*بسم الله الرحمن الرحیم*

داستان از زبان پسربچه ای به نام سهراب روایت میشود، که با خانواده اش در یکی از اتاق های «خانه لهستانی ها» ساکن است. و ماجرا های خودش و کمی هم افراد ساکن در دیگر اتاق های این خانه را روایت میکند. اشاره مستقیمی به بستر دقیق زمانی داستان نشده، اما احتمالا اوایل دهه پنجاه میباشد.

   داستان روندی آرام و جذاب دارد، و پیچیدگی خاصی در آن به چشم نمیخورد(اما ماجرای پایان داستان کمی شوکه کننده است!) ، دیالوگ محور است و به شدت خوش خوان. 
   شاید بهتر بود فضا سازی قوی تری داشته باشد، و کمی تعدد شخصیت ها و ماجرا ها هم بیشتر به چشم بخورد. مثلا شخصیت «مادام» به نظرم پتانسیل پردازش و مانور بیشتری داشت که داستان را جذاب تر میکرد.
 زن های قوی داستان را که برای حال خوبشان میجنگیدند را دوست داشتم.
درکل کتاب با سلیقه من هماهنگ بود، و من خیلی دوستش داشتم.  و میتوانم با خیال راحت به علاقمندان به ادبیات ایرانی پیشنهاد کنمش، بعید هم میدانم کسی از حداقل یکبار خواندنش پشیمان شود…
        

          پیش بینی من از کتاب، یک داستان جذاب‌تر بود    در کل کتاب متوسطی بود و قسمت هایی که مادام از گذشته تعریف می‌کرد برام جذاب‌تر بود و البته بین شخصیت ها، خاله پری 
 راوی داستان مثلا ی پسربچه بود ولی من اصلا باهاش ارتباط برقرار نکردم و سن و سال و جنسیتش با جملاتی که می‌گفت خیلی جاها باورپذیر نبود
پایانش هم  با نظراتی که درمورد این کتاب خونده بودم موافقم که عجولانه بوده
        

          چنان چشمم از رمان های ایرانی ترسیده است که رمان های ایرانی رو با وسواس بیشتری انتخاب میکنم، اما چشم بسته به شما پیشنهاد میدهم داستان متفاوت این کتاب رو از دست ندید، خانم شیرمحمدی علاوه بر بازیگری توانا، نویسنده ی خوبی هم هستن
        

          نوع روایت و زاویه دید شبیه زندگی در پیش رو بود با کمی تفاوت 
        

          «تو کل عالم، سه رقم آدم داریم؛ زورگو، بزدل، جیگردار. ولی این آخری خیلی کمه. این‌قدر کمه که باهاس با فانوس دنبالش گشت!»

بعضی از کتاب‌ها هستند که همین‌طوری می‌آیند و به دلت می‌نشینند. ممکن است بتوانی کلی ایراد بگیری و غرولند هم بکنی. ولی خب از دل‌چسبی‌شان چیزی کم نمی‌شود.
این کتاب از همین قشر است. پنج سال پیش که خریدمش، فقط و فقط به‌خاطر اسم و طرح روی جلدش بود.
خانم مرجان شیرمحمدی، از مهمترین رسالتِ نویسندگی یعنی «قصه‌گویی» به خوبی برآمده است. ماجرای مستأجران فعلی خانهٔ لهستانی‌ها. اغلب شخصیت‌ها زن هستند و شخصیت‌پردازی‌ها، گفتگو‌ها و خرده‌داستان‌های زنانهٔ درجه‌یکی دارد. و البته در خلق شخصیت اصلی که یک نوجوان پسر است، به‌شدت ضعیف! واقعا چرا یک‌ نویسندهٔ زن که تجربهٔ زیستهٔ یک پسر نوجوان را ندارد، شخصیت اصلی را پسر نوجوان انتخاب می‌کند و زاویه‌دید را، منِ راوی؟
و پایان‌بندی هم خوب بود. بهتر از خوب حتا.
برای رهایی از شلوغی‌های روزمرهٔ زندگی یک پیشنهاد خوب است.
        

