«به نام خدا»

«طبل حلبی»، اولین اثر گونتر گراس، در سال ۱۹۵۹ منتشر شد و این نویسنده را به شهرت جهانی رساند. بعدها در سال ۱۹۷۹ از این رمان فیلمی به همین نام اقتباس شد که متأسفانه نتوانست حق رمان را ادا کند. یکی از دلایل عمده‌ این مسئله هم کوتاه بودن فیلم نسبت به منبع اقتباسش بود که فیلم را بیشتر شبیه به تیزری تبلیغاتی از رمان کرده بود تا یک اثر کامل سینمایی.

 پس از انتشار «طبل حلبی» این اثر در کنار «موش و گربه» و «سال‌های سگ»  سه‌گانه دانتزیگ را تشکیل دادند. سه‌گانه‌ای که مهم‌ترین آثار گونتر گراس محسوب می‌شوند و محل وقوع هر سه داستان، دانتزیگ زادگاه نویسنده است.

                                     ***

اسکار از لحظه به دنیا آمدن عقل کاملی دارد و به خوبی همه‌چیز را می‌بیند و می‌شنود. مادرش به او قول می‌دهد در تولد سه سالگی‌اش برایش یک طبل حلبی بخرد. پدر هم می‌گوید که پسرش وقتی بزرگ شد می‌تواند در اداره مغازه به او کمک کند.
اسکار که طبل  را به کار در مغازه ترجیح می‌دهد صبر می‌کند تا سه سالش شود و بعد از گرفتن هدیه، تصمیم می‌گیرد دیگر رشد نکند تا زیر بار مسئولیت‌های یک بزرگسال نرود. ولی او همچنان کودکی است که در زمانه‌ای پرآشوب درک بزرگسالان را دارد...

به این ترتیب اسکار تبدیل می شود به ناظر ناپیدایی که آلمان را در سه دوره قضاوت می‌کند: پیش از جنگ، پس از جنگ و زمان جنگ.

البته نویسنده با پردازش شخصیت اسکار، او را از یک تماشاچی منفعل به یکی از بازیگران نمایش تبدیل می‌کند. 

یعنی رمان همزمان در دو لایه پیش می‌رود:
یکی شرح زندگی و ماجراهای اسکار 
دیگری روایت دانتزیگ در جنگ جهانی.

شخصیت اصلی خود را نیمی مسیح و نیمی شیطان می‌داند. علاقه‌ همزمانش به راسپوتین و گوته هم مؤید همین مطلب است. در ذهن اسکار  گوته نماد هرچیز متعالی و خوب و اصیل است و از آن سو راسپوتین نماینده شرارت و خباثت و تاریکی است. او در طول رمان دائماً بین خیر و شر درگیر است و به این سو و آن سو کشیده می‌شود.

                                    ***

اسکار روایتش را از سال ۱۸۹۹ شروع می‌کند. از اتفاقاتی که منجر به تولد مادرش آگنس می‌شود.
درگیری لهستان و آلمان و ماجراهای بین آن دو را از همان جا بیان می‌کند. بعد از پرش‌های چندساله، روایت تاریخیِ رمان به جنگ جهانی اول، سرخوردگی پس از آن و جنگ جهانی دوم می‌پردازد. میتینگ‌های سیاسی احزاب مختلف و تحولات مردم آلمان را نشان می‌دهد و فضای تاریخی را برای مخاطب ترسیم می‌کند.
البته این اطلاعات به خوبی با رمان آمیخته شده‌اند و بار اضافه محسوب نمی‌شوند.

                                   ***

رمان سرشار از نماد است. رنگ‌ها، بوها و گاهی شخصیت‌ها نیز دلالت بر معنایی بیش از معنای خودشان می‌کنند.
ارجاعات تاریخی به تاریخ شهر دانتزیگ و در نگاهی وسیع‌تر تمام آلمان بسیارند و با زندگی شخصیت‌ها گره می‌خورند.
البته رمان کاملاً وابسته به نماد‌ها نیست. یعنی می‌توان بدون فهم نماد‌ها سطح اولیه و رویه‌ی ظاهریِ اتفاقات را درک کرد منتها نمی‌توان بدون فهم آن‌ها مدعی درک ظرافت‌های رمان شد. همچنین بی‌فهم استعاره‌ها و نماد‌ها و ارجاعات تاریخیِ بسیار اثر، نباید دست به نقد و تحلیل آن زد چرا که دچار ارزشگذاری نادرست خواهیم شد. 

تفسیرهای سیاسی و اجتماعی و اقتصادی و بسیاری انواع دیگر تحلیل و تفسیر را می‌شود بر رمان تطبیق داد اما نباید فراموش کرد که 
«طبل حلبی» پیش و بیش از هرچیزی رمان است و قصه‌گو.

موقعیت‌های داستانی‌ای که نویسنده می‌سازد به طرز خارق‌العاده‌ای دراماتیک و باشکوه هستند و احساسات مختلفی را در مخاطب به غلیان درمی‌آورند. طوری که خواننده از شدت کوبندگی و قدرت صحنه‌پردازی مبهوت می‌ماند.

نویسنده غم و پوچیِ سایه‌انداخته بر زندگی شخصیت‌ها را دقیق و عمیق روایت می‌کند.
همچنین او با بی‌رحمی تمام و پی‌درپی شخصیت‌ها را به کام مرگ می‌کشاند و تعارفی با کسی ندارد. 

با این توصیفات، دسته‌بندی کردن این رمان با نگاهی ژانرمحور کار دشواری است زیرا از طرفی کنایه‌های گراس طنزآمیزند و از سویی دیگر ماجرایی که روایت می‌کند سراسر تلخی است. همچنین پایه‌ی رمان واقعیت است اما اتفاقات جادویی هم در آن کم نیست. با اندکی ساده‌انگاری می‌توان رمان «طبل حلبی» را رئالیسم جادویی، شخصیت‌محور و طنز تلخ دانست.

***

اگر نگاهی به محتوای اثر بیندازیم متوجه غنای مفاهیم آن خواهیم شد. گونتر گراس شخصیت‌ها را در موقعیت‌هایی قرار می‌دهد که مخاطب رویکردشان به زندگی را ببیند. و این برای شخصیت اصلی_راوی که همان اسکار طبل‌نواز باشد بیشتر به چشم می‌خورد. گراس از زبان اسکار این طبل‌زن خودآگاه، جامعه بشری را به نقد می‌کشد و ضد هر ایدئولوژی قیام می‌کند. او نه نازی‌ها را قبول دارد و نه متفقین را نجات‌دهنده معرفی می‌کند. کاری به کمونیست‌ها و مارکسیست‌ها هم ندارد.

و حتی مسیحیت کاتولیکی را پاسخ‌گوی جامعه امروز نمی‌داند.
در واقع او هر نوع معنای آرمانی را از زندگی می‌گیرد و به نوعی پوچی قائل می‌شود.

تاکید او بر سر یک زندگی معمولی بدون جنگ و خونریزی و خیانت است. اسکار نماینده‌ی انسان خودآگاه معاصر است که از هرگونه ایدئولوژی خسته است و فقط عشق و رفاه و فردیت می‌خواهد و نه بیشتر.



