در آن تاریکی و سایه، کاتیا معمولا یا کتاب می‌خواند، یا کار می‌کرد و یا تسلیم سکوت مطلق می‌شد. احساسی که برای هرکس کم و بیش پیش آمده و لطفش را درک کرده‌است. لطفی که در مراقبت غیرارادی آمیخته به سکوت از امواج عظیم زندگی احساس می‌شود، امواجی که بی‌وقفه در درون ما و در اطراف ما متلاطم است.

ديدن يك پوسته‌ی سخت كه زير آن جهانى فروخزيده باشد، دانستن ابنكه تنها اشارت دستى كافى است تا آن را بشكند و با ابديت درآميزد، دانستن و باين حال همچون آخرين آفريدگان بودن... دهشتناک است! چه‌قدر انسان حقير و بزدل است!