          شاید پیش‌داوری و انتظاری که پیش از خواندن کتاب داشتم باعث شد بعد خواندنش تصور کنم که با یک اثر معمولی رو به رو بودم.
به طور کلی نوشتن از زبان یک پسر بچه ده ساله زاویه دید سختی‌‌ست و شاید این کم کردن توصیف‌ها و جستارنویسی روایات حاصل از این انتخاب باشد.
برای شخص من قصه‌ی ورود لهستانی‌ها و حواشی جنگ جهانی قصه‌ی عجیبی‌ست و "مادام" قصه نقطه‌ی قوت این کتاب در روایت است. کاراکتری که شاید یکی از بهترین خرده روایت‌های کتاب در حوالی او اتفاق می‌افتد.
به طور کلی خواندن این اثر در قصه‌ی فریده و مادام برایم جذاب بود و شخصیت پردازی که از سهراب‌ در طول سفر به بندرپهلوی اتفاق افتاد را دوست داشتم.
از نقاط ضعف کتاب بی‌زمانی و رها کردن شخصیت پردازی بعضی کاراکترها بود که البته احتمال یک انتخاب از سوی نویسنده است.
        

          داستان خانه ای ک پر از اتاقهای اجاره ای با آدم های مختلف و رازآلود ک فقر با زندگی آنها گره خورده و هر کدوم از آدم های اتاق قصه مخصوصی دارند 

پیشنهاد میکنم خونده بشه داستان جالب و گیراییه
        

          کتاب فوق العاده عالی و قلم روان نوشته شده شخصا از مرجان شیر محمدی که خودش هم کتاب خوانده ممنونم
        

          یک کتاب ساده و روان
داستانی احتمالا در دهه ۵۰ که راوی پسری‌ست در ابتدای نوجوانی.
سهراب از خودش و همسایه‌هایشان می‌گوید که همه باهم در خانه لهستانی‌ها زندگی می‌کنند.
روایت آدمهای ساکن خانه،روایت های خواندنی هستن
        

          این کتاب رو با صدای خود خانم شیرمحمدی شنیدم، از این جهت برام جالب بود که چون خود نویسنده، کتاب رو خوانش می‌کرد، فراز و فرود و احساسات کاراکترها بنظرم خیلی دقیق بود، منتهی خود داستان اونجوری که باید جذبم نکرد، و خیلی جاها حس می‌کردم که داستانی که دارم می‌شنوم برام تکراریه، علی ایحال نه اونقدر بد بود که بخوام بگم  نخونید و نه اونقدر خوب بود که اصرار داشته باشم به خوندنش، یک اثر متوسط که البته شنیدنش با صدای خود نویسنده می‌تونه جالب باشه.
        

          خلاصه بخواهم بگویم باید بگویم:  متوسط؛
نه انقدری خوب بود که بخواهم چیز خاصی بگویم،
نه انقدری بد بود که بخواهم بگویم نخوانید!
ارزش یکبار خواندن را دارد.

قصه‌گویی خوبی داشت و موقعیت را به حد قابل قبولی خوب درآورده بود. کشمکش‌ها اکثرا ساده و گره‌ها قابل حل بودند و شوک قوی به داستان نمی‌داد.
شخصیت‌پردازی سهراب(شخصیت اصلی داستان) که پسر مدرسه‌ای بود بنظرم خوب نبود و گاهی رفتارش با سن و پسر بودنش نمیخوند. 
اما شخصیت‌های دیگر داستان را دوست داشتم و خوب بود.

این کتاب را با خوانش خود نویسنده خوندم.
خانم شیرمحمدی الحق صدای زیبایی دارند ولی در ادای احساسات و حالات قوی نبودند.

        

          خونه خالیه...  
ولی من هنوز اینجام .  
رو پله های سیمانی ایستادم، سرمو تکیه دادم به دیوار، دارم فکر میکنم به همه اونایی که بودن و رفتن.  

توی کتاب *خانه لهستانی‌ها*  چنان غرق شدم که یادم رفت دارم یه داستان میخونم.  
انگار خودم شده بودم یکی از شخصیتاش...  
هرکدومشون یه درد تو دلشون داشتن، یه جوری از دنیا زده بودن.  
ولی تو همون سکوت، یه آرامش عجیبی هم بود.  
حالا همه رفتن...  
هیچکی نمونده...  
ولی من اینجام...  
همینجوری که رو پله‌های سرد نشستم، احساس میکنم اون خونه تو ذهنم هنوز زندس.  
حالا که همه‌چی تموم شده، هنوز صداها تو حیاط میپیچن.  
 آدم وقتی یه چیزی تموم میشه، تازه میفهمه چقدر باهاش یکی شده بود!  
چقدر با سکوتاش، با همون لحظه‌های کوچیک گمشده یکی شده بود...  
اون خونه فقط چهارتا دیوار نبود...  
یه پناه بود...  
پناهی واسه فرار کردنها، واسه فراموشیها...  
حالا دیگه تموم شده، ولی اون گرماش هنوز تو فضا معلقه...  

