احتمالا شنیده اید که اسم هلیا توسط نادر ابراهیمی ساخته شده. سال‌ها پیش، نادر ابراهیمی در حالی که با اتوبوس از تهران به اصفهان سفر می کرد، شروع به بازی و در هم ریختن واژه‌ی «الهی» کرد تا بتواند از دل آن نامی خوش‌آهنگ و متفاوت بسازد. پس از مدتی واژه‌ی خودساخته‌ی «هلیا» را از به هم ریختن حروف واژه‌ی «الهی» ساخت و در داستان بلند «بار دیگر شهری که دوست می‌داشتم» به کار برد. پس از انتشار کتاب، این اسم در میان مردم رواج پیدا کرد و جزو نام‌های ایرانی محسوب شد.  نام دختر بزرگ نادر ابراهیمی هم هلیا است. مدت‌ها بعد نادر ابراهیمی متوجه شد که واژه‌ی «هلیو» در لاتین قدیم به معنی خورشید است. بار دیگر شهری که دوست می‌داشتم داستان هلیا، دختر خان، است که دل به پسر کشاورزی که هم‌بازی کودکی‌اش بوده می‌سپارد. آن‌ها تصمیم به ازدواج می‌گیرند اما به دلیل مخالفت خانواده‌هایشان مجبور می‌شوند به چمخاله فرار کنند. پس از مدتی هلیا که برخلاف راوی توان به دوش کشیدن بار مشکلات را ندارد، معشوقش را رها می‌کند و به زادگاه بازمی‌گردد در حالی که پسر تا سال‌ها بعد تسلیم نمی‌شود.

+بخواب هلیا، دیر است. دود دیدگانت را آزار می‌دهد. دیگر نگاه هیچ کس بخار پنجره‌ات را پاک نخواهد کرد. دیگر هیچ کس از خیابان خالی کنار خانه‌ی تو نخواهد گذشت. چشمانِ تو چه دارد که به شب بگوید؟ سگ‌ها رویای عابری را که از آن سوی باغ نارنج می‌گذرد پاره می‌کنند. شب از من خالی ست هلیا. گل‌های سرخِ میخک، مهمان رومیزی طلایی رنگ اتاق تو هستند. اما گل‌های اطلسی، شیپوهای کوچک کودکان. عابر در جستجوی پاره‌های یک رویا ذهن فرسوده‌اش را می‌کاود. قماربازها تا صبح بیدار خواهند نشت، و دود، دیدگانت را آزار خواهد داد. آنها که تا سپیدِ صبح بیدار می‌نشینند ستایشگران بیداری نیستند. رهگذر، پاره‌های تصورش را نمی‌یابد و به خود می‌گوید که به همه چیز می‌شود اندیشید، و سگ‌ها را نفرین می کند. نفرین، پیام آور درماندگی ست و دشنام برای او برادری ست حقیر…

     راوی بعد از یازده سال، بار دیگر به شهری که دوست داشته برمی‌گردد؛ حالا مادرش از غم دوری او مرده و پدرش حاضر به ملاقات نمی‌شود. در زادگاه دیگر خبری از عاشقانگی نیست، تنها یادی محو باقی مانده از آن‌چه بر او رفته. 
کتاب از سه فصل تشکیل شده: بارانِ رؤیای پاییز، پنج نامه از ساحل چمخاله به ستاره‌آباد، پایانِ بارانِ رؤیا. نثر موزون و شعروار داستان مطالعه‌اش را دل‌پذیر می‌کند اما از طرف دیگر جملات قصار و استفاده‌ی زیاد از استعاره کمی من را دل‌زده کرد. دوست داشتم بهتر و روان‌تر بفهمم که چه خبر است و راوی داستان چه می‌گوید. :))

     به مرحوم ابراهیمی ارادت قلبی ویژه‌ای دارم. چه خوب که این مرد در این جغرافیا زیسته، ساخته و نوشته! روحش شاد.

+آهنگ‌ها تنهایی را تسکین می‌دهند؛ اما تسکینِ تنهایی تسکینِ درد نیست. در کنار بیگانه‌ها زیستن در میان بی‌رنگی و صدا زیستن است. اینک اصوات، بی‌دلیل‌ترینِ جاری‌شدگان در فضا هستند. وقتی همه می‌گویند، هیچ‌کس نمی‌شنود. به خاطر داشته باش! سکوت، اثبات تهی بودن نمی‌کند. اینک آن که می‌گوید تهی ست – و رُفتگران بی‌دلیل نیست که شب را انتخاب کرده‌اند.
        

          عجیب و جالب
یه چیزی بین شعر و داستان
تا حدی غمگین ):)
در سه زمان متفاوت روایت میشه و پرش زمانی ممکنه از یه جمله به جمله بعدی هم اتفاق بیفته که با تغییر فونت مشخص میشه. (حقیقتا این ویژگی و توانایی نادر ابراهیمی خیلی شگفت زدم کرد! نمونش رو اصلا ندیده بودم!)
قبل از خوندن دید رمان بهش نداشته باشین چون بعدش که می بینین این طوری نیست ممکنه از کتاب خوشتون نیاد. به شکل یه رویا و خیال و سفری به درون و ذهن یه آدم دیگه بهش نگاه کنین.
        

          نویسنده در این کتاب به بهترین شکل ممکن احساسات را تبدیل به کلمه کرده است
        

          «دیگر نگاه هیچ‌کس بخار پنجره‌ات را پاک نخواهد کرد.»
        

          بیش از آنکه بخواهم به ویژگی‌های خوب این کتاب دقت کنم ، با آن همذات‌پنداری کردم. برخی پاراگراف‌ها را چندین‌بار خواندم. شاعرانگی نادر ابراهیمی ، علاوه بر یک عاشقانه‌ی آرام ، در این کتاب نیز در اوج است.
خواندنی‌ست.
        

          خیلی گنگ و بی سر و ته
        

          یه نثر متفاوت از نادرخان ابراهیمی‌
که بیشتر شبیه یک شعر بلنده‌ تا داستان.
گویی یک عاشق زیر بارون راه می‌رود
و با خودش حرف می‌زند.
کلمه به کلمه‌‌اش سرشار از احساسه‌
انگار شمعی دارد می‌سوزد و حرف می‌زند.
        

          داستان کوتاهی که عمر راوی براش رفته🩵
        

          شاید به خاطر نوع متفاوت روایت داستان بود که باعث شد به نسبت کتاب‌های دیگه از نادر ابراهیمی کمتر برام جذاب باشه، هر چند باز هم پر بود از جملات لطیف و زیبای مخصوص نادر ابراهیمی...  من بخش نامه‌ها رو تو کتاب بیشتر دوست داشتم :) 
        

          در بخش اول، نویسنده از زبان مردی به نام "کیا" داستان عشق ناکامش به "هیوا" را بیان می‌کند. این عشق در شهری کوچک و آرام، که حال و هوایی سنتی دارد، شکوفا می‌شود. اما مخالفت خانواده‌ها، به‌ویژه خانواده هیوا، و تفاوت در دیدگاه‌ها باعث می‌شود این رابطه به سرانجام نرسد. این بخش، سرشار از حسرت و نوستالژی نسبت به گذشته است.

بخش دوم، نامه‌هایی است که هیوا پس از سال‌ها برای کیا می‌نویسد. او درباره زندگی مشترک و سختی‌هایی که تحمل کرده سخن می‌گوید و از عشق جاودانی خود به کیا پرده برمی‌دارد. هیوا اگرچه در ظاهر با زندگی کنار آمده، اما در درون همچنان به عشق قدیمی‌اش وفادار است.

بخش سوم، پایانی فلسفی و شاعرانه بر کتاب است. نویسنده در این بخش به تحلیل عشق، مفهوم زمان و زندگی انسان می‌پردازد و از دل‌بستگی‌های انسان به گذشته سخن می‌گوید.

این کتاب با زبان زیبا و شاعرانه‌اش، به واکاوی عمیق‌ترین احساسات انسانی می‌پردازد و تصویری از عشق‌های عمیق، اما نافرجام را به نمایش می‌گذارد. "بار دیگر شهری که دوست می‌داشتم" تلفیقی از داستان و فلسفه است که توانسته تأثیری ماندگار بر خوانندگان داشته باشد.
        

          شما دعوتید به یک کنسرت کاملا رایگان 
کنسرت~ رقص واژگان~به رهبری ارکسترِ ادبیات فارسی، نادر جان(البته به آن پیج سیبیل ها خان بیشتر میآید)ابراهیمی.

چینش واژه ها طوری است که باید چشم ها را ببندی و بگذاری پیام دهکری ،برایت سطر به سطر بخواند وتو محو حرکات موزوون واژه ها شوی.
محتوای داستان ،عشق کودکانه ای است که قد میکشد و تا بزرگسالی ادامه دارد. اما پس از آن بهار ِدل نشینِ کودکی،زمستانی سخت در راه است. زمستانی که در آن •برف ها روی زمین نشسته است و سپیدی، شادی نیست•.


        

          نمی‌دونم چرا این کتاب نادر ابراهیمی هم به نظرم مزخرف بود 
خدایی فقط منم که با کتاب های نادر ابراهیمی مشکل دارم یا همه همینن؟
جالب اینجاست که هی میخونم تا بلکه از یک جایی به بعد خوب بشه ولی نمیشه 😕
به نظرم وقت نگذارید برا خوندن این کتاب
ارزش وقت گذاشتن نداره
        

          کتاب خوب وجذابی است من دهه شصت آنراخواندم جالبه ،دوسال پیش ازتولدم من نوشته شده
        

          کتابی که از نظر داستانی برام چیزی نداشت اما پر بود از جملاتی که می‌شه ساعت‌ها دربارشون فکر کرد و حرف زد.

دوستش داشتم.
        

          عاشقانه ای که در دوره‌ای از زندگی می‌تواند راه و سیاقی متفاوت برای دلتان بسازد.
        

          
کتاب های ابراهیمی مملو هستند از احساسات لطیفِ عاشقانه و شاعرانه. طوری که دوست داری برای درک تک تک کلمات، با کمترین سرعت ممکن کتاب را بخوانی. این کتاب هم مانند " یک عاشقانه ی آرام" و " چهل نامه ی کوتاه به همسرم" سرشار از سخنان و افکار ابراهیمی است که در خلال روایت یک داستان بیان می شود.

داستان در مورد پسر کشاورزی است که از دوران کودکی همبازی  -هلیا- دختر خان است. در بزرگسالی خانواده ها با ازدواج آن ها مخالفت می کنند و  آن ها برای محافظت از عشقشان فرار می کنند. هلیا شرایط بسیار سخت دوری از شهر و خانواده را تاب نمی آورد و باز میگردد. و پسرک می ماند و دو عشق نافرجام: عشق به دختر و شهری که دوست می داشته است...

 


        

          تنها انگیزه م برا مطالعه این کتاب تعریف های زیادی بود که درموردش شنیدم ... اما با وجود اینکه عاشق قلم مرحوم ابراهیمی هستم این کتاب خیلی به دلم ننشست!
        

          من هرگز نخواستم که از عشق، افسانه‌ای بیافرینم. باور کن. من می‌خواستم که با دوست‌داشتن زندگی کنم؛ کودکانه و ساده و روستایی.
من از دوست‌داشتن فقط لحظه‌ها را می‌خواستم، آن لحظه‌ای که تو را به‌نام می‌نامیدم.

https://hooman.bio.link/
        

          "هلیا! من هرگز نخواستم که از عشق افسانه یی بیافرینم؛ باور کن! من میخواستم که با دوست داشتن زندگی کنم -کودکانه و ساده و روستایی. 
من از دوست داشتن، فقط لحظه ها را میخواستم. آن لحظه یی که تو را به نام مینامیدم..."
صفحات ۶۷-۶۸

سانتیمانتالیسم. دوست نداشتم این را. و البته همچنان نادر ابراهیمی برایم عزیز و سخت بزرگ است. خواسته داستان بنویسد و البته داستان در این شدت سانتیمانتالیسم درنمیگیرد. تنها میماند جمله هایی شبه حکیمانه (مثل آنچه قبلتر از کتاب نقل کردم) که نادر ابراهیمی خوب مینویسد آنها را -و البته باز اینجا نه به خوبی یک عاشقانه و چهل نامه که آنها محصول دوران میانسالی و پیری اند- و جمله های عاشقانه لوسی (مثل نقل بالا) که البته در جای خود بسیار هم زیبا اند. اما نوشته با این دو داستان نمیشود.
ضمن اینکه من از نویسنده یک عاشقانه و چهل نامه -که آنها را حماسه عاشقانه میخواند- توقعی دارم که چنین داستانی که راوی اندوه و افسوس بر عشقی عادی و شکست خورده است بسیار پایینتر از حد آن است.
همین جمله های زیبا هم اگر نبود، یک ستاره میدادم به این کتاب.


این را هم نخواندم، شنیدم. :-)
        

          در حقیقت با یه بار خوندن نمیتونم بگم کتاب رو خوندم ؛)