این کتاب رو به همه زوج ها ووزوج درمانگرها توصیه می‌کنم. هرچند بخش‌هایی داره که مورد انتقادم هست اما نگاهش به رابطه عمیق و علمی است
        

          کتاب از ۴بخش تشکیل شده که بخش چهارم، که عنوان کتاب هم از آن گرفته شده، سودمندترین بخش برای من بود، و مطالبی که نمیدانستم یا ناقص میدانستم تا حدودی تکمیل و اصلاح کرد.

کتاب قابل توصیه ای است و تا حدودی رغبت پیدا کردم باقی کتابهای نویسنده را هم مطالعه کنم.
هر چند چندان از شیوه بیان ایشان لذت نمیبرم.
        

          از این کتابایی هست که هر چند وقت یبار باید بهش مراجعه کنی و بخونی و لازمه هر کسی یدونه ش رو داشته باشه!
نه تنها در رابطه با روابط همسران نکته هاش خوبه بلکه در همه روابط دوستانه و اجتماعی میشه ازش چیز یاد گرفت..
خوندنش رو توصیه میکنم اما توصیه جدی ترم اینه که این کتاب رو یدفه از اول تا آخرش نخونید، یا حتی اگه در یک نوبت میخونید با دقت خوند و علامت گذاری کنید که هر چند وقت یبار برید سراغش و نکات مهمش رو یادآوری کنید.
        

          استاد صفایی است دیگر!
حرف ندارد.
خیلی لطیف و پرمغز.
بخش ابتدایی کتاب به ارزش و آثار ازدواج می پردازد، بخش بعدی تساوی زن و مرد، بخش بعد هم حجاب و آزادی را مورد بحث قرار می دهد و درنهایت روابط متکامل زن و مرد را مطرح می کند که عنوان کتاب از این این فصل برداشته شده.
اگر با ادبیات استاد صفایی آشنا نباشید ممکن است مطالب برایتان گیج کننده و نامفهوم جلوه کند، خصوصا فصول ابتدایی کتاب. اما برای کسانی که سیر استاد صفایی را دنبال کرده اند این کتاب مثل بقیه آثار ایشان از حلاوت و جذابیت خاصی برخوردار است.
بعضی مطالب که به اختصار یا در یک جمله ذکر شده اند، خودشان توضیح و تشریح مبسوطی دارند، که باید زن و مرد باهم به دنبال آشنایی بیشتر و اجرای آن اصول در زندگی مشترک شان باشند.
        

          مجموعه از نکات ارزشمندی که با تراکم بالا در حجم کم کتاب گنجانده شده بود. بدون هیچ نظم مشخص.
سلیقهٔ فعلی من بیشتر کتاب‌هایی را می‌پسندد که یک نکته را آن قدر شرح و بسط می‌دهد و مثال برایش می‌آورد که قشنگ جا می‌افتد و در آینده می‌شود از آن استفاده کرد، یا اگر بیش از آن می‌خواهد بگوید، به مطالب ساختار می‌بخشد و کمک می‌کند تا نموداری در ذهن شکل بگیرد و رابطه مطالب با هم روشن شود.
این کتاب با این که مطالب جالبی داشت، اما از این دو نوع نبود و احتمالا ماندگار نخواهد بود.
نثر هم روان نبود. به جاین این که تلاش شود تا مطالب واضح منتقل شود، خلاقیت‌های ادبی و ذوقی به آن افزوده شده بود.

مخاطب فصل اول بیشتر مرد است. هر چند که نکات مشترکی هم در آن گفته شده.
فصل بعدی در مورد تساوی زن و مرد بد نیست. مطالبش را من در جای دیگر خوانده بودم. 
فصل سوم در مورد حجاب، حرف درستی می‌زند اما نگاه محدودی دارد. فقط از یک زاویه به مسئله نگاه کرده.
فصل آخر هم شبیه فصل اول، مجموعه نکته‌هایی مفید و در هم.