وقتی کتابو بستم، یه لحظه گیر کردم به آخرین صفحه...  
انگار هنوز صدای پاهاتو تو راهروی خونه میشنوم...  
صدای قفل در، چرخوندن کلید... و بعد هیییچ...  
  
اون خونه با همه رفتناش، هنوز تو وجود من زندس...  
شاید یه روز دیگه، تو یه جای دیگه از زندگیم، دوباره برگردم بهش...  
حتی اگه یادم نیاد روزی تو حیاطش دویدم...  
حتی اگه یادم نیاد کنار اون آدما بودم... همونی که با یه لبخند ساده از کنار هم رد شدیم...  
        

          داستانی با حال و هوای قدیمی و پایان باز
کتاب های پایان باز خیلی مورد پسندم نیست
        

          لذت بردم، هر چند با بعضی جاهاش زیاد ارتباط برقرار نکردم، حسی که بهم داد شبیه حسی بود که موقع نگاه کردن فیلم "مهمان مامان"داشتم. از بقیه رمانهای ایرانی جلوتر و واقع بینانه تر بود.
        

          هر کی نوستالژی رو دوست داره این کتابو بخونه. میشه گفت زمین گذاشتنش سخته ، وقتی تموم میشه افسوس میخوری که چرا زود تموم شد.
        

          این اولین کتاب از مرجان شیرمحمدی بود که خواندم. نامش برایم جذاب بود. مختصات رخداد داستان مورد علاقه‌ام بود. دهه پنجاه و پیش از انقلاب، خانه‌ای که دورتادور اتاق دارد و در هر اتاق یا دو اتاق خانواده‌ای زندگی می‌کند. مردمی از قشر ضعیف و آسیب‌پذیر که زن‌هایشان جایگاهی قابل پیش‌بینی داشتند؛ توسری‌خور، تنها، بی‌کس، غریب. اما نوع پرداختن به شخصیت‌های زن حال بد کن نیست. جالب آنکه شخصیت اثرگذار در روند داستان هم یک زن است؛ پری. زنی که همه فکر می‌کنند شیرین عقل است ولی اصلا چنین نیست. 
کتاب را با صدای نویسنده از طاقچه شنیدم، همین بر جذابیت داستان افزود.

از طرح جلد کتاب بارگذاری شده خوشم نیامد. تصویری که برای نسخه صوتی انتخاب شده بود گویاتر بود. زنی در پس یک در چوبی قدیمی که از پس شیشه شکسته قرارگرفته در نیمه بالای در بیرون را نگاه می‌کند.
        

          داستان در مورد یک خونه است به سبک خونه های قدیمی که هر خانواده تو یک قسمتش زندگی میکنن و حیاط مشاعی دارن. وقتی لهستانی ها به واسطه حمله آلمانی ها از کشورشون رونده میشن یسریاشون این خونه رو انتخاب میکنن و توش زندگی میکنن، زمان می گذره و می گذره تا اینکه لهستانی ها یا برمیگردن به کشور خودشون یا به خاطر بیماری های مختلف و ... میمیرن. حالا تو این خونه چند تا مستاجر زندگی میکنن که فقط یکیشون لهستانیه بقیه ایرانی ان. قصه از زبان پسربچه ای هست به اسم سهراب که 10 سالشه. قراره از جانب این بچه ما زندگی چند خانواده رو تو یک خونه اجاره ای بشناسیم....

سبک نوشتاری کتاب به شدت دوست داشتنی بود، من به جدّ عاشق شخصیت خاله پری شدم، خیلی جذاب بود هم کل کتاب و هم این شخصیت.
تو کتاب یکم فحش های بیتربیتی داره🫢😐

من که #پیشنهاد میکنمش
        

          اول داستان فکر میکردم از زبان یک دختربچه روایت شده ولی جلوتر که رفت فهمیدم اینطور نیست و توی کل کتاب نتونستم  زیاد با شخصیت پسربچه ده ساله ارتباط بگیرم. به جز این به نظرم بقیه افراد داستان شخصیت هاشون مشخص شده بود و از این خوشم اومد

        

          یه داستان آروم با شخصیت‌های آروم. انگار می‌دونی قراره چی بشه و نمی‌دونی. جالب.
        

          اولین اثری که از مرجان شیرمحمدی خوندم و برای من کتابی خوش‌خوان بود که تونستم خیلی زود بخونم‌ش و زمین گذاشتنش سخت بود.
متن ساده و روانی داره که همراه میشه با توجه مفید به جزئیات. دنیای یه پسر ده ساله رو به خوبی نشون می‌ده و قلم نویسنده هر شخصیت رو برامون ملموس و دست‌یافتنی می‌کنه.