در ورطه تکرار گیر افتاده اما نه تکراری که دوستش داشته باشه ، اینجا قسمتی ست که فضا سازی به کمک شخصیت پردازی میاد، وقتی فضا سازی برای ما فضای شهر رو سنگین و ابری و به سوگ نشسته میسازه مخاطب مارتا رو درک میکنه و درک میکنه که مارتا دست به هر کاری بزنه. 
در اوی یاداشت گفتم که برای من شخصیت پردازی خوب در نمایشنامه یعنی من اکت های بازیگر خیالی مارتا رو تصور کنم و متوجه تغییر اون بشم 
خوشبختانه این شخصیت نمود همین خواسته است، این شخصیت تنها امید و طناب نجات از چاه زمختی و کثیفی رو سفر کردن به جایی لب دریا و زندگی کردن در اونجا میدونه و این شخصیت کاملا ساخته شده. 
من کاملا میتونم مارتا یی رو حس کنم که وقتی در پرده اول با مادرش درمورد تمام شدن رنج و عذاب و زندگی بهتر حرف میزنه و جلوی صحنه میاد و در عین سرد بودن چهره ،  چشمانش برقی از آرزو دارد من میتونم مارتایی رو ببینم و مارتایی رو زندگی کنم که در اوایل نمایشنامه ما لحن سردش رو با یان متوجه میشیم و در چند پرده بعد وقتی حرف از ساحل و دریا میشه ما میتونیم تغییر لحن مارتا با یان رو ببینیم 
من مارتایی رو در صحنه میشنوم که لحظه ای تردید در او به وجود می آید ولی وقتی میفهمد یان همهٔ این هارا چشیده و او در آرزوی آن است متوجه میشیم از تغییر لحن مارتا پس از صحبت یان درمورد شهر آرزو ها که سرد میشود 
و در آخر میگیم این بود سرنوشت مارتا... 


مادر : شخصیت مادر هم مانند مارتا آرزویی در دل دارد ولی نه مثل مارتا جا و مکان خوبی نمیخواهد و با گرد و غبار شهر خودش خو گرفته او فقط خواب راحت میخواهد او میخواهد یک روز راحت سر بر بالینش بگذارد 
و اینجاست که من به آلبر کامو درود میفرستم که چگونه میتواند برای شخصیت چنین بنویسد که ما هم احساس خستگی کنیم و خستگی مادر درک شود، وقتی مادر در کنار یان میرود و خواب راحت او را می بیند او هم در کنار یان مینشیند انگار حس میکنیم که با دیدن آرزوی خودش یک خواب راحت چیزی در دلش تکان میخورد و شک در نگاهش رخنه می کند 
و در آخر به آرزویش رسید او بالاخره توانست بدون هیچ مزاحمی راحت بخوابد 


یان : شخصیتی ست که من برخلاف مارتا و مادرش دوستش نداشتم، نتوانستم درکش کنم انگار در آن مسافرخانه تاریک برای من عنصری غیر قابل باور آمد 
اما او هم آرزویی دارد آرزو دارد به مارتا و مادرش کمک کند او به دنبال کلمه است یک ورود با شکوه ورودی که باعث تمام شدن رنج و درد شود او هم در آهر به آرزویش رسید ورود با شکوهی داشت و آرزوی مادرش را هم به ثمر نشاند 


پیرمرد : نمادی ترین و جذاب ترین شخصیت این نمایشنامه برای من این پیرمرد بود، بار ها با خودم فکر کردم حضور بیهوده او چه شاخصه ای برای کامو داشته؟ و پاسخ خودم رو در خود سوال پیدا کردم 
در پرده آخر وقتی بالاخره پیرمرد سخن میگوید، درحالی که مارتا می گفت او غیر از مواقع خاص سخن نمی گوید آیا پایان نمایشنامه آن موقع خاص است؟ 
وقتی با سخن پیرمرد و آن یک « نه » مواجه شدم دوست داشتم همان لحظه بیام و پنج ستاره رو تقدیم کامو کنم اما جلوی خودم را گرفتم تا قسمت های منفی را هم بتوانم ببینم 


- درمورد شخصیت ماریا به نظرم این شخصیت در پایان فقط برای اون گفت و گوی پایانی و منحنی مارتا و پیرمرد خلق شده و صحبت خاصی درموردش ندارم، با همهٔ این تعریف و تمجید هایی که کردم روم نمیشه بگم اما نمایشنامه بیشتر از انتظارم طول کشید، چون با فاصله زیادی خوندم و کشش کامل رو برای من نداشت شاید دقیقا هدف هم همین بوده.. نمی دانم.. 