نقل قول‌هایی از کتاب:

بیشتر آن چه که بدی و مشکل ازدواج قلمداد می‌شود، مثل سختی‌ها و برخوردها و توقع‌ها و درگیری‌ها و گرفتاری‌ها، در واقع همین بدی‌ها، خوبی و میوه‌ی خوب ازدواج هستند. این آدمی است که باید از حادثه‌ها، از برخوردها و از درگیری‌ها بیاموزد و از آن چه که آموخت، راهش را مشخص نماید و بر حماقت و اشتباه خود پافشاری نداشته باشد.

رنج و راحتی، در ظرفیت قلبی و در پختگی برخوردها است. گاهی آدمی با تمامی راحتی‌ها در رنج است و غصه می‌خورد و گاهی با همه‌ی رنج‌ها راحت است و بهره برمی‌دارد و پاداش می‌گیرد.

در بیان قرآنی نمی‌گوید همسری با همسر آرام می‌شود، که می‌گوید: لتسکنوا الیها، نه لتسکنوا بها. آدم‌ها و تمامی دنیا نمی‌توانند دل بزرگ یکدیگر را پر کنند، اما در کنار یکدیگر و همسو و همراه یکدیگر، به تعادل و سکونی دست می‌یابند.

برای آرامش، توقع کم، تحمل زیاد می‌آورد.

در انتخاب همسر، معیار و میزان اننتخاب، همان خصوصیات و نکته‌هایی است که برای تو مهم است. زیبایی، صدا، اندام و حالت‌هایی که برای تو مهم هستند، نمی‌توانی به آن بی‌اعتنا باشی، مگر آن که از آن عبور کرده باشی و گذششته باشی. منی که حالتی خاص و چهره‌ای خاص در رؤیاهایم نشسته،   نمی‌توانم به دیگری روی بیاورم و با آن مأنوس باشم، هر چند همه‌ی خوبی‌ها را هم داشته باشد. پس تا هنگامی که اسیر هستی، به تقلید پرواز نکن و مطمئن باش که بت‌های تو را هر چند که به آن دست بیابی، می‌شکنند و در این دنیا برایت دلخوشی نمی‌گذارند.

در محبت یا گفت و گو، حد نگه دار، تا آن جا که هنوز به جلمه‌هایی از تو مشتاق هستند، خاموشی تو شیرین است. دلزدگی، حتی از محبت، نفرت‌انگیز است.

از کسانی نباش که رنج‌هایت و گرفتاری‌هایت را از نگاه و چهره و حالت‌هایت به هر کس منتقل کنی. سختی‌ها، مهمان تو هستند. آن‌ها را به دل‌های همسر و خانواده‌ات سرازیر نکن.

فرزندان خود را ره رفتن بیاموز، به دوش نکش. میان آن ها و مشکلاتشان حایل نشو. بگذار مشکل را تجربه کنند و راه حل را بیاموزند.

ما تا این درگیری‌ها را نداشته باشیم، ضعف‌هامان، ترس‌هامان، بخل‌هامان، خستگی‌هامان، زیاده‌روی‌ها یا کوتاهی‌های خودمان را نمی‌شناسیم. در این برخورد است که مشخص می‌شود ما چقدر کم داریم.

این یک حقیقتی است که اگر من همسری انتخاب می‌کنم، شرایطی می‌گذارم، می‌گویم این آدم، آدم مهربانی است؛ این طور نیست که تا آخرین لحظه زندگی‌اش همین خط مستقیم محبت را طی کند. لحظه‌هایی هم می‌شود که در دلش بغض می‌آید، نفرت می‌آید، خستگی می‌آید. حالا یا به حق یا به ناحق. مسأله این است که من با بغض و خستگی و نامهربانی او چگونه برخورد کنم.

با هم مرتبط بشوید. این راه حل نیست که ما وقتی که دیدیم مشکل هست، جدا بشویم. وقتی که می‌بینیم سفره‌ای می‌اندازیم دعوا در آن هست، سفره را برداریم. یکی از مکرهای شیطان همین است. وقی که مشکلی به وجود می‌آید، اصل صورت مسأله را پاک می‌کند.

