دنیای جوهر: مسحورکننده، مرگبار، فراموش‌نشدنی

مگی و پدرش (مو) موهبتی بی‌نظیر دارند. آن‌ها زبانی طلایی دارند. وقتی با صدای بلند میخونند، موجودات یا اشیا کتاب چنان مجذوب صداشون میشن و صدا را دنبال می‌کنند. این لذت اغلب بهایی دارد.

چیزی بیرون می‌آید، چیزی داخل می‌شود.

این‌طور بود که مگی سال‌ها پیش مادرش را از دست داد، و چطور داست‌فینگر از صفحاتش جدا شد. داست‌فینگر ده  سال را در دنیای واقعی گذراند، تنها با اشتیاق سوزان برای بازگشت به خانه.

مگی مادرش را پس گرفته است، اما تنها چیزی که می‌تواند به آن فکر کند، آن دنیای جوهری و شگفت‌انگیز است - از ماجراجویی‌ها و هرج و مرج، زیبایی‌ها و جانوران، و شکوه و جادو. او باید راهی برای ورود پیدا کند، حتی اگر فقط بتواند نگاه کند.

به آرامی، یکی یکی، شخصیت‌ها راه‌هایی برای ناپدید شدن در قلب دنیای جوهر پیدا می‌کنند - آیا آنها هرگز ظاهر خواهند شد؟  و اگر می‌توانستند، آیا اصلاً می‌خواستند این کار را بکنند؟

دنباله کتاب به اندازه کتاب اول من را جذب نکرد. کمی طولانی به نظر می‌رسید و بخش‌هایی داشت که کش می‌آمدند.

اما نویسنده با قلب جوهری آنقدر خوب کار کرده که هر چیزی که مربوط به دنیای جوهر باشد را خواهم خواند. من عاشق این شخصیت‌ها هستم.
      

        کتاب کاملا فانتزی هست یک فیلم دقیقا با همین اسم سته شده که متاسفانه بخش های زیادی از کتاب حذف شده و تازه بخش هایی از اون رو هم حذف کرده در کل پیشنهاد میکنم حتما کتاب رو بخونید بعد فیلم رو ببینید
کتاب جذاب بود و در این دوران سخت تونستم کمی ذهنم رو از مشکلات دور کنه
کتاب سه گانه است که من بخش اولش رو خوندم
 جالب هست  که ببینیم افکارم  به عنوان یک بزرگسال نسبت به شخصیت ها و کتاب چیه، من با الینور و داست فینگر خیلی ارتباط برقرار می‌کنم، اما شخصیت مگی برای من ازاردهنده است😄.
با این توضیحات ایده داستان از دید من جدید هست.
راستش را بخواهید، یکی از کتاب‌های فانتزی مورد علاقه‌ام هست. عاشق همه شخصیت‌ها شدم - حتی شخصیت‌های شرور! آن‌ها زنده و رنگارنگ بودند، دنیایی که #کورنلیافونکه  خلق کرده کاملاً خارق‌العاده است و اگر دست من بود، تا ابد در دنیای جوهر زندگی می‌کردم! برای هر کسی که به دنبال کمی فرار از واقعیت، کتابی درباره کتاب‌ها، داستانی که شما را بخنداند، غمگین کند و در کل هرگز دوست نداشته باشید تمام شود، این کتاب مناسب شماست!
      

        کتاب جذابیه ولی نه اونقدر که راجبش صحبت میکنند
کتاب طنز امیز هست ولی اگر بخواییم بین ۰ تا ۱۰۰ طنز کتاب رو مشخص کنیم در بهترین حالت ۱۰ میتونم بهش بدم
کتاب در اوایل دو داستان متفاوت دارد ولی از یک جایی دو داستان بهم متصل میشن
در نهایت خوندش رو نه میتونم پیشنهاد کنم و نه میتونم بگم نخونید
      

