«زخم داوود» که اسم اصلی‌اش «morning in jenin» است، داستانی از زندگی سه نسل یک خانواده‌ی فلسطینی ست‌. ( حتی شاید چهار نسل)
ماجرا از روز‌های آخر صلح شروع می‌شود. از روزهای قبل از اشغال. قبل از یوم النکبة. روزهایی که انگلیس دارد فلسطین را به یهودیان تحویل می‌دهد و تا سال ۲۰۰۲ را بازگو می‌کند.
شخصیت اصلی کتاب أمل است با الف کشیده. أمل در اردوگاه چشم به جهان باز می‌کند. روز های صلح را ندیده، جنگ پشت جنگ اما کم نمی‌بیند. اسمش شد أمل با الف کشیده تا یادآور همه‌ی امیدها و آرزوها باشد. 
« بابا بهم گفت اسم من رو گذاشته أمل با صدای کشیده، چون أمل با صدای کوتاه یعنی فقط یه امید. فقط یه آرزو، یه رویا؛ اما أمــــــــــــــل با صدای کشیده یعنی همه‌ی آرزو‌ها و امیدها و رویاها.»
فراز و فرودهای زندگی أمل ( به عنوان نماد زندگی فلسطینی) داستان کتاب را پیش می‌برد.
هر اتفاق و بازه‌ی زمانی داستان می‌توانست یک کتاب مجزا باشد. اما انگار سوزان ابوالهوی خواسته تاریخ فشرده‌ی فلسطین را به مخاطب جهانی نشان دهد. 
اگر از ماجرای شروع و ادامه‌ی مسئله‌ی فلسطین اطلاع زیادی ندارید این کتاب گزینه‌ی خوبی برای شروع است.

کتاب را پیشنهاد می‌کنم؟
«بله» ولی نه « قطعا». محتوای کتاب بدون استفاده از فرم قوی اثرگذار است. اگر فقط برای دریافت یک مطلب و محتوا کتاب می‌خوانید قطعا کتاب خوبی ست‌. اما اگر ظرافت‌های ساختار متنی و لذت بردن از هنر هم هدف کتاب‌خواندن‌تان است، خیلی توصیه نمی‌کنم.
من به کتاب امتیاز ۳.۵ از ۵ می‌دهم که به خاطر فرم ضعیف کتاب است نه محتوا.
      

        ون‌گوگ نقاش بود. «عاشقی به سبک ون‌گوگ» اما روایت البرز است. البرز نقاش، که عاشقی پایش را به لانه‌ی سگ کشیده است. حالا وسط سگدانی نشسته و سگ پشت گوشش را لیس می‌زند. حالش بد است و به نازلی فکر می‌کند؛ به دختر اربابش که از او خواسته زاغ سیاه پدرش را چوب بزند.
کتاب را با جمع مبنایی‌ها و حلقه کتاب دهم خواندم. داستان با تعلیق خوبی شروع می‌شود. برای کشف رابطه‌ی البرز و نازلی خواننده را همراه می‌کند. اما توصیفات و فلش‌بک‌های داستان روند رسیدن به جواب را کند می‌کند. 
زمان حال داستان روزهای منتهی به انقلاب ۵۷ است. اما فلش‌بک‌ها از رضاخان و گاهی از مظفرالدین شاه هم سرچشمه می‌گیرد. 

کتاب را پیشنهاد می‌دهم؟! 
از اول، رابطه‌ام با کتاب یک حالت چگونگی بود. لذت می‌بردم و کلافه می‌شدم. این چگونگی تا پایان کتاب ماند و برای همین به امتیاز ۳ از ۵ رضایت می‌دهم.
 اگر از آن دسته کتاب‌خوان‌هایی هستید که از مسیر لذت می‌برید بخوانیدش. توصیفات و تصویرسازی‌های کتاب محشرند. نویسنده با هنرمندی حال خوب و بد شخصیت را زیرپوست خواننده جاری می‌کند. جایی از کتاب تهوع دور دلم پیچید، جایی چندشم شد و پوست مرغی شدم، جایی عشق ضربان قلبم را بالا برد و جایی تلخی تحقیر روزم را خراب کرد.
خلاصه که از آن کتاب‌هایی ست که بعضی صحنه‌هایش تا آخر عمر یادم می‌ماند.
اما اگر از آن‌هایی هستید که مقصد و هدف کتاب برای‌تان مهم است نه مسیر، سراغش نروید. حوصله تان سر می‌رود و همان وسط‌ها رهایش می‌کنید. 
راستی اگر ادب و نزاکت خط قرمزتان است هم  این کتاب گزینه‌ی خوبی برای‌تان نیست. نویسنده برای در آوردن لحن تیمسارهای زمان شاهی خط قرمزهای اخلاقی را گه گاه زیرپا می‌گذارد. 
      

        «امید را برای روز های بد ساخته‌اند. چراغ را برای تاریکی.»
آتش بدون دود۳/ نادر ابراهیمی 

آتش بدون دود داستانی‌ست که تنه به واقعیت می‌زند. می‌خواستم تا آخر جلد هفتم یادداشتی ننویسم اما سحر قلم نادر بیشتر از این اجازه نداد. 
سه جلد اول روایتی است از سه نسل. گالان‌اوجای شجاع، وحشی و البته شاعر. پسرش آق اویلری در نام و در کسوت، منطقی و البته کله‌شق. 
و نوه‌‌هایش. پالاز، آلنی ، آت‌میش و ساچلی. 

داستان روایت تغییر ترکمن در طول زمان است. هر نسل پازل نسل قبل را - به روش خودش-  کامل می‌کند و جلو می‌برد. 

آتش بدون دود را نمی‌شود توصیف کرد، نمی‌شود تعریف کرد ، باید جرعه جرعه سرکشید.


      

        اولین کتاب که از سری تفسیرهای حضرت آقا که خوندم.
با نگاه و زاویه دید بدیع و نو آور شون نسبت به قرآن ،از کتاب طرح کلی اندیشه اسلامی آشنا شدم. و حالا با این تفسیر بیشتر درش غرق شدم.  بارها این سوره رو خونده بودم و هیچ وقت ارتباط بین آیه‌ها و نزدیکی‌ش با زندگی روزمره رو درک نکرده بودم.
بقیه‌ی سری تفسیرهای انتشارات انقلاب اسلامی رفت تو لیست مطالعه‌ام.
      

        این دختره‌ی سبکسر مغرور و بی‌عقل: اسکارلت اوهارای تارا!

برباد رفته داستان ۱۶ سالگی تا ۲۸ سالگی این دختره. و فکر اینکه به اندازه‌ی ۱۲ سال باهاش حرص خوردم اعصابم رو متشنج می‌کنه.
اسکارلت در دوران صلح عاشق اشلی ویلکز میشه و همون صفحات ابتدایی کتاب متوجه میشه که قراره اشلی با ملانی هامیلتون دختر خاله‌ش ازدواج کنه. 
اسکارلت جنگجو، وارد تقلا و تلاش میشه تا شکست نخوره.
از طرفی جنگ شمال و جنوب آمریکا شروع میشه و دختر نازپرورده‌ی الن و جرالد با سختی های دومینوواری روبه‌رو میشه و باید پوست بندازه. 
شاید مثبت‌ترین ویژگی‌ش همین جنگجو بودنش باشه که تا صفحات آخر کتاب هم ادامه داره. و امیدوارم می‌کنه بتونم فکر کنم که تو صفحات نانوشته‌ی بعدی ورق رو برگردونه و دیگه برباد رفته نباشه. هرچند گوشه‌ی ذهنم یکی میگه امیدت سرابه.
البته کنار این جنگجو بودن حماقت های زیادی انجام میده که شاید بزرگ‌ترینش ندیدن آدم‌های خوب و حامی اطرافش باشه.
با همه‌ی اینا کی می‌تونه ادعا کنه تو زندگی‌ش از این حماقت‌ها نداشته؟! این یعنی قطعا باهاش همذات پنداری می‌کنین. هرچند اصلا دلتون نمی‌خواد شبیه‌ش باشین.

کتاب رو توصیه می کنم؟! البته! 
از صفحات زیادش نترسید، کلماتش غرق‌تون می‌کنه، باهاش حرص می‌خورین، فحش می‌دین، احساساتی می‌شین و اشک می‌ریزین. 
اینو منی میگم که با کمتر کتابی همچین رابطه‌ای می‌گیرم. 