در زندگی با تمام برخوردها و فراز و نشیب‌هایش این اصل هست که ما برای همه احتمالات و برخوردهایش آماده باشیم. فقط بیاموزیم که تکلیف در هر پیشامدی چیست. مهم نیست چه پیش می‌آید، مهم این است که بدانیم در هر پیش آمد چه باید کرد. این را چگونه بدانیم؟ حدود شرعی مسأله است، ظرفیت آدم‌ها مسأله است، طرز برخورد و تجربه‌های متفاوتی که آدم دارد.
        

          در درگیری‌هاست که آدم‌ها اندازه‌شان  مشخص می‌شود.
ما می‌بینیم سیبی هست، یک گوشه‌اش لک زده است، آن لک را گاز می‌زنیم می‌‌بینیم تلخ است. همه سیب را می‌اندازیم دور.
خوب آن را هم رها می‌کنیم.
ولی یک وقت هست آن مشکل را برمی‌داریم و از بقیه به بهترین نحوه استفاده می‌کنیم.


به نظرم بهترین نقطه در روابط‌ زن و مرد، دوست، خانواده، همسایه و... است.
با یک بدی، کل رابطه را دور نیندازیم.
        

          در کل کتاب خوب و مفیدی بود ولی من با خوندن بعضی‌بخش‌ها مثل بخش تساوی زن و مرد نه تنها پاسخی نگرفتم بلکه کلی سوال برام ایجاد شد.
ولی از بخش اخر کتاب واقعا لذت بردم 
        

          کلمات عین صاد، کلمات این ولی خدا شفا بخش است. مشکل گشا است. زندگی بخش و آرامش دهنده است...
این کتاب با حجم بسیار کمش به شدت راه گشا است و ذهن انسان را چه برای ارتباط با همسر و چه برای ارتباط با بقیه افراد زندگی آماده و منبسط می‌کند تا انسان بفهمد که مهم نیست چه پیش می‌آید، مهم این است که من در برابر پیشامد ها چه واکنشی دارم و چه موضعی می‌گیرم...
این کتاب را واقعا باید حداقل دو سه بار خواند تا به قول استاد ما قشنگ دم بکشد...
عین صاد شفا بخش و روح فزا ست...
        

          در کل خوب بود و نکته های مهم و اساسی را نشان داد، خیلی قابل توجه هم بود اما راه کارهای عملیِ خاصی برای انجام دادن نگفته بود در واقع اگر ادامه داشت کامل تر میشد.
        

          خواندن این کتاب به همگان، به خصوص جوانان اکیداً توصیه می‌شود.
مرحوم ع.ص با بیانی عمیق و پرمغز، به خواننده این نگاه را می‌دهد که اگر بینش صحیحی از اسلام نداشته باشد، حتی اگر ظواهر یک انسان مذهبی را داشته باشد، همچنان بازیچه‌ی امیال نفسانی و تنوع‌طلبی‌های پوچ و اتلاف عمر خود است.
اما اگر به ارزش حقیقی خود آگاه شود، درگیر حواس‌پرتی‌های حاشیه‌ای - که برای برخی تبدیل به اصل شده - نشده و متوجه هدف اصلی خلقت خود می‌شود و تازه در این چارچوب جدید و والاست که بسیاری از احکام و دستورات دینی برایش معنا پیدا می‌کنند.
        

          نوشته های ایشون رو وقتی میخونید، محاله به فکر فرو نرید.. 
        

          انسان اگر ارزش چیزی را درک نکند، طبیعتاً ساده از کنارش رد می‌شود.👣
دچار بی‌توجهی و بی‌میلی می‌گردد.💤
اینجا با ارزش ازدواج و آثار ازدواج و وظایف همسران در مسائل مهمی
اعم از آموزش، مشورت و نظارت آشنا خواهید شد.💯
در یگانه شدن دو انسان متفاوت، هیچگونه شخص‌سالاری وجود ندارد؛
چه مردسالاری و چه زن سالاری هردو مردود است.❌
بلکه حاکم خداست و خدا سالاری ملاک است..💌
پس مرد و زن در ذیل ولایت خداوند هردو یکسانند؛ هرچند وظایفشان متفاوت است
و طبیعتاً هر تفاوتی، تبعیض نیست؛ بلکه اختلاف، یک موهبت الهی است🌻
🌿
📚«بیشتر مشکلات ازدواج از همین کله‌شقی‌ها و لج درآوردن‌ها آغاز می‌شود و سپس این زخم های کهنه، عفونی و ملال‌آور می‌گردد و به طلاق و جدایی می‌انجامد».✍🏼
        

          ساده و روان و کوتاه اما کامل و دقیق...
باید چندین بار خوند
و به عمل درورد...

