سه یا چهار بار خوندمش. 
وقتی میخونی کتاب رو ، کم کم و با پیش رفتن داستان به این نتیجه میرسی که : چیکار میشه کرد؟ زندگی همینه و تو بخوای یا نخوای ، باید با جریانش پیشروی کنی . برای کسانی که غم بزرگی رو حمل میکنن و کنار اومدن باهاش سخته براشون ، خوندنش رو لازم میدونم 
و به همه توصیه ش میکنم . 
        

          اگه حالتون بده. اگه زندگی به کامتون تلخ شده. این کتاب بدون روانشناسی زرد و حرف‌های تلقینی آبکی بهتون یادآوری میکنه که زندگی سخته ولی تو از اون سخت‌تری. با خوندن این کتاب میفهمی که خیلی واقع‌گرایانه میشه به کمک زمان از پس سختی‌ها براومد.
عالی بود و دوستش داشتم❤️
        

          داستان بدی نداشت. ولی خیلی شبیه کتابهای جوجو مویز زرد بود
        

          هیچ‌وقت نباید به دنبال خوشبختی کامل بود. غیر ممکن است بتوان کسی را در این دنیا پیدا کرد که صد در صد خوشبخت باشد. باید به زیبایی‌های کوچک زندگی بسنده کرده و آنها را در کنار هم چید، درست مثل یک جاده. در آن‌ صورت است که وقتی برگردی و پشت سرت را نگاه کنی، میبینی چه مسیر طولانی‌ای را به سمت خوشبختی طی کرده‌ای.


📗 کمی قبل از خوشبختی
✍🏻 #انیس_لودیگ

        

          ✏️این زندگی نیست که زیباست.این ما هستیم که زندگی را زشت یا زیبا میبینیم.دنبال رسیدن به یک خوشبختی بی نقص نباشید.از چیزهای کوچک زندگی لذت ببرید.اگر آن ها را کنار هم بگذارید می توانید کل مسیر را با خوشحالی طی کنید.
✏️انسان هیچ وقت واقعا التیام پیدا نمیکند.وقتی هم که خوب میشود باز هم زخم هایی دارد که باید درمانشان کند.زندگی همین است  بریدگی خراشیدگی شکستگی و مرهم.
#کمی_قبل_از_خوشبختی 
#انیس_لودیگ
#ترجمه#منصوره_رحیم_زاده
        

          از همان صفحه‌های اول، کتاب مرا وسط روزمرگی‌هایم نشاند؛ جایی که اتفاق خاصی نمی‌افتد، اما همه‌چیز زنده است. روایتش مثل دست گرمی بود که بی‌صدا روی شانه‌ام می‌نشست و یادم می‌آورد: قرار نیست منتظر لحظه‌ای استثنایی بمانم تا زندگی کنم؛ زندگی همین دم‌های کوچک و معمولی است که گاهی نادیده می‌گیرم.

انیس لودیگ در توصیف صحنه‌ها بی‌نهایت دقیق و مینیمال عمل می‌کند؛ نه اضافه می‌گوید و نه بیهوده شلوغ می‌کند. کلماتش همان‌قدر حساب‌شده‌اند که قاب‌بندی‌های آرام و شاعرانه‌ی فیلم‌های کم‌دیالوگ ژاپنی. جملات کوتاه، مکث‌ها، و تصویرسازی‌های بی‌شتابش کاری می‌کند که خودم را وسط همان کادرهای زیبایی حس کنم که از اتفاقات کوچک روزمره ساخته شده‌اند.

بخش سفر با یک غریبه و اعتماد کردن به او، از آن قسمت‌هایی بود که عمیقاً با من ماند. من هم مثل ژولی و لولو، انگار پا به آن سفر گذاشته بودم، با هر قدمشان هوا را نفس می‌کشیدم و بهترین سفر عمرم را تجربه می‌کردم.

شاید این کتاب شخصیت‌های زیادی نداشته باشد، اما همان چند نفر، آن‌قدر عمیق حرف می‌زنند که هر مکالمه‌شان مثل یک «دیپ چت» ناب و لذت‌بخش می‌ماند؛ از آن گفت‌وگوهایی که حتی وقتی سکوت می‌کنند، باز هم چیزی درونت تغییر می‌کند.

«کمی قبل از خوشبختی» برای من یک یادآوری ماندگار بود: زندگی از همین حالا شروع شده است، همین لحظه‌ای که در آن هستم. خودم چندین بار خوندمش و هر وقت دلم میگیره و نیاز دارم به مرور یک متن آشنا، همیشه پناه من میشه

پیشنهاد لونامیسارویی: اگر از خوندن این کتاب لذت بردید، بهتون کتاب دوستش داشتم اثر آنا گاوالدا رو هم پیشنهاد میکنم ( و برعکس)