تا نیمه‌های کتاب، به‌نظر می‌رسید با یه داستان خیلی ساده از یه پیرمرد صیاد روبه‌رو هستم؛ با جزئیات بعضا تخصصی از قایق و صید و ... که برخیش رو حتی نشنیده بودم و قاعدتا هم نمی‌تونستم تصویر کاملی از اون چیزی که می‌خوندم رو تو ذهنم بسازم.‌ ولی داستان که به آخر نزدیک می‌شد، تازه یه سری مفاهیم و بینش‌هایی ذهنم رو قلقلک دادن. حس کردم داستان شبیه یه عکس پولارویده که آهسته‌آهسته داره ظاهر می‌شه؛ حتی یه مقداری از این ظاهر شدنه هم بعد از تموم شدن کتاب اتفاق افتاد. اگه بخوام خیلی خلاصه بگم، داستان پیرمرد و دریا، داستان زندگیه؛ داستان اگرهاست.
پ.ن.: البته این رو هم باید در نظر داشت که به‌طورکلی هر قدر نوشته‌ای ساده‌‌تر باشه، تخیل کردن درباره‌ش و تفسیر کردنش هم ساده‌تره و هم سخت‌تر.
        

                شما اگه می‌خواستید به مخاطب‌هاتون ثابت کنید که با داستان گفتن می‌تونن راحت‌تر به خیلی از اهدافشون برسن، از چه وسیله‌ای استفاده می‌کردید؟ احتمالا از راه داستان گفتن می‌تونستید بهتر به این هدف برسید. کتاب پره از ماجراهای مختلفی که نویسنده در طول مدتی که با کسب‌وکارهای مختلف کار کرده بهشون برخورده.
همین داستان‌های کوتاه و شسته‌رفته، کتاب رو خیلی خوندنی کرده. به‌نظرم کتاب، خیلی خوب به هدفش رسیده ولی غیر از انتقال اون مفهوم اصلی (تاثیر زیاد داستان‌گویی در رونق کسب‌وکار) به روش‌های مختلفی هم اشاره می‌کنه که داستان‌گویی برای مخاطب آسون‌‌تر بشه. با این حال، اگه انتظار دارید که با چندتا راهنمایی مشخص شما رو داستان‌گو بکنه و کسب‌وکارتون رو موفق، متاسفانه باید بگم که کتاب مناسبی رو انتخاب نکردید.
        

                چیزی که تو نوشته‌های کورت ونه‌گوت خیلی به چشمم می‌خوره اینه که واقعا انسانین. یعنی سعی می‌کنه به مفهوم زندگی و چالش‌هاش و احساسات و عواطف انسانی بپردازه. تو تک‌تک داستان‌های کتاب اینو می‎‌شه دید و گرچه داستان‌های کوتاهین، بعد خوندنشون ممکنه تا یه مدت، ذهنتون مشغول باشه. داستان‌های کتاب خیلی ساده‌ و گیران و آدم رو درون خودشون می‌کشن. تنوع موضوعی و سبکی داستان‌ها هم جالبه ولی در عین حال، تقریبا همه‌ی داستان‌ها یه لحظه‌ی غافل‌گیری دارن که خیلی خوب و به‌موقع در داستان‌ها گذاشته شده. ضمنا ونه‌گوت تو بعضی از داستان‌ها از اون طنز جذابش - مشابه اون چیزی که تو کتاب مرد بی‌وطن می‌شه دید - استفاده کرده که واقعا خوندشون رو لذت‌بخش می‌کنه. در آخر هم باید بگم این که چه داستانی رو تو یه مجموعه‌داستان، داستان اول قرار بدی، مهمه؛ کاری که به‌نظرم این جا خوب انجام شده.
        

                وقتی که کتاب رو هنوز شروع نکرده بودم، علی‌رغم این که می‌دونستم بازخوردهای مثبت و امتیازهای بالایی داشته، تصور می‌کردم صرفا یه سری کلیات و راهنمایی‌هایی درخصوص چطور مطالعه کردن رو مطرح می‌کنه و خوندنش خوش می‌گذره. اما وقتی که شروع به خوندنش کردم، دیدم که حرف‌های تازه و عمیقی داره. اعتقاد مهم نویسنده اینه که خوندن باید از روی اون چیزی که بهش می‌گه «هوس» باشه. کتاب رو با توضیح این مطلب شروع می‌کنه و در ادامه توضیح می‌ده که چرا لیست‌هایی مثل لیست کتاب‌های برتر یا لیست کتاب‌هایی که پیش از مرگ باید خواند و ...، لیست‌های به‌دردبخوری نیستن و اون کمکی که باید رو به ما نمی‌کنن. اعتقاد داره که باید کتاب رو آهسته خوند، اگه لازم به تفکر باشه باید توقف کرد و به‌طورکلی نباید یه رابطه‌ی یه‌طرفه و سطحی با کتاب داشت؛ باید باهاش کنش داشت و حاشیه‌نویسی و خط‌خطیش کرد. به این بحث می‌پردازه که آیا بهتره کتاب‌هایی که قبلا خونده‌یم و دوستشون داشتم رو دوباره بخونیم یا کتاب‌های جدید رو بخونیم که ممکنه اون‌قدرها هم به دلمون نشینن. کلا حرف‌های جالب‌توجه و به‌فکرفروبرنده‌ی زیادی تو کتاب می‌زنه و در عین این که مباحث عمیقی رو مطرح می‌کنه خیلی ساده و ملموسه. شاید یکی از دلایلش هم این باشه که خیلی خوب از تجربه‌ی خودش و دیگران می‌گه. از اون کتاب‌هاییه که ممکنه بعدا یه بار دیگه با دقت و فکر بیشتری بخونمش. ضمنا متاسفانه تا جایی که می‌دونم از نویسنده کتاب دیگه‌ای به فارسی ترجمه نشده وگرنه واقعا دوست داشتم کتاب دیگه‌ای هم ازش بخونم.
        

                کتاب نسبتا کوتاه و خوشخوانیه که حین داستانی که روایت می‌کنه می‌خواد ذهن آدم رو در مورد چیستی خود ذهن و مغز درگیر کنه. کمی هم در این راستا سعی می‌کنه با ابهاماتش آدم رو اذیت کنه تا درگیرتر بشه. شخصیت‌هاش خوب پرداخت شدن، آدم باهاشون ارتباط برقرار می‌کنه، احساساتشون رو درک و حس می‌کنه. شاید به‌نظر بیاد که کتاب یه مقداری کم‌مایه‌ست یا در مورد بیان این ابهام‌ها بهترین عملکرد رو نداشته؛ که خب هم به‌خاطر حجم کم کتاب و هم به‌خاطر این که این نوع نوشتن برای خود نویسنده هم تجربه‌ی جدیدی بوده، منطقیه.