        

          کتابی ظاهرا خیلی کم حجم اما به عمق و وسعت دریا.
استاد صفایی حائری نکات نابی درباره زندگی مشترک، انتخاب همسر، پوشش و حجاب، نحوه برخورد با مسائل و....  در این کتاب بیان می‌کنند.
شاید موضوع‌هایی که اسم بردم تکراری به نظر برسند اما حرفهایی که درباره آنها توی این کتاب هست، تازه و  دست اول است.
        

          ......
        

          ﷽
استاد صفایی؛
من اصلا برایم مهم نیست
که چه پیش می آید 
بلکه این خیلی مهم است 
که بدانم در هر پیش آمد
چه باید بکنم ...
و این دانستن 
آموزش میخواهد 
تجربه می خواهد 
تدبر میخواهد و این 
چیزی است که باید 
شروع کنید🌱

این کتاب رو دوبار خوندم 
و هر سری نکات عمیق تری رو 
از این کتاب دریافت میکردم و
ربطی نداره که در چه مرحله ای
از زندگی هستید (مجرد یا متاهل)
نکاتی رو بیان می‌کنه که روح آدم
رو وسیع تر و سعه صدر آدم رو برای 
بهتر شدن بالاتر می‌بره^^...
        

          - در بیان قرآنى نمى ‏گوید همسرى با همسر آرام مى‏ شود، که مى گوید: لِتَسْکُنُوا اِلَیْها، نه لتَسکنوا بها. آدم‏ ها و تمامى دنیا نمى ‏توانند دل بزرگ یکدیگر را پر کنند، اما در کنار یکدیگر و همسو و همراه یکدیگر، به تعادل و سکونى دست مى‏ یابند. (صفحه 16)

- در محبت یا گفت و گو، حد نگه دار، تا آنجا که هنوز به جمله هایی از تو مشتاق هستند، خاموشی تو شیرین است. دلزدگی، حتی از محبت، نفزت انگیز است. به همان اندازه محبت و اقبال داشته باش که طرف تو نیاز دارد، نه به اندازه ای که تو نیاز داری. هنگام راحتی و انس، در دل بهار زندگی، از پاییز هم یادی بکن. این توجه، تعلق و دلبستگی را ضعیف می کند و تو را آماده می سازد و برای حوادث، مصونیت می بخشد. (صفحه 22)

- تو که پیوند را خواسته ای به جدایی فکر نکن، حتی اگر همسر تو جدایی را خواست و تو هم در دل خواستار بودی، شتاب نکن. جوان مرد، باری را که برداشته به زمین نمی کوبد و حتی تا آن جا که مقدور است، زمین نمی گذارد. اگر جدایی آخرین درمان بود، در هنگام جدایی از احسان چشم پوشی نکن. انتقام نگیر. با خوبی نگه داشتن، یا با احسان و زیبایی رها کردن، این دستور خداست. (صفحه 26)

- علی علیه السلام در نهج البلاغه می گوید: شنیده ام که در بازار بصره لباس زنی با عبای مردی برخورد کرده، از شرم بمیرید. 

