برای انسان بودن، خدا بودن را باید رها کرد

سخاوت حقیقی درباره اینده، عبارت از این است که همه چیز را به زمان حال بدهیم .

فهمیدن برای روح انسانی عبارت خواهد بود از خلاصه کردن دنیا به صورت انسانی، مهر خویشتن را بر آن زدن و اندیشه های خود را در آن مجسم کردن. در این صورت ما چه میفهمیم؟ هیچ

از زمان طفولیت، ما به خاطر آینده زندگی کرده ایم. همیشه فردا، درحالی که فردا مرگ است. روزی انسان به این فریب پی میبرد و می فهمد که زمان بزرگ ترین دشمن اوست.

احساس پوچی وقتی ظاهر میشود که ظوتهری که واقعیت را از ما پنهان می داشتند، فرو بریزند. (کامو وادارم میکند دیوار های پوچی را که احاطه مان کرده تند را لمس کنم)