اگر فکر می‌کنید رمان‌خوان کارکشته‌ای هستید،
با غم و غصه، سیاهی و صراحت‌های جنسی مشکلی ندارید و نماد‌ها و ارجاعات تاریخی را به راحتی متوجه می‌شوید؛ «طبل حلبی» را بخوانید. جزئیات زیاد، توضیحات تفصیلی و گاهی دل‌به‌هم‌زن گونتر گراس بعضی اوقات آزاردهنده می‌شوند و خواندن را سخت می‌کنند اما در مجموع طبل حلبی شاهکاری است که حتماً ارزش خواندن و بلکه بازخوانی دارد و بی‌شک برخی بخش‌های آن را نمی‌توان فراموش کرد. 

پ.ن: برای فهم بهتر «طبل حلبی» می‌توانید کتاب «نگاهی دیگر: طبل حلبی» را بخوانید که ترجمه خانم مینا نوایی است و نشر چامه منتشرش کرده است.

پ.ن: این یادداشت با اندکی تغییر در سایت مجله میدان آزادی هم قابل دسترسی است.
      

        «به نام خدا»

//از دیدار شما خوشوقتم آقای گرین!//

«و در همین حال بمب‌افکن دیگری، زمزمه‌کنان، درست مثل جادوگری در رویای یک کودک، از جنوب ‌شرقی به سوی‌شان آمد و تکرار کرد:
«کجایید؟ کجایید؟ کجایید؟»

سال ۱۹۴۳ است و جنگ جهانی دوم به میانه رسیده که گراهام گرین، نویسنده برجسته انگلیسی، «وزارت ترس» را می‌نویسد.
زمان رویدادهای کتاب و نوشتنش یکسان است و  در جای‌جای رمان ردپای جنگ دیده می‌شود.
شاید همین نکته یکی از علت‌های موفقیت و ماندگاری کتاب باشد.
 به طوری که در سال ۱۹۴۴ یعنی تنها یک سال پس از انتشار، فیلمی از آن اقتباس می‌شود.

                                  *

«رو با خشمی که ناگهان بازگشته و همه وجودش را در بر گرفته بود، فریاد زد:«این یکی شوخی‌بردار نیست، شوخی‌بردار نیست.»

آرتور رو در یک جشن خیریه برنده یک کیک می‌شود. در همان ابتدا اعضای خیریه به طرز مشکوکی از او درخواست می‌کنند کیک را برگرداند و می‌گویند که اشتباهی پیش‌ آمده. او اما قبول نمی‌کند و آن را با خودش به خانه می‌بَرَد.
غریبه‌‌ای به خانه او می‌آید و تلاش می‌کند آرتور را مسموم کند و کیک را بدزدد اما همان لحظه خانه آرتور در بمباران نازی‌ها نابود می‌شود، اوضاع به‌هم می‌ریزد و او زنده از آنجا خارج می‌شود؛ در حالی که خانه‌ای ویران در پشت‌سر و گروهی آدم‌کش در پیش‌رو دارد...
ضرباهنگ داستان در مجموع به نحو دیوانه‌واری تند و سرشار از قتل و دسیسه است. بخش‌های انگشت‌شماری هم که اینگونه نیستند صرفاً دورخیزی برای سریع‌تر شدن هستند.
به اندازه‌ای که فصول پایانی مخاطب را میخکوب می‌کند.

                                     *

«بارها احساس کرده بود خودش به تنهایی عامل تمام جنایت‌های دنیاست و بعد با دیدن یک چیز معمولی_ یک کیف زنانه، چهره‌ای در آسانسوری که برخلاف جهت او درحرکت بود یا عکسی در روزنامه_ همه غرورش را از دست می‌داد و تنها حماقتِ کاری که کرده بود در وجودش جای می‌گرفت.»

   ضرباهنگ بالا باعث نمی‌شود نویسنده از پردازش اتفاقات و شخصیت‌های داستان غافل شود. شخصیت‌ها صرفاً ابزاری برای روایت داستان نیستند و هرکدام به نوبه خود تشخص دارند.
این مسئله برای هر دو سمت داستان صادق است و اصطلاحاً خیر و شر داستان عمیق و پرداخت‌شده ظاهر می‌شوند.
در رأس همه، شخصیت اصلی، جزئیات روانشناسانه کاملی دارد که در بخش‌های مختلف داستان تأثیر می‌گذارد. این موضوع خواننده را کنجکاو می‌کند که بیشتر درباره او بداند.
در این میان آرتور یک قوس شخصیتی را هم تجربه می‌کند.
در واقع معمای اثر و سفر شخصیتی آرتور          به زیبایی در هم تنیده می‌شوند و هردو یکدیگر را  کامل می‌کنند. بنابراین مخاطب هر لحظه به این دو پرسش محوری می‌اندیشد:
سرنوشت آرتور چه می‌شود؟
و معما چگونه حل خواهد شد؟

                                 *

«رو با تردید نگاه‌شان کرد ولی فکر کرد ادامه‌ زندگی بدون اعتماد و اطمینان یعنی زندانی بودن در بدترین سلول دنیا...»

عنصری که پا به پای هیجان‌انگیزی و شخصیت‌پردازی داستان جلو می‌آید ابهام آن است. درواقع ژانر کتاب را می‌توان جاسوسی_هیجان‌انگیز دانست. مانند سریع راندن در جاده‌ای مه‌آلود؛ هرقدر پیش می‌روی مسافتی را می‌بینی اما باز در مه هستی. معمایی ایجاد می‌شود و بعد حل می‌شود و نوبت به معمای دیگری می‌رسد. تا معمای نهایی کتاب؛ خروج از مه و روشنایی.
در این مسیر خواننده باید مثل یک کارآگاه رفتار کند: به همه جمله‌ها و  تک‌تک حرکات ریز و درشت شخصیت‌ها دقت و انگیزه‌ی آن‌ها را کاوش کند. البته که بعد از تمام این‌ها به احتمال زیاد باز هم فقط با پایان کتاب جواب سؤالاتش را می‌گیرد. و این نشانه نبوغ نویسنده است.

                                  ***

«یک‌به‌یک به سوی پایان زندگی‌اش روان بودند؛ به پایانی که یا مرگ بود یا بخشش، یا مجازات بود یا آرامش.»

پایان‌بندی رمان بسیار کار شده و دقیق است و نمی‌شود به سادگی آن را با کلمات مرسومِ شاد یا غم‌انگیز توصیف کرد.
همچنین ابهام حاکم بر اثر تا لحظه آخر وجود دارد و همین مطلب پایان‌بندی را پیش‌بینی ناپذیر می‌کند.

