بدون شک «محمود حسینی‌زاد» سلیقه‌ی خارق‌العاده‌ای در انتخاب آثار ادبیات آلمانی برای ترجمه دارد. همین موضوع سبب شده تا در گشت و گذارهایم در کتابفروشی‌ها، هر اثری که با ترجمه‌ی ایشان دیدم را تهیه کنم و معمولا بلافاصله و بی‌وقفه بخوانم و غرق در لذتی عمیق شوم. «اگنس» هم از این دسته کتاب‌ها بود؛ از نویسنده‌ای که نمی‌شناختم.

تجربه‌ی خوانش «اگنس» حکما تاثیرگذار بود و شاید توانسته باشد نگاه مرا به رمان‌های عاشقانه تا همیشه تغییر دهد.
        

          《اگنس مرده است،داستانی او را کشت...》
کتاب در همان جمله ی آغازین مبهوتمان می کند.
روزی در یک کتابخانه، نویسنده ای با شخصی به اسم اگنس آشنا می شود ،مدتی از آشنایی آن ها می گذرد و روزی  اگنس از نویسنده می خواهد  از او نیز داستانی بنویسد و نویسنده شروع به نوشتن می کند،داستان از جایی جالب می شود که نویسنده تصورات خود را چاشنی آن را می کند و از یک جایی به بعد مرز بین خیال و واقعیت رو به محو شدن می رود .راز مرگ اگنس در این داستان نهفته است...
        

          وقتی داشتم از پله ها ی ورودی پشت ساختمان بالا می رفتم ، پشت سرم داد زد :(( یک لنگه از کفش هاش رو برام بیار . شاید اندازه هامون مثل هم باشه.))
        

          اگنس مرده است، داستانی او را کشت، از اگنس جز این داستان چیزی نمانده"
با همین جمله ما وارد فضای رمانی می‌شیم که از ابتدا، پایانش رو می‌دونیم. ولی چیزی که در این رمان پست مدرن ذهن خواننده رو درگیر می‌کنه واقعیت این داستانه…
راوی که نویسنده‌ای درجه دو هست داستانی در مورد اگنس می‌نویسه، او به دنبال پایان مناسبه، پایانی که داستانش رو جذاب و خواندنی کنه و در آخر خواننده با دو پایان مواجهه. پایانی خوش و پایانی واقعی… در پایان خوش اگنس در کنار راوی به زندگی مشترکشون ادامه می‌دن و پایان دو که در ده صفحه‌ی آخر اجرا می‌شه. اگنسی که دیگر نیست. برای او همان اتفاقی می‌افته که راوی در ابتدای رمان گفته. اگنس می‌میره. داستانی او رو می‌کشه و داستان خلق شده در تعلیق جهان داستانی و واقعی باقی می‌مونه و این خواننده س که به این پایان جهت می‌ده
:
به نظرم این کتاب ارزش یک بار خوندن رو داره و توصیه می‌کنم بهتون.
        

          اگنس داستانی در دل داستان بود. داستان عاشقانه‌ای که حقیقی می‌نمود. و کتابی که در لحظه‌هایم جاری می‌شد. شخصیت‌ها همین حوالی زندگی می‌کردند و چون فیلمی که پخش می‌شود، صدای‌شان را می‌شنیدم.

نویسنده کتاب را با این جملات غافلگیرکننده می‌آغازد: اگنس مرده است. داستانی او را کشت. از اگنس جز این داستان چیزی برایم نمانده است.

ماجرای کتاب از این قرار است که نویسنده‌ای در کتابخانه با اگنس، دانشجوی فیزیک آشنا می‌‌شود. طی روزهای آینده آن‌ها دوباره همدیگر را ملاقات می‌کنند و کم‌کم ارتباط عاشقانه‌ای میان‌شان شکل می‌گیرد. آن دو درباره‌ی کتاب‌ها و نوشتن داستان با هم صحبت می‌کنند.  

«روزی اگنس می‌گوید: داستانی درباره‌ی من بنویس تا بدونم درباره‌ی من چی فکر می‌کنی؟

گفتم: هیچ‌ وقت نمی‌دونم نتیجه کار چی می‌شه. نمی‌تونم کنترلش کنم. شاید برای هر دوی ما غافلگیر‌کننده باشه.

اگنس گفت: این دیگه ریسکیه که من می‌کنم. تو فقط بنویس.»

اگنس چون مدلی می‌نشیند و مرد شروع به نوشتن می‌کند.
از زمان آشنایی‌شان می‌نویسد تا روزی که به زمان حال می‌رسد و از آن پس گویی آن‌ها طبق داستان پیش می‌روند. اگنس لباسی را می‌پوشد که مرد در داستان نوشته است و کارهایی انجام می‌دهند که نوشته شده. چون بازیگران یک فیلم.

