زینب،برخلاف اندوه عظیمی که در دل داشت،آنچنان هیبت و جذبه ای داشت که حضورش برای ترسیدن همه ی سربازها کافی،بود. بی آنکه کلمه ای حرف بزند،با نگاهش همه ی سربازها را خوار و خفیف می کرد.

" می‌دانستم که هرگز بخشیده نمی‌شوم. می‌دانستم که گناه بزرگی مرتکب شده‌ام؛ اما امید داشتم. امیدم به شفاعت کسی بود که یک تار مویش می‌ارزید به هزاران درهم و دینار و ملک و اراضی بادآورده زایل. امیدی که ریشه در محبت کسی داشت. محبت حسین‌بن‌علی؏ که مظهر رحمت وسیع خداوند بر روی زمین بود. "

گروهی پس از شناختن حسین بن علی غمگین و گریان می شدند و مجبور می شدند فوری محل را ترک کنند.خیلی از آن ها تاب دیدن سر حسین را نداشتند و کاری هم نمی توانستند انجام دهند. دیگر برای یاری رساندن به حسین دیر شده بود!

" یهودی و نصرانی فرقی نمی‌کرد. هر کس حسین‌بن‌علی؏ را می‌دید، مسلمان می‌شد. "