                                    ***

«با خودم فکر می‌کردم تنها انسان‌های آزاد روشنفکرانی مثل ما هستند؛ روشنفکرانی که به سنت‌ها احساسات وطن‌پرستی و خیال‌پردازی وابسته نیستند... ما که دنبال منفعت شخصی نیستیم تو این مملکت سهامی نداریم برایمان هم مهم نیست که ورشکست شود، این واقعاً توصیف خوبی است، قبول نداری؟»

گراهام گرین به نوشتن یک داستان هیجان‌انگیز اکتفا نکرده است و  در خلال داستان تأملاتش درباره موضوعات مختلف را وارد داستان کرده، به معنای عشق و ترحم، تقابل وطن‌پرستی و بی‌وطنی، پیوند سیاست و زندگی عادی و بسیاری مسئله کوچک و بزرگ دیگر نیز پرداخته است.
هنرمندی نویسنده در اینجاست که این تأملات با فضای داستان هم‌خوانی دارند و اصلاً باعث شعارزده شدن داستان نشده‌اند.

                                   ***

«تابلوهایی که روی دیوار بودند همه مال خانم پرویس بودند. یک تابلو درهم‌وبرهم از خلیج ناپل در غروب آفتاب و چند کنده‌کاری روی فولاد و تصویری از آقای پرویسِ سابق در یک یونیفورم عجیب و از مد افتاده مربوط به سال ۱۹۱۴. صندلی بدریخت، میزی که با یک رومیزی ابریشمی پوشیده شده بود و گیاه سرخس لبه پنجره، همه به خانم پرویس تعلق داشتند.»

توصیفات اثر بسیار جزئی و دقیق هستند و قلم گرین بسیار سینمایی است. به طوری که به راحتی می‌توان تمام مکان و شرایط صحنه داستان را تصور کرد. همه این ویژگی‌ها سبب شده اقتباس از آثار او کار دشواری نباشد.

                                                   ***

هنوز_حتی بعد از این یادداشت طولانی_ حرف برای گفتن بسیار هست اما همه را در یک جمله جمع می‌کنم:
«بخوانید «وزارت ترس» را که آمیزه‌ای باشکوه از تاریخ، سیاست، روانشناسی و هیجان است.»

پ.ن: این اولین یادداشت مطبوعاتی من است که در  سایت مجله میدان آزادی منتشر شد.
      

        بسمه

«استنطاق» پیاده شده‌ی جلسات بازجویی از داستایفسکی در زندان تزار است.

این کتاب را من فقط به طرفداران داستایفسکی پیشنهاد می‌کنم.
 آن‌ها وقتی بخوانند که او چگونه استدلال می‌آورد و خود را بی‌گناه می‌خواند، به هوش او آفرین خواهند گفت.
همچنین رگه‌هایی از روان‌کاوی معروف او نیز در اثر به چشم می‌خورد.  او خودش و دیگرانی که دستگیر شدند را تحلیل شخصیت می‌کند.

نکته مثبت آخر کتاب هم این است که یک بار برای همیشه جریان زندان و تبعید و اعدام نمایشی داستایفسکی را متوجه می‌شوید.
      

        «به نام خدا»
مدت‌ها پیش خوانده شد.
به توصیه متخصصی خواندم وگرنه نسبت به آثار روانشناسی به کل بدبینم. نمی‌خواهم بر این بدبینی  باقی باشم اما هنوز کسی یا چیزی  نتوانسته نظرم را تغییر دهد.

مثل اکثر کتاب‌های روانشناسی این یکی هم پر از حرف‌های در ظاهر زیبا بود. اینکه خوب باشیم و مهربانی کنیم و الخ...

در حد تذکر به اینکه می‌توانیم مهربان باشیم بد نبود اما نکته عملی معدود داشت.

همچنین همیشه این سؤال برایم باقی است که چطور یک به ظاهر روانشناس این همه تاریکی و سیاهی که در انسان‌ها هست را نمی‌بیند و فقط می‌گوید خوب باشید و اگر شما خوب باشید همه‌چیز خوب است!

من زندگی را بیشتر شبی تاریک با چند ستاره چشمک‌زن می‌بینم تاریکی‌های بسیار با اندکی نور. 

اگر کتاب روانشناسی می‌شناسید که کمی با واقعیت جورتر باشد معرفی کنید...
      

        «بسم‌الله»
به‌ بهانه‌ی گذار از امتحان آیین‌نامه:

۱) زبان کتاب مانند بسیاری از کتاب‌های درسی پر از ایراد است به طوری که فهم متن را مشکل می‌کند. از نظر ویراستاری هم اوضاع کتاب تعریفی ندارد و اشکالات ویرایشی بسیاری دارد.
سؤال این است: کتاب آیین‌نامه که یک متن رسمی و حاکمیتی است چرا نباید از طرف فرهنگستان نظارتی بر آن باشد؟
چرا بنیاد تعاون فراجا باید کتاب را بنویسد و فرهنگستان هم هیچ نگاهی به آن نیندازد؟ مگر هر دو مال یک حاکمیت نیستند؟

۲) نکته بعدی که البته شاید بیش از آنکه عیب باشد محل تأمل و دقت است، این است که محتوای کتاب کاملاً یک متن حقوقی است و ویژگی‌های متون حقوقی را دارد. اصطلاحات خاصی را جعل می‌کند و یک مطلب را با تأکید و چندین قید احترازی توضیح می‌دهد و در نهایت از کوچک‌ترین نکته تا بزرگ‌ترین مسأله را در بر می‌گیرد.
چنین برخوردی برای من که با متن حقوقی مواجه نشده بودم جالب بود.  در واقع همان‌طور که باید باشد قانون چیز‌های به ظاهر بدیهی را هم شرح می‌دهد چرا که بدیهی برای من شاید برای دیگری بدیهی نباشد.

۳) این کتاب هم تمام شد و نکات مثبت و منفی در کنار هم داشت.
به نظر من که کمی رانندگی کردم تسلط به تمام آیین‌نامه امری نزدیک به محال است و رانندگی کردن به شیوه‌‌ای که بیان شده خود محال!
به هر حال حتماً یک‌بار خوندن و برخی بخش‌هایش را مرور کردن ضرری ندارد اما کاش از متن و زبان و ساختاری بهتر بهره می‌بُرد.
      

        «به نام خدا»
رستاخیز پیامبر درونی یا 
تعقل تا مبدأ هستی:

آقای قدردان قراملکی در مجموعه‌‌ی «پاسخ به شبهات کلامی» با رویکردی اشکال‌محور و روشی عقلی_فلسفی به سراغ مهم‌ترین موضوعات علم کلام رفته که اولین آن‌ها خداشناسی است.

فصل اول:کلیات

 در این بخش نویسنده به ارکان مسئله خداشناسی می‌پردازد. ابتدا چند کلامی درباره ضرورت بحث از خداشناسی می‌گوید بعد این سؤال را مطرح می‌کند که اصلاً شناخت خدا امکان دارد؟ سپس پاسخ‌های مختلف به این پرسش را ارائه می‌دهد و بر اساس یکی از آنها پیش می‌رود. او انواع براهین خدا شناسی را ذکر می‌کند و درباره هرکدام توضیح مختصری می‌دهد. مشخص می‌کند که می‌خواهد به روش عقلی و فلسفی خداوند را اثبات کند و در نهایت شبهاتی که به خود این روش هست را پاسخ می‌گوید تا در فصل بعد وارد بحث شود.

