خیلی سریع پیش رفت 
نمایش نامه ای با موضوع نژاد پرستی ، حقیقتا یه جاهایی کفریم کرد و حرصم رو دراورد ولی خب قطعا این نشونه تاثیر گذاری اثره .
خلاصه بگم ، جالب بود و ارزش خوندن داشت .
      

        انگار کامو نمایش نامه نویس بهتریه تا رمان نویس ، البته بر اساس کتاب هایی که تا اینجا ازش خوندم .
همه چیز به جا و روال بود ولی با تقریبا سه چهار صفحه آخر کتاب ارتباط نگرفتم ، حس میکردم اضافیه 🤷🏻‍♀️
      

        تاریک ، تاریک ، خیلی تاریک !
اگر از اون دست آدم هایی هستید که از غم و رنج و صحنه های دلخراش دوری میکنید که اصلا بهتون پیشنهاد نمیکنم .
ولی اگر غیر از اینه ، حتما حتما بخونیدش
ارزش یک بار خوندن رو قطعا داره
با اینکه فضا خیلی عذاب آور و تاریک هستش ولی قلم نویسنده فوق العاده می درخشه و از دید من خیالات و احساسات یک دختر رو بسیار خوب توصیف کرده
نکته دیگه اینکه ، من در طول روند داستان ، کاملا حس میکردم که زمان داره میگذره و شخصیت اصلی داره بزرگ میشه و از خامی و بچگی درمیاد
و این بنظرم نکته مثبت دیگه ی این کتاب بود .
با اینکه سراسر رنج بود ولی من امید و پایداری شخصیت اصلی رو هرگز از یاد نمیبرم و از اون شخصیت هاییست که مدت طولانی توی ذهن و قلب من میمونه .
      

        آم .. میتونم بگم بد نبود
یعنی یه جاهایی حس میکردم داره اضافه گویی میشه و روند الکی کش دار میشه که همین باعث میشد از هیجان داستان کاسته بشه
ولی خب قلمش رو دوست داشتم
      

        این دومین تجربه من از قلم کامو بود ، قبلی بیگانه بود
نمیدونم چرا
اما این کتاب جور دیگه ای به دلم نشست
شاید فقط بخاطر سلیقه ست
شاید بخاطر شباهت  محتوا به افکار و عقایدم
شاید هم بخاطر حس و حال سنی که دارم
کتاب بیگانه رو هم دوست داشتم
اما نه در این حد ، احساس میکنم شخصیت پردازی توی این کتاب خیلی قوی تر بود
با اینکه گاهی زیادی از روند داستان فاصله میگرفت اما باز هم برام دوست داشتنی بود
تلخی و بی حسی ای که توی کتاب بیگانه از قلم کامو دیدم ، کمی من رو به شک انداخت که شاید کامو اصلا سبک من نیست
اما این کتاب خیلی به دلم نشست و نظرم رو تغییر داد
گرچه شنیدم این تنها کتاب کاموست که شخصیت داستان به خوشبختی ای که دنبالشه میرسه
اما به هر حال ،
علاقه مند شدم باقی اثارش رو هم بخونم و بعد تصمیم بگیرم که واقعا سبک کامو رو دوست دارم یا نه


      

