چند سالی است که ترجمه‌های پیمان خاکسار فروش خوبی دارند. شاهدش چاپ‌های چندباره‌ی ترجمه‌های اوست که در بازار کم‌رونق کتاب به چشم می‌آید. خاکسار روی نویسنده‌های مشهور و کتابهای مهم‌شان دست نمی‌گذارد. بااین‌حال، داستان‌هایی انتخاب و ترجمه می‌کند که به مذاق خواننده‌ی ایرانی خوش می‌آیند. از داستان بلند عامه‌پسند، که در زمان انتشارش بوکوفسکی هنوز نویسنده‌ی شناخته‌شده‌ای برای ایرانی‌ها نبود، تا ترجمه‌ی رمان جزء از کل نوشته‌ی استیو تولتز که پیش‌تر کسی از این نویسنده‌ی استرالیایی چیزی به فارسی ترجمه نکرده بود. خاکسار در گفت‌وگویی با مجله‌ی تجربه می‌گوید: «من از نویسنده‌ای که در کارش جنون باشد خوشم می‌آید». اگر شما هم از این نویسنده‌ها خوشتان می‌آید، این کتاب‌ها را بخوانید: 
«سوختن در آب، غرق شدن در آتش»، چارلز بوکوفسکی /
«عامه‌پسند»، چارلز بوکوفسکی /
«هالیوود»، چارلز بوکوفسکی / 
«یکی مثل همه»، فیلیپ راس / 
«باشگاه مشت‌زنی»، چاک پالانیک / 
«سومین پلیس»، فلن اوبراین /
«بالأخره یه روزی قشنگ حرف می‌زنم»، دیوید سداریس /
«مادربزرگت رو از این‌جا ببر»، دیوید سداریس /
«اتحادیه‌ی ابلهان»، جان کندی تول /
«برادران سیسترز» ، پاتریک دوویت / 
«اومون را»، ویکتور پلوین / 
«شاگرد قصاب»،  پاتریک مک‌کیب /
«پسر عیسی»، دنیس جانسون / 
«جزء از کل»، استیو تولتز / 
«توانه‌ی برف خاموش»، هیوبرت سلبی جونیور /


ماه‌نامه‌ی شهر کتاب، شماره‌ی هشتم، سال 1395.
        

          نمی دانم چه سرّی ست که داستان های اول شخصی که راوی شان کودکان و نوجوانان هستند را بسیار می پسندم. داستان هایی همانند مزایای منزوی بودن اثر استیون چباسکی یا ناطور دشت سلینجر و من جمله همین کتاب...
کتابی که در همان ابتدایش شما را مستقیم و بدون واسطه به داستان پرت می کند. راوی یا همان شخصیت اول کتاب (فرنسی برادی) پسری که دچار اختلال شخصیت روحی و روانی ست و مشکلات خانوادگی و نزاع پدر و مادرش این تاثیر را افزایش داده است. سر انجام روزی دوست صمیمی دوران کودکی اش (جو پرسل) را از او جدا می کنند و او به فکر انتقام از کسانی می افتد که باعث این جدایی شده اند. خلق شخصیت فرنسی برادی توسط مولف کتاب بسیار موشکافانه و روانشناسی ست. با این که فرنسی یک بیمار روانی ست، مخاطب پا به پای او احساساتی می شود و احساس همذات پنداری می کند. شاگرد قصاب یک رمان کمدی سیاه است (با یک پایان شوکه کننده) که حرف های بسیاری برای گفتن دارد
        

          از دل این داستان این مفهوم رو کشیدم بیرون و خیلی هم دوستش داشتم ، آدما تا قبل اینکه شخصیتشون فرم و شکل بگیره ، این محیطه که بهشون شکل می‌ده ، هرچند که جوهره انسانیت در اعماق وجودشون باقی می‌مونه و به یه روزنه کوچیک نور نیاز داره. اگه دیدیم کسی مشکل اخلاقی داره ، کیفرش نکنیم ، باهاش همراه شیم تا بتونیم علت افکارش رو درک کنیم
        

          کتاب شاگرد قصاب با ترجمه بسیار زیبای خاکسار ، دیدن دنیا از چشمان یک پسر دیوانه است . 
پسرک از درون خویش دنیا را می بیند و تجزیه و تحلیل می کند و با خود صحبت می کند .
او با خود از کمبود ها و احساسات و نداشتن ها و خواستن هایش حرف می زند و برای شما داستان زیبایی را می بافد .
        

          از نیمه بیشتر نتوانستم بخوانم.
نمی‌دانم چرا پسرهای نوجوان‌ اول شخص اروپایی و امریکایی انقدر آزاردهنده، سرکش، منحط، قانون‌شکن، مردم‌آزار، منفور، لجوج و جامعه‌گریزند.
فرقی نمیکند هولدن کالفیلدِ ناطور دشت باشد یا آرتورو باندینیِ چهارگانهٔ جان فانته یا فرنسیِ شاگرد قصاب.
البته باز دو مورد اول، آدم را آزار نمی‌دهد.
شاگرد قصاب هیچ‌چیزی به من اضافه نکرد و حیف وقت واقعا.
چه‌بسا این نوجوان‌ها، نمایندگی نسل جوان و میانسالِ حال حاضر غرب باشند. چه می‌دانم!
و راستی! چرا انقدر پدران روحانی در داستان‌ها و فیلم‌ها، شخصیت‌های منحرف جنسی‌ای دارند؟! واقعا برایم سوال است...
        

          داستان درباره پسربچه‌ای به نام فرنسیه که به خاطر آسیب‌های زیادی که متحمل می‌شه به فروپاشی ذهنی دچار شد. ماجرا از توهین مادر هم‌کلاسی فرنسی به اون و اعضای خونوادش  شروع شد که اون‌ها رو "خوک" خطاب کرد. این توهین به قدری برای فرنسی سنگین بود که اونو مصمم به انتقام کنه. انتقامی که به طرز بچگانه‌ای با گرفتن "مالیات خوک‌ها" شروع اما به اتفاقات وحشتناکی ختم شد!
نظر شخصی: قلبم به درد می‌اومد وقتی می‌دیدم حال فرنسی رو؛ به هر چیزی که می‌تونست چنگ زد تا از واقعیت جدا نشه ولی هر بار از دستش سُر خورد :)
        

          نسخه صوتیش رو از ایران صدا گوش کردم.
تجربه جالبی بود.
        

          داستان بدبختی و خشونت. و آینده ای که پدران و مادران ناخواسته برای کودکانشان رقم می زنند. شاید در ظاهر داستان معمولی بنظر برسد از زبان پسر بچه ای با شخصیتی شاید شبیه به هولدن کالفیلد و طرز فکری خاص و شوخی های گاه خنده دار، اما در واقع ماجرا از دید روانکاوی حرف های زیادی دارد و لحظه به لحظه اش با تلخی های پی در پی به خواننده نهیب می زند...
این همه تلخی را برای یک آخر هفته ی طولانی دوست نداشتم...
        

          کتاب نثر خیلی خوبی داره، کلمات مسلسل‌وار رد کردن مرز واقعیت و خیال. ولی در کل خیلی ناامیدانه است. افزایش‌دهنده‌ی غروب جمعه است
        

          نه می‌تونم بگم "چه قشنگ!" نه می‌شه گفت " کاش نمی‌خوندم". ولی با خیال راحت می‌تونم بگم "چقدر جالب!!". حالا چرا؟
شما نه دیالوگ خاصی می‌بینی نه تفکرات فلسفی یا معنوی یا منحصر به فرد. اما نمی‌تونم منکر داستانی جدید با زاویه دیدی متفاوت بشم. شما چقدر احتمال می‌دین خودکشی مادرتون رو فقط با رفتن از صندلی و تقلا کردنش رو بازیگوشی با ناخن‌هاش تعبیر کنید؟
به همین دلیل می‌گم جالب بود.
این هم بگم وقتی این کتاب رو می‌خونید منتظر پرت شدن از یه صحنه‌ به صحنه‌ی دیگه‌ی تقریبا بی‌ربط باشید. می‌تونه دست‌گرمی خوبی برای تخیلتون باشه!