امتیاز رو به بالا گرد کردم 
      

        فروپاشی ؛  اثری که اوایل امیدوارم کرد ولی خیلی معمولی تر از چیزی بود که فکر می کردم 
این کتاب هم مثل پشت درهای بسته روایتی از سایکوست ولی از نوع دیگر و چهرهٔ متفاوت تری از اون کتاب 
متاسفانه در اواسط کتاب مخاطب خسته میشه ولی اون کششی که نویسنده با قلم خوبش ایجاد کرده مانع از وقفه در خوندن کتاب میشه اما پایان قابل حدس و قابل پیشبینی نا امید کننده است یعنی اولین حدسی که مخاطب میزنه همون درسته و از یک جایی به بعد متوجه داستان میشه شد 
اما طریقه رمز گشایی و قسمتی که به صورت پیامک نوشته شده بود رو دوست داشتم 
در کل یه کتاب معمولی ولی پر کشش در ژانر خودشه 
      

        ⚪ خانه ای مدفون در راز ها 

بالاخره بعد از مدت ها یه معماییِ درست و حسابی خوندم که پی در پی بهم سیلی بزنه و شوکه ام کنه 
از اون کتاب هاست که تو پایان هر فصل یه جوری قلاب خودش رو می ندازه که مخاطب برای شروع فصل بعدی درنگ نکنه 

- شاید داستان در نگاه اول کلیشه ای به نظر برسه و اوایل هم چیز خاصی به نظر نرسه اما با پیشروی بیشتر داستان و آمیخته شدن داستان با گذشته و موازی پیش رفتن گذشته و حال ،  راز ها توی صورت مخاطب کوبیده می شه 

- البته میشه گفت بعضی از قسمت ها اضافی بود و میتونست راحت تر تموم بشه 
گرد شدن چشم ها مورد انتظار است...؛) 
      

        حسرت ببرم به خواب آن مرداب..... 


🔘 با پیش زمینهٔ یه کتاب خنده دارِ بی معنای فانتزی شروعش کردم و با یک کتاب عمیقِ خشنِ روانشناسانه مواجه شدم 

- داستان داستانِ تضاده، دو برادر به نام چارلی و ایلای که یکی از این دو زیبا سنگدل و دیگری زشت و دل رحم یکی از این برادر ها با سرسختی تمام آدم می کشه و یکی از برادر ها با دل رحمی بیشتری آدم می کشه، یکی از این برادر ها خسیسه و یکی دیگه از اونا دست و دل باز و همین تضاد هاست که کتاب رو پیش می بره 

- فضا سازی بسیار فوق العاده و شگفت انگیزه به طوری که میشه خودت رو وسط ماجرا تصور کنی و کار عجیب و غریب نویسنده این جاست که صحنه های بسیار دردناک و مشمئز کننده رو جوری توصیف می کنه و قلم نویسنده کاری می کنه که اون صحنه ها برای ما یه چیز خیلی عادی میشه و ما هم مثل دو برادر قاتل داستان عادت می کنیم و چیز خیلی عادی میشه و در همین نقطه ست که نویسنده با خنده به مخاطب میگه « به غرب وحشی سلام کنید »

- ایضا شخصیت پردازی هم عالیه ما چارلی و ایلای رو می شناسیم، درکشون می کنیم ما همهٔ شخصیت ها حتی شخصیت هایی با کمترین تاثیر گذاری در داستان و حتی کارکتر هایی که دارن از بقل برادر های ما رد میشن رو شاید فقط با یک توصیف ما درکش می کنیم چون پاتریک دوویت برای ما انسان می سازه، انسانیت می سازه انسان هایی که حرص و طمع اون هارو فرا گرفته ولی هنوز ذره ای نور درون خودشون وجود داره، ما با چارلی و ایلای همزاد پنداری می کنیم چون سرچشمه اشون خود ماییم سرچشمه اشون درون ماست و همین انسانیت و تردید های توی قصه ست که ما رو به لبخند وا می داره همین تردید برادر سنگدل ما چارلیه که اتمسفر رو حال خوب کن می کنه و نه تلاش مذبوحانه نویسنده برای خندوندن مخاطب 