فصل دوم:ادله خداشناسی و نقد شبهات منکران

دومین فصل این اثر شامل تقریر براهین اثبات خدا و شبهات مربوط به آن‌هاست. براهین ذکر شده عبارت‌اند از: امکان و وجوب، صدیقین، حدوث، حرکت، نظم، فطرت، معقولیت(دفع خطر محتمل). ابتدا نویسنده هر برهان را به طور فشرده توضیح می‌دهد و سپس اشکالات مربوط به آن را تک به تک ارائه و نقد می‌کند. در این روش به علت ماهیت رفت و برگشتی و گفت‌وگومانند آن، هم خود برهان تبیین می‌شود و هم پاسخ اشکالات برای خواننده روشن می‌شود.
عناوین برخی اشکالات وارده این‌هاست: اختصاص علیت به عالم طبیعت، عدم اثبات خدای ادیان از طریق فلسفه، امتناع اقامه برهان لمی بر وجود خداوند، قدیم بودن عالم ماده با استناد به قانون لاوازیه، بی‌معنایی خلقت از عدم و انکار اصل حرکت.

فصل سوم:دلایل و شبهات ملحدان و نقد آن‌ها

در فصل پیشین براهین موحدین برای وجود خدا را خواندیم اما در بخش سوم نویسنده مهم‌ترین دلایلی که منکران خدا بر نبود وی اقامه کردند را ذکر و سپس نقد و رد می‌کند. دلایلی مانند: ناسازگاری صفات خدا، خدا معلول انگیزه‌های فرد و اجتماع، خدا معلول طبقه بورژوا(نظریه مارکسیستی) و بی‌معنایی گزاره‌های غیرحسی(نظریه پوزیتیویستی).
در این فصل گاهی نگارنده به مناسبت به مطالب بخش قبل اشاره می‌کند و از اثبات گزاره‌های اثبات شده در فصل پیش خودداری می‌کند.

فصل چهارم:پاسخ شبهات توحید

 در سه فصل پیش ما تنها به اثبات وجود خدا پرداختیم و صفات خاصی را برای وی برنشمردیم. در فصل چهارم توضیحاتی درباره توحید و اقسام آن داده می‌شود سپس به سیاق پیشین اشکالات مربوط به توحید نقل و نقد می‌شود.
از عناوین شبهات این بخش می‌توان به این‌ها اشاره کرد: سازگاری تعدد خدا با نظم، مسأله شر و دو خدایی(ثنویت) و اختیار ناسازگار با توحید افعالی.

فصل پنجم و آخر:پاسخ شبهات پیرامون صفات خدا

در این فصل به علاوه توحید صفات دیگری برای خداوند مطرح و تبیین می‌شود. مجدداً در انتها نویسنده شبهاتی را درباره صفات خداوند ارائه و سپس تحلیل و بررسی کرده. به عنوان مثال: تناقض برخی صفات با یکدیگر(رحمت و غضب)، صفات خدا توهم انسان ضعیف و صفات انفعالی و عرضی خدا.

                                             ******

از ویژگی‌های ممتاز این کتاب جست‌وجوی گسترده نویسنده برای یافتن اشکالات اساسی و جاندار به ادله خداشناسی است. اشکالاتی که همچنان به طرق گوناگون مطرح می‌شود و اکثراً رنگ و بویی فلسفی و علمی دارند. 
به عنوان مثال از دیوید هیوم فیلسوف مشهور انگلستانی مستقیم یا غیرمستقیم مطلب ذکر شده، در بخش برهان حرکت نظریات فیزیک جدید مورد توجه قرار گرفته و در فصل سوم روایت‌های روان‌شناسی و جامعه‌شناسی از وجود خداوند نقد و بررسی شده است.
همچنین از آنجا که کتاب دنبال پاسخ‌ به اشکالاتی درباره خود خداست تنها از روشی عقلی برای پاسخ‌دادن استفاده می‌کند و به دلیل اینکه اشکالات مطرح شده اصلاً دم دستی نیستند پاسخ‌ها هم به تناسب آن‌ گاهی سنگین و فلسفی می‌شود. تا جایی که چندین جا نویسنده از صورت‌بندی‌های منطقی برای استدلالش بهره گرفته و از اصطلاحات منطق و فلسفه اسلامی استفاده کرده.

تمام این‌ها باعث شده این کتاب برای مخاطبینِ ناآشنا به منطق و مباحث عقلی مناسب نباشد و بیشتر باعث گیجی آن‌ها شود. همچنین پیش از خواندن این کتاب یک آشنایی قبلی با کلام اسلامی به مخاطب کمک می‌کند بحث را بهتر متوجه شود.

«پاسخ به شبهات کلامی: خداشناسی» را من به پژوهشگران حوزه کلام و فلسفه اسلامی و هرکس دغدغه مواجهه‌ی تماماً عقلی با عقاید را دارد پیشنهاد می‌کنم چرا که نویسنده به خوبی توانسته به ترکیبی مطلوب از گستردگی و عمق در خداشناسی برسد که پایه‌‌ی آن بر تعقل استوار باشد.

پ.ن: مطالب کتاب آنقدر زیاد و جزئی هستند که تنها با یادداشت‌برداری، خلاصه‌نویسی و مرور در ذهن می‌مانند.
      

        «به نام خدا»
 اگر از ابتدا به کارنامه ادبی داستایفسکی نگاه کنیم «رنج‌کشیدگان و خوارشدگان» در نسبت با گذشتگان خودش حجیم‌ترین اثر اوست. و به نظر می‌رسد همین مسئله ریشه مشکلاتش باشد.
نویسنده این یادداشت، تمام رمان‌ها و چه بسا داستان کوتاه‌های داستایفسکی را که قبل از این رمان منتشر شده‌اند خوانده و نقدش از باب سنجش داستایفسکی نسبت به خود اوست نه دیگر نویسندگان.

داستان به سیاق دو اثر قبلی نویسنده از راوی اول شخص اما خارج از داستان استفاده می‌کند. یعنی راوی حضور دارد اما بیشتر دست‌نشانده‌ی نویسنده در داستان است و افکار و احساسات و کنش‌های اندکش اهمیتی ندارد.
اشکال اول همین‌جا پدیدار می‌شود: راوی از کمترین تشخصی برخواردار است اما بخش‌های بسیاری از رمان به شرح رفت و آمد‌های او به خانه این یا آن شخصیت می‌گذرد. بخش‌هایی که به راحتی می‌شد حذف شود.

داستان اصلی درباره دختری است که با معشوقش از خانه فرار می‌کند و مورد غضب پدرش قرار می‌گیرد. در ادامه هم با پدر معشوقش دچار مشکلاتی می‌شود که وضعیت را برایش پیچیده‌تر می‌کند.
در خلال داستان اصلی ما روایتی مشابه داریم که هرقدر جلوتر می‌رود تشابهش به داستان اصلی بیشتر و بیشتر می‌شود تا جایی که در آخر به هم گره می‌خورند.
این روایت در روایت از نقاط مثبت داستان است و صحنه‌های جالبی را رقم می‌زند.  همچنین کم‌وبیش از دغدغه‌های سابق داستایفسکی و روان‌کاوی‌هایش در این رمان نشانه‌هایی یافت می‌شود که گاهی به اوج هنرمندی هم می‌رسد. 
و اما مشکل اصلی و چشم اسفندیار این رمان:
ما با یک رمان چهارصد و هشتاد صفحه‌ای مواجه‌ایم که حتی اگر با منطق کلاسیک و زمان نوشته‌شدن اثر هم بسنجیم باز پرداخت و حجم اتفاقات در نسبت با طول رمان به شدت نامتناسب است. مثلاً بخش‌هایی که باید با طول و تفصیل بیان می‌شد به راحتی و در چند خط گفته می‌شود و از آن سمت ماجراهای پیش‌پاافتاده‌ای از قبیل جابه‌جایی شخصیت‌ها از این مکان به آن مکان صفحه‌ها از رمان را اشغال کرده. همین اشکال به ظاهر کم‌اهمیت رمان را فلج کرده و تبدیل به اثری نخواندنی کرده است.

اگر بخواهم جمع‌بندی کنم این اثر با تمام لحظات درخشانی که دارد از یک ساختار قوی بی‌بهره است و من آن را در کنار بانوی میزبان قرار می‌دهم و توصیه می‌کنم نه از این دو اثر شروع کنید و نه اصلاً به فکر خواندنشان باشید.
      

        «به نام او»
«فلاسفه بزرگ» متن پیاده شده‌ی گفت‌وگوی برایان مگی با پانزده فیلسوف معاصر خودش است. موضوع هر گفت‌وگو  بخشی از تاریخ فلسفه است. کتاب از افلاطون شروع می‌کند و با ویتگنشتاین به پایان می‌رسد.
مباحث جذاب و مفیدند و پر از نکته برای آموختن‌. گفت‌وگو بودن کتاب و از طرفی حضور خود برایان مگی سبب شده کتاب خیلی دشوار نباشد و در اکثر اوقات برای خواننده فلسفه نخوانده هم قابل فهم باشد.
با این حال بخش‌هایی هست که فهمش سخت به نظر می‌رسد و جملاتی هست که فقط کلیتی از آن در ذهن آدم نقش می‌بندد و منظور دقیق گوینده را متوجه نمی‌شود.

قطعاً یک فلسفه‌خوانده از این گفت‌وگو‌ها بسیار بیشتر می‌آموزد تا یک تازه‌وارد. اما از آنجا که هیچ‌کس از همان ابتدا قرار نیست همه‌چیز را بفهمد. من به خواننده‌ی مشتاقِ فلسفه و دوست‌دار چالش‌های ذهنی می‌گویم از این کتاب هم می‌توان آغاز کرد.
      

        «بسم‌الله»
یوزف پرونِک، جوانی بوسنیایی که حالا در آمریکا زندگی می‌کند بهانه روایت الکساندر هِمن شده تا نشان بدهد زندگی چیزی جز«روزمرگی»‌های پی‌در‌پی نیست.
در طول داستان شاهد اتفاق ویژه‌ای نیستیم و حتی قوس شخصیتیِ فردی را نمی‌بینیم بلکه تنها با روایت خلاقانه روزمرگی مواجهیم.
پرونِک راجع به اتفاقاتِ خاصی که می‌توانست بیفتد زیاد خیال‌پردازی می‌کند تا این روزمرگی را قابل تحمل کند. در واقع او از نوعی آشنازدایی برای معنا‌بخشی به زندگی‌اش استفاده می‌کند.
همان‌کاری که ما در شوخی‌هایمان انجام می‌دهیم.
هنر نویسنده در این است که رمانی نوشته که نه پیرنگ خاصی دارد نه شخصیت و اتفاق ویژه‌ای اما باز زیباست. چرا که بسیار شبیه زندگی است.

به قول فروغ:

«زندگی شاید افروختن سیگاری باشد، در فاصلهٔ رخوتناک دو هم‌آغوشی

یا نگاه گیج رهگذری باشد

که کلاه از سر بر میدارد

و به یک رهگذر دیگر با لبخندی بی‌معنی میگوید «صبح بخیر»

زندگی شاید...»
      

        «به نام خدا»
در ادامه‌ی ترتیب‌خوانیِ داستایفسکی به این کتاب رسیدم که عنوان اصلی آن «روستای استپانچیکووا و ساکنانش» است. البته با زیرعنوانِ «از یادداشت‌های یک ناشناس».
ترجمه‌ای که من خواندم همان عنوان اصلی را گذاشته بود اما نشر هرمس با نام «ناشناس» هم این کتاب را منتشر کرده.

در رمان یک شخصیت راوی داریم که نقش چندانی در وقایع ندارد و انگار نماینده نویسنده در داستان است و وظیفه‌اش فقط روایت.
بنابراین شخصیت پردازی خاصی هم ندارد. که البته عیب نیست.

راوی داستان طی اتفاقاتی به روستای استپانچیکووا و ملک خصوصی سرپرست کودکی‌اش می‌رود و همان‌طور که شنیده متوجه می‌شود آنجا خیلی چیزها تغییر کرده‌ که مهم‌ترینشان آمدن شخصیتی است به اسم فوما فومیچ.

پرداخت شخصیت فوما نمونه موفق «تعلیق در شخصیت» است. از همان ابتدای داستان ما از شخصیت‌های مختلف درباره رفتارهای فوما، بسیار می‌شنویم. نظرات ضد و نقیضی که ما را سردرگم می‌کنند که بالاخره این فوما فومیچ چطور آدمی است؟ رذل و نابکار است؟ یا شرافتمند و نجیب؟ 
گمانه‌زنی‌ها ادامه پیدا می‌کند تا اواسط داستان که اولین حضور فومیچ نشان داده می‌شود. از آنجا که از ابتدا این شخصیت در هاله‌ای از اهمیت شدید فرو رفته هر حرکتش برای مخاطب جذاب و مهم است. یک چیزی شبیه به سلبریتی‌های الان.
او ویژگی‌های عجیب زیادی دارد اما خلاصه شخصیتش همین است: یک خودشیفته‌ی عابدنمای بی‌اخلاق  که با ادای زهد درآوردن و حتی گاهی واقعاً زاهد بودن می‌خواهد طرفدار جمع کند و محبوب باشد. 

همان‌طور که از توضیحاتم مشخص شد بیشتر بار رمان بر دوش شخصیت فوما فومیچ است. اما در کناره‌ی پردازش شخصیت‌ او ماجراهای جالب توجه زیادی رخ می‌دهند که بعضی مستقیم و بعضی غیر مستقیم به او مربوط می‌شوند. البته بعضی هم مربوط نمی‌شوند. این‌ خرده روایت‌ها باعث شده غیر از موارد معدود رمان از نفس نیفتد و همیشه ماجرایی برای دنبال کردن داشته باشد.