«در آن داستانی که داشتم می‌نوشتم قدمی به آینده برداشتم. اگنس دیگر مخلوق من بود. حس می‌کردم این آزادی تازه به دست آمده به خیال پردازی‌ام بال و پر می‌دهد. مثل پدری که آینده دخترش را برنامه‌ریزی کند، برای آینده اگنس برنامه می‌چیدم.»

گاهی اوقات که واقعیت از داستان جلو می‌زند، وقتی مرد نوشته‌هایش را به اگنس نشان می‌دهد. او می‌خواهد که واقعیت را بنویسد حتی اگر تلخ باشد.

«اگنس می‌گوید: خوشبختی را نقطه نقطه نقاشی می‌کنن و بدبختی را خط خط. وقتی تو می‌خوای خوشبختی ما رو توصیف کنی، باید یک عالم نقطه‌های کوچک درست کنی، مثل سورا. آن وقت مردم از فاصله‌ای می‌تونن ببینن که ما خوشبخت بودیم.»

در این میان کم‌کم تخیل مرد، داستان و در کنارش زندگی آن‌ها را تحت تاثیر قرار می‌دهد. او از روی احساساتش، صحنه‌هایی که متصور می‌شود را می‌نویسد. اتفاقاتی میان او و اگنس هم می‌افتد که آن‌ها را به پایان داستان نزدیک می‌کند.

اگنس از مرد می‌خواهد که پایانی برای داستان‌شان ننویسد اما او پایان را نوشته است. دو پایان متفاوت. به راستی در جایی که تخیل از واقعیت جلو می‌زند چه پایانی رقم خواهد خورد؟
داستان اگنس و زندگی حقیقی او بهم خواهند رسید یا تخیل از واقعیت جدا خواهد شد؟

«اگنس می‌گوید: هر وقت یک کتاب رو تا آخر می‌خونم، غمگین می‌شم. داستان که تموم می‌شه، زندگی آدم هم به آخر می‌رسه. ولی گاهی هم خوشحال می‌شم. وقتی که پایان داستان مثل رها شدن از یک خواب ناراحت کننده است، احساس سبک‌باری و آزادی می‌کنم، انگار تازه به دنیا اومده باشم. گاهی از خودم می‌پرسم، یعنی نویسنده‌ها می‌دونن که چی‌کار می‌کنن، با ما چی‌کار می‌کنن؟»

به شگفتی و مهارت نویسنده، حین مرور سریع کتاب پی بردم. گویی پایان داستان در میان کتاب، خود را نشان می‌داد. حرف‌ها و عقاید اگنس و مرد در طول گفت‌وگوهایشان، هنگام دوباره خواندن‌، معنای بیشتری برایم پیدا کردند. آن‌ها آرام آرام با افکاری که داشتند باعث رقم خوردن قصه‌شان شدند. چه داستانی که نوشتند و چه داستانی که زندگی کردند.

خواندن این کتاب را به دوست‌داران ادبیات داستانی و ژانر عاشقانه پیشنهاد می‌کنم. 
        

          درکش نیاز به خوندن رمان های زیادی داره
        

          به نام او
        

          داستان قشنگی بود.
روان بود.
لالایی بود.
غمگین شدم از آخر داستان اما خیلی چیزها یاد گرفتم.
        

          وای آخيش بعد از مدت‌ها یه کتاب درست و حسابی خوندم:')
درود بر شرفت کیان که با اگنس آشنام کردی~~~
        

          اولش عالی و طوفانی شروع می شه با "اگنس مرده است. داستانی او را کشت" ولی پایان بندی ش به قشنگی شروعش نیست یعنی آخرش معلوم نمی شه بالاخره اگنس واقعا مرد یا نه. شاید پایان باز یک مزیت محسوب بشه این روزا ولی مطمئنا به درد پایان این داستان نمی خوره... یکی از ویژگی های خوب این کتاب ولی این بود که بسیار ساده نوشته شده و فصل هاش کوتاه ان
        

          خیلی تنبلیم میاد که بنویسم ازش :))
و شاید کمی بعد سعی کنم و توضیحات منسجمی بنویسم....
ولی درکل فکر می‌کنم ایده و مفاهیم خیلی جذابی رو با نوع نوشتنش یه‌کم تلف کرده.
        

          شاید «اگنس» را یکی از بهترین نوشته‌های پتر اشتام باشد. در این اثر همه چیز به یک تصمیم وابسته است که می‌تواند تغییری را در زندگی ایجاد کند. درست مثل هر انسانی که در ازای تصمیمی، جهان خود را متحول می‌کند.