جلد مورد علاقم با اختلاف، اصلا هم بخاطر حضور داشتنِ آکوتاگاوا نیست🤭

      

        من این نویسنده و قلمش رو خیلیی دوست دارم...احساس صمیمیتی که با خواننده ایجاد میکنه ستودنیه، هربار یادم میره این نویسنده اصلا منو نمیشناسه و بجاش احساس میکنم روبروم نشسته و از زندگیش میگه.
°•.
جدا از حس خوبِ قلم ریچل هالیس این کتاب هم مطالب مفید داشت هم مواردی که هیچ کمکی نمیکرد و فقط به صفحات کتاب اضافه میکرد.
اگه نیاز دارین از تجربیات و پیشنهاداتِ یه رفیق برای ایجاد انگیزه بهره‌مند شین کتاب خوبیه.
      

        تیکه‌های موردعلاقم در یک قاب🤌🏻
قشنگ واضحه کدوم دونفر تازه با هم آشنا شدن، چقدرم از دیدنِ هم بعد از مدتها خوشحالننن!🤣

      

        کتاب مورد علاقم از داستایوفسکی قطعا همین کتابه.
این کتاب رو با تمام وجودم درککک کردم ولی کتابای قبلی فقط ذهنمو درگیر کرده بودن و ساعتها زمان میبرد تا ماجرای دردناکشون رو هضم کنم.
شباهتم به شخصیت اصلی در حدی بود که میدونستم قراره به چه جمله‌ای فکر کنه، این ترسناک ولی در عین حال خیلییی لذت بخش بود.
انگار نسخه‌ی دیگه‌ای از خودم رو توی دنیای دیگه‌ای می‌دیدم. وقتی برای آینده‌ش برنامه‌ریزی می‌کرد و آروم و قرار نداشت هی به خودم میگفتم "نگاه کن...این تویی؛ حالا حق میدی که دلم برات میسوزه؟!" 
تصمیم گرفتم بعداًها اگه خدا بخواد نسخه‌های متخلف از ترجمه‌ی این کتاب رو بخونم ببینم همه‌شون همین احساس رو به من میدن یا نه...
      

        تا الان نفس‌گیرترین جلدِ بانگو بود. و بالاخره بحثِ "کتاب مرموز" اومد وسط.
آفرین آتسوشیییی🤾🏻‍♂️
      

        چقدر خوب هرکدومو با توجه به چهره‌ی همیشگی‌شون کشیده😭
چشمای آکوتاگاوا :🥺
😭😭
      

         اول از همه، اگه آدمی هستین که باید شخصیتِ داخل کتاب رو درک کنین...در حدی که کاملا حس کنین خودِ اون آدم‌اید، این کتاب رو ابداً نصفه رها نکنین.
اوایلِ کتاب من بجای اینکه حس خوب و علتی برای زنده موندن (طبق اسم کتاب) پیدا کنم...داشتم غرق می‌شدم.
چون نویسنده داشت از اون دورانی تعریف می‌کرد که خودش غرق شده بود؛ اینقدر خوب توصیف کرد که منی که اهل فرو رفتن توی کتاب و شخصیتشم حالم بد شد🥲
ولی خب کم‌کم اون حس بد رو با توجه به توصیه هاش رفع میکنه...اصلا اگه افسردگی ندارین چرا این کتابو می‌خواین بخونین؟ (خطاب به خودم😭)

پ.ن:اسمِ آهنگِ ویدیو Solana Alex leMirage، حتما گوش بدین خیلی قشنگه🥺
      

        استاد تغییر مود فقط این برادر:
(ستاره‌ای که دادم بخاطر اتفاقات داخل جلده، از گروه سومی که اومدن وسط اصلا خوشم نمیاد باعث میشن کمتر شخصیتای موردعلاقمو ببینم🚶🏻‍♀️)
      

        لوسی مونتگومری با عروسکش آنه خیلی خوفناک و خوشگل بودن🎀😭
برای خوندن مانگا (انگلیسی) نباید سخت گرفت، این چیزی بود که یاد گرفتم؛ چون نزدیک بود روزی فقط ۵ صفحه بخونم💀

پ.ن: درست فهمیدم؟ چویا اسم دازای رو داخل گوشیش ماهی خال‌مخالی(blue Mackerel) و دازای، چویا رو حلزون ذخیره کردهههه😂
سر همین جزئیات کوچیک کلی میخندم🤣
🐌♡🐟
      

        این جلد حضور افتخاری چویا رو داشتیم ولی عکسِ این دو رفیقِ شفیقُ میذارم.
پ.ن=چرا بهخوان عکس یادداشتمو بعضی وقتا نمیذارهههه.
      