غیر از فوما فومیچ باقی شخصیت‌ها هم هرکدام پردازش جداگانه و مفصلی دارند. روان‌کاوی معروف داستایفسکی در این اثر هم جلوه‌گر است و به زیبایی حتی شخصیت‌های فرعی را هم دربر می‌گیرد.

خلق موقعیت‌های پرتنش و شلوغ هم مهارت دیگر داستایفسکی است که در چندین صحنه این رمان نقش پررنگی دارد و ضرباهنگ اثر را تند نگه می‌دارد.

انگیز‌های اشخاص و تداخلشان با یکدیگر به خوبی پیرنگی مستحکم ساخته و ماجراهای زیبایی رقم زده.

درباره حرف داستایفسکی در این رمان هم اگر بخواهم بنویسم به نظرم در همان‌ تک‌بیتی خلاصه می‌شود که مترجم بر پیشانی مقدمه نوشته:
زاهدان کین جلوه بر محراب و منبر می‌کنند
چون به خلوت می‌روند آن کار دیگر می‌کنند
و البته شاید آرمان داستایفسکی این بوده که ما همچون حافظ باشیم و بگوییم:
دور شو از برم ای واعظ و بیهوده مگوی
من نه آنم که دگر گوش به تزویر کنم


      

        «به نام خدا»
«الان معلوم شد شما مطلقاً مردم این‌جا را نمی‌شناسید، مطلقاً نمی‌شناسید! آخر این فقط نمایشی از شایستگی‌های شنیده‌نشده و دیده‌نشده است، نمایشی کمدی از احساسات پاک و شریف، فقط روکشش طلاست. اگر این پوسته را کنار بزنید، آن وقت جهنم واقعی را حتماً زیر گل‌ها می‌بینید، لانه‌ی زنبور و آشیانه‌ی دشمنی‌ها، جایی که قورتتان می‌دهند و حتی نمی‌گذارند یک نشانه و ردی از شما بماند!»
(صفحه ۹۶)

«خواب عموجان» اولین اثری است که داستایفسکی پس از دوره ده ساله‌ی تبعید نوشت. رمانی کوتاه درباره شهری کوچک.

شاهزاده‌‌ی محبوب و متمول اما ساده‌لوحی که در یکی از آبادی‌های اطراف مارداسوف زندگی می‌کند یک روز به آنجا می‌آید و این اتفاق سرآغاز زنجیره‌ای از رقابت‌ها، نیرنگ‌ها و چشم‌ و هم‌چشمی‌های ساکنان مارداسوف می‌شود.
در این میان ماریاآلکساندروونا که با حقه‌های بسیار، خودش را بانوی اول شهر کرده هم می‌خواهد هر چه بیشتر از مزایای حضور شاهزاده بهره‌مند شود...

ضرباهنگ داستان تند است و دائماً شاهد اتفاقات جدیدی هستیم. سیر اتفاقات به خوبی جلو می‌رود و از نظم منطقی برخوردار است. انگیزه‌های شخصیت‌ها به درستی پرداخته شده و جنجالِ منافعِ اشخاص خیلی دقیق به نمایش گذاشته شده.
دیالوگ‌ها که بار اصلی رمان را به دوش می‌کشند کاملاً با گوینده متناسب‌اند و نقشی کلیدی در شخصیت‌پردازی ایفا می‌کنند.

در «خواب عموجان» شخصیت مثبتی نداریم و پاک‌ترین افراد هم در نهایت به اشخاصی ریاکار و فرصت‌طلب تبدیل می‌شوند. 
حتی وقتی که فکر می‌کنید همه دستشان رو شد و آبرویشان رفت و دیگر کسی نیست که فکر منفعت‌طلبی باشد، باز می‌بینید که وقتی فرصتش پیش بیاید همان افراد اعمال گذشته‌شان را تکرار می‌کنند.
در آثار قبل از تبعید داستایفسکی هرچقدر هم تاریکی و ناپاکی وجود داشته باشد روشنایی و پاکی هم دیده می‌شود اما من هرقدر گشتم اثری از نیکی در این اثر ندیدم.
آن‌قدر شخصیت‌ها منفی هستند و هیچ شخصیت پاکی در داستان نیست که رمان تنه به تنه‌ی آثار ویران‌شهری می‌زند. 
در حد یک گمانه‌زنی می‌توان گفت شاید داستایفسکی تحت تأثیر دوران سخت تبعید بدبین‌تر از گذشته شده.

نمایش دورویی و ریاکاری در این رمان خیلی دقیق و عمیق انجام شده مثلاً خطابه‌های سنگین و رنگین شخصیت اصلی بسیار خوب از آب درآمده‌اند. آن‌قدر توجیهاتی که او برای کارهایش می‌تراشد و علت‌هایی که بیان می‌کند منطقی به نظر می‌رسند که گاهی مخاطب هم با او همزادپنداری می‌کند و حق و حقیقت را گم می‌کند.
اما خواننده‌ی باهوش هر اندازه دقیق‌تر می‌شود می‌بیند که هرچند در ظاهر همه چیز درست است اما باز چیزی سر جایش نیست و وجدان آدمی چنین عملی را نمی‌پذیرد.

در نهایت، «خواب عموجان» تجربه‌ای کوتاه، گیرا و اثرگذار خواهد بود و نگاه شما را به ریا و دورویی عمیق‌تر خواهد کرد. 


پ.ن۱: زنان در رمان حضور بسیار موثری دارند. شخصیت اصلی زن است و شخصیت‌های زن مهم هم کم نیستند. از آن طرف مردان یا حضور ندارند یا نقش منفعلی دارند. مثل خود شاهزاده که بیشتر شکل عروسک خیمه‌شب‌بازی است تا عنصری اثرگذار.

پ.ن۲: ترجمه خوب و روان بود و پانوشت‌های راهگشایی داشت.




      

        به نام خدا.
چند نفر از اطرافیان از این کتاب خیلی تعریف می‌دادند. مشخص بود که خیلی دوستش داشتند. من هم با اینکه به این انتشارات و این نویسنده و بالاتر به این سبک رمان‌ها اعتماد نداشتم کتاب را شروع کردم. تا صفحه صد هم با دقت خواندم‌. باقیمانده‌اش را ولی تورق کردم. 
نه!
 این رمان اصلاً شاهکار نیست. در بهترین حالت اثری معمولی است.

زبان خیلی ضعیف و مناسب متن‌های اینترنتی و اینستایی(کپشن) است. 

روایت هم هیچ نوآوری‌ای ندارد. خطی‌ِ خطی است.

دیالوگ‌ها و صحنه‌ها و اتفاقات همه سرشار از کلیشه‌اند.

توصیفات بسیار محدود و ناقص و صحنه‌پردازی‌ نیز بسیار بی‌دقت و سرسری است.

پیرنگ اثر که طرفداران، آن را نقطه قوت این اثر می‌دانند در روزگار خودش جدید بوده اما الان چیزی برای ارائه ندارد. مهم‌تر از آن پیچش داستانی‌(توئیستِ) اواسط داستان اصلاً هنرمندانه اجرا نمی‌شود و بیشتر به فریب مخاطب می‌ماند. چون تا الان اطلاعات از او پنهان شده بودند و هیچ سرنخی برای پیدا کردنشان نبود!

