ایران بعد از یک زلزله ده‌ریشتری در تهران و حمله اتمی اسرائیل، نابود شده و ما روایت بازماندگان رو از اتفاقات جهان، بعد از نابودی ایران می‌خونیم.
علیرغم موقعیت زمانی آینده داستان، یک دوره فشرده تاریخ معاصر بود.
و حتی تکرارپذیری تاریخ، و منطق تاریخ رو نشون میده.
      

        تا وقتی سه‌دیدار هست، سیمرغ سی‌مرغ چرا؟
      

        تاریخچه معاصر کشتار و تعدی و ترور و وحشی‌گری! لعنت خدا بر قوم ستمکار یهود و صهیونیست‌های نژادپرست!! طوری از قتل عام و کشتن تحت شکنجه مبارزین فلسطینی روایت کردن که انگار، اعراب، مشتی تروریست بدوی غاصبن و مظلوم واقعی خودشونن!
      

        برای من که روز به روز و لحظه به لحظه، یادداشت‌های دکتر یامین‌پور در بیروت رو می‌خوندم و اخبار و عکس‌ها و گزارش‌هاش رو رصد می‌کردم، چیز جدید زیادی نداشت. اما همه این احوالات، در وسط معرکه حق و باطل، به‌جا و به درستی کتاب شد و باید بماند برای آن‌ها که می‌آیند و باشد که حافظه تاریخی نسل کنونی انقلاب، بلندتر باشد!
      

        این که از اول قابل حدس بود «خاکسپاری دوم بانوی مرگ» یعنی چه، از خواندنی بودن رمان اکبرخانی کم نمی‌کرد. اتفاقات داستان، ارجاعات به جا به خط تاریخی تاریخ معاصر و شخصیت‌پردازی هوشمندانه دست خواننده رو تا آخر داستان می‌کشونن و اگر یکی از مهم‌ترین رسالت‌های رمان پلیسی-جنایی-امنیتی، میخکوب کردم خواننده تا صفحه آخر باشه، اکبرخانی از پس این رسالت به خوبی براومده...هرچند، نمی‌تونه توی داستانش از خیرِ «چریک‌های مرموز کم حرف سپاه قدس» و «قایق تفریحی دریای مدیترانه» و «کتاب‌خوانی افراطی شخصیت‌های اصلی» بگذره!
همچنان منتظر عزرائیل ۲ و ۳ هستیم!
      

        می‌تونست بهتر از این باشه! خال سیاه عربی، سفرنامه حج حرف بسیار بیشتری برای گفتن داشت. طبیعیه البته، سفر چندهفته‌ای به حجاز کجا و سفر یک و نیم روزه به نیویورک کجا؛ کاش دوباره بره، بیشتر بنویسه و این‌مرتبه، خودش باشه نه یک راوی خیالی!
      

        دویست صفحه آخرش اندازه دوهزارسال طول می‌کشید! ناچار، تورق کردم و پنج تا یکی خواندم بالاخره، بعد از هفت ماه تمام شد! هععععی روزگار!!!
      

        خوندن کلش سال ۱۳۹۳ شروع شد و سال ۱۴۰۳ به پایان رسید؛ شیشجلد اولشون نه سال، چهارجلد آخرش چهارروز!...هعی...بد نبود، کاش جی.کی رولینگ بازنویسیش می‌کرد...یا کاش تام آلیس یا لوکراسا رو می‌کشت دلمون خنک می‌شد!
      

        یک کم دست از چلمنگ بودن برداشت و داره میره که شکارچی بشه...
      

        موجود نیست، ایها الناس!! موجود نیست!!! از کجا پیداش کنم؟؟؟
      

        در اوقات بیکاری و بی‌«بیمار»ی تمام شد. شاید باور نکنید، عکس روی جلد واقعی است و طراحی نشده! یعنی یک عکاس این ژست مارکوپولوانه‌ی «سرباز روح‌الله رضوی» را روی یک قایق هلالی شکل در مرز بنگلادش و میانمار را فرستاده داخل دوربین و الآن هم روی کتاب پیش روی ماست؛  ماجراهای سفرهای متعدد شیخ رضوی کشمیری -رحمة الله علیه- به فلسطین و مصر و تونس و بنگلادش و ونزوئلا و هند و البته، کشمیر و کشمیر و کشمیر! به فهرست مقاصدِ «یک‌روز خواهم رفت، نه فورا ولی حتما!» زندگی‌ام، بعد از هرات و مزار شریف و بیروت و قاهره، یک «سرینگر کشمیر» هم اضافه شد...تا یار که را خواهد و میلش به چه باشد!
      

        خواندنی نبود. وقتی سخنرانی‌های استاد برای مخاطب عام رو بدون هیچ تمهیدات خاصی، صرفا «پیاده‌» کنید، چیز پرمغزی از توش در نمیاد! فقط ردیف شدن کلی پند و اندرزهای اخلاقی و حکایات کرامات بزرگان...خیلی ضدحاله، خصوصا که لحن نمکین و لهجه دلنشین استاد رو هم بنا نیست بشنوید!
      

        تا صفحه دویست، فقط #عرفان_بازی...! سطر به سطرش، یک حسن رحیم‌پور ازغدی با ته‌لهجه مشهدی و اخمی غلیظ بهم گوشزد می‌کرد: « اگر جایی، عرفانی رو دیدید که یک‌سری چیزا توش هست، یک سری چیزا مطلقا توش نیست...اون عرفان، عرفان شیعه نیست...عرفان شیعه هیچ‌کدوم از غرایز انسانی رو سرکوب نمی‌کنه و رذیله نمی‌دونه...همه‌اش هست، ولی در حد اعتدال؛ و همین اعتدال، عرفان رو شکل می‌ده!» واقعیت ماجرا، خودم هم از رُهبانیت و عزلت‌نشینی برخی فرقه‌ها و مقدس‌بازی/استکبار برخی پاپ‌ها و اسقف‌ها خوشم نمی‌آید. البته، شیفته‌ی اسقف جلد اول «بینوایان» هستم؛ چون هرچقدر «فرانسیس» تو‌دل‌نرو و أناالحق‌گو شبیه صوفی‌های چلّه‌نشین- «مایرل» به روحانی مبلغ و اجتماعی شیعه شبیه‌تر بود. با مستمندان و درماندگان می‌نشست، به عیادت بیماران می‌رفت و گره از کار مردم می‌گشود. کلا مسیحی‌ها ،از کاتولیک و پروتستان گرفته تا ارتدوکس و اونجلیست و فرانسیسکن، -همین فرقه‌ی شبه «ملامتیه‌»ای که نیکوس کارانتزاکیس حکایت‌ها، کرامات و گفته‌هایش را در «سرگشته راه حق» جمع کرده- یک‌طوریشان می‌شود؛ هرکدام یک‌جای ماجرا کمیتش با افراط یا تفریطی لنگ می‌زند!...
دیگرتر؟ تقدیس «بودوئن» جذامی، فرمانده لشکر صلیبیون و فرمانروای مسیحی اورشلیم در زمان صلاح الدین ایوبی -توی کَتَم نمی‌رود...مسلمانی گفتند، نامسلمانی گفتند دیگر!
      

        بس است! همان پادکست مثنوی‌خوانی علی عرفانیان را دنبال می‌کنم و برایم از هزارساعت خواندن فیه مافیه، دلچسب‌تر و گیراتر خواهد بود...یادم باشد، یک زمانی جایی راجع به هنرِ «نخواندن هرکتاب خوب»ی چند خطی بنویسم!
      

        پدرجد رمان‌های نوجوان؛ این کتاب و هاکلبری فین از دلچسب ترین خونده‌های دوران نوجوانیم بود!