نمی‌خواو توهم توطئه داشته باشم، اما انتخاب کتاب‌های نشر چشمه برای ترجمه کمی تا مقداری «بودار» بود...به‌جهت تفاوت فرهنگی و خطوط قرمز ارزشی، کتاب محسوسا بوی ارزش‌های فمینیستی می‌داد و یکی از شخصیت‌های اصلی کتاب یهودیِ لهستانیِ تبعه اسرائیل بود و هیچ پاورقی یا توضیحی درباره «اشغالی بودن فلسطین»  توی کتاب نبود...بگذریم از گریزها و اشاره به تمایلات بعضا رنگین‌کمانیِ «بی‌بی پیک» که نقل و ترجمه‌شون هیچ ضرورتی نداشت!
‌
نمی‌خوام بدبین باشم، ولی النشر چشمه، ما‌ النشر چشمه، و ما ادراک ما نشر چشمه؟!
      

        کلی کل‌کل کردیم. او می‌گفت شاهکارِ بی‌بدیل، من می‌گفتم یک اثر متوسط قابل اعتنا...من دلیل خودم، او دلیل خودش...باری بهرجهت؛ به زعم مدلل بنده، یک‌بار ارزش تورق قطعا، اما ارزش بحث و گفتگو و گرته‌برداری و تحلیل و بررسی، بیش از سه‌ربع‌ساعت؟ گمان نکنم!!
      

        نیم‌خوانده ماند. مرگ آگاهی هم حدی دارد دیگر! خدایت بیامرزاد آقای صدر، روحیۀ کوشش و کوشش و کوشش، تا آخرین لحظات حیات وادارت کرد به ثبت شاعرانه-فیلسوفانۀ لحظه‌لحظه سرازیری «گذشتن»...غبطه‌برانگیز بود، چیزهایی که از زندگی‌ات تعریف کردی و دوستی‌هایی که بنیان نهادی و تجربه‌های کار و مسافرت و نوشتن و فوتبال...خواستنی است، برای طالبان و برای من؟ آموزنده بود، قابل الگو برداری حتی، ولی خواستنی نه! مرگ، رقصان میانۀ میدان و قاطی شدن خون و خاک، برایم مطلوب تر است...فاتحه‌ای می‌فرستم به روح بزرگت که زنده بودن را تا لحظه آخر زیست و رها نکرد...
      

        
ایران بعد از یک زلزله ده‌ریشتری در تهران و حمله اتمی اسرائیل، نابود شده و ما روایت بازماندگان رو از اتفاقات جهان، بعد از نابودی ایران می‌خونیم.
علیرغم موقعیت زمانی آینده داستان، یک دوره فشرده تاریخ معاصر بود.
و حتی تکرارپذیری تاریخ، و منطق تاریخ رو نشون میده.
      

        تا وقتی سه‌دیدار هست، سیمرغ سی‌مرغ چرا؟
      

        تاریخچه معاصر کشتار و تعدی و ترور و وحشی‌گری! لعنت خدا بر قوم ستمکار یهود و صهیونیست‌های نژادپرست!! طوری از قتل عام و کشتن تحت شکنجه مبارزین فلسطینی روایت کردن که انگار، اعراب، مشتی تروریست بدوی غاصبن و مظلوم واقعی خودشونن!
      

        برای من که روز به روز و لحظه به لحظه، یادداشت‌های دکتر یامین‌پور در بیروت رو می‌خوندم و اخبار و عکس‌ها و گزارش‌هاش رو رصد می‌کردم، چیز جدید زیادی نداشت. اما همه این احوالات، در وسط معرکه حق و باطل، به‌جا و به درستی کتاب شد و باید بماند برای آن‌ها که می‌آیند و باشد که حافظه تاریخی نسل کنونی انقلاب، بلندتر باشد!
      

        این که از اول قابل حدس بود «خاکسپاری دوم بانوی مرگ» یعنی چه، از خواندنی بودن رمان اکبرخانی کم نمی‌کرد. اتفاقات داستان، ارجاعات به جا به خط تاریخی تاریخ معاصر و شخصیت‌پردازی هوشمندانه دست خواننده رو تا آخر داستان می‌کشونن و اگر یکی از مهم‌ترین رسالت‌های رمان پلیسی-جنایی-امنیتی، میخکوب کردم خواننده تا صفحه آخر باشه، اکبرخانی از پس این رسالت به خوبی براومده...هرچند، نمی‌تونه توی داستانش از خیرِ «چریک‌های مرموز کم حرف سپاه قدس» و «قایق تفریحی دریای مدیترانه» و «کتاب‌خوانی افراطی شخصیت‌های اصلی» بگذره!
همچنان منتظر عزرائیل ۲ و ۳ هستیم!
      

        می‌تونست بهتر از این باشه! خال سیاه عربی، سفرنامه حج حرف بسیار بیشتری برای گفتن داشت. طبیعیه البته، سفر چندهفته‌ای به حجاز کجا و سفر یک و نیم روزه به نیویورک کجا؛ کاش دوباره بره، بیشتر بنویسه و این‌مرتبه، خودش باشه نه یک راوی خیالی!
      

        دویست صفحه آخرش اندازه دوهزارسال طول می‌کشید! ناچار، تورق کردم و پنج تا یکی خواندم بالاخره، بعد از هفت ماه تمام شد! هععععی روزگار!!!
      

        خوندن کلش سال ۱۳۹۳ شروع شد و سال ۱۴۰۳ به پایان رسید؛ شیشجلد اولشون نه سال، چهارجلد آخرش چهارروز!...هعی...بد نبود، کاش جی.کی رولینگ بازنویسیش می‌کرد...یا کاش تام آلیس یا لوکراسا رو می‌کشت دلمون خنک می‌شد!
      

        یک کم دست از چلمنگ بودن برداشت و داره میره که شکارچی بشه...
      

        موجود نیست، ایها الناس!! موجود نیست!!! از کجا پیداش کنم؟؟؟
      

        در اوقات بیکاری و بی‌«بیمار»ی تمام شد. شاید باور نکنید، عکس روی جلد واقعی است و طراحی نشده! یعنی یک عکاس این ژست مارکوپولوانه‌ی «سرباز روح‌الله رضوی» را روی یک قایق هلالی شکل در مرز بنگلادش و میانمار را فرستاده داخل دوربین و الآن هم روی کتاب پیش روی ماست؛  ماجراهای سفرهای متعدد شیخ رضوی کشمیری -رحمة الله علیه- به فلسطین و مصر و تونس و بنگلادش و ونزوئلا و هند و البته، کشمیر و کشمیر و کشمیر! به فهرست مقاصدِ «یک‌روز خواهم رفت، نه فورا ولی حتما!» زندگی‌ام، بعد از هرات و مزار شریف و بیروت و قاهره، یک «سرینگر کشمیر» هم اضافه شد...تا یار که را خواهد و میلش به چه باشد!
      

        خواندنی نبود. وقتی سخنرانی‌های استاد برای مخاطب عام رو بدون هیچ تمهیدات خاصی، صرفا «پیاده‌» کنید، چیز پرمغزی از توش در نمیاد! فقط ردیف شدن کلی پند و اندرزهای اخلاقی و حکایات کرامات بزرگان...خیلی ضدحاله، خصوصا که لحن نمکین و لهجه دلنشین استاد رو هم بنا نیست بشنوید!