کتاب سبک خاصی داشت. سراسر احترام و صبوری بود.  پر از احساسات پاکِ  پروفسوری  که فقط ۸۰ دقیقه مطالب و رویداد ها و اشخاص جدید را به خاطر می‌سپرد.  همین ۸۰ دقیقه خیلی زیاد اهمیت چیز های کوچک را به ما یاد آور میشه.. و ریاضیات که پروفسورِ عاشق را زنده و امیدوار نگه میداره.. داستان خیلی روان پیش میره ولی بسیار تاثیر گذاره!!! ( به طرزی ک وقتی چند صفحه آخر کتاب رو میخوندم متوجه اشک هایی ک سرازیر می شدن نشدم :) 
این کتاب برای من فقط ی کتاب عادی نبود! من با این کتاب زندگی کردم و زندگی کردن رو یاد گرفتم دقیقا مانند خدمتکار داستان^^
          

            داستان خیلی قشنگی بود، با وجود اینکه هیجان خاصی نداشت اما خواننده رو همراه خودش می کشوند.
اما بعضی قسمتها انگار داستان ناقص میشد، جمله در جایی تموم میشد که اصل مطلب رو نمی رسوند و یا انگار بخشی از متن حذف شده بود.
در کل داستان خوبی بود.
          

            جهان اثر همیشه با خلق لحظات ناب و دراماتیک جاودان خواهد شد. 
«خدمتکار و پروفسور» یکی از آن درام‌هایی ست که اتفاق، سرنوشت و تصمیم تاثیرات قابل توجه‌ای را برای هر یک از شخصیت‌ها فراهم می‌آورد. 
لذا باید گفت که به طور حتم نباید درامی که مخاطب آن را می‌خواند یا می‌بیند دچار پیچیدگی‌ها، هزار تو باشد. بنابراین یک پلات ساده گاهی در خودش نوسان‌هایی دارد که می‌تواند نفس مخاطب را در اوقاتی بند آورد. 
«یوکو اوگاوا» همچون «موراکامی» و «ایشی گورو» از نویسندگان معتبر ادبیات معاصر ژاپن است.
          

            اگه بخوام این کتاب رو با یه کلمه توصیف کنم میگم "آرامش"
سر تا پای این کتاب پر از آرامش، احترام و میزان بالای هوش هیجانی بود. 
داستان در مورد مادر و پسری بود که تو برخورد با یه پیرمرد که مشکل حافظه داشت با آرامش و صبر و درایت رفتار می‌کردن و پروفسوری که نه تنها تو فهم جهان ریاضیات یه نابغه بود بلکه تو یاد دادن و آموختن و نشون دادن شگفتی های این جهان هم یه نابغه بود. و این رفتار فوق العاده مادر و پسر در کنار علاقه شدید پروفسور به بچه ها و ذوقی که برای یاد دادن دانسته های خودش به دیگران داشت درنهایت به یه دوستی عمیق بین مادر و پسر و پروفسور منجر شد که تا سال های سال ادامه داشت.
درسی که این کتاب به من یاد داد این بود که صبر و ملاحظه و مهربانی چقدر می‌تونه روی روابطمون تأثیر بذاره.
برداشت پروفسور از ریاضی هم جالب بود. پروفسور هر وقت مسئله ای رو حل می‌کرد میگفت من فقط گوشه ای از جهان خلقت خدا رو کشف کردم و خودش رو در مقابل این جهان حقیر می‌دید. این واقعا برام  جالب بود که یه نابغه چنین نگاهی داشت.
نکته بعدی هم در مورد کتاب این بود که ما تا ته داستان نفهمیدیم اسم چهار شخصیت اصلی کتاب چی بود و اونا با اسم های خدمتکار و جذر و پروفسور و زن برادر پروفسور شناختیم.
نکته آخر هم اینکه درست سطر آخر کتاب به اشتباه نوشته شده ۲۸ عدد اوله در حالی که ۲۸ یه عدد کامله نه اول. نمیدونم این مسئله تقصیر نویسنده اس یا مترجم ولی بنظرم برای چاپ بعدی بهتره درست بشه.

جدا از همه اینا چیزایی که پروفسور یاد میداد جالب و خاص و کاربردی بود. 
مثلا من الان می‌دونم عدد کامل، ناقص و زاید چیه.
 همین‌طور می‌تونم جمع اعداد ۱ تا n رو به دو تا شیوه مختلف حساب کنم.
آخر کتاب هم یاد گرفتم اعداد اول رو چطور میشه پیدا کرد و چطور میشه فهمید یه عددی عدد اوله.
فکر کنم اگه هممون یه معلم مثل پروفسور داشتیم حسابی از ریاضی خوندن لذت می‌بردیم. البته در طرف مقابل هم لازم بود که ما هم مثل مادر و پسر آدمای همراه و مودبی باشیم و به حرفای پروفسور گوش کنیم.
          