        من نمیفهم دلیل معروفیت این بوکوفسکی و شخصیت معروف داستانهاش هنری چیناسکی (که بعضی میگن منظور خودش هست) 
چیه!
جز زن بازی
الکلی بودن
سیگار کشیدن
کثافت بودن ( حموم نرفتن) و به قول خودش بوی کثافت دادن
تنبلی و ثابت نبودن در یک شغل 
قاتل بودن
اصلا نمیفهمم 
شاید دلیلش همین بدون پرده صحبت کردنش باشه
و زندگی یک ادم بدون هدف رو توضیح میده
در نهایت باید بگم متاسفانه کتاب رو دوست داشتم :-)

      

        تا اینجا که از کتاب لذت بردم و فقط عقاید مارکسیستی کمی اذیتم میکنه بلکه اگر به زمان نگارش کتاب دقت کنی متوجه میشی اگر این عقاید نبود باید بهش شک کرد
      

        در حقیقت هیچ چیز ناراحت کننده تر از این نیست که ادم مثلا ثروتمند و خوشنام و باشعور و خوش صورت و حتی پسندیده سیرت باشد و تحصیلاتش هم بد نباشد و در عین حال هیچ قریحه ای، اصالتی، کیفیتی غیرعادی ولو در خور نیشخند، هیچ فکر اصیلی که از ذهن خودش جوشیده باشد نداشته باشد و از هر جهت «مثل دیگران» باشد! ثروتمند هستی اما روتشیلد نیستی.
خانواده ات خوشنام است اما هرگز با هیچ کار درخشانی نمایان نشده است
صورتت قشنگ است اما جذاب نیست
تحصیلات خوبی کرده ای اما نمیتوانی از آن بهره ای برداری
باهوش و فهمیده ای اما فکر بکری هرگز در ذهنت پیدا نمیشود
بد کسی را نمیخواهی اما خیری هم به کسی نمیرسانی
از هر نظر که فکر کنی ، نه بویی نه خاصیتی! این جور آدمها در دنیا فراوان اند
      

        
دهکده استپانچیکوو ( در ایران ناشناس)یک مضحک خشن است که به زبانی بسیار غنی و رنگارنگ نوشته شده است.  فئودور داستایوفسکی به طرز ماهرانه‌ای مجموعه‌ای از شخصیت‌های عجیب و غریب را خلق می‌کند…
مادرش، بیوه ژنرال - یک روان پریش واقعی.
 فوما مستبد - یک سوسک بی مغز.  
و مجموعه کاملی از مفت‌خورها که با چاپلوسی به دایی کتاب متصل هستند که چیزی جز ساس‌ها، کک‌ها و پشه‌های خونخوار نیستند.
در نهایت روستای استپانچیکوو داستانی درباره حماقت و پوچی است.  «در برابر حماقت، خود خدایان بیهوده مبارزه می‌کنند» - فردریش شیلر.
حماقت و غرور قادر است انسان را به موجوداتی بدل کند که از هر افسانه ای غریب ترند.

      

        از اواسط کتاب دوست داشتم نازنین زنده بشه ولی نشد
      

        داستانی از داستان های پیرمردها و پیرزنان:

داستان انسانی است که نه قهرمان است و نه ماوراء الطبیعه، فقط یک آدم  که عاشق شده. 
بخاطر عشق به یک دختر حالا از سر ناموس، و یا از  سروظیفه از اون محافظت میکند ... 
هر زمان که این انگیزه ها در یک فرد ایجاد بشه احتمال اینکه  شرایط و موانع هر چقدر هم که بزرگ باشند به سادگی حل بشن
ولی باید بهش توجه کرد که
این یک حقیقت مطلق نیست چون دقت کنید  در بیشتر موارد موفقیت به همراه داره نه همیشه

شخصیت اصلی داستان که از این به بعد بهش میگم قهرمان نه با هیولاها و اژدها مبارزه میکنه و نه معشوق خودش رو از قلعه ای با دیوارهای بلند نجات داده برعکس... اون فقط سعی میکنه در این جنگ جان و نجابتش رو نجات بده