- اگر برای فضای نه چندان کمدی و یا قهقهه زدن پیش این کتاب میاید این کتاب رو اصلا پیشنهاد نمی کنم این کتاب از اون کتاب هاست که وقتی تموم میشه ردش و اثرش درون شما می مونه همهٔ شخصیت ها رد پاشون رو روی قلب شما گذاشتن این کتاب کاری می کنه که شما بهش فکر کنید شما به دو برادر فکر کنید و تا مدت ها رهاتون نمی کنه. 

-سی درصد پایانی کتاب خیلی سنگین و غمناکه و وقتی کتاب به مقصد پایانی خودش می رسه با یک پایان درخشان و غیر کلیشه ای کاری می کنه که مسیر برای ما لذت بخش و غم درونی داستان در پایان مارو لبالب از احساسات مختلف می کنه و وقتی کتاب رو می بندی با یک حال خوب و لبخند کتاب رو روی کتابخونه می گذاری 
 نمی دونم چطوری احساساتم رو درمورد سی درصد پایانی کتاب و غمی که در سی درصد پایانی کتاب ابراز کنم ولی واقعا سی درصد پایانی تجربه غم انگیز دل نشینیه 

از کتاب لذت بردم 🌿/) 

پ. ن : به قول پیمان خاکسار در مقدمهٔ کتاب، بعد ها درمورد پاتریک دوویت بیشتر خواهیم شنید 
      

        ◻️ روایتی از زندگی نیک و ایمی، زندگی ای که تبدیل به پرفروش ترین کتاب سال ۲۰۱۴ شد

در وهلهٔ اول چیزی که بیشتر از بخش های جنایی و معمایی اثر جلب توجه می کنه، روایتی از زندگی زناشویی و معمولیه مثل زندگیِ عادی مردم با همون دغدغه و مشکلات 
کند بودن ۲۰۰ صفحهٔ اول شاید مخاطب رو آزار بده اما وقتی که کم کم کتاب به جلو حرکت می کنه، ما می بینیم که چقدر شخصیت هارو می شناسیم و چقدر با اونها همزادپنداری می کنیم و این مهمترین نقطه قوت کتاب محسوب میشه 

🔘 شخصیت پردازیِ دقیق کاری می کنه که ما شخصیت کاملا مثبت و یا کاملا منفی نداشته باشیم ( حتی منفور ترین شخصیت کتاب) و با پیشینه ای که از شخصیت ها و نحوه رفتاری اونها داریم، شخصیت هارو درک می کنیم 
_ پایان کتاب سراسیمه ست حس می کنم باید نوع اتفاقات پایانی جا افتاده تر و کمی به کندی اولیه کتاب بود 

🔴 ادامه این یادداشت داستان را افشا می کند : 
-------------------------------------------------
به نظر من تمامی کاراکتر ها باعث اتفاقات افتاده شده در داستان بودن و من نمی تونم ایمی رو به تنهایی مقصر ماجرا بدونم 
کتاب ایمی شگفت انگیز کاری از نظر روحی با ایمی کرده بود که ایمی واقعا می خواست تبدیل به ایمی شگفت انگیز بشه حتی با فریبکاری و تظاهر، مثل کاری که به دلیل عقب موندن درسی با هیلاری هندی کرد و یا مثال های دیگری که اینجا مجال گفتن نیست 

🔺در نظرات سایت های مختلف دیدم که خیلی ها حق رو به نیک دادن. 
اینکه ایمی اون دختر سادهٔ داخل دفتر خاطراتش نبود و نقشه داشت چیزی از گناه نیک کم می کنه؟ قطعا خیر 
اگر ایمی در داستان حضور نداشت شخصیت منفور نیک بود ولی درحال حاضر که ایمی در داستان حضور داره دیگه نیک توسط مخاطب شماتت نمیشه 
-------------------------------------------------
🔸مشتاق مطالعهٔ اثر دیگهٔ نویسنده « چیز های تیز » هستم 
      