            رمانی برای عاشقان ریاضی!


اگر از آن آدم ها بودید که در برخورد با مجله های عامه پسند توی آرایشگاه ها فوری میرفتید سراغ مسئله های ریاضی آخرش، این رمان مال شماست!
این رمان مخصوص هر کسی است که فارغ از هیاهوی قدرت و سیاست، فکر میکند دنیا بر اساس اصول ریاضی اداره میشود و این اصول کدهایی هستند که خداوند دنیا را با آنها ساخته.

یوکو اوگاوا در این رمان بسیار خوش خوان ماجرای یک استاد ریاضی را تعریف میکند که به مراقبت نیاز دارد. هیچ کدام از خدمتکارهای او قدر جهان مرموزی که در ذهن اوست را نمیدانند تا اینکه راوی ما وارد میشود.
البته یک قرارداد خاص هم در مورد این شخصیت وجود دارد و آن اینکه حافظه او در سال 1975 متوقف شده و بعد از آن فقط 80 دقیقه ضرفیت دارد و وقایع را فقط تا 80 دقیقه ذخیره میکند.
البته متاسفانه نویسنده موفق نمیشود دقیقا این قرارداد داستانی را تا پایان رعایت کند و بارها و بارها موقعیت هایی پیش می آید که استاد چیزهای مربوط به چند ساعت قبل را به خاطر می آورد.
رمان استاد و خدمتکار ماجرای زنی است که ارزش انسان را میفهمد و به دیگران فقط به چشم شیء یا دیگری نگاه نمیکند. از آن بالاتر، به عالم مثل یک ساختمان معنی دار که بر اساس قوانینی ساخته شده نگاه میکند. آماده است که جهان ریاضیات برایش دنیا را معنی دار کند.
"در خیال ام خالق جهان را دیدم که در گوشه ای دور در آسمان نشسته، نقشی از تور ظریف می‌بافد، آن قدر ظریف که حتا ضعیف‌ترین نور هم از خلال اش تابیده می‌شد. تور در تمام جهات به طور نامحدود گسترده بود و به نرمی در نسیم کیهانی موج می‌زد. شدیداً دلت می‌خواست لمسش کنی، جلوی نور نگه اش داری و به گونه ات بمالی. اما تنها چیزی که ما می‌خواهیم این است که بتوانیم آن نقش را دوباره خلق کنیم، دوباره آن را با اعداد ببافیم."

و

"- مگر صفر همیشه وجود نداشته؟
- همیشه چه قدر است؟
- نمی‌دانم. از وقتی بشر وجود داشته ـ همیشه یک صفری وجود
نداشته؟
- پس تو فکر میکنی صفر منتظر ما بوده تا آدمها مثل گلها و ستاره ها پا به عرصه وجود بگذارند؟ باید برای پیشرفت بشر احترام بیشتری قائل باشی! ما صفر را به وجود آوردیم با رنج و زحمت فراوان.
- کی؟ کی صفر را کشف کرد؟!
- یک ریاضیدان هندی؛ اسمش را نمی‌دانیم. یونانیان فکر می‌کردند نیازی نیست چیزی را بشماری که هیچ است!"



البته که رمان از هر عنصر هویت بخش فرهنگی مطلقا خالی است و هیچ احساس نمیکنید دارید یک رمان ژاپنی میخوانید.

اما به همه موارد بالا باید این را هم اضافه کنم که چیزی که فقدانش در رمان بیداد میکند "شهود" است. قدرتی نامرئی که به همه افراد و افعال یک معنای ضمنی میبخشد. اینجا هیچ چیز نشان چیز دیگری نیست. راوی اصلا دنبال یک معنای بزرگ برای زندگی نیست. فقط یک مهربانی رقیق دارد و آرزوی نجات یافتن از فقر. راستی حالا که حرفش شد این را هم اضافه کنم که تصویر فقر بی رحم در ژاپن را قبل از این فقط در رمان کوتاه "ناگازاکی" از اریک فی این قدر شفاف دیده بودم
          

            منی که ریاضی رو اصلاااا دوست ندارم و مغز ریاضی ندارم، خیلی این رمان رو دوست داشتم و بهم چسبید

خیلی سال پیش خوندم از آموت.
          

