نظرها (4)

کتاب آن هنگام که نفس هوا میشود و مرگ با تشریفات نویسنده هاش دکترن دوست داشتید بخونید.اون سه تای دیگه از دیدگاه مریضا روایت میکنه

من خودم  جزو کادر درمانم.منظورم از چیزی که نوشتم خدای نکرده این نبود که بگم  احساس ندارند.فقط تذکری بود به همکارام که دچار روزمرگی، اون هم درمورد درد کشیدن آدمها نشن.

بنظرم این تفکیک احساس از تخصص ربطی به  مبحث درمان نداره.توی هر شغلی شما با تخصص و اطلاعاتت کار میکنی فقط بنظرم مهمترین فرق درمان با بقیه شغل ها اینه از قضا شما باید احساست رو نه که تفکیک کنی،مدیریت کنی.
اصلا لازمه کادر درمان بودن با احساس بودنه .احساس چیزیه که به شما انگیزه میده تا این مسیر سخت و پر درد رو ادامه بدید.شبیه مادری که احساسات نه تنها نقطه ضعفش نیست تازه قدرت هم میده تا با بی خوابی ها وبی احترامی های بچهاش کنار بیاد
 

ممنون از پیشنهادتون ✨
آره واقعاً قبول دارم که نباید بی‌احساس یا حتی دچار روزمرگی شد. ولی شاید واکنش شما به عنوان کادر درمان مثل بقیه‌ی افراد نباشه و بیمار فکر کنه شما بی‌احساسید. مثل وقتی که مثلاً از مشکل پیش شما میگن و شما راه‌حل می‌دید و خیلی احساسی صحبت نمی‌کنید. بیشتر منظورم از این نظر بود.
من که از فضای درمان تقریباً دور شدم ولی کلاً انقدر این کار درمانی سخت و حساسه که بتونید هم احساس و زندگی شخصیتون رو مدیریت کنید هم به بیماران حس بدی ندید که واقعاً امیدوارم خدا خودش کمک کنه. موفق باشید :)
@saudade