قابل تموم کردن بود، در همین حد!
بیشتر انگار خاطراتش بود تا داستان کوتاه... راستش زیاد ازش خوشم نمیاد که حالا بخوام خاطراتش هم بخونم -_-

(مصداق طرف خیلی خوش بوئه، جلوی باد هم می شینه!)
        

          نمیدونم چرا خوندمش
ولی خوندن رمانو با نوشته های موراکامی شروع کردم
        

          داستان چاقوی شکاریش:
📚 این داستان کوتاه مثل بسیاری از نوشته‌های موراکامی، در عین سادگی روایی، دنیایی نمادین و چندلایه رو باز می‌کنه. اگر دیگر داستان های کوتاهش رو خونده باشید می‌بینید که داستان های این کتاب نسبت به بقیه آثارش، کم تر فرمی کابوس وار و گنگ دارند. ولی طوری هم نیست که بگی یک خاطره نویسی است. او با مهارت تمام، مرز بین خیال و واقعیت رو تو این کتاب پاک می‌کنه و گیجتون میکنه

این داستان به‌ظاهر قصه‌ای روزمره‌ست – دیدار اتفاقی دو مرد و گفت‌وگو درباره یک چاقوی شکاری – درواقع تأملی عمیق درباره حسرت، زمان از دست‌رفته و معنای زندگیه.
🔪 چاقوی شکاری توی داستان فقط یک ابزار نیست؛ نمادیه از قدرتِ خاموش، انتخاب‌های زندگی، و میل سرکوب‌شده برای اقدام یا تغییر.
شخصیت اصلی در برابر مردی قرار می‌گیره که برخلاف خودش، انتخاب کرده که از این «چاقو» استفاده کنه. اما نه برای کشتن، بلکه برای معنا دادن به وجود خودش.

🎭 موراکامی، بدون اینکه آشکار قضاوت کنه، ما رو می‌ذاره تو موقعیتی که باید بپرسیم: آیا ما هم فقط تماشاگریم؟ یا قراره زمانی برسد که چاقوی شکاری خودمون رو از غلاف دربیاریم؟

✨ به نظرم این داستان کوتاه، یک تشبیه عالی از زندگی‌های پنهان درون ماست. اون‌هایی که به دلایل مختلف سرکوبشون کردیم، اما هنوز ته ذهنمون سنگینی می‌کنن.

🔍 بعضی‌ها این داستان رو در چارچوب روانکاوی یونگی هم تحلیل می‌کنن؛ جایی که "مرد چاقودار" می‌تونه سایه‌ای از خودِ سرکوب‌شده‌ی راوی باشه، یا حتی بخشی از ناخودآگاه جمعی که دعوت به اقدام و شهامت می‌کنه.
🌌 در نهایت، مثل اکثر آثار موراکامی، چیزی در ته این داستان باقی می‌مونه که نمی‌شه دقیق توصیفش کرد... فقط می‌تونی حسش کنی. همون چیزی که باعث می‌شه تا مدت‌ها تو ذهنت بمونه.

تازه این فقط یادداشتی بر یک داستانش بود ...