      

        برناردین اوژنی دزیره کلاری.
دختری ۱۴ ساله که با بی‌خیالی‌اش و به قول خانواده‌اش بی آبرویی بزرگش مسیر زندگی خود و خانواده‌اش را عوض می‌کند. البته اگر از من بپرسند می‌گویم مسیر زندگی مردم فرانسه، سوئد و نروژ یا حتی شاید کل اروپا را عوض می‌کند. 
تأثیری که روی ناپلئون و ژان باپتیسیت داشت، و حتی ان‌جایی که تاثیری نداشت. 
انگار مجبورم به جمله‌ی پرتکرار و کلیشه‌ای :« پشت هر مرد موفق زنی موفق ایستاده» اشاره کنم. 
اما دقیق‌ترش این است: تمام حوادث تاریخ و جامعه یک رودخانه‌ی خروشان است که کف روی آبش را همه می‌بینند و تاریخ را با اسم آن‌ها می‌شناسیم. اما هویت واقعی‌اش آن زیر است. آبی که دارد می‌رود و تاثیر واقعی را روی طبیعت می‌گذارد. 
مثل ویل دورانت که اسم آن سال‌ها را « عصر ناپلئون » می‌گذارد. 
کتاب را دوست داشتم. کتاب تاریخ است و تاریخ نیست. لطافت یک رمان عاشقانه با خشکی تاریخ مخلوط شده و البته دلپذیر.
علی‌رغم تلاش بی‌پایان نویسنده برای خوب جلوه دادن ژان باپتیسیت ، با ناپلئون بیشتر همراه بودم. درون و بیرون یکی بود. نه اینکه لاف طرفداری از جمهوری بزند و برای سلطنت ملیتش را هم فراموش کند. 
در کل دزیره تجربه‌ی لذت بخشی بود. 


      

        هزار و صد و اندی صفحه را این دو ماه جرعه جرعه سرکشیدم. پیامبر اسلام ، محمد(ص) اسمی که خودمان را بهش منصوب می کنیم و مسلمانی مان را به او گره می‌زنیم. اما کمتر از چیزی که باید می‌شناسیم اش، و کمتر از شناخت‌مان سیره و اخلاق و رفتارش  را الگو می‌کنیم.
با این کتاب زندگی کردم. همراه پیامبر متولد شدم ، امین مردم ماندم، به معراج رفتم و... و در نهایت گریه کردم و با رفتنش از جهان غم‌دار شدم. 

باشد که بیش از پیش در راه و مرامش زندگی کنیم...
      

        این دومین کتابی ست که از محمود می‌خوانم.
تقریبا عادت کرده‌ام که تو کتاب‌هایش دنبال ماجرا و خط سیر تحولی پررنگی نگردم.
« در حال زندگی کردن» اگر قرار بود در قالب کتاب باشد، قطعا کتاب‌های محمود  می‌بود. 
احمد محمود عجله ندارد. دنبال رسیدن به نتیجه‌ای نیست، در مواجهه  با متن هایش «بعدش چی؟» سوال خوبی نیست و اغلب هم بی جواب می‌ماند.  نویسنده فقط روایت می‌کند. روزمره ها را با حوصله توصیف می‌کند و تصویر می‌سازد.
تمام کتاب توصیفی‌ست از روزهای اول جنگ در اهواز. بدون اوج و حضیض. بدون اتفاق خاص داستانی.
ارزش کتاب برای من به‌خاطر نگاه نویی بود که از جنگ می‌دهد. روایت از مردمانی که نه حماسی بودند نه دفاع مقدسی. مردمانی که وسط هاگیر واگیر جنگ دنبال امنیت و زندگی بودند. نه انقلابی بودند نه ضد انقلاب. معمولی بودند و زندگی معمولی حداقلی را می‌خواستند. چیزی که ازشان دریغ شد. چیزی که با رفتن از شهر هم نصیب‌شان نشد.
اگر حوصله‌ی خواندن ۳۲۹ صفحه توصیف دردناک را دارید سراغش بروید. اگر دنبال داستانی هیجان انگیز و نبض‌دار می‌گردید، راضی‌تان نمی‌کند.
      

        عنوان کتاب همان اول موضوع را مشخص کرده‌است : نازایی
همیشه علاقه ام به بچه‌ها منحصر در خوش‌اخلاقی ها و شیرین کاری هایشان بوده و هست ، به محض بدخلقی و اسکی رفتن روی اعصاب و روان بزرگترها_ که اتفاقا خیلی هم مهارتش را دارند_ ازشان بیزار می‌شوم. با این وجود نگاهم به زن‌های نازا با غمی عمیق درآمیخته. نازایی صرفا ناتوانی از بچه داشتن نیست. درد بزرگتر خواستن و نتوانستن است. تمام مشکلات زندگی انسانی با خواستن و تلاش کردن حل می‌شود. بی‌پولی، چالش ازدواج، شغل ، روابط زناشویی و... رگه‌هایی مخلوط از جبرند و اختیار. ناباروری اما الزاما با تلاش حل نمی‌شود. بهتر بگویم کمترین تأثیر را تلاش دارد. این نقطه‌ای ست که از تمام مشکلات زندگی جداش می‌کند. 

