خوب نبود!
شخصیت اول داستان چیزی برای هم ذات پنداری نداشت. هرچقدر تلاش کردم درکش کنم و نقطه اشتراک هایی که باهاش دارم رو پر رنگ جلوه بدم، نمی‌شد. 
شخصیت اول زنی بود که تصمیم می‌گیره از چرخه تکراری زندگیش خارج بشه و همسرش رو رها کنه . یک بلیط یک طرفه از آمریکا به نیوزلند، بدون اینکه به کسی اطلاع بده .
تو فکر تجربه جدید و به پیدا کردن معنی زندگیش.
ایده کلی داستان نسبتا خوب و پر محتوی ست اما دختر قصه ما شخصیتی نیست که هرکسی راحت درکش کنه!
پر از تصمیمات بدون فکر، پر از سوال های بدون جواب.
به شکلی که خیلی از قسمت های کتاب من، به عنوان خواننده عصبی می‌شدم و نمی‌تونستم رفتارهاش رو بپذیرم!

البته این مورد آخر کاملا شخصیه و فرد به فرد متفاوته.
        

          الیریا وقتی به زندگی ای عادت میکند تصمیم میگیرد برود.
وقتی آدم ها سعی میکند به او نزدیک شوند تصمیم میگیرد برود.
وقتی از او سوال های اضافی بپرسند تصمیم میگیرد برود.
تا اینجا تکلیف مشخصه شخصیت اصلی داستان به شدت افسرده است و تنهایی را میپسندد ، نزدیکی به انسان ها را تا جایی میخواهد که فاصله مد نظر او را رعایت کنند وگرنه رفتن را به ماندن ترجیح میدهد.
اما در پشت جلد کتاب نوشته هیچ کس هرگز گم نمیشود حال و هوای آثار موراکامی را دارد ، موراکامی هم از حال و هوای درونی آدم ها مینویسد ولی شلخته نمینویسد پرت و پلا نمینویسد.
داستان پر از جملات و موقعیت هایی که ذره ای آن را درک نمیکردم چون کاترین لیسی اصرار دارد به زور داستانش را به یک اثر روانشناختی تبدیل کند، میخواستی باور کنی الیریا به خاطر یک سوگ این تنهایی را انتخاب کرده بعد نویسنده از این فرضیه عقب میکشید
یا شاید نویسنده با ایده هایی مثل اینکه دندان این پیرزن در دهانش لق میخورد پس حتما توله سگی در مغز او زندگی میکند فکر کرده ته خیال پردازی را درآورده.
الیریا با دیدن یک تصویر یاد یک خاطره می افتد بعد خواننده باید بنشیند و فکر کند بین این دو چه وجه اشتراکی می تواند وجود داشته.
برای من به شخصه هیچ چیز در داستان ملال آور تر از این نیست که به این نتیجه برسم نویسنده با به در و دیوار زدن میخواهد تعداد صفحات کتابش را زیاد کند.
اغراق و وراجی آفت این داستان شده.
        

          چیزی که معلوم هست اینه که نویسنده بسیار تحت تأثیر موراکامی که معمولاً داستان شخصیتهایی افسرده و منزوی رو می‌نویسه،  این کتاب رو نوشته. البته کاترین لیسی می‌تونه ادعا کنه که اصلا موراکامی رو نمی‌شناسه و حرف من رو رد کنه ولی حس من و برداشت من این هست که نوشتم. 
موراکامی  در پردازش شخصیت‌ها و مکان‌ها و حالات بسیار ماهرانه تر می‌نویسه و تو حتی اگر از رفتار عجیب شخصیت داستانی، خوشت نیاد اون رو می‌پذیری، به عبارتی موراکامی تو رو متقاعد می‌کنه که این رفتار از چنین شخصی کاملا بدیهی و طبیعی‌ست؛ اما کاترین لیسی نتونسته اینکار رو انجام بده. گرچه توصیفات مکان و حالات رو بسیار هنرمندانه انجام می‌ده و گاهی تو رو مبهوت می‌کنه از بیان دقیق اما متاسفانه نتونسته باعث بشه تو « الیریا» رو بفهمی، دوست بداری و بهش احساس نزدیکی کنی. به نظرم شخصیت «جی» اون فرد ترنس که مدت کوتاهی همدم الیریا بود بیشتر قابلیت دوست داشتن و پذیرفته شدن رو داره تا خود الیریا. 
کاش کاترین لیسی این کتاب رو بار دیگری بازنویسی می‌کرد چون به گمانم با توجه به مهارت او در نوشتن جزئیات ‌و ریزه‌کاری‌ها، این کتاب می‌تونه بسیار زیباتر و غنی‌تر و عمیق‌تر ارائه بشه.