چقدر نادر هستند این لحظات
لحظاتی که سرمان با هاله ای از شادی ای پر میشه که میدونیم دائمی نیست و آنی هستش اما در جزئیات کوچکش زندگی می کنیم ، عطرش رو استشمام می کنیم. ... 
و به زبان ساده تر مثل یک جادو میمونه برامون اون لحظات

یک نکته مهم در این کتاب این بود که قهرمان داستان قبل از اینکه همدیگر را دوست داشته باشند به هم احترام گذاشتند... و عشق احترام است... و احترام شامل عشق زیاده

ختم کلام داستان زیباست ولی نه به اون شکلی که راجبش صحبت شده 
راجب یک جنگ داخلی در روسیه تزاری و یک عشق که به فرجام میرسه 
پس بهتره بخونید لحظات جالبی داره 
بلکه بنده در طول کتاب فقط در یک بخش بسیار کوچیکش تحت تاثیر قرار گرفتم و الباقی کتاب یا قابل پیش بینی بود یا به شدت معمولی
      

        به نظرم اینکه همه بگن یه کتابی خوبه و ما هم شروع کنیم به خوندش دقیقا به اندازه ی لو رفتن داستان و بی مزه شدنِ بعد خوندنش میمونه , احتمالا دوست داشتم خودم بیام و به عنوان اولین نفر بگم بابا این عجب چیزی بود ! وای خدای من :)
چون با نگاه خوندن یک کتاب عالی از نوع شاهکار شروعش کردم توقم بالا بود و جالب اینجاست که توی ذوقم هم نخورد و توقعم خورد نشد ! جدا خوب بود و حوصلم رو هم هیچ کجاش زیاد سر نبرد تازه یک جاهایی هم ضربان قلبم رو وحشتناک بالا برد ! گاهی طنز تلخش میخندوند و بعد خنده به فکر فرو میرفتم که پسر چرا داری برای یک واقعیت که توی یک داستان جلوی صورتت ریشخند میزنه , میخندی؟ کجاش خنده داره ؟ ! جای فکر داره اون هم از نوع عمیقش ...
ادامه اش در وبلاگم
      

        سلین(شخصیت اصلی کتاب) با روایتی انسان‌دوستانه اول شخص از طریق آزمایش‌ها و مصیبت‌های که در زندگی اش اتفاق می افتد را دنبال میکنیم
و تلاش می‌کنیم تا دنیای اطرافش را درک کنیم.  سلین که به‌عنوان رمانی نیمه اتوبیوگرافیک روایت می‌شود،
عمدتاً دیدگاه های سلین راجب  انزجاری است که از وضعیت جامعه اون زمان داشته و به شکلی جذاب بیان میکنه
کتاب سال ۱۹۳۲ منتشر شده و شرایط جهان مثل دنیای امروز رام شده نیست ، تحقیر جنسیتی، یهودی ستیزی(با کمال تعجب و خوشحالی) و نیهیلیستی(پوچ گرایی) وجود داره  واژگان غالباً محاوره ای یا فش بیان میشن، و ژان پل سارتر یکی از طرفداران پر و پا قرص این نویسنده است، اوایل سبک نوشتاری کتاب سخت بود ولی بعد از چند صفحه خوندن سبک نوشتاری اش رو دوست داشتم.  بارها پیش اومد که متن کتاب باعث خنده ام بشه یا به دلیل بدشانسی اش یا گفتارش،  
اثری تأثیرگذار و مهم، ازیکی از نثر نویسان بزرگ
توضیحات در وبلاگم که ادرس اش در پروفایلم قرار داره بخونید
      

