همین الان این کتاب تموم شده و من نمی‌دونم باید چطوری حسمو بیان کنم ..
هر چی بیشتر کتابای تو رو میخونم ، مطمئن تر میشم که تو یک نویسنده فوق العاده ای و در حال حاضر برای من بهترینی .. 

دلم میخواد تا ابد داستان شهر خرس ادامه پیدا کنه و من با تک تک آدماش زندگی کنم .. دلم میخواد به درون کتاب سفر کنم و به پیتر بگم که شخصیت مورد علاقه ام اونه .. یه جاهایی کنار مایا ، آمات ، بنی ، سون ، فک و و و بشینم و فقط بهشون بگم من میتونم درکتون کنم ، حتی اگه کاری ازم بر نیاد .. گاهی اوقات اونقدری بکمن منو با خودش همراه می‌کنه که یهو میبینم وسط یه کاری دارم به این فکر میکنم که چطوری میتونم به پیتر کمک کنم یا مشکل کایرا و ..  رو حل کنم . و بعد چند ثانیه به خودم میام و یادم میوفته این فقط یه کتابه .. اما کتابای بکمن برای من همیشه فرا تر از یه کتاب بودند (: 
همیشه تهش باید تند تند پلک بزنم تا پرده‌ی اشک از جلوی چشمام بره کنار و من بتونم صفحه های باقی مونده رو بخونم . و انگار هر بار این طلسم شکسته میشه و یه جایی ناخودآگاه قطرات اشک رو از روی گونه هام پاک میکنم . بکمن به طور عجیبی می‌دونه باید چطور قلب من رو با خودش همراه کنه .. فکر کردن به این که این آخرین کتاب این مجموعه بود ، و دیگه قرار نیست از شهر خرس چیزی بخونم ، یه غم خاصی داره برام ، چون حس میکنم در تمام این مدت با مردم اونجا زندگی کردم و هر لحظه به دغدغه ها و لحظه های خوب و بدشون فکر میکردم .. میدونم شاید این ، یادداشت معقولی نباشه و خیلی با احساسات درآمیخته شده باشه ، اما انگار نمیتونم در برابر اثری که بکمن روی قلب ِ یه فرد احساساتی مثل من می‌زاره بی تفاوت باشم و حسم رو ننویسم .. 
خیلی چیز ها از بکمن یه نویسنده فوق العاده ساخته ، اما از نظر من ، اون چیزی که اون رو خاص می‌کنه ، حسیه که تو قلب افراد ایجاد می‌کنه و بهشون یادآوری می‌کنه که تو ، هیچ وقت ِ هیچ وقت ، نمیتونی هیچ کس رو قضاوت کنی ؛ حتی اونایی که از نظر تو بدترین‌اند . چون هر آدمی داستانی داره که تو از اون بی‌خبری و اون داستان هست که اون آدم رو میسازه . برای همین خیلی وقتا واسه حس بدی که نسبت به هر کدوم از شخصیت ها داشتی ، احساس شرمندگی میکنی ، چون وقتی از داستانش با خبر میشی ، با خودت فکر می‌کنی شاید تو هیچ وقت از اون بهتر نمیشدی ....

      

        نویسنده به قدری خوب توانایی این  را دارد و انسان را با داستان همراه می‌کند  که به راحتی میتوان یک نفس کتاب را خواند ..
اما نکته‌ی منفی ای که دوستان دیگر هم به آن اشاره کرده بودند ، غیر واقعی و تخیلی جلوه داده شدن کتاب در برخی بخش ها و عناصرهای آن بود ..
در مورد فراموشی انتخابی تحقیق کردم و دیدم حقیقت دارد ، اما خیلی نتوانستم در مورد تله پاتی ـ مخصوصا با شدتی که در این کتاب وجود داشت ـ نظریه علمی معتبری پیدا کنم..
در هر صورت برای من تا حدودی کتاب قابل قبولی بود ..
      

        فقط پنج دقیقه دیر رسیدم ..
.
.
پ.ن: دو روز گذشته و من همچنان در تب و تاب ذهنم با نازنین ِ داستایفسکی هستم .. نمیدانم چرا ، اما بیش از آنچه می‌اندیشیدم در آن غرق شدم ..
      

        سر بر شانه خدا بگذار تا قصه عشق را چنان زیبا بخواند
که نه از دوزخ بترسی و نه از بهشت
به رقص درآیی
قصه عشق، انسان بودن ماست .
«احمد شاملو»
      

        به قول یکی از دوستان بهخوانی که امروز بخشی از یادداشت او را می‌خواندم :« بعضی وقت ها نسبت دادن یک عدد از پنج به یک کتاب برایم سخت است . عذاب وجدان میگیرم . میدانم این کتاب را [آنطور که باید] دوست نداشتم چون برای من نوشته نشده بود ، نه اینکه کتاب بدی بوده باشد ...»
کتاب خوبی بود ، به عنوان اولین اثر نویسنده ، بسیار منسجم و کافی بود ، اما حس خوبی را از آن دریافت نکردم ..
      