            خدمتکار و پروفسور
نویسنده: یوکو اوگاوا
مترجم: کیهان بهمنی
چاپ دهم: زمستان ۱۳۹۶
نشر: آموت
تعداد صفحات: ۲۴۸

📚📚📚📚📚📚📚📚📚

« در خیالم خالق جهان هستی را می دیدم که در گوشه ای دور از آسمان نشسته و تور ظریف و زیبایی را می یافت. توری که ضعیف ترین نورها از دل آن عبور می کرد. توری که از هر طرف تا بی کران ها امتداد داشت و نسیم آسمانی آن را به آرامی تکان می داد. آدم دوست داشت دست دراز کند و آن تور را لمس کند، در برابر نور بگیرد و آن را به گونه اش بچسباند. و در این زمان است که انسان تنها دلش می خواهد بتواند بار دیگر آن طرح ها را بازآفرینی کند و با استفاده از اعداد، و به گونه‌ای با زبان خود، آن را ببافد؛ و کوچک ترین طرح های تور را مال خود و زمینی کند.»

داستان از سال ۱۹۹۲ با ورود خدمتکاری به منزل یک پروفسور ریاضی که در پی یک حادثه بخشی از حافظه اش را از دست داده است آغاز می شود.  حافظهٔ پروفسور تنها می تواند ۸۰ دقیقه را ضبط کند. با ورود پسر ده سالهٔ خدمتکار به خانهٔ پروفسور محبّت و همراهی زیبایی بین این سه شکل می گیرد. پروفسور با توجه به فرم سر پسر خدمتکار اسم او را «جذر» می گذارد. 
علاقهٔ پروفسور به ریاضی و همینطور بیسبال که مورد علاقهٔ جذر هم است، گفتگوهای جالبی را میان آنها شکل می دهد. 
حتی اگر مثل من از ریاضی بیزار باشید خواندن این کتاب کسل کننده نیست. نگاه عارفانهٔ پروفسور به ریاضی و تحلیل جهان خلقت بر اساس اعداد جالب است.
🔺نیویورک تایمز: اگر همهٔ ما ریاضیات را از چنین معلمی یاد می گرفتیم حالا خیلی آدم های باهوش تری بودیم.

🏆برنده ی جایزه ی یومیوری سال ۲۰۰۳
🏆برنده ی جایزه ی بوک بروز سال ۲۰۰۹

📹🎬فیلمی بر اساس این کتاب، به اسم «معادلهٔ دوست داشتنی پروفسور»  به کارگردانی تاکاشی کویزومی در سال ۲۰۰۶ ساخته شده است.
@aamout
@yousefalikhani

#رمان_خدمتکاروپروفسور #رمان_ژاپنی #یوکواوگاوا #خدمتکار_و_پروفسور #کیهان_بهمنی #نشرآموت#ادبیات_ژاپن #ریاضی
          

            بعد یک مدتی یک کتابی را خوندم که دلم نمیخواست تموم بشه 
کتابی که یکبار دیگه من رو به دنیای شیرین ریاضیات برگردوند 
دنیایی که در کودکی همه ی ما درسی سخت و خشک تلقی میشد 
با آموزش ها و نوای پروفسور بسیار شیرین برایم روایت شد 
حتما به سراغ رمان دیگری از این نویسنده خواهم رفت 
شاید میتوان گفت آقای بهمنی خود مترجمی است که 
هر داستانی را در ترجمه قرار نمی دهد
          

            خلق دنیایی پر از احساسات انسانی ، متغیر و گاهی  زودگذر. 
استاد ریاضیات فراموشکاری  که با حضور خدمتکار جدید، دنیایی  جدید هم برای خود و هم خدمتکار و فرزند کوچکش خلق کند. او برای تقلا در این دنیای جدید، وقت زیادی ندارد، حافظه او هشتاد دقیقه بیشتر،  توان نگهداری اتفاقات  و ماجراها را ندارد. ریاضیات تنها موضوع ماندگار ذهن اوست که باعث  دگرگونی و پیوند متفاوت رابطه انسانی او با خدمتکار و فرزندش می‌شود. 
تنها موضوعی که خواندن کتاب را خیلی کم، سخت می‌کرد، پرداختن به جزییات مسابقات بیسبال بود که برای خواننده ناآشنا به این ورزش کسل‌کننده بود (نظر شخصی).

          

            داستانی به غایت لطیف و انسانی زیر حجاب نازکی از ریاضی.
عشقی که نافرجام مونده بوده و در واپسین سالهای عمر پروفسور حامی اون شده تا حداقل بتونه در خانه خودش زندگی ساده‌ای رو بگذرونه. 
و در خلال این زندگی ساده، زندگی زن خدمتکار و پسر کوچکش هم متحول میشه و پسرک مردی تحصیل‌کرده و موفق میشه.

زندگی با رفاه خیلی خوبه اما در ورای همه اینها محبت و عاطفه انسانیه.