قلم آقای زنگی آبادی فوق العاده بود، شیفته دایره ی لغاتشون شدم ولی داستان واقعا منو جذب نکرد، باهاش کنار نیومدم و  سیاهی کتاب روانمو آزار می‌داد.
گمونم باید اسم کتاب‌های نشر چشمه رو بذارم ادبیات انگشت به دهان کن با داستان‌های درب و داغون.

        

          فرم و اجرا خوب 
زبان عالی
محتوا متوسط
ماجرای دختر زباله‌گرد سخت‌کوش!
        

          شیفته‌ی نثر پاکیزه و استادانه‌ی این کتاب شدم ولی به همان اندازه از ساختار داستانی اثر ناامید شدم. بیشتر موقعیتی را برایمان به بهترین شکلی توصیف می‌کرد تا اینکه بخواهد شخصیتی داشته باشد که هدفی دارد و برای رسیدن به هدف فاعلانه موانع را پشت سر می‌گذارد. چیزی که بعد از خواندن این کتاب در یاد می‌ماند قصه‌ی یک انسان نیست. مشتی شخصیت بدبخت و بیچاره است و احساس ترحم و دلسوزی. و اینها خیلی زود فراموش می‌شوند. این قصه است که در یاد می‌ماند. در هر صورت این نوع رمان‌های بی‌قصه‌ی مشخص در کشور ما زیاد وجود دارد و این کتاب به جهت سبک و فرم نوشتاری آن می‌تواند یکی از بهترینها باشد. از قلم جناب زنگی آبادی بسیار آموختم. رمان قبلی ایشان (شکار کبک) هم قصه داشت و هم نثر خوبی.
        

          داستان در عین حال که نثر زیبایی داشت بسیار تلخ و سیاه بود ،
و این تلخی بیشتر از این جهت آزار دهنده بود که چنین آدمهایی با چنین زندگیهایی سراسر تاریکی ( هر چند ناخواسته) وجود دارند.
روند داستان ماجرای خاصی را دنبال نمیکرد و فضای تاریک آن به شدت آزار دهنده بود. اما با تمام این تلخیها دوستش داشتم و چند روزی همراه فریبا و فرخنده در گودال به تماشای سیاه روزی مردمانش نشستم!
        

          نثر ساده و روان و دوست داشتنیِ جناب زنگی آبادی رو  در شکار کبک چشیده بودم...اینجا هم ادامه دارد...
داستان  چاشنی  تعصب و غمگینی خاصی از شرح دوران خودش دارد.