یک ورقی زدم کتاب رو. نویسنده می‌گه تک‌تک حروف در کلمه‌ها معنا دارند و تجمع این معناهاست که به کلمه معنا می‌ده و چیزهایی از این دست. نمی‌خوام زیر سوال ببرم ‌موضوع رو ولی نویسنده هیچ‌جای کتاب کوچکترین اشاره‌ای نکرده که مبنا و منبع حرف‌هاش چیه و از کجا آورده این ادعاها رو. 
مثلاً اینجا رو: 
«مریم: مریم از خودش آغاز می‌کند و به خودش نیز ختم می‌شود. او حول خودش می‌چرخد و بر قامت خودش نیز ایستاده‌ است، و برای آنچه هست خود را وامدار دیگری نمی‌داند. در مشارکت احتمالی با مریم باید حضور او را جدی گرفت…»
محتوا واقعا عجیب و بعضاً زرد به نظر میاد. و راستش برام باورناپذیره که ناشرش مشکیه. حداقل با این وضعیت.
      

        هر اندازه که با بدبختی :)) جلو رفتم با کتاب، خوندن فصل آخر، «غایت دوستی» خیلی کیف داد و حتما دوباره میرم سراغش. در سخت‌ترین و دردناک‌ترین روزهای دوست بودنم بودم وقتی خوندمش و خب یه کمی حالم رو بهتر کرد، هرچند دیر. کاش از آخر شروع کرده بودم کتاب رو. 
یکی از جالبی‌های فصل آخر این بخشه که به نظر ساده میاد اما واقعا عجیبه برام: 
«[فردیت] هنری بزرگ و نادر است! کار آنانی است که قوت‌ها و ضعف‌های ذاتشان را می‌جویند و سپس به قامتشان لباسی از هنر می‌دوزند تا یکایک آنها به شکل هنر و خرد و حتی ضعف‌ها به منصه‌ی ظهور برسد و چشم را نوازش دهند… در پایان، وقتی کار به انجام رسید، معلوم می‌شود که سلیقه‌ای یکه چطور در تعیین همه چیز حتی جزئی‌ترین چیزها موثر بوده است. اینکه سلیقه خوب است یا بد آن‌قدرها مهم نیست، به شرطی که سلیقه‌ای یکه باشد.» 
اینجای متن (که از قول نیچه‌ست) نویسنده می‌گه این چیزی نیست که هرکس به تنهایی بتونه از پسش بربیاد. این کار با کمک دوستان ممکن میشه‌ ولی نه در گفتگوهای عمیق و افشای رازهای مگو. نه در نهایت اخلاق در کنار هم بودن و خطا نکردن، بلکه در معمولی‌ترین تعاملات. جاهایی که ممکنه فکر کنیم داریم در کنار هم وقت تلف می‌کنیم. وقت‌هایی که فقط هستیم. دوستی کمک می‌کنه در کنار او چیزی رو بسازی که لحظه‌ی آخر بتونی «من» صداش کنی! یا «تو». یک چیز یک‌ تکه و یکه.
      

        واقعاً بامزه. از پیشنهادهای قدیمی نفیسه که یادم رفته بودش. خیلی دلم می‌خواد دوباره بخونمش که بازم بدجنس و احمق و بامزه باشم.
      

        جزئیات و افکار کاراکترها تا اواسط کتاب خیلی درگیرکننده‌ست ولی امان از پایانش… 
واقعا دوست داشتم همون‌طور پیش میرفت داستان و آخرش اون‌جوری فلسفی نمی‌شد که نفهمم. تازه داشت یه چیزی دست‌گیرم می‌شد که نشد متاسفانه.
      

        تا حالا نه هری‌پاتر خونده‌ بودم و نه فیلمش رو دیدم. به احتمال زیاد اگر این باهم‌خوانی بامزه و باشگاه جالبمون نبود هیچوقت سراغش نمی‌رفتم چون فکر می‌کردم وقتش دیگه گذشته. ولی اعتراف می‌کنم که نگذشته بود و اگر هر وقت دیگه‌م شروعش می‌کردم، وقت مناسبی بود. 
خیلی خیلی کیف کردم و به‌طرز عجیبی حس‌ و حال تابستونای نوجوونیم رو زنده کرد. نمی‌دونم چی توشه که اینجوریه. واقعا لذت بردم و پرتم کرد به یه جهان جالب‌تر از این‌جا. خیلی شبا بهش پناه‌ بردم و از تهران به سمت هاگوارتز فرار کردم… 

ممنونم از دوستانم که یه روز پنج عصر مجبورم کردن بخونمش و دوباره ممنونم ازشون بابت این یادداشتی که در حال نوشتنش هستم.
      

