یک بار گفته بودم که کتاب خوب کتابی نیست که همه قواعد داستان نویسی رو رعایت کرده باشه. کتاب خوب کتابیه که مخاطب نتونه اون رو زمین بذاره و در نهایت هم از خوندن کتاب راضی باشه.
نمیدون چرا این همه مدت در برابر خوندن #من_او مقاوت میکردم. تقریبا بیشتر کتابهای #رضا_امیرخانی رو خوندم. اما #قیدار به نظرم فیلم فارسی بود و  #بی_وتن نصفه موند و بعدش هم #رهش اونی نبود که باید باشه. هرچقدر هم که از این کتاب تعریف میکردن میلم نمیکشید برم سمتش. اما بالاخره خیاط در کوزه افتاد. حالا بعد از این همه سال بخوام ازش حرف بزنم خیلی دیره. ولی انقدری خوب بود که پونصد و سی صفحه رو یک نفس خوندم. عاشق بازی های زبانی نویسنده شدم و عاشق این به هم ریختگی فصل ها. عوض شدن سر و ته ماجرا. اما به نظرم چند فصل آخر کتاب اضافه بود. مخصوصا فصل آخر که انگار باید تا ته همه چیز رو بفهمیم. اگر کتاب رو هنوز نخوندید و هوس کردید بخونید بعد از جایی که مهتاب مچ علی رو گرفت کتاب رو ببندید. بقیه اش دور باطله. 
کتابی که دست منه چاپ سال هشتاد و پنجه. و قیمتش پنج هزار تومنه. 
نمیدونم اون موقع گرون بوده یا نه؟
پ.ن از حق نگذریم که اسم کتاب معرکه است و البته رد گم کن.