در نهایت شعارزدگی و تحول شخصیتیِ ساده‌انگارانه_که اشکال اغلب رمان‌های مذهبی است_ همان نیمه رمق اثر را می‌گیرد و به تمامی آن را زمین می‌زند.

من نه موافق داعشم و نه مخالف جان‌فشانی‌های مدافعان حرم اما هنرمند متعهد باید بداند که حرف خوب را «باید» خوب زد. چرا که اگر این طور نشد می‌شود مصداق تبلیغ منفی: بهترین راه برای تخریب یک عقیده این است که به بدترین شکل تبلیغش کنی.

در نهایت به خاطر دغدغه‌مندیِ اثر و فضل تقدمش و طرح جلد و استفاده از استعاره زیبای چای در رمان این دو ستاره را دادم.

اینکه چرا معروف شده هم خودش قصه پرغصه‌ای است:
یکی اینکه کتاب جزو اولین‌های درباره داعش است
دو اینکه بخواهیم یا نه بسیارند کسانی که از اینجور رمان‌های اینترنتی و سانتی‌مانتال(احساسات‌گرایانه) خوششان می‌آید.

شهرت کتاب‌های اینچنینی نشان می‌دهد ما کتاب‌خوانان چقدر سلیقه‌های پرورش‌نیافته‌‌ای داریم.

به قول یک عزیزی(با دخل و تصرف!) آثار تورگنیف در قفسه‌ها خاک می‌خورند اما کتاب‌های جوجو مویز پشت سرهم چاپ می‌شوند.
      

        «به نام خدا»
زیاد که از خواندن کتابی بگذرد نوشتن برایش سخت می‌شود پس کوتاه_برای خالی نماندن عریضه_ نکاتی می‌نویسم:

شخصیت اصلی_راوی بسیار خوب کار شده و لحن گیرا و بیان ویژه‌ای دارد. پرگویی‌هایش نه تنها خسته‌کننده نیست بلکه لذت‌بخش هم هست. طنز بی‌ریا و ساده‌دلانه‌ی اثر هم مدیون همین راویِ بی‌شیله‌پیله است. یک نوجوان جنوبیِ خون‌گرمِ دوست‌داشتنی.

فضا و ایده و شخصیت‌های داستان اغلب بدیع و کم‌نظیر‌اند.

داستان هم با اینکه مبتنی بر هیجان نیست اما هیجان‌انگیز هست.

نویسنده اشارات سیاسی جالبی در اثر گنجانده اما دیدگاه سیاسی خودش مشخص نمی‌شود. هرچند رگه‌هایی از چپ‌گرایی در کتاب هست اما با شناخت من از آقای حسن‌زاده جور درنمی‌آید و به نظرم بیشتر به خاطر پردازش فضای آن‌ زمان آبادان است.

 در رمان به عشق نوجوانی نیز پرداخته شده اما کاملاً عفیفانه.

پایان‌بندی هم بیش از اینکه سیاسی باشد عاشقانه و انسانی است. 
گویی نویسنده می‌خواهد بگوید آخرش آنچه می‌ماند همین رفاقت‌ها و عاشقی هاست.

پ.ن: یکی از نکات جالب کتاب این بود که راوی گاهی با نویسنده( اسم آقای حسن‌زاده را می‌آورد!) حرف می‌زد و گاهی هم با خود مخاطب صحبت می‌کرد. این ترفند‌های واقع‌گرایانه خیلی دل‌نشین بودند.




      

        «به نام خداوند»
«نیه‌توچکا نیزوانُوا»، که در کشورمان بیشتر به نام «نیه‌توچکا» شناخته می‌شود، سومین رمان داستایفسکی و آخرین اثری است که قبل از تبعیدش به سیبری نوشت. البته در میانه‌ی نوشتن، داستایفسکی را تبعید کردند. اما او پس از بازگشتن از تبعید دستی به نوشته کشید و پایان را در همان نیمه‌ داستان رقم زد و دیگر ادامه‌اش را ننوشت.
به همین خاطر معروف است که «نیه‌توچکا...» ناتمام است. پیرنگ اولیه‌ای که قرار بود رمان بر اساس آن نوشته شود هم این سخن را تأیید می‌کند اما پایان‌بندی‌ای که داستایفسکی برای رمان نوشت و تغییراتی که در آن ایجاد کرد باعث شد «نیه‌توچکا...» تا همین‌جا هم اثری تام و تمام باشد.

داستان اینگونه شروع می‌شود:
«پدرم یادم نیست. دو سالم بود که مرد. مادرم یک‌بار دیگر ازدواج کرد. این ازدواج دوم، با این‌که از روی عشق بود، غم‌وغصه‌ی زیادی برایش به همراه آورد...»

و بعد راوی شروع می‌کند به تعریف خاطرات کودکی‌اش اما قبل از آن، داستان زندگی ناپدری‌اش را از زبان دوست او بیان می‌کند چرا که در ادامه می‌خواهد از تأثیر ناپدری در زندگی خودش بگوید.

این روایت در روایتِ ابتدای داستان به خوبی در ادامه مورد ارجاع قرار می‌گیرد و کارکرد زیادی دارد. همچنین فرصتی برای شخصیت‌پردازی ناپدری نیه‌توچکا‌ است.
شخصیتی رؤیا‌پرداز و بی‌عمل.
ویولن‌زنی که فکر می‌کند استعداد فوق‌العاده‌ای دارد اما حاضر نیست در مراسم‌های معمولی ویولن بزند و منتظر پیشرفت ناگهانی و رسیدن به برنامه‌های بزرگ و تشریفاتی است. در حالی که الان در فقر به سر می‌برد و مرتب مست می‌کند.

این شخصیت و دعوا‌های مستمر او با مادر نیه‌توچکا اثری شگفت‌انگیز بر او می‌گذارد چرا که دختربچه را مجبور می‌کند میان مادر و پدر به یکی مهر بورزد و از دیگری تنفر داشته باشد و چه چیزی بیش از این می‌تواند روح یک کودک را آزار دهد؟

بیش از این از داستان نمی‌گویم تا فاش نشود.

هنر داستایفسکی در روانکاوی انسان را من در این اثر از نزدیک احساس کردم. او تأثیر رفتار والدین بر کودک و اثر کودکی بر آینده‌‌ی یک شخص را بسیار خوب و عمیق بررسی می‌کند.
کمبود محبت، زودرنجی و نیز خیال‌پردازی را به زیباترین شکل در شخصیت اصلی به تصویر می‌کشد.

به راستی همین عمق روابط انسانی و تشریح درونیات انسان، این رمان را ویژه ‌می‌گرداند وگرنه اگر اتفاقات داستان به سادگی روایت می‌شدند جذابیت بسیار کمتری داشتند و چنین اثر باشکوهی را شکل نمی‌دادند.