        داخل این جلد یه چیزی بدجور اذیتم می‌کرد. این که پیپ تمامِ یادداشت ها و بازجویی هایی که جلدِ یک برای خودش مینوشت، داخل این کتاب به شکل پادکست بارگذاری می‌کرد.
تمام مدت من به این فکر می‌کردم که "معلوم هست داری چیکار میکنی؟ یه پیام با عنوانِ "**** گم شده، به کمکتون نیاز داریم" کافی بود. با پادکست گذاشتنش باعث شد اونی که نباید جز به جز از اتفاقات باخبر باشه.
همین قضیه باعث شد کتاب پرحجم تر بشه و یک سری از شخصیت‌ها از این کارش سوءاستفاده کنن.
شایدم من از تنوع خوشم نمیاد چون اگه مثل جلد اول ادامه میداد احتمالا برای خواننده‌ خسته کننده‌تر بود.
ولی از توصیفات نویسنده برای ابراز حس ترس‌ و ترومای جدید پیپ خوشم اومد.
      

        بعنوان کسی که اول انیمه رو دیده...مانگا تا الان دو بار باعث شده بغض کنم؛ کلا یه چیزی گریه‌ی منو دربیاره ستایشش می‌کنم.
      

        من وقتی آکوتاگاوا 😂:
AHAHAHHAHA
      

        پیپا فیتز آموبی، دختری که در ابتدای کتاب احساس میکنی صددرصد دیوونه‌ست و زیادی کنجکاو. اما به مرور زمان مطمئن شدم که این دختر فقط هفده سالشه و این حجم از استرس واقعاً براش زیادیه.
اما نویسنده حواسش خوب جمع بود پس برای پیپ خانواده ای صمیمی و دوست‌داشتنی‌ گذاشت تا هروقت پیپ شکست، تکه‌های شکسته‌ش رو جمع کنن. برادرِ "سال" رو قرار داد تا شریکی برای به اشتراک گذاشتن معمای پرونده و حل اون داشته باشه.
گفتم پرونده.
خلاصه‌ای از این پرونده که ۵ سال پیش بسته شده بود:
۱-دختری که مُرده قطعا رازهایی داره که هیچکس نمیدونه و فکر میکرده تا ابد کسی نمیفهمه *پیپ ظاهر می‌شود*
۲-پسری که قاتلِ پرونده معرفی شده قبل از خودکشیش، به پدرش پیامی حاوی این کلمات میفرسته : "تقصیر من بود، متاسفم."
۳-و از همه مهم‌تر واکنش پلیس، در مدتی که پرونده باز بود = قطعا "سال" قاتله! حالا چه علتی براش قرار بدیم؟
💢
شک دارم سریالشو ببینم یا نه، میگن خیلی چیزای الکی به داستان اضافه کردن.
در نهایت ممنون که از نویسنده که مارو در هاله‌ای از ابهام قرار نداد و تمام سوالات رو داخل همین جلد جواب داد، البته همین باعث میشه دیرتر برم سراغ کتاب بعدی.
🕵🏻‍♀️
نظر من رو بشنوید راجع به مظنونین= من شدیداً برای راوی (برادرِ سال) گارد گرفته بودم و اصلا قبول نداشتم این حد از سریع اعتماد کردنِ پیپ به این پسر رو. از طرفی بابای مقتول رفتارش زننده و مشکوک تر بود، بعدم که معلم‌شون و بعد دروغگو از آب دراومدن دوستای مقتول...اینقدر تعداد مظنون‌ها زیاد شد که جایی برای راوی نموند!
      

        اولین زندگینامه‌ای بود که می‌خوندم. نگران بودم متنِ سنگینی باشه ولی تونستم سریع ارتباط بگیرم. حالا با اینکه آقای یالوم گفتن یک سری از قسمت ها از تخیل خودشون نشات گرفته شده ولی این سفر، در دو زمانِ مختلف واقعا لذت بخش بود.

قلم آقای یالوم، اینکه بی طرف می‌نویسه و از زبانِ آدم هایی صحبت می‌کنه که هیچوقت ندیدتشون، واقعا منو تحت تاثیر قرار میده.
شروعِ کتاب نمیشد رهاش کرد ولی رفته‌رفته تموم کردنش سخت‌تر شد، نمیدونم بخاطر حجم متن بود یا مکالمات عمیقِ شخصیت‌ها.

تعداد شخصیت‌ها کم نبود ولی راحت اونهارو یاد می‌گیرید طوری که انگار سالها میشناسیدشون.
این تیکه‌ از مکالمه‌ی آلفرد و فردریش رو خیلی دوست داشتم=
"آلفرد گفت: پس تو دَرسِت رو تموم کردی؟
فردریش پاسخ داد: آره ظاهراً تموم شده ولی روانشناسی رشته‌ی عجیبیه؛ برخلاف رشته‌های دیگه‌ی پزشکی، روانشناسی تمومی نداره.
بزرگترین ابزارت خودتی و کار کردن درباره‌ی خودشناسی بی‌پایانه. اگه چیزی درمورد من میبینی که بهم کمک می‌کنه تا خودمو بیشتر بشناسم لطفاً از گفتنش دریغ نکن!"