شاید اگر کمی صبر داشته باشیم بفهمیم چرا زندگی می‌کنیم، چرا رنج می‌بریم... آه ای کاش فقط می‌دانستیم... کاش فقط می‌دانستیم!

سال‌ها می‌گذرد و همه‌مان برای ابد از میان می‌رویم و کاملا فراموش می‌شویم. صورت‌هامان و صداهامان فراموش می‌شوند و مردم حتی نمی‌دانند که روزگاری سه تا آدم مثل ما اینجا بوده‌اند. اما شاید رنج‌های ما برای مردمی که بعد از ما می‌آیند مفهوم سعادت داشته باشد. زمانی می‌رسد که صلح و سعادت در جهان حکم‌فرماست و آن‌وقت از ما با لطف و آمرزش یاد می‌کنند.

من دیگر در زیر باران تند فروردین و درمیان بادهای آذری ننشسته‌ام که بیایی. و من بار دیگر نخواهم گفت: هلیا! گریز، اصل زندگی‌ست. گریز از هرآنچه که اجبار را توجیه می‌کند. بیا بگریزیم.