        ⚡️پارت دوم و پایانی

ترجمه کتاب عالیه  
در عین سادگی فوق العاده است.  
اگر نیمی از زمان خودتون رو در ذهنتون سپری میکنید، ممکنه این کتاب برای شما جذاب باشه.  
اگر خودتون و کارهاتون  رو تجزیه و تحلیل می کنید، از فرآیند کشف خودتون لذت میبرید، یا اگر به روان شناسی علاقه دارید، پیشنهاد می کنم این کتاب رو بخونید.  
نکته جالب اینه که نویسنده کتاب استاد روانشناسی در دانشگاه استنفورده و چندین کتاب درسی در زمینه روانشناسی نوشته، 
با این حال، یالوم(نویسنده کتاب) با چنان صراحت و زیبایی موضوعات مختلف رو بیان میکنه که به نظر می‌رسه هر یک از شخصیت‌های کتاب از یک زوایه دید کاملا متفاوت  توسط یک نویسنده متفاوت نوشته شدن.

جدا از همه مکالمات و سوالات روان شناسی و فلسفی، این کتاب تاریخی هم هست.  
برای کسانی که نمیدونند داستان‌های تاریخی چیه؟
  به کتابهای گفته میشه  که در اون شخصیت‌های اصلی یا رویدادهایی خاصی که از نظر تاریخی  اتفاق افتاده باشند رو در قالب داستان قرار بدند بلکه معمولا بخشی از آن براساس تخیلات نویسنده است.  
این کتاب نگاهی احتمالا صحیح به ذهن پزشک/روانشناس مشهور یوزف بروئر و فیلسوف فردریش نیچه در سال ۱۸۸۰ هست.  
تا قبل از خواندن یادداشت نویسنده در پایان کتاب، متوجه نشدم که چقدر از آن از نظر تاریخی دقیق هستش.  
چیزی که این کتاب را بسیار جالب می کنه اینه که با سوالاتی که همه ما در مورد زندگی داریم یا بحث هایی که ممکنه ما داشته باشیم، مثل عشق، زندگی و هستی رو مطرح میکنه

اگر دوست داشتید کاملش رو در وبلاگم بخونید لینک وبلاگ در پروفایلم هست
      

        خیلی دوست داشتم کتاب رو دو سال پیش میخوندم

این کتاب!  مختصر و زیبا نوشته شده.  بدون اینکه متوجه زمان بشید کتاب رو میخونید.

من کلماتی ندارم که مهارت تولستوی در نوشتن این کتاب رو بیان کنه. 
ایوان ایلیچ(شخصیت اصلی کتاب) مرد شایسته ای است.  او تمام ویژگی های یک "زندگی موفق" را دارد: خانواده محترم، شغل محترم، خانه شیک و مدرن  او با تمام نیت و مقاصد از موقعیت خود در زندگی راضی است.

اما آیا او واقعاً زندگی کرده است؟

تولستوی وضعیت نابسامان ایوان ایلیچ را به گونه‌ای توصیف می‌کند که خواننده تقریباً می‌تواند احساس کند که برای او چگونه بوده است.  دردی شدید در پهلوی او، درد... بی امان، تضعیف کننده... و غیرقابل تحمل ، بدون درمان.  
بدتر اون اینکه نمی تونه ازش فرار کنه

و بعد همسرش هست!  همانند درد پهلوش عذاب آوره. اصلا نمیتونه بو، صدا یا حتی راه رفتنش رو تحمل کنه.  
او احساس می کنه که برای عزیزانش یک بار اضافیه.  
او معتقده که همه منتظر مرگش هستند.  
او با هستی مبارزه می کنه، «چرا من؟  چرا این اتفاق برای من افتاده!»

اما در پایان، او چیزی را پیدا می کند که همه ما امیدواریم پیدا کنیم.  او آرامش پیدا می کند.  او در می یابد که این پایان زندگی نیست، بلکه پایان مرگ است.
برای توضیحات تکمیل تر به وبلاگم که در پروفایلم هست مراجعه کنید

      

        در یک کلمه اسفبار استفاده از یکسری اسامی و اشخاص که اصلا برای منه ایرانی قابل درک نبود
بیشتر برای جامعه امریکا مناسبه
      

        در لینک زیر راجبش نوشتم دوست داشتید بخونید
https://vrgl.ir/K3R7H