        بوی خیسی دریا و صدای آب مثل غم و سرخوردگی جاری در سراسر داستان و مثل پیچیدگی و رنج مواجهه با پدر تمومی نداشت. حس و حالم بعد از پایان کتاب یه جوریه که اسمی براش ندارم. نمی‌دونم چیه دقیقا… سنگینه و غمناکه و در عین حال یه جور مسخره‌گی و پوچی هم قاطیشه انگار.
قاعدتاً کتاب باید در یک نشست تموم می‌شد ولی یه جاهایی حس می‌کردم نمی‌تونم ادامه بدم. حدسی که دارم مربوط می‌شه به ارتباطم با دریا و زیادی و بزرگیش که بیشتر وقتا ناخوشاینده برام.
      

        کتاب عجیبیه. عجیب و حال‌بد‌کن. 
یهو به خودت میای می‌بینی صفحه‌ها خوندی و فقط در حال تصور دقیق موقعیت‌های زجرآور و دردناک و هم‌زمان خنده‌داری هستی که تموم نمی‌شن و هر بار بدتر می‌شه همه‌چیز. 
انگار که یه دور تا ته بیچارگی بری و برگردی و تموم نشه. کتاب تموم نمی‌شد. نمی‌دونم. شاید باید یه وقت دیگه می‌خوندمش.
      

        سختی و لذت توامان مربوط شدن موضوعات به‌ظاهر بی‌ربط
      

        اصلی‌ترین راهکار نویسنده برای کنار آمدن با رنج‌ها ذهن‌آگاهیه و در طول کتاب مرتب روی این مفهوم تاکید می‌کنه که کاش انقدر تکرارش نمی‌کرد و سخن کوتاه می‌نمود :)
      

        ایده‌ی اصلی کتاب خیلی بهتر و جلوتر از داستان‌پردازیشه. در کل می‌تونه برای مخاطب نوجوان یا خیلی جوان :) جذاب‌تر باشه ولی با این حال به‌نظرم ارزش خوندن یا تورق رو داره.
      

        خیلی کوتاه بود و خیلی بی‌مزه!
      

        <<ایچی‌ گو ایچی‌ یه را می‌توان <فقط یک‌بار ملاقات> و همچنین <همین لحظه، فقط یک فرصت> ترجمه کرد. این معناها به ما می‌گوید که هر ملاقاتی که تجربه می‌کنیم، همچون گنجینه‌ای نایاب است که هرگز دوباره به‌همان نحو تکرار نخواهد شد. بنابراین اگر اجازه دهیم همین‌طور بدون لذت بردن از آن، از دستمان برود، بدون آنکه لذتش را برده باشیم، آن لحظه‌ی به‌خصوص را برای همیشه از دست خواهیم داد.>>
      

        "... اون موقعی که باید به‌اندازه‌ی کافی اذیت نشدم. اون موقعی که باید درد واقعی رو حس می‌کردم، روی احساسم سرپوش گذاشتم. نمی‌خواستم به‌دوش بکشمش و به همین خاطر از مواجه شدن باهاش خودداری کردم و دلیل این‌که قلبم حالا این‌همه خالیه همینه..."
      

        من این کتاب رو حقیقتاً نوشیدم. کاش صدها صفحه بود...
      

        کتاب مجموعه‌ای از طراحی‌های سحرآمیز آقای بنی‌اسدی مهربان است که در طول سال‌ها برای نشریات و کتاب‌های متفاوت خلق شده‌اند. کاوش در تصاویر این کتاب تمرین خوبی است برای تصویرگران و طراحان گرافیک در جهت تقویت مهارت‌ استفاده از تکنیک‌های متنوع و نگاه نو به موضوعات و داستان‌هایی که قبلا به‌تصویر کشیده شده‌اند. همچنین تماشای دیدگاه توام با لطافت و شوخ‌طبعی محمدعلی بنی‌اسدی و نیز دل‌انگیز بودن و زیبایی بی‌حد تصاویر بسیار لذت بخش است.