تمام داستان در واقع قوس یا سفر شخصیتی‌ِ نیه‌توچکا نیزوانوا است. او در ابتدا کاملاً تحت تأثیر محیط زخم‌های شدیدی می‌خورد و روح و روانش آزرده و تصمیم‌گیری و قوه تعقلش مختل می‌شود. اما پس از گذشت سال‌ها خودش را پیدا می‌کند و از یک انسان اثرپذیر منفعل به یک عنصر فعال مثبت تغییر می‌کند.

پایان‌بندی داستان هم به همین نکته اشاره دارد و شاید به همین خاطر داستایفسکی داستان را ادامه نداد چون شخصیت دیگر تغییر کرده بود و مسیر روح و روانش در آینده مشخص شده بود.

«نیه‌توچکا نیزوانُوا» شناخت عمیق داستایفسکی از شیوه عملکرد روان انسان در تقابل با محیط ،که بارزترین مصداق آن خانواده است، را نشان می‌دهد. داستایفسکی در عین اقرار به تأثیرپذیری شدیدِ انسان از محیط با نوع پایان‌بندی نشان می‌دهد چیزی فراتر از این‌ها هم هست و می‌شود در برابر محیط عصیان کرد و خود بود!

پ.ن: ترجمه آقای عباس‌علی عزتی بسیار خوب بود و مقدمه ایشان بر کتاب بسیار راهگشا.
البته که بهتر این است که بعد از داستان خوانده شود چرا که نکاتی از داستان را فاش می‌کند.


      

        «به نام خدا»

عنوان خیال‌انگیز کتاب می‌گوید با رمانی فانتزی سروکار داریم اما کمی که می‌خوانیم با یک آشنایی‌زدایی مواجه می‌شویم:

نام کتاب ریشه در تخیلات شخصیت اصلی دارد. پسری سیزده ساله که خودش را در رمان‌های علمی_تخیلی غرق کرده، ژول ورن را از ته دل دوست دارد، بیشتر وقتش را به خواندن این رمان‌ها یا تخیل درباره‌شان می‌گذراند و حتی وقتی مشغول کارهای روزمره است به همه‌چیز جلوه‌ای فراواقعی می‌دهد. مانند پسر هفت ساله خانواده تمپلتون در انیمیشن «بچه‌رئیس».
او فیزیک و شعبده‌بازی‌های مربوط به آن را خیلی دوست دارد و همین هم علت اصلی علاقه‌اش به رمان‌های علمی‌_تخیلی است. همیشه دنبال یادگرفتن چیز جدیدی درباره فیزیک و انجام شعبده‌بازی‌ با چاشنی این علم است.
برای همین هم به خودش می‌گوید:«جادوگر».

تابستان شده و این پسر می‌خواهد کار کند تا بتواند با پولش یک دوچرخه ویوای اِف سون ۲۴ دنده‌ نارنجیِ سایز ۲۶ بخرد. (ببخشید دیگر خودش خیلی تأکید دارد روی اسم کاملش!) در این حین پیشنهاد کاری می‌آید که خیلی عجیب است و به قول خود پسر «مشکوک می‌زند»: اگر یک روز پیش خانواده‌ای برود، همه پول خرید دوچرخه جور می‌شود!
حالا مخاطب می‌ماند و یک سؤال اصلی: «این دیگر چجور کاری است؟»
 و سؤالات فرعی‌‌ای که از پی‌ آن می‌آید: «آن‌ها چطور خانواده‌ای هستند؟» و ... .

نویسنده ماجرا را از میانه شروع می‌کند:

پسری در حال صحبت کردن با خانمی نقاش است و بینشان دیالوگ‌های مبهمی برقرار می‌شود که مشخص می‌کند چندساعتی هست در حال صحبت هستند.
 این گفت‌گو ادامه پیدا می‌کند و خط روایی اول را تشکیل می‌دهد: زمان حال.

هر بخش که تمام می‌شود. فضا و زمان تغییر می‌کند و ما به خط روایی دوم منتقل می‌شویم: زمان گذشته.

در اینجا ما مسیر رسیدن پسر به این خانه را دنبال می‌کنیم و با جزئیاتی از شخصیت خودش و نقاش خانم ( که پسر «ملکه» صدایش می‌کند) و خانواده او آشنا می‌شویم که داستان را برایمان روشن‌تر می‌کنند.

این دو خط روایی به موازات هم جلو می‌روند و آرام‌آرام فاصله‌شان بایکدیگر کمتر می‌شود.  نویسنده مدام بین دو زمان جابه‌جا می‌شود و نمی‌گذارد رمان حالت یکنواخت پیدا کند.
البته این جابه‌جایی‌ها گیج‌کننده نیست و فهمشان فقط کمی دقت می‌خواهد.

جذابیت داستان از سنخ رمان‌های هیجانی و اکشن نیست. بلکه از جنس نیاز خواننده به رفع شدن ابهامات داستان و همچنین سردرآوردن از روابط و انگیزه‌های شخصیت‌ها و معنای پشت کنش‌هایشان است‌.


پایان باشکوه رمان هرچند در ظاهر باز به نظر می‌رسد اما غیرمستقیم تمام پرسش‌ها را پاسخ می‌دهد و یادآوری می‌کند که مهم نیست بعد از این چه می‌شود بلکه مهم این است که ارتباطی انسانی و مادر_فرزندی شکل گرفت: «پیام دریافت شد!»

خانیان نویسنده خاصی است و این مسئله را با مطالعه همین یک اثر هم می‌توان فهمید:
او بارها گل‌ها، گیاهان و درختان خاصی را نام می‌برد و از آن‌ها در داستان استفاده می‌کند‌، پای ریاضی و فیزیک و مسائل تخیلی مربوط به این‌دو را به رمان باز می‌کند، اسم نویسندگان، رمان‌ها، فیلم‌ها و بازیگران مختلفی را بیان می‌کند و حتی برای نمادپردازی از تابلوی «زنی با گل‌های داوودی» اثر «اِدگار دِگا» و «شب پرستاره‌» از «ون‌گوگ» استفاده می‌کند. نویسنده با این همه بینامتنیت و ارجاع، اثرش را غنی‌سازی می‌کند.
او گاهی یک جمله را در چند بخش رمان تکرار می‌کند و در واقع به مخاطب باهوش کد می‌دهد که منظورش از فلان صحنه یا فلان اتفاق چیست.

همه این‌ها یعنی جمشید خانیان ادبیات نوجوان را جدی گرفته و روی هوش و حواس خواننده نوجوانش حساب باز کرده است. کاری که کمتر نویسنده‌ای انجام می‌دهد.

در پایان، این شاهکار آنقدر لایه‌لایه است که برای نوجوان و جوان و بزرگسال حرف برای گفتن داشته باشد و البته آنقدر بی‌اتفاق و معناگرا و فرهیخته هم هست که قابل توصیه به هر کسی(چه نوجوان،چه بزرگسال) نیست. ولی قطعاً اگر به وقتش، به دست اهلش برسد، لذت بسیار بزرگی نصیبشان خواهد کرد.

عکس: «زنی با گل‌های داوودی» از «اِدگار دِگا»