این یک اصل است که برخوردها را محدود می کند، مگر آنجا که ضرورتی باشد و رجحانی و اهمیتی، که این اهمیت و رجحان و ضرورت، حتی به اسارت رفتن زینب عریان را توجیه می کند. و ضربه خوردن فاطمه مدافع حق را توضیح می دهد. (صفحه 45)

- من رفته ام با تحقیقات زیاد زنی را گرفته ام با این خصوصیات، یا خانمی شوهری را انتخاب کرده با این خصوصیات. او حساب می کند که این تا آخر همین است. این طور نیست. آدم لحظه های روحی گوناگونی دارد، گاهی خسته است، گاهی مشتاق است، گاهی حال خودش را هم ندارد. با این آدم، با این فراز و نشیب، بهترین راه این است که آدم احتمالات را بشناسد. قانون ها و قواعدی را که باید در هر احتمال مراعات کند را هم بشناسد و بعد با حلمی که دارد و با فرصتی که می دهد منتظر مسائل مناسب باشد. پس دو چیز مطرح است: هم حلم و هم دادن فرصت ها. (صفحه 53)


        

          مثل همیشه، خلاصه، مختصر و مفید .
غیر از این هم از استاد انتظار نمی‌رفت.
        

          «آن چه من را به حرکت وادار می‌کند، علم به چیزی نیست، اضطرار به آن است. احتیاج به آن است.» ☁️🌱...

طبق برنامه هر هفته‌ام، سه‌شنبه ساعت ۱۹ سوار اتوبوس شدم. مسیر ۵ ساعته بود. احتمال اینکه دیرتر برسم وجود داشت ولی زودتر نه. قبل از اینکه اینترنت گوشی‌ام بپرد. اپیزودهای کتاب صوتی ام را دانلود می‌کردم و کتاب دیگری را در طاقچه باز کردم تا وقتی بخاطر تغییر ارتفاع و جاده کوهستانی گوشم کیپ شد و هندزفری را کنار گذاشتم به سراغ دیگری بروم.
آن دفعه، این کتاب را باز کردم. کوتاه و روان بود و همان شب تمامش کردم. خیلی مسائل را عمیق بررسی نمی‌کند ولی قطعا به مسائلی می‌پردازد که با آن‌ها برخوردهایی داشته‌ایم. در بخش دیه توضیحات خوب و ساده‌ای داشت. نکاتی که در زمینه روابط مطرح می‌شود، اکثراً در روابط ما با هرکسی کاربرد دارند. توصیه‌هایی کلی در کتاب مطرح شده بود که اگر قبلا در این زمینه مطالعه کرده باشید، شاید برایتان تکراری باشد. ولی به نظرم حتی اگر اینطور باشد، گاهی اوقات به تکرار نیاز داریم.

📘 از متن کتاب:
می‌گویند شتری خوابیده بود. روباهی می‌گذشت، به شتر روی آورد و با دم شتر بازی آغاز کرد تا آنکه دمش را با دم شتر گره زد. شتر برخاست. دم کوتاه این دو به هم گره خورده بود. روباه معلق مانده بود و به دنبال شتر تاب می‌خورد. گربه‌ای این صحنه را دید. از روباه پرسید چه بر سرت آمده؟ روباه گفت: هیچ! با بزرگان وصلت کرده‌ایم!

بیشتر آنچه که بدی و مشکل ازدواج قلمداد می‌شود، مثل سختی‌ها و برخوردها و توقع‌ها و انتظارها و درگیری‌ها و گرفتاری‌ها، در واقع همین بدی‌ها، خوبی و میوه‌ی خوب ازدواج هستند.

آدمی می‌تواند حتی از بن‌بست‌ها بیاموزد که راه کجاست.

به همان اندازه که ازدواج دو نفر ارزش پیدا می‌کند، به همان اندازه وسوسه و حسادت دوست و دشمن زیاد می‌شود، که درگیری‌ها را زیادتر می‌کند. پس به گونه‌ای تظاهر نباید کرد که حسادت و دشمنی‌ها بجنبد و سر بردارد، که اگر این حسادت‌ها به زندگی تو آسیب نزند، باعث از هم پاشیدگی زندگی دیگران می‌تواند باشد. 

گاهی آدمی با تمامی راحتی‌ها در رنج است و غصه می‌خورد و گاهی با همه‌ی رنج‌ها راحت است و بهره برمی‌دارد و پاداش می‌گیرد.