        🔷 متفاوت ترین کتاب آگاتا کریستی از مجموعه کتاب های پوآرو 

داستان با ورود فردی غریبه به دفتر پوآرو شروع میشه که به پوآرو درمورد باندی به نام چهار غول بزرگ هشدار میده و اون فرد در دفتر پوآرو کشته میشه و ساعت دیواریِ دفتر پوآرو در ساعت 4 متوقف شده و پس از اون مجموعه قتل هایی که بالای سر مقتول ها عدد ۴ حکاکی میشه 

🔘 در این کتاب ما با قتل خانوادگی طرف نیستیم ؛  معمولا کل مظنونین کتاب های کریستی فقط چند نفرن : یک دکتر خانوادگی، یک کارگر که معمولا بسیار زیباست، یک پسر عمو و یا برادر زاده ( که معمولا به دنبال ثروت فرد به قتل رسیده اند) و یک همسر که یا خیلی غمگینه و رنگ پریده و یا خنثی ست که باز هم رنگ پریده ست 
- اما ما در این کتاب آنچنان قاتل خاصی نداریم بلکه پوآرو به دنبال مبارزه با یک باند مافیایی به نام چهار غول ( قدرت) بزرگه 

🔺در کتاب قتل های الفبایی هم پوآرو وارد ماجرای قتل های سریالی شده بود اما این کتاب واقعا کتاب خیلی متفاوت تریه  ،  پوآرو در این کتاب هم باید معمای چگونگی قتل هایی که توسط چهار قدرت بزرگ رخ میده رو حل کنه و  نام اون چهار فرد قدرتمند در جهان رو کشف کنه و هم سوء قصد ها و تله هایی که برای به قتل رسوندن خودش و هیستینگز میذارن جلوگیری کنه و صد البته دوئل با فردی با قدرت بالای ذهنی به اندازهٔ خود پوآرو 

-  با اینکه ظرافت دیگر کتاب های کریستی رو نداشت و بعضی از قسمت ها به تخیلی بودن گراییده می شد به دلیل خود شخصیت جذاب پوآرو و مواجه شدن با بُعد دیگری از پوآرو این کتاب به دل من نشست این که پوآرو برای گیر انداختن و افشا کردن هویت چهار قدرت بزرگ نقشه بچینِ و با زیرکی تمام بخواد اون نقشه هارو اجرا کنه برای من خیلی جذاب بود ( در یک کتاب دیگری که الان خاطرم نیست پوآرو به سروان می گفت اگر قرار باشه پوآرو قتلی رو انجام بده اصلا جنازه ای پیدا نمی شد که معمایی شکل بگیره)
بر خلاف دیگر کتاب های پوآرو ،  پوآرو درمورد سر نخ ها توضیحاتی میده که این کار از شخصیت پوآرو به دوره 
یک سری پیچش داستانی های عجیب و غریب هم در داستان بود که واقعا شوکه ام کرد و از کریستی بعید می دونستم 

🔶 روند این کتاب هم مثل بقیه کار های کریستی شاخ و برگ نداره و مثل معمول فضا سازی و شخصیت پردازی خاصی نداره ( البته به جز پوآرو که مختص به این کتاب نیست) 
- پایان کتاب رو دوست نداشتم، همیشه معمای کتاب در آخر توسط پوآرو رو می شد ولی در جای جای این کتاب معما و گره ها باز میشن و در آخر هم آنچنان اتفاقی نمی افته که در اوج کتاب به پایان برسه و به همین دلیله که این کتاب رو تک متفاوت ترین کتاب آگاتا درمورد پوآرو میدونم چون این کتاب بیشتر از اینکه معمایی باشه در ژانر تریلر قرار می گیره 

🔴 توصیه می کنم این کتاب رو جزو سه کتاب آخری که قراره از کریستی بخونید قرار بدید چون این پوآروی متفاوته که کتاب رو پر قدرت می کنه