        خب .. 
اول از همه ، بهتره اشاره کنم به فضا سازی های فوق العاده موراکامی و توجه دقیقش به جزئیات که باعث میشه هر رخداد باور ناپذیر و عجیبی خیلی راحت برای خواننده عادی بنظر برسه ( به عبارتی یه کاری میکنه خیلی راحت اتفاقات عجیب و غریب و دروغ هاش تو داستان رو باور کنین ، انگاری روزی هزار بار تو زندگی عادی از این چیزا میبینین 🗿 )
همچنین همونطور که از آقای موراکامی انتظار میره ، کتاب پر از اسامی آهنگ و بوی مطبوع قهوه ست ( که من به شخصه عاشق این ویژگی نوشته های موراکامی ام )
از قلم و فضا سازی عالی جناب موراکامی که بگذریم
می رسیم به بحث ترجمه ، که اصلااا ، به هیچ وجه ازش راضی نبودم ، بنظرم ترجمه ی بد باعث شده درصد زیادی از جذابیت داستان از بین بره ، استفاده از جملات و ترکیب های طولانی در ترجمه که برای فهمشون باید چند بار خونده شن و خواننده رو حسابی گیج میکنن
به هر حال ،
اینطور که من احساس کردم ، این کتاب نسبت به بقیه کار های موراکامی یه مقدار ضعیف تره ( که خیلی طبیعیه ، چون جزو اولین کتاب هاشه ) ولی با این حال ارزش خوندن رو داره ، چون پر از تصویر سازی های فوق العاده ست ، داستان جالبی هم داره .. ولی اگر ترجمه بهتری پیدا کردید حتما اون رو انتخاب کنید

      

        چشمم افتاد به این کتاب ، گفتم شاید بد نباشه به عنوان کسی که هیچ جوره این کتاب رو نپسندیده براش یادداشتی بزارم ..
خیلی وقت از زمانی که این کتاب رو خوندم گذشته
یادمه تنها حسی که داشتم این بود که انگار وقتم رو با خوندنش هدر دادم 😑
قبل از اینکه این کتاب رو بخونم سنگ کاغذ قیچی از همین نویسنده رو خونده بودم و دوستش داشتم ، اصلا بخاطر همینم سراغ این کتاب رفتم ، که البته بعدش پشیمون شدم
میتونم بگم 
یک جنایی فوق ضعیف ، هیچ جایی از داستان شوکه نشدم ، اواسط کتاب دیگه خسته شده بودم از روندش ولی به امید اینکه پایانش شوکه کننده باشه ادامه دادم که متاسفانه پایانشم هیچ چیز جالبی در انتظارم نبود 😑
خلاصه
کتاب پر از جملاتیه که خوراک اشتراک گذاری تو فضای مجازی و این ور اون وره ولی داستان ؟! خیلی خیلی ضعیفه
اگه دوست دارید از این نویسنده بخونید ، سنگ کاغذ قیچی گزینه خیلی بهتریه
      

        نه اینکه کتاب شاهکار یا بی عیبی باشه ولی کلماتش جوری به دلم می نشست و جوری شخصیت ها برام دوست داشتنی بودن که در پایان همراهش اشک ریختم
از اول هم به پیشنهاد دوستان برای روز های بی حوصلگی خریدمش و خبر نداشتم انقدر معروفه ، شاید همین انتظار زیاد از حد نداشتن شد دلیلی بر لذت بیشتری بردن
قطعا دلم برای پری دخت و سید محمود تنگ میشه و همچنین قلم آقای عسکری که به شدت برای من دوست داشتنی بود
      

        عاشقانه معروفی که اخیرا نظرات منفی راجع بهش زیاد شنیدم ، اکثرا هم معتقدن اون طور که میگن شاهکار نیست و خیلی بیش از ارزشش ازش تعریف و تمجید شده
اگر بخوام نظر شخصیم رو بگم
درسته که بر خلاف چیزی که در این نمایشنامه میخونیم ، ایجاد عشقی چنین پر شور زمان بسیار زیادی میبره و بنظر مضحک میاد که دو نفر به این سرعت جوری دیوانه وار عاشق هم بشن که بخوان جون خودشون رو فدا کنن
اما انگار چیزی که این کتاب بابتش انقدر معروف شده ، نه خود داستان بلکه قلم فوق العاده شکسپیر در خلق لحظات و صحنه های عاشقانه ست
بنظر من صحنه ها و جملات عاشقانه این کتاب بی نظیره و اون قدر زنده و سرشار از احساسه که قطعا ارزش چنین محبوبیتی رو داره
و نکته دیگه ، راجع به زمان این نمایشنامه ست که به سال ها پیش برمیگرده و باید در حد خودش ازش انتظار داشت ، قطعا در اون زمان جذابیت بسیار بیشتری داشته