*بسم الله الرحمن الرحیم*

داستان از زبان پسربچه ای به نام سهراب روایت میشود، که با خانواده اش در یکی از اتاق های «خانه لهستانی ها» ساکن است. و ماجرا های خودش و کمی هم افراد ساکن در دیگر اتاق های این خانه را روایت میکند. اشاره مستقیمی به بستر دقیق زمانی داستان نشده، اما احتمالا اوایل دهه پنجاه میباشد.

   داستان روندی آرام و جذاب دارد، و پیچیدگی خاصی در آن به چشم نمیخورد(اما ماجرای پایان داستان کمی شوکه کننده است!) ، دیالوگ محور است و به شدت خوش خوان. 
   شاید بهتر بود فضا سازی قوی تری داشته باشد، و کمی تعدد شخصیت ها و ماجرا ها هم بیشتر به چشم بخورد. مثلا شخصیت «مادام» به نظرم پتانسیل پردازش و مانور بیشتری داشت که داستان را جذاب تر میکرد.
 زن های قوی داستان را که برای حال خوبشان میجنگیدند را دوست داشتم.
درکل کتاب با سلیقه من هماهنگ بود، و من خیلی دوستش داشتم.  و میتوانم با خیال راحت به علاقمندان به ادبیات ایرانی پیشنهاد کنمش، بعید هم میدانم کسی از حداقل یکبار خواندنش پشیمان شود…
        

          پیش بینی من از کتاب، یک داستان جذاب‌تر بود    در کل کتاب متوسطی بود و قسمت هایی که مادام از گذشته تعریف می‌کرد برام جذاب‌تر بود و البته بین شخصیت ها، خاله پری 
 راوی داستان مثلا ی پسربچه بود ولی من اصلا باهاش ارتباط برقرار نکردم و سن و سال و جنسیتش با جملاتی که می‌گفت خیلی جاها باورپذیر نبود
پایانش هم  با نظراتی که درمورد این کتاب خونده بودم موافقم که عجولانه بوده
        

          چنان چشمم از رمان های ایرانی ترسیده است که رمان های ایرانی رو با وسواس بیشتری انتخاب میکنم، اما چشم بