درمورد این کتاب باید بگم که قسمت هایی از کتاب که به توصیفات محیط و جزئیات پرداخته شده بود برام خوندنش سخت بود و هر وقت به توصیف جزئیات می‌رسیدم چشمام نمیتونست کلماتو بخونه و همش رو صفحه پرواز میکرد و قسمت مکالمات برام ملموس تر بود...در نتیجه قلمشو دوست نداشتم و بخاطر همون داستان هم برام آنچنان جذاب به نظر نیومد... در کل اگر بخوام در مورد کتاب نظر مثبتی داشته باشم بیشتر بخاطر پاراگراف آخرشه...: «گتسبی به چراغ سبز ایمان داشت، به آیندۀ لذتناکی که سال به سال از جلوی ما عقب تر می‌رود. اگر این بار از چنگ ما گریخت چه باک، فردا تندتر خواهیم دوید و دست هایمان را درازتر خواهیم کرد و سرانجام یک بامداد خوش... و بدین سان در قایق نشسته پارو برخلافِ جریان بر آب می‌کوبیم، و بی‌امان به طرف گذشته رانده می‌شویم.»
      

        داستان کوتاه دیگری از فردریک بکمن... 
کتابی که با وجود کوتاه بودنش خیلی چیزا برای گفتن داره نویسنده تو این کتاب به مسائل اجتماعی و ارتباطی ای که در طول روز شاهدش هستیم با قلمی زیبا و همچنین پر از کنایه اما ساده اشاره میکنه... طوری که گاهی اوقات با خوندن یک پاراگراف از این کتاب می‌رفتم تو فکر و الانم با تموم شدنش همچنان به این کتاب فکر میکنم .
در کل تاثیرگذار و دوست داشتنی بود ⁦:^)⁩

      

        کتاب درمورد چگونگی کنار اومدن با رنج های کوچک و بزرگیه که توی زندگی باهاش مواجهیم و همچنین تبدیل احساسات منفی به احساسات مثبت و... بعضی جملات کتاب برام یادآور یه سری چیزایی بود که یادم رفته بود و با خوندنشون احساس آرامش کردم، ولی وقتی به اواسط کتاب رسیدم فقط تکرار حرفای نیمه‌ی اول به شکل دیگه ای بود و باعث شد که امتیازم نسبت به کتاب بیاد پایین ...
      

        این کتاب یک روایت شخصی از کسیه که غم فقدان خواهرش رو به دوش میکشه ... روایتی درباره‌ی سوگ و به دوش کشیدن غم‌ از دست دادن یک عزیز و احساسات انسانی و از همه مهمتر روایتی در رابطه با کتاب ها... اینکه چطور نویسنده بعد از فرار از واقعیتی که مرگ خواهرشه به کتاب‌ها پناه میاره و به خودش این اجازه رو میده که غمی که خیلی وقته ازش فرار میکنه رو بپذیره و به دوش بکشه...
برای من کتابی بود که میتونستم تو فصلاش با وجود آرومی و کند بودنش زندگی رو بین کلماتش حس کنم ⁦و ازش لذت ببرم ⁦:^)⁩

      

        .....
      

        «کفیل» به معنای « سرپرست و ضامن»...
این کتاب روایتی کوتاه از زندگی حضرت عباس «علیه السلام » است‌.
روایتی کوتاه، اما زیبا و تاثیر گذار...
      

        درباره‌ی این کتاب که نظرات مختلفی واسش هست و یه مدتم خیلی ترند شده بود بین بلاگرای کتاب و ... میتونم بگم اول نظر خوبی راجبش نداشتم ناخودآگاه ( قبل اینکه بخونمش) ...
ولی خب وقتی شروع به خوندن کردم داستان کشش خوبی داشت و درمورد پایانشم یه حدسایی زدم ولی انتظار نداشتم با این کتاب گریم بگیره و دوست داشته باشم بیشتر با «دروغگوها» وقت بگذرونم... ⁦⁩⁦⁦:'(⁩ 
در مورد ترجمه هم بگم که نمیشه گفت ترجمش بده فقط یکم خاصه که بعضیا نتونستن باهاش ارتباط بگیرن... به نظرم مترجم سعی کرده کتاب رو با ادبیات خود نویسنده ترجمه کنه با اینکه اوایل یکم سخت بود ولی تونستم باهاش ارتباط بگیرم...
      

        این کتاب شامل ده داستان کوتاهه که با توجه به نوشته پشت کتاب نویسنده اون‌هارو با توجه به حقایق آزاردهنده‌ی طبیعت انسان نوشته...
راستش بعضی از داستان‌های کتاب خیلی عجیب بودن و اکثرا پایان غیر منتظره ای داشتن جوری که داستان هر چه بیشتر جلو می‌رفت بجای اینکه به نتیجه برسه بیشتر توی هاله‌ای از ابهام فرو می‌رفت (البته این قضیه برای بیشتر داستان‌های نوشته شده تو کتاب صدق میکنه)
درکل تجربه‌ی جالبی  بود و حتی تعدادی از داستان‌ها ظرفیت این‌ رو داشتن که خودشون تبدیل به یه رمان بشن و کتاب خودشونو داشته باشن...
      

        طبق نوشته‌ی پشت این کتاب رمان عقل و احساس اولین رمان جین آستین بوده و خب اولین کتابی از آثارش بوده که خوندم و همچنین ازش لذت بردم ...کلا کتاب‌های کلاسیکِ این مدلی نیاز داره که یکم صبور باشید چون توصیفات زیادی داره که همچنان که میتونه برای یکی خیلی لذت بخش باشه میتونه حوصله‌ی فردی که داره این مدل کتابارو میخونه سر ببره 
داستان درمورد دو خواهره که یکیشون ( ماریان) خیلی متکی بر احساساتشه و دیگری ( اِلنور) قبل از هرکاری خیلی فکر میکنه و جوانب کاری رو که میخواد انجام بده میسنجه و توانایی اینو داره که روی دیگه‌ی سکه رو ببینه و رفتار آدمارو نه اونجور که بقیه میبینن و تحلیل میکنن بلکه یک جور دیگه ببینه و خودش رو جای اونا قرار بده و  حول شخصیتی که دو خواهر دارند که یک سری اتفاقات براشون میوفته که با خوندن کتاب میتونید بفهمید...
      

        من این کتاب رو بالاخره بعد از کلی این دست اون دست کردن کتابا و نصف ول کردن کلی کتاب ( البته واقعا ارزش خوندن داشتن و یه روزی بهشون بر میگردم ) که شاید بخاطر روزای پر استرسی بود که میگذروندم و بخاطر همین نصفه ولشون میکردم و هیچکدوم تقریبا نظرمو جلب نمیکردن تا اینکه این کتاب رو خیلی اتفاقی خریدم ک شروع به خوندن کردم با اینکه صفحات کمی داشت دلم نمیومد که یهویی بخونم و تمومش کنم...
 خوندن این کتاب مثل این بود که دارم به گذشتن آروم آب از یه رودخونه نگاه میکنم یا یه همچین چیزایی...
داستان آرومی داره با وجود آروم بودنش حوصله سربر و خسته کننده نیست یه جورایی آروم بودن خط داستان باعث میشه ذهن آدم آروم بشه حداقل برای من اینجوری بود .
داستان درمورد دختریه که به آشپزی و آشپزخونه علاقه داره و یه جورایی حکم پناهگاه رو براش داره در کنار این سعی میکنه اتفاقای کوچیک و بزرگ، پر اهمیت یا بی اهمیتی که براش میوفته رو پشت سر بگذاره ...

      

        من این کتابو خوندم و راستش اونقدر که ازش تعریف میشد انتظار بیشتری ازش داشتم و با اینکه اتفاقات خوب و قابل توجهی برای شخصیت اصلی داستان میوفته ولی اندازه‌ی جلد اول و دوم منو جذب نکرد و امیدوارم تو جلدای بعدی نظرم عوض شه
نا گفته نماند که نویسنده تو یه سری مسائل زیاده‌روی کرده بود...
      

        من این کتابو خوندم و خب از ایده‌ی داستان خوشم اومد یه جاهایی تحت تاثیر قرار میگرفتم و میشد که چند بار یه جمله رو می‌خوندم چون واقعا هضم یه سری چیزا سخت بود... همینجوری به خوندن ادامه دادم به امید اینکه یه جایی قراره ورق برگرده ولی وقتی به صفحه ی آخر رسیدم... امان از صفحه ی آخر... امان از جمله‌ی آخر این کتاب...که فقط اونجا بود که فهمیدم آدمیزاد تا چه حد میتونه خودخواه باشه...
      

        من این کتابو خوندم و به نظرم کتاب زیبایی بود و با اینکه یک سری نقص هایی داشت مثلا اینکه به بیماری رایل زیاد توجهی نشده بود و برای درمانش تلاشی دیده نمی‌شد تو‌ کتاب...
با وجود این قلم نویسنده طوری بود که جذبش می‌شدی و به موضوع خوبی پرداخته بود که ممکنه تو هر ازدواجی اتفاق بیوفته...

 و اینکه من عاشق نامه های لیلی به الن شدم 🙂
      

        من این کتابو خوندم
داستان از زبان آدام بیان میشه و چیز خاصی اضافه نمیکنه جز یه اتفاق که براشون می‌افته و آدام کمابیش مجبور میشه انتخاب کنه...
و خب نمیشه آدام رو محکوم کرد که جولیت رو دوست نداره و بهش اهمیت نمیده .اون جولیت رو دوست داره ولی نه به اندازه جیمز.. باید توجه داشت کسی که از اول آدام میخواست ازش مواظبت کنه جیمز بود :) 
آرون بیشتر جولیت رو میخواد چون براش اولینه ولی آدام اولینشو اون عشقشو به برادرش داده.
پس منطقیه که همچین تصمیمی بگیره، البته تا الان نظرم همین بوده چون فعلا کل مجموعه رو نخوندم و از بقیش خبر ندارم...
      

        من این کتابو خوندم و طبق تعریفایی که همه جا ازش دیده و شنیده بودم و انتظار یه داستان فوق العاده داشتم و واقعا ناامیدم کرد شاید اگر انقد ازش تعریف نشده بود بیشتر از خوندنش لذت میبردم...چون تو کتاب دنبال چیزی بودم که تو این کتاب نبود...
و خب داستانش خیلی معمولی بود و تا اخر بخاطر این خوندم که یه تو  اتفاقی تو داستان جذبم کنه و همچین چیزی اتفاقی نیوفتاد...