چند سالی است که ترجمه‌های پیمان خاکسار فروش خوبی دارند. شاهدش چاپ‌های چندباره‌ی ترجمه‌های اوست که در بازار کم‌رونق کتاب به چشم می‌آید. خاکسار روی نویسنده‌های مشهور و کتابهای مهم‌شان دست نمی‌گذارد. بااین‌حال، داستان‌هایی انتخاب و ترجمه می‌کند که به مذاق خواننده‌ی ایرانی خوش می‌آیند. از داستان بلند عامه‌پسند، که در زمان انتشارش بوکوفسکی هنوز نویسنده‌ی شناخته‌شده‌ای برای ایرانی‌ها نبود، تا ترجمه‌ی رمان جزء از کل نوشته‌ی استیو تولتز که پیش‌تر کسی از این نویسنده‌ی استرالیایی چیزی به فارسی ترجمه نکرده بود. خاکسار در گفت‌وگویی با مجله‌ی تجربه می‌گوید: «من از نویسنده‌ای که در کارش جنون باشد خوشم می‌آید». اگر شما هم از این نویسنده‌ها خوشتان می‌آید، این کتاب‌ها را بخوانید: 
«سوختن در آب، غرق شدن در آتش»، چارلز بوکوفسکی /
«عامه‌پسند»، چارلز بوکوفسکی /
«هالیوود»، چارلز بوکوفسکی / 
«یکی مثل همه»، فیلیپ راس / 
«باشگاه مشت‌زنی»، چاک پالانیک / 
«سومین پلیس»، فلن اوبراین /
«بالأخره یه روزی قشنگ حرف می‌زنم»، دیوید سداریس /
«مادربزرگت رو از این‌جا ببر»، دیوید سداریس /
«اتحادیه‌ی ابلهان»، جان کندی تول /
«برادران سیسترز» ، پاتریک دوویت / 
«اومون را»، ویکتور پلوین / 
«شاگرد قصاب»،  پاتریک مک‌کیب /
«پسر عیسی»، دنیس جانسون / 
«جزء از کل»، استیو تولتز / 
«توانه‌ی برف خاموش»، هیوبرت سلبی جونیور /


ماه‌نامه‌ی شهر کتاب، شماره‌ی هشتم، سال 1395.
        

          داستان بدبختی و خشونت. و آینده ای که پدران و مادران ناخواسته برای کودکانشان رقم می زنند. شاید در ظاهر داستان معمولی بنظر برسد از زبان پسر بچه ای با شخصیتی شاید شبیه به هولدن کالفیلد و طرز فکری خاص و شوخی های گاه خنده دار، اما در واقع ماجرا از دید روانکاوی حرف های زیادی دارد و لحظه به لحظه اش با تلخی های پی در پی به خواننده نهیب می زند...
این همه تلخی را برای یک آخر هفته ی طولانی دوست نداشتم...
        

          از نیمه بیشتر نتوانستم بخوانم.
نمی‌دانم چرا پسرهای نوجوان‌ اول شخص اروپایی و امریکایی انقدر آزاردهنده، سرکش، منحط، قانون‌شکن، مردم‌آزار، منفور، لجوج و جامعه‌گریزند.
فرقی نمیکند هولدن کالفیلدِ ناطور دشت باشد یا آرتورو باندینیِ چهارگانهٔ جان فانته یا فرنسیِ شاگرد قصاب.
البته باز دو مورد اول، آدم را آزار نمی‌دهد.
شاگرد قصاب هیچ‌چیزی به من اضافه نکرد و حیف وقت واقعا.
چه‌بسا این نوجوان‌ها، نمایندگی نسل جوان و میانسالِ حال حاضر غرب باشند. چه می‌دانم!
و راستی! چرا انقدر پدران روحانی در داستان‌ها و فیلم‌ها، شخصیت‌های منحرف جنسی‌ای دارند؟! واقعا برایم سوال است...
        

          داستان درباره پسربچه‌ای به نام فرنسیه که به خاطر آسیب‌های زیادی که متحمل می‌شه به فروپاشی ذهنی دچار شد. ماجرا از توهین مادر هم‌کلاسی فرنسی به اون و اعضای خونوادش  شروع شد که اون‌ها رو "خوک" خطاب کرد. این توهین به قدری برای فرنسی سنگین بود که اونو مصمم به انتقام کنه. انتقامی که به طرز بچگانه‌ای با گرفتن "مالیات خوک‌ها" شروع اما به اتفاقات وحشتناکی ختم شد!
نظر شخصی: قلبم به درد می‌اومد وقتی می‌دیدم حال فرنسی رو؛ به هر چیزی که می‌تونست چنگ زد تا از واقعیت جدا نشه ولی هر بار از دستش سُر خورد :)
        

          از دل این داستان این مفهوم رو کشیدم بیرون و خیلی هم دوستش داشتم ، آدما تا قبل اینکه شخصیتشون فرم و شکل بگیره ، این محیطه که بهشون شکل می‌ده ، هرچند که جوهره انسانیت در اعماق وجودشون باقی می‌مونه و به یه روزنه کوچیک نور نیاز داره. اگه دیدیم کسی مشکل اخلاقی داره ، کیفرش نکنیم ، باهاش همراه شیم تا بتونیم علت افکارش رو درک کنیم
        

          کتاب نثر خیلی خوبی داره، کلمات مسلسل‌وار رد کردن مرز واقعیت و خیال. ولی در کل خیلی ناامیدانه است. افزایش‌دهنده‌ی غروب جمعه است
        

          نه می‌تونم بگم "چه قشنگ!" نه می‌شه گفت " کاش نمی‌خوندم". ولی با خیال راحت می‌تونم بگم "چقدر جالب!!". حالا چرا؟
شما نه دیالوگ خاصی می‌بینی نه تفکرات فلسفی یا معنوی یا منحصر به فرد. اما نمی‌تونم منکر داستانی جدید با زاویه دیدی متفاوت بشم. شما چقدر احتمال می‌دین خودکشی مادرتون رو فقط با رفتن از صندلی و تقلا کردنش رو بازیگوشی با ناخن‌هاش تعبیر کنید؟
به همین دلیل می‌گم جالب بود.
این هم بگم وقتی این کتاب رو می‌خونید منتظر پرت شدن از یه صحنه‌ به صحنه‌ی دیگه‌ی تقریبا بی‌ربط باشید. می‌تونه دست‌گرمی خوبی برای تخیلتون باشه!
        

          نسخه صوتیش رو از ایران صدا گوش کردم.
تجربه جالبی بود.
        

          Lyrics

In More Street where I did dwell
A butcher boy I loved right well
He courted me my life away
And now with me he will not stay

I wish, I wish, I wish in vain
I wish I was a maid again
But a maid again I’ll never be
Till cherries grow on an apple tree

I wish my baby it was born
And smiling on its daddy’s knee
And me poor girl to be dead and gone
With the long green grass growing over me

He went upstairs and the door he broke
He found her hanging from a rope
He took his knife and he cut her down
And in her pocket these words he found

”Oh make my grave large, wide and deep
Put a marble stone at my head and feet
And in the middle a turtle dove
So the world may know I died of love”

فعلا این موزیکی که همراه با خوندن این کتاب گوش میدادم رو میگذارم تا یادم نره این کتاب چقدر قلبمو مچاله کرد...
        

          از همون اول حس می‌کنی که یه چیزی این وسط درست نیست...
داستان از دید یه بچه تعریف می‌شه که پدر الکلی و مادر افسرده‌ای داره. پسرک توی خیال خودش سعی می‌کنه همه چیزو «عادی» و «بازی‌گونه» نشون بده، ولی دنیاش پر از خشم فروخورده، توهم، ناامیدی و خشونته. 
کم‌کم مرز بین واقعیت و توهم تو ذهنش پاک می‌شه و رفتاراش از طناز به خطرناک و آزاردهنده تغییر می‌کنه.
راوی غیرقابل اعتماده: هم بامزه‌ست، هم دل‌سوز، هم به‌مرور عمیقاً نگران‌کننده می‌شه.
- کتاب جریان سیال ذهن داره، انگار مستقیم از توی فکر یه آدم روان‌پریش بیرون کشیده شده. جمله‌ها بدون نقل‌قول، گاهی تکراری، گاهی آشفته‌ن.
- گوش دادن به موسیقی The Butcher Boy که در طول قصه بهش اشاره میشه مثل یه جایزه کوچولو بعد تموم کردن کتابه (نسخه Tommy Makem)
        

          نمی دانم چه سرّی ست که داستان های اول شخصی که راوی شان کودکان و نوجوانان هستند را بسیار می پسندم. داستان هایی همانند مزایای منزوی بودن اثر استیون چباسکی یا ناطور دشت سلینجر و من جمله همین کتاب...
کتابی که در همان ابتدایش شما را مستقیم و بدون واسطه به داستان پرت می کند. راوی یا همان شخصیت اول کتاب (فرنسی برادی) پسری که دچار اختلال شخصیت روحی و روانی ست و مشکلات خانوادگی و نزاع پدر و مادرش این تاثیر را افزایش داده است. سر انجام روزی دوست صمیمی دوران کودکی اش (جو پرسل) را از او جدا می کنند و او به فکر انتقام از کسانی می افتد که باعث این جدایی شده اند. خلق شخصیت فرنسی برادی توسط مولف کتاب بسیار موشکافانه و روانشناسی ست. با این که فرنسی یک بیمار روانی ست، مخاطب پا به پای او احساساتی می شود و احساس همذات پنداری می کند. شاگرد قصاب یک رمان کمدی سیاه است (با یک پایان شوکه کننده) که حرف های بسیاری برای گفتن دارد
        

          کتابی از یک نویسنده آماتور، از اینکه چرا از آن تعریف میشود اطلاعی ندارم. 
        

          بی سر و ته. این نبود که نفهمم چیشد، احساس ترحم و غم رو خیلی جاها حس کردم ولی بازم نتونستم با داستان ارتباط برقرار کنم و دوستش داشته باشم و همچنان به نظرم خیلی اورریتده.
این کتاب خیلی با ناتور دشت مقایسه میشه، من نسبتا ناتور دشت رو دوست داشتم و خیلی با شخصیت هولدن ارتباط برقرار کردم ولی این کتاب خیلی کمتر از ناتور دشت انسجام داشت و بعضی وقتا سخت میشد تمرکز کرد و داستان رو فهمید. البته من کلا با نحوه نگارشِ جریان سیال ذهن خیلی  ارتباط برقرار نمیکنم و نمیتونم خیلی لذت ببرم از خوندنشون، و میدونم یه بخشی ازین قضیه که دوست نداشتم کتاب رو بخاطر سبک نوشتاری کتابه و اینکه راوی کتاب از لحاظ روانی سالم نیست، ولی بازهم به نظرم خیلی کتاب ضعیف‌تریه از ناتور دشت.
        

          کتاب مث یه خواب بلند و وهم اوره 
با “فرنسی “ دیوانه میشید ، بی خیال میشید ، آزرده میشید ، تنها میشید و باز دیوانه می شوید ،
        

          خواندن این کتاب مثل گیر کردن در یک کابوس طولانیست. گاهی از خواب می‌پری ولی دو مرتبه در چنگالش گرفتار می‌شوی.
        

          من به زور توانستم نسخه ی صوتی این کتاب رو تموم کنم چون داستان بدبختی نوجوانی همسن و سال خودم در تمدن غربی است و نه تنها آزار دهنده است و چیزی به آدم اضافه نمی کند ، بلکه می تواند افرادی که می خواهند رمان خوانی کنند را هم زده کند.
همینطور از مترجم کتاب هم راضی نبودم و مترجم نتوانسته بود اصلاحات غربی رو ایرانیزه کنه و معمولا اون هارو کلمه به کلمه فقط ترجمه کرد بو‌د  که به شخصه تو ذوق خودم زد.🙁
        

          کتاب شاگرد قصاب با ترجمه بسیار زیبای خاکسار ، دیدن دنیا از چشمان یک پسر دیوانه است . 
پسرک از درون خویش دنیا را می بیند و تجزیه و تحلیل می کند و با خود صحبت می کند .
او با خود از کمبود ها و احساسات و نداشتن ها و خواستن هایش حرف می زند و برای شما داستان زیبایی را می بافد .
        

          کتاب قصاب اثر پاتریک مک کیب


داستان از زبان پسر نوجوانی بنام فرانسی بردی روایت میشه زندگی و خانواده این پسر نوجوان به تدریج نابود میشه و از هم می پاشه..
مادرفرانسی مشکل روانی داره و در آخر خودکشی میکنه و پدرش هم الکلیـه
همه ی این اتفاقات عجیب و سنگینی که برای فرانسی می افتد او را به سوی مسیری هولناک می کشاند.....☠️


شما داستانو از زبان خود این پسر می خونید و می تونید جنون تدریجی این پسر را احساس کنید اینه که کتاب رو یجوری می کنه ...
فرانسی دیدگاه عادی نسبت به وحشتناک ترین اتفاقات دور و برش داره و این باعث می شه احساس عجیبی داشته بهتون منتقل بشه و این نشون میده که این نوجوان در برابر درد ی که بهش وارد میشه چنین سیستم دفاعی برگزیده ..🍁🍓


این داستان نشون میده چقدر اتفاقات بدی که در دوران کودکی برای یک بچه می افته میتونه مخرب و غیر قابل برگشت باشه ....🌼


از یه تایمی به پرونده های جنایی و مطالعه راجب خوفناک ترین جنایتکارای دنیا علاقه مند شدم و پرونده های زیادی رو یا خوندم یا از یوتیوب نگاه کردم و یچیز تو خیلیشاون مشترک بود و اونم آسیب هایی که از خانواده و محیط مخربی که درش بزرگ شده بودن دیده بودند و اینکه چقدر تاثیر گذاشته بود توی جنایتی که رقم زدن ....🌿

فرانسی بردی یک همسایه دارد بنام خانواده ناگل که جزو طبقه مرفهی هستند و البته ریاکار ،این خانواده مخصوصا خانم ناگل در ذهن فرانسی تمام طرد شدگی هایش را تداعی می کند ....🍀

این کتاب از اون دسته کتابایی بود که تا چند دقیقه بعد از تموم کردنش عمیقا درگیرش بودم 
و چون یجورایی برام چالشی بود همیشه در ذهنم خواهد ماند...
درضمن اگر در شرایط روحی نرمالی نیستید نخونیدش ممکنه تاثیر بد روتون بزاره ....