داستانی عمیق و آموزنده است که به روایت زندگی یک دختر کوچک ژاپنی و تجربه‌هایش در مدرسه‌ای منحصربه‌فرد می‌پردازد. این مدرسه، به رهبری آقای کوبایاشی، مفهومی جدید از آموزش را به نمایش می‌گذارد؛ جایی که کودکان نه‌تنها علم می‌آموزند، بلکه زندگی کردن، احترام گذاشتن، و خلاقیت را نیز تجربه می‌کنند.
توتوچان نمایندهٔ کودکی آزاد است که از چهارچوب‌های سنتی فراتر می‌رود. او کودکی کنجکاو و پرانرژی است که رفتارهایش در مدرسه‌های معمولی تحمل نمی‌شود، اما در مدرسه تاموئه، مدیر با صبر و مهربانی، به او فرصت کشف خود را می‌دهد. این کتاب با لحنی لطیف نشان می‌دهد که چگونه پذیرش و احترام به تفاوت‌های فردی می‌تواند استعدادهای نهفتهٔ کودکان را شکوفا می کند ..
عمیق ترین مفهومی که از این کتاب دریافت کردم مفهوم جدیدی از آموزش و زندگی بود؛ دنیایی که در آن هر انسان، بدون قضاوت و محدودیت، می‌تواند بهترین نسخه از خود باشد.


        

          همهٔ افراد خانواده منتظر یک بسته پستی هستند اما پستچی بستهٔ اشتباهی آورده. اشتباهی که باعث اتفاقات خنده‌داری می‌شود البته خنده‌دار نه به نظر بزرگترها ... تا پیگیری شود و بسته درست به دستشان برسد مدتی طول می‌کشد اما تصاویر پایانی کتاب غافلگیرتان می‌کند. داستانی تصویری و طنز مناسب بالای پنج سال.
        

          غم‌انگیز دربارهٔ جدایی و طلاق و فرزندی که در این میان می‌خواهد همه چیز را درست کند.
        

          .

 کریستین بوبن که در قم ما، بوبن صدایش می کنیم، نویسنده محبوب من است!
نویسنده ی فلسفه خوانده ای که ساده می نویسد. 
قلمش شما را اذیت نمی کند و کتابش کند پیش نمی رود. 
ولی این کتابش ضعیف تر از بقیه بود. 
شاید ضعف ترجمه بود، نمی دانم!
ولی بیشتر به گمانم پراکنده گویی های داخل کتاب اذیت می کرد. 
نویسنده یکهو از جایی به جایی دیگر جهش می زد در حالی که موضوع قبلی برای من خواننده  حل نشده است. 
ضعف را گفتم، قوت را هم بگویم. 
چیزی که توی کتاب بوبن دوست داشتم ارجاعاتی بود که به فیلم ها می داد. فیلم های قدیمی که به سختی توی سرچ گوگل پیدایشان می کنید.
امیدوارم روزی حوصله کنم و ببینمشان. 
ولی هم چنان برای من آقای بوبن در صدر است.

از کتاب:
تنهایی، همانند بیماریست که تنها راه علاج آن واگذاری او به حال خودش است. 
این که اجازه دهیم هر کاری می خواهد انجام دهد و برای علاج آن هیچ اقدامی نکنیم. 

#فرسودگی
#بوبن
.
        

          .

 کریستین بوبن که در قم ما، بوبن صدایش می کنیم، نویسنده محبوب من است!
نویسنده ی فلسفه خوانده ای که ساده می نویسد. 
قلمش شما را اذیت نمی کند و کتابش کند پیش نمی رود. 
ولی این کتابش ضعیف تر از بقیه بود. 
شاید ضعف ترجمه بود، نمی دانم!
ولی بیشتر به گمانم پراکنده گویی های داخل کتاب اذیت می کرد. 
نویسنده یکهو از جایی به جایی دیگر جهش می زد در حالی که موضوع قبلی برای من خواننده  حل نشده است. 
ضعف را گفتم، قوت را هم بگویم. 
چیزی که توی کتاب بوبن دوست داشتم ارجاعاتی بود که به فیلم ها می داد. فیلم های قدیمی که به سختی توی سرچ گوگل پیدایشان می کنید.
امیدوارم روزی حوصله کنم و ببینمشان. 
ولی هم چنان برای من آقای بوبن در صدر است.

از کتاب:
تنهایی، همانند بیماریست که تنها راه علاج آن واگذاری او به حال خودش است. 
این که اجازه دهیم هر کاری می خواهد انجام دهد و برای علاج آن هیچ اقدامی نکنیم. 

#فرسودگی
#بوبن
.
        

          .
دلم نمی خواست برای معرفی اش، عکس خود کتاب را بذارم. آن موقع بیشتر شبیه ژانر وحشت می شد! کی باید وقتش برسد فکری برای تصویر روی جلد کتاب ها کنیم؟هان؟ 
عکس آشپزخانه سیمین خانم، به نظرم برای نوشته ام مناسب‌تر بود. 
منتهی نمی‌دانم عکاس چرا فکر کرده مراسم جهاز برون آمده و در کابینت ها را چهارطاق باز گذاشته که فنجان و بشقاب ها دیده شود.. امان از این اداهای اهل فن! احتمالا روح خود سیمین خانم هم در عذاب است و می گوید: ببند در آن کابینت را ظرف ها را تازه گردگیری کرده ام...
بگذریم.
کتاب را به توصیه زهرا کاردانی توی یکی از کلاس هایش خواندم!
چقدر آدمی باید از خود مچکر باشد وتا نام جلال بیاید بادی به غبغب بندازد که همه ی کتاب هایش را خوانده است و بعد تا استاد نام کتاب را بگوید بادش خالی شود و خفه خون بگیرد.(آن آدم خودم بودم) 
بگذارید یک چیز درگوشی بهتان بگویم، من قلم جلال را بیشتر از نادر ابراهیمی دوست میدارم. باور کنید!صراحت جلال را هیچ کس ندارد. 
اسم کتاب ارزیابی شتابزده است و خود جلال توی مقدمه به تفصیل توضیح می دهد چرا نامش را اینطور گذاشته.
شامل چند سفرنامه از یزد و مشهد اردهال است و چند مصاحبه و الخ..
کتاب برای دهه1133 و اینهاست مثلا.. بعد شما ببیند الان چقدر فرق کرده اوضاع شهر ها.. ولی نگاه جلال همان زمان هم درست بوده.. 
جلال رک است و با هیچ کس تعارف ندارد، همانجایی که می گوید کاشانی ها فلان هستند و یزدی ها بهمان..مراسم قالب شویی مشهد اردهال را می شکافد که بیا و ببین.. 
اصلا عالی است.
وسطش هم چندتا مصاحبه با خود جلال دارد، که خواندش خالی از لطف نیست.
یک چیز در گوشی دیگر هم بگویم؟ بیشتر قسمت های کتاب را نفهمیدم.
سطح فرهیختگی اش خیلی بالا بود به سواد ام قد نمی‌داد.
بخوانیدش؟ اگر سفرنامه و مستند نگاری دوست می‌دارید، چرا که نه؟ 
البته اگر ناراحت نمی شوید نویسنده وسط کتاب بگوید چس سواد و فلان.. 
این قسمتش را به خواهر نوجوانم نشان دادم که نویسنده رو داری چه باحاله؟ 
پشت چشم نازک کر و گفت: از سنت خجالت بکش، کی میخوایی بزرگ بشی؟ 
بگذریم.. 
امتیاز 9از 10

#کتاب_خواندم 
.
        

          .
چراغ ها را من خاموش می کنم!

اولین بار اسم پیرزاد را توی کتاب پیمان هوشمند زاده شنیدم. همان قسمتی که عکس هایی که از زویا پیرزاد گرفته را توضیح و تفصیل می داد و من دیوانه ی همین قسمت از کتابش هستم. 
با خودم فکر می کنم اگر روزی نویسنده شوم شبیه پیرزاد می شوم. نویسنده ایی که به قول هوشمند زاده، غیر قابل دسترسی است و در نشست ها و محافل ادبی ظاهر نمی شود. دختر ارمنی که ساده می نویسد، ولی عمیق! 
هوشمند زاده پیرزاد را خوب شناخته!
کتاب روایت یک عشق ممنوعه است! کلاریس زن توی داستان، از روزمرگی و پخت غذا خسته شده و به قول خودش هیچ وقت دیده نمی شود. نه خودش، نه خواسته هایش!
داستان در دهه 40 روایت می شود و همین کار را برای نویسنده راحت می کند.
 برای چون مایی که هیچ ذهنیتی از فضای آن زمان آبادان نداریم و در تصویر سازی شاید دچار مشکل شویم. فیلم کیمیا چاره کار است. اندکی، نه خیلی!
من در کنج خانه ایی توی تهران، دستم را توی دست کلاریس گذاشتم، و توی خیابان های جلفای اصفهان از جلوی خانه ی دخترکی که در جلفا خوش نام نبود، گذشتم و به کلیسای حضرت مریم رسیدم. بعد هم از بازارچه هفتگی زنان کلیسا که برای خانواده های بی بضاعت ارمنی برپا می شود، رومیزی قلاب بافی خریدم. 

کتاب را کجا خواندم؟ در کنج مطبخ زندایی! وقتی سفارش می کرد سرم را از کتاب بیرون بیاورم تا سیب زمینی ها را نسوزانم ولی من آنقدر غرق کتاب شدم که سوزاندمشان!
نثرش را، داستانش را، توصیفاتش را، تعلیق ش را، همه را پسندیدم، عالی بود! 
 ولی با پایان باز، مشکل دارم.

امتیاز 9از10
#کتاب_خواندم 
.
        

          من خیلی دوستش داشتم. به نظرم هم دیدگاه زنانه بسیار درستی داشت هم خیلی خوب زنانه نوشته شده بود. حس میکنم دغدغه هاش ، خیلی برایم آشناست و زنان عزیز اطرافم هم از این نوع دغدغه دارند. فهمیدم این نوع دغدغه ، به صورت کلی دغدغه زنانس و نه صرفا دغدغه اطرافیان خودم. یکی از مواردی که توی این کتاب هم حس میکنم اینه که: خانم خونه همیشه احساس میکنه پیشرفت نمیکنه و کار های خانه و بچه و... جلوی پیشرفتش رو گرفته، و این موردی هست که به نظرم هر مردی باید برای مواجهه با این مورد، پاسخ در خورد داشته باشه....

پ.ن: عکس، دقیقا تصور من از خونه امیل هست( خونه g4)