شماتت و خشونت،آتش افروز است. تکرار و تذکر مداوم ملال‌آور است.

در محبت یا گفت‌وگو، حد نگه دار، تا آنجا که هنوز به جمله‌‌هایی از تو مشتاق هستند، خاموشی تو شیرین است. دلزدگی، حتی از محبت، نفرت‌انگیز است.

از کسانی نباش که رنج‌هایت و گرفتاری‌هایت را از نگاه و چهره و حالت‌هایت به هر کس منتقل کنی. سختی‌ها، مهمان تو هستند.

از محبت و عشق خودت پیش کسانی حرف بزن که برای او حرف می‌زنند.

احترام امامزاده با متولی است. تو می‌توانی بدون لج درآوردن و تحریک کردن همسرت را در چشم‌ها و دل‌ها بزرگ کنی. آنجا که تو حرمت او را می‌شکنی، دیگران حرمت نگه نمی‌دارند.

مادر و پدرت را در برابر همسرت مگذار. خواسته‌های آنها و دوستانت را، با زبان خواسته‌های خودت مطرح کن. محبت به تو، سختی خواسته‌ها را کم می‌نماید.

اشتباه از اینجا برخاسته که ما برای دیات و خون‌بها، ارزش انسانی قائل هستیم، در حالی که دین در رابطه با کارایی و ارزش اقتصادی است. به همین خاطر، اگر دو دست یک نفر را قطع کنند، دیه‌ی آن برابر با کشتن و نابود کردن است و همین طور اگر دو چشم یا دو پا یا تخمدان‌ها یا گوش‌ها را ببرند، هر کدام با دیه کامل حساب می‌شوند. این مسأله نشان می‌دهد که دین ارزش انسانی را توضیح نمی‌دهد، که فقط در رابطه با کارایی و ارزش اقتصادی است. و از آنجا که کار مسئولیت مرد بیشتر است و ارزش اقتصادی آن زیادتر است، ناچار دیه‌ی این دو با هم تفاوت دارد... دیات به ارزش انسانی مربوط نیستند و فقط اثر اجتماعی آن را کنترل می‌کنند و جبران می‌نمایند.

انسانی که خودش را هرز کرده و خوش بوده و کیف کرده، در واقع از آنجا لذت برده که نمی‌داند چه از دست داده، فقط حساب کرده که چه به دست آورده.

هرکس خلق را در خود نگه دارد و باتلاق استعدادهای عظیم او بشود او هم طاغوت است.

امام علی(ع) در نهج‌البلاغه می‌گوید: شنیده‌ام که در بازار بصره لباس زنی با عبای کردی برخورد کرده، از شرم بمیرید.

دو چیز مطرح است: هم حلم، هم دادن فرصت‌ها.

ما در تنهایی‌ها چه بسا بتوانیم علم را، حتی فکر روشن را به دست بیاوریم، ولی دل روشن و دل زنده در برخوردها و درگیری‌ها شکل می‌گیرد.

ثبتنا علی دینک؛ ثبات ما در دین، مبنا و هدف زندگی‌مان باشد، نه در کنار و بر کنار زندگی‌مان.

آن چه من را به حرکت وادار می‌کند، علم به چیزی نیست، اضطرار به آن است. احتیاج به آن است. 
مادامی که من، دین را حتی اگر قبول کردم، خدا را حتی اگر باور کردم که هست، اگر به آن نیاز نداشته باشم و بگویم بدون دین می‌توانم راهم را بروم و می‌توانم بدون دین زندگی کنم، طبیعتاً دین یا در متن نمی‌آید، برکنار می‌شود، یا اگر هم می‌آید متن بی‌بدیلی نیست.

۲۳ بهمن ۳
        

          کتابی است ارزشمند با نکاتی جالب توجه
اما متاسفانه شیوه بیان ایشان باب میل بنده نیست و توانایی برقراری ارتباط با مطالب و گفته هایشان را به صورتی که درگیر مطالب بشم و به خاطر بسپارم ، ندارم
و همچنین به اکثر موضوعات صرفا جسته گریخته و کوتاه اشاره کردند که جالب نبود