یادداشت محمد مهدی شاطری

        نمی‌دانم چرا بعد از خواندن این کتاب به شدت احساس نیاز کردم به اینکه یک «فراستی» باشم رو به روی یک دوربین و انقدر بد و بیراه بگویم که دلم خنک شود. باشد باشد قبول. من بی‌سواد. من کج‌فهم که نمی‌توانم اثر نویسنده‌ای مانند «سوسه کی ناتسومه» را درک کنم و به عمق آن پی ببرم. 

اما حداقل من را آن بچه‌ای تصور کن که علاقه وافری به بستنی دارد و همه تعریف برندی خاص را برایش کردند. برندی که بستنی‌هایی با طعم بهشتی دارد. اما وقتی اولین گاز را به بستنی می‌زند شوری آن چشمانش را مچاله کرده و داغی آن زبونش را می‌سوزاند. حق بده که بچه ناراحت شود. من از داستان قبل از اینکه عینک خوشگل موشگل متفکر آمیز بزند، داستان می‌خواهم، شخصیت می‌خواهم، فضاسازی می‌خواهم، جذابیت می‌خواهم و... 

توقع زیادی است؟