مقدمه کتاب  همان ابتدا تیر خلاص را زد و حسابی پاگیرم کرد. جستارها‌ همه درد بودند و امید. خیلی جاهای کتاب گریه م را درآورد. بغض را چپاند تو گلوم. و خیلی جاهای دیگر به همت بلند نویسنده آفرین گفتم.  دائما می‌گفتم من اگر جای نویسنده بودم تا چندسالگی تلاش می‌کردم؟ 
گورهای بی سنگ کمترین خاصیتش دیدن بی واسطه‌ی چالش‌های یک زن نابارور است. بخوانیدش و اگر زوج ناباروری دور و برتان دیدید با ملاحظه‌ی بیشتری حرف‌ها را بیرون بریزید.
      

        جلد چهارم از مجموعه سرگذشت استعمار سراغ کشیش‌ها رفته و نقش کلیسا و مبلغین مذهبی در استعمار رو به تصویر کشیده.
کشیش‌ها با ظاهری مهربان به رفع مشکلات مردم کشورها مشغول می‌شدند و در باطن فرهنگ ، زبان و دین خودشون رو به مردم منتقل می‌کردند.
هرچند خیلی از موارد با چاشنی زور هم همراه بوده. مثلا در سودان  بیمارستانی تأسیس می‌کنن که اگر مردم با زبان بومی حرف میزدن درمان نمی‌شدند... only انگلیسی.
و این همه‌ی ماجرا نیست.
کشیش‌ها وظیفه‌ی جاسوسی برای دولت‌هاشون رو هم داشتند. اونا وظیفه داشتن تا زیرساخت‌های کشورها، فرهنگ مردم، چالش ها و راه‌های نفوذ رو پیدا کنند و به دولت‌های اروپایی گزارش بدن. اینجوری راه غارت و استعمار با خطای کمتری باز می‌شد. 
      

        نویسنده سعی کرده با نگاه امنیتی به وقایع قبل از عاشورا نگاه کنه. ایده جالبی بود ولی پرداخت نسبتا ضعیفی داشت. شخصیت ها درست معرفی نشدن و خود شخصیت ضحاک هم ضعیف بود. ( تمام طول داستان کسانی که از امام جدا شدند رو سرزنش می‌کنه و در نهایت خودش امام رو رها... انگار کل داستان نویسنده افکار خودش رو گفته و صفحه آخر یادش اومده باید از نگاه ضحاک صحبت کنه)

و البته این نکته که نگاه صرف امنیتی به موضوعی کاملا تربیتی باعث شده خیلی از زوایای حرکت امام دیده و گفته نشه. ائمه ای که اعتقاد راسخ داریم حجج الله هستند و با فطرت و رشد انسان ها خیلی بیشتر کار دارند تا مسائل امنیتی و منافع شخصی.

در کل اثری نیست که با نخوندنش چیزی رو از دست بدین. 
      

        «ویرانه های من » شما رو به زخم ها و دردهایی میبره که روزها تلاش کردین فراموش شون کنین. دست تون رو میگیره و وسط رنج ها میگذاره و مجبورتون می‌کنه جوری بهشون نگاه کنین که هیچ وقت نکردین. 
با همه ی این ها چرا دوستش داشتم؟ نمی دونم! شاید به قول خواهرم که همیشه بهم می گفت:« خودآزاری داری و درد رو  برا خودت غلیظ تر از اونی که هست می کنی.»
شاید هم به خاطر همذات پنداری با مفاهیمیه که هیچ وقت جرأت  نمی کنیم تنهایی بهشون فکر کنیم. شاید هم از جسارت نویسنده خوشم اومده باشه...

در کل به جز یکی دو جا باهاش کیف کردم.

      

        کتاب « سفرنامه است و سفرنامه نیست. سفرنامه است چون به هرحال ،سفر و وقایع سفر را روایت می کند؛ و سفرنامه نیست چون نویسنده، خلاف سنت سفرنامه های متعارف، به جای هیجان زدگی و عجله برای رسیدن، هرجا مجالی بیابد از هیاهوی جهان و شتاب سفر کناره می گیرد.»

این ادعای ناشر راجع به کتاب است.
به من این نگاه را داد که با کتابی ژرف از معانی همراهم. چیزی که ذهن فلسفه یاب من را همان ابتدا  قلقلک می داد.
دو فصل اول را که خواندم همه چیز سریع اتفاق افتاد. نویسنده نه روی وقایع و نه روی افکار مکث نکرد. 
ادامه دادم شاید جایی نیش ترمزی داشته باشد و حداقل مرا با افکارش بهتر آشنا کند. یک جاهایی همین که خودم را با نگاه نویسنده همراه می دیدم و داشتم سر تکان می دادم که بله بله  بفرمایید... پاراگراف قطع می شد و از افکار سراغ خاطرات با آدم ها می رفت. و باز همین که میخواستم آدم ها را بشناسم و احساسشان کنم پاراگراف می پرید روی مفهومی که پیشتر قطعش کرده بود.

در کل کتاب مخلوط ناهمگونی است از سفر، همسفران و روایتی نپخته از مفاهیمی مثل مرز، عشق، مرگ، توکل، امنیت، حاجت‌مندی ، خودتحقیری و.... 

صفحه ی انتهایی  کتاب، نویسنده خود به این آش شوربایی که نوشته اعتراف می کند که:
« گاهی ساعت ها می گذرد و من از پای لپ تاپ تکان نمیخورم. بهت زده ام. ضربه های پشت هم گیجم کرده. باید همه را بنویسم. اگر ننویسم فرو می پاشم. اگر نگویم خفه می شوم. ..»

خانم الیاسی عزیز هیچ اشکالی ندارد آدم ها زمانی که مغزشان دارد می ترکد بنویسند و رها شوند. ولی لطفا شما و نشر محترم اطراف در نظر داشته باشید که مخاطب با این هزینه های بالای  کتاب انتظار متن شسته رفته تری داشته باشد. نه تنها یک بارش فکری نپخته.
      

        کتاب روایت غیر خطی از زندگی بانو حدیث مادربزرگ امام زمان هست.
فرم و نثر کتاب همان اول توی ذوق می زند.  نحوه ی شروع کتاب و پرداختن به شخصیت ها تصنعی ست. تا آخر کتاب خواننده با غم و شادی شخصیت ها همزادپنداری نمی کند.

سه ستاره را فقط برای محتوای کتاب دادم. جمع آوری احادیث و منابع تاریخی  از سه امام آخر قطعا سخت بوده.
با همه ی این ها جذابیت دانستن از زمانه ای که کمتر شنیده ایم مخاطب را تا آخر کتاب  می برد. 
      

        «بندها» روایتی از خود خود زندگی ست. 
خیانت! واژه ای که زیاد شنیده ایم. داستان های زیادی هم درباره اش خوانده ایم. احتمالا فیلم و سریال هم ازش دیده ایم. «بندها» اما رنگ و بوی دیگری دارد. 
اگر قضاوت های اخلاقی در مورد آدم ها را کنار بگذاریم، با تمام چهار نفر اعضای خانواده ی مینوری همذات پنداری خواهیم کرد.
کنار واندا ایستادم. عصبی شدم. دلم میخواست خرخره ی آلدو را بجوم. اگر میشد مسئولیت پذیری را بهش حناق میکردم. ولی درست در نقطه مقابل واندا ، هرگز اجازه ی برگشت به آلدو نمی‌دادم.
کنار آلدو ایستادم. لذت خلاصی از دست همسری کنترل گر را چشیدم. کنار لیدیای آرام و خوشحال حس خوشبختی کردم. آزادی از هر قیدی را مزه مزه کردم. پشیمانی و عذاب وجدان خواب و خوراکم را گرفت. فکر بچه هایم _آنا و ساندرو_ شب ها بیدار نگه ام داشت.
در نهایت کنار آنا و ساندرو ایستادم. خشم فروخورده! دلسوزی همدلانه! توجیه و کنجکاوی از رفتار واندا و آلدو! حسرت یک زندگی معمولی! 
خرابکاری! 
خرابکاری!
و خرابکاری!
نفسم را بیرون می دهم. به بندهای بین خودم و دیگران زندگی ام فکر می کنم. 
به هزینه ی آزادی.
به هزینه ی تعهد.
«بندها» روایت یک خیانت هست و نیست. روایت خیانت هست ولی نه آن طور که تا الآن خوانده ایم و دیده ایم.
«بندها» خود خود زندگی ست.