با دکتر سهیل سر کلاس نمایشنامه خووندیمش.. اگه دقیق و با لحن درست بخوونیش می بینی که خیلی خنده داره
        

                خَب، کسی که سیصد و اندی صفحه درباره ی آشغال مینویسه و حوصله تو سر نمیبره حتما کارش رو خیلی بلده... ‏

پ.ن: خداخدا می کردم دیرتر از خواب بیدار شه بتونم دو صفحه دیگه بخونم :دی
        

                ستاره بهش نمی دم چون به جز یه داستانِ شاهکار بقیه داستان ها واقعا بَد بودن، حتی روز و شب برژیت ژیرو که یکی دو سال پیش خونده بودم و خوشم اومده بود این دفعه زد تو ذوقم... به نظرم به جز یه شاهکار همگی یه ویژگی مشترک داشتن اونم این که یه جا رها می شدن، انگار نویسنده یهو حوصله ش سر می ره و دیگه دلش نمی خواد داستان رو به سر و سامون برسونه، منظورم از سر و سامون نداشتنِ پایان باز نیست، ولی یه جورِ سکته دارِ بی معنیِ فرانسوی طور همه چیز تموم می شه که به نظر من اصلن لذت بخش نیست... ویراستاری ش هم خوب نیست،یه جا یه دونه «را» اضافه داره، یه جا هم «مادرم»، «ماردم»‏ چاپ شده،این شتاب زدگی بدجوری توی ذوق می زنه.... حالا انقدر بدوبیراه گفتم ولی داستان آخر(صبح یکشنبه از پاتریس ژویف) واقعا دُر و گوهره! یه داستانِ درجه یک! شروع طوفانی! فضاسازی و شخصیت پردازیِ بی عیب و نقص! انقدر خوب که با این که استخون درد داشتم بلعیدمش و نصفه شبی دادمش دستِ آقاهه که معمولا توی مودِ داستان خوندن نیست و دیدم گرفت دستش و ده دقیقه یه ربعی صدا ازش درنیومد.‏
از اون داستاناس که بعدش دلت می خواد یه مدت چیزی نخونی تا درست و حسابی ته نشین شه تو وجودت. ‏
        

                حیفِ پول!!!!! هی پشت دستمو داغ می کنم که داستان ایرانی نخونم باز آدم نمی شم. نمی دونم نشر چشمه پیش خودش چی فکر می کنه یه همچین چیزایی رو چاپ می کنه، نه ایده داره، نه روایت داره، فقط یه سری ادا اصولایی که توی داستان نویسی مُد شده، بعد انتظار داریم نوبل هم بگیریم.‏ والا.‏
        

                کمدی های کیهانی رو خیلی دوست داشتم.. بخصوص "بی رنگ "هاشو.. نمونه ی یه تخیل نابه... ایتالو کالوینو توی این کتاب توی خلا داستان نوشته و آدم نمی تونه اینقدر قشنگ از تو دل فرمول های به ظاهر خشک فیزیک و نجوم قصه دربیاره مگر این که یه نویسنده ی بالفطره باشه
        

                الان که تمومش کردم اگه مجبور نبودم برم ناهار رو آماده کنم دوباره «اَدَسَر»‏ می خوندمش. تقریبا مطمئن بودم گلوی این اندی و سوفی پیش هم گیر می کنه. هرچند که تقریبا همیشه از یه جایی به بعد دستِ نیل سایمون برای آدم رو می شه و می تونه حدس بزنه توی پرده ی بعد چه اتفاقی میفته ولی‏ این باعث نمی شه که آدم نمایشنامه شو در وان سیتینگ نبلعه.‏
هر کی اینو نخونه به جرات نصفه عمرش بر فنا رفته.‏
        

                باید بگم انتظارم از نیل سایمون بیشتر از اینا بود. نمی دونم «گمشده در یانکرز» چرا پولیتزر برده به نظرم نسبت به نمایشنامه های دیگه ش مثل «دختر یانکی» و «شایعات» و «کله پوک ها» که این اواخر خوندم چیز زیادی برای عرضه نداره. البته این دلیل نمی شه که آدم دیگه نیل سایمون نخونه چون هر هنرمندی توی کارنامه ش بالاخره یه کاری داره که خیلی چنگی به دل نمی زنه.
        

                الان جلد دوم رو دارم می خوونم. به نظرم به جذابیت جان شیفته هست شاید هم بیشتر از جان شیفته جذابه فقط وقتی توی مباحث موسیقی می ره توی جزئیات یه ذره دنبال کردن داستان سخت می شه ولی من دلم می خواد هر چی رومن رولان نوشته بخوونم.. منو از این دنیا می کنه می بره تو یه دنیای دیگه
        

                آقا خوب نمایشنامه ایه. خوب.اولا که از همون ابتدا می برتت تو جریان اتفاقی که قراره بیفته، جنگولک بازی نداره که بخواد کشش بده که داستان دیرتر رو شه. رک و راست همون اولش می گه آقا قراره یه بازرسی بیاد تو دهکده حالا بشینیم فکر کنیم ببینیم چه جوری می تونیم گندایی که زدیم رو ماست مالی کنیم. دوما این که خنده داره،‏ من که داشتم می خوندمش همه ش تصور می کردم اگه این نمایشنامه قرار بود تو تئاتر شهر اجرا شه چه جوری می شد و مثلا نقش شهردار رو کی بازی می کرد و تو چه صحنه هایی ممکن بود ملت از خنده روده بر شن. بعدشم این که ترجمه ش خوبه. اصلا من اینو بیشتر به قصد ترجمه ی آبتین گلکار خریدم تا گوگول بودنش. چون قبلش «یادداشت های یک پزشک جوان» از بولگاکف رو که آبتین گلکار ترجمه کرده بود خونده بودم و خوشم اومده بود. خلاصه که بخونی پشیموون نمی شی به خصوص که آخراش مترجم یک مقاله ی کوتاه هم در مورد همین نمایشنامه نوشته که خووندنش خالی از لطف نیست و خواننده می فهمه مترجم خوب به ادبیات روسی اشراف داشته، خُب ناسلامتی مترجم دکترای ادبیات روسی داره و زلفی گره زده با نیکالای ها و ولادیمیرهای عالم.‏


پ.ن: البته، شایدم این نمایشنامه قبلا تو ایران اجرا شده باشه و من خبر نداشته باشم. به هر حال. گیر ندین. بخوونین.‏
        

                خَب، من زبانم قاصره در مورد «وردی که بره ها می خوانند». رضا قاسمی یه نویسنده ی بالفطره س، انگار فقط به دنیا اومده که بنویسه، انگار فلسفه ی وجودیش نوشتن «وردی که بره ها می خوانند» بوده. دارم بزرگ نمایی می کنم؟ به هیچ وجه. به گفته ی خودش این رمان برای بار اول،آوریل سال 2002 و به اسم «دیوانه و برج مونپارناس» به عنوان رمان آنلاین، به صورت فی البداهه و زیر چشم خواننده ها، به مدت چهل و دو شب (هر شب یک قسمت) روی سایت شخصی اش نوشته و منتشر شده. خب، من به نوبه ی خودم اینو که خوندم(آخرِ رمان چند صفحه روزنوشت های وبلاگیِ رضا قاسمیه در موردِ رمان) گوشام سوت کشید. شاید در این زمینه خیلی ندید بدید هستم ولی خودش می گه که این رمان اولین رمانیه که در فارسی به این شکل نوشته شده. وای،‏ من عاشق این رفت و برگشت های توی زمانشم که انقدر تمیز از آب درومده، عاشق اون توصیفاش از جنوب شدم و اون مدحی که درباره ی نوای نی انبون داره(من خودم در اعماق وجودم ارادتِ خاصی به صدای نی انبون دارم و وقتی صدای نی انبون طنین افکن می شه در اکثر غریب به اتفاق موارد اگر جَو اجازه بده بلند می شم و ریز میام و از این امر به خصوص توی عروسیم وقتی نی انبون زنِ ارکستر با نی انبونش اومد توی جمع هیچ فروگذار نکردم و همه ی حرف وحدیث های احتمالیِ بعدشو که «دیدی عروس چه سرخوش بود» به جون خریدم. توضیح این که من جنوبی نیستم ولی خرابِ نوای نی انبون هستم)‏ داشتم چی می گفتم؟
        

                من از داستان هایی که شیوه ی روایتشون متفاوته خیلی خوشم میاد. سال های سگی به نظرم خیلی قشنگ روایت می شه و رفت و برگشت هایی که توی زمان داره و فقط با عوض کردن فونت برای خواننده معلوم می شه خیلی جالبه. به نظرم حق یوسا بوده که برای این رمان جایزه نوبل رو ببره. کسی که می تونه یه همچین رمانی بنویسه یعنی این که یه نویسنده ی بالفطره س
        

                با یه دختری آشنا شدم که نمایش نامه نویس رادیو بود وقتی بهش گفتم نمایشنامه ژانر مورد علاقه ی منه گفت اون بیشتر آلمانی هارو می خونه و این که شیلر رو دوست داره.. من هم رفتم توی کتاب فروشی و "ماری استوارت" رو که شیلر آلمانی نوشته خریدم. راستش اولش یه ذره برام سخت بود یعنی راحت توی داستان نمیو مدم ولی یه ذره که خوندم جذب شدم.. داستان ملکه ی الیزابت و ماری استوارت ملکه ی اسکاتلندیه.. قبل از این که این کتاب رو بخونم نمی دونستم این دو تا با هم مشکل داشتن..
        

                اولین داستان هایی بود که از سام شپارد خوندم. خوب پرداخت شده بودند .. نویسنده های معاصر امریکایی همشون راحت می نویسن
        

                I gave it four stars exclusively for the very last act; absolutely hilarious!
It's a must-read comedy.
        

                First off, I found Bhabha's critical ideas very confusing, however as I moved on with my readings I began to grasp what he was really hinting at. 
Actually, I'm applying his cultural theories to three of Jhumpa Lahiri's stories as my MA thesis.