حافظه شاید بعضی از تجارب ساده و مختصر را رها کند.اما لحظه های ترس و وحشت را حفظ می کند.چون عجز و ناتوانی حاکم شود،یعنی وقتی تو در موضوعی دفاعی نفس می کشی،درست آن وقت است که حافظه حالت تهاجمی به خود می گیرد،حتی بسیار پرخاشگرانه.
سال ها بعد کتابی می خوانی،که مثل کتاب های قبلی و بعدی ربطی به زندگی شخصی تو ندارد.اما تک تک واژه ها سر از زندگی تو در می آورند،بی آنکه نویسنده بخواهد.مثل بچه ای آن ها ر اباور می کنی،واژه ها توی سرت شروع می کنند به رشد کردن.