"تمام کوچه‌ها به خیابان خسروی منتهی می‌شود، این جالب نیست؟" میرزا حسن پوزخندی زد و با خشم سربرگرداند. ناژداکی شهردارگفت: "سابقا تمام کوچه‌ها به خیابان نیلوفری منتهی می‌شد، و حالا این جوری شده. می‌خواهم در جلسه آتی انجمن شهر پیشنهاد می‌کنم اسم این خیابان زیارت را بگذاریم ناژداکی. من هم خیلی برای این شهر زحمت کشیده‌ام.

تعجبی ندارد که نیاز مذهبی، ذهن باورپذیر و تفکرات مذهبی اروپاییان تحصیل‌کرده، معطوف به سمبل‌های شرقی‌شده باشد، از جمله مفاهیم عالی الوهیت در هند و فلسفه عمیق تائوتیست‌ها در چین، درست همانطور که دل و ذهن و انسان‌ها درگیر ایده‌های مسیحیت شد.

اما کشتن را خیلی نمی‌پسندیدم، برعکسش را ترجیح می‌دهم. نه، چیزی که دوست دارم، این است که کسی بشوم مثل ویکتور هوگو. آقای هامیل می‌گوید با کلمات می‌شود همه کار کرد، بی‌آنکه کسی را به کشتن بدهی. به وقتش خواهیم دید. آقای هامیل می‌گوید کلمات از هرچیزی قوی‌ترند. اگر عقیده مرا بخواهید، می‌گویم اگر جوانک‌ها تفنگ به دست دارند به خاطر این است که وقتی بچه بوده‌ام کسی بهشان محل نگذاشته؛ نه کسی آن‌ها را دیده و نه کسی آن‌ها را شناخته. بچه‌های اینجوری آن‌قدر زیادند که مردم متوجه‌شان نمی‌شوند. حتا هستند بچه‌هایی که مجبور می‌شوند از گرسنگی بمیرند تا کسی بهشان توجهی بکند.

آقای هامیل می‌گوید که بشریت ویرگولی است در کتاب قطور زندگی و وقتی پیرمردی چنین حرف چرندی می‌زند دیگر واقعا نمی‌دانم من چه می‌توانم اضافه کنم. بشریت فقط یک ویرگول نیست، چون وقتی رزا خانم با آن چشمان جهودی‌اش مرا نگاه می‌کنند نه تنها ویرگول نیست، بلکه حتی تمام کتاب قطور زندگی است، و من علاقه‌ای به دیدنش ندارم.

اما من میل چندانی به خوشحالی نداشتم. زندگی را ترجیح می‌دادم‌. این‌جور خوشبختی آشغال است، آبِ زیرِ کاه است.