        بکمن عزیز ، من نمی‌دونم تو چطوری میتونی انقدر قشنگ بنویسی .. باورم نمیشه داستان شهری که حقیقت نداره بتونه قلبمو به درد بیاره ، همراه تک تک آدماش بجنگم و غمشون رو به دوش بکشم ، و تهش بشینم برای مرگشون  و حوادث تلخی که تجربه کردن گریه کنم .. تو با من چی کار کردی ؟ 
نمی‌دونم کی قراره "برندگان" رو شروع کنم اما امیدوارم توی اون کتاب قلب تک تک این مردم  آروم بگیره و حالشون بهتر از قبل بشه و زخماشون ترمیم پیدا کنه .. 


      

        و باز هم یکی دیگر از آثار آقای امیرخانی ..
آقای امیرخانی عزیز ، متشکرم ؛ 
باز هم یکی دیگر از آثار شما جان و روحم را نوازش داد و حال دلم را رو به راه کرد .
چقدر قشنگ روایت کردید ، روایت مردی که خودش ، و تمام علایقش را فدای درستی و راستی کرد . و روایت دخترکی شیرین و نمکین ، که لحظه ای چشم باز کرد و دید که  پدر و مادرش - و تمام هستی اش - را  از دست داده است .. و هزاران روایت و در لا به لای آنها ، حکایت جمکران و چاه و نامه ها و حضرت صاحب ..
«ازبه» ، داستان ِ نامه هاست .. نامه هایی «از» تک تک شخصیت ها «به» مخاطب هایشان .. نامه هایی که شما را با خود به دنیای درونشان میکشند و شما به همراه هر یک از آنها می‌خندید و بغض میکنید و غمگین میشوید ..

«... از جا بلند شدم . خواستم بروم که بیمار تخت کناری تکانی خورد . محکم مچ دستم را چسبید . با دست چپش اسپری ضد تنگی نفس را نزدیک دهانش برد .فش فشی کرد . آرام گفت :
- ستوان مشکات!از حضرت صاحب کمک بخواه! ...»
      

        از آن کتاب هایی که دلم میخواهد تمام عمرم را در آن زندگی کنم ..

      

        بیشتر ِ وقتی که کتاب رو میخوندم ، سر کلاس دینی نشسته بودم .
خیلی سخت بود خوندنش جلوی بقیه ، معلم نگام میکرد و من  بغضم رو قورت میدادم . به معلم نگاه میکردم و پلک میزدم تا اشکم نریزه . نشد اونطوری که باید باهاش زندگی کنم و اشک بریزم ..
انگار قلب آدم با خوندنش شکاف بر می‌داره . چون قلب پدر امیر حسین هنوز این غمو نپذیرفته و داره واسه ما روایت می‌کنه .. چون هنوز داغش تازه‌ٔتازهه .. چون صدای گریه های مادرش وسط روایت پدر ، به گوش آدم میرسه .. چون بغض پدر و سکوتش بین صحبتا رو میشه دید . میشه با تک تکشون اشک ریخت . میشه یه مدت طولانی به یه جا خیره شد و چیزی نگفت . 
بأی ذنب قتلت 
بأی ذنب قتلت
بأی ذنب قتلت ........
درکش سنگینه ، هضمش دردناکه . منی که امیرحسینو نمی‌شناختم و باهاش زندگی نمیکردم هم نمیتونم بپذیرمش ؛ چه برسه به مادر و پدرش . خدا بهشون صبر بده :)
      

        دوستش داشتم ، تلخی فراق و شیرینی دوست داشتن گاه دلیلی بر لبخند بر لبانم میشد و گاه غمی سنگین بر قلبم .. 
بنظرم کسی میتواند از این کتاب لذت ببرد که قلباً پذیرای این موضوع باشد که چیزی که میخواند به عنوان کتاب نوشته نشده ، بلکه صرفا بخشی از زندگی و نامه های شخصی دو نفر از کسانی است که میشناسدشان و به وسیله آن نامه ها ، میخواهد بیشتر بشناسد ..
      

        عالی ، عالی ، عالی ..
یکی از بهترین ها بود .
      

        خیلی دوست داشتنی بود :))))
غم آخر کتاب هنوز رو قلبمه 
یه کتاب کوچیک ِ روون که برای هر سنی مناسبه و صفحه به صفحه‌ش پر درسه :)))
      

        زمان . 
زمان .
زمان .
همه چیز خلاصه میشود در ارزش زمان ،
و در ارزش درست استفاده کردن ِ از زمان ..
      

        کاش فقط یک کتاب بود ، کتابی که همه ی کلماتش از ذهن خلاق نویسنده نشئت میگیرد و ریشه و مبدأش به جهان حقیقی برنمیگردد .. کاش فقط و فقط یک مشت کلمه بود ، کاش ..


      

        برام عجیبه چطور میشه آدم مثل نقل و نبات آدم بکشه و تهش خیلی رمانتیک زندگیشو بکنه ، بدون هیچ عذاب وجدان و ناراحتی ای ، تازه به کار خودشم افتخار کنه ..
کتاب خوبی بود ، اما اگر بخوام کتابی در سبک جنایی به کسی معرفی کنم ، قطعا این کتاب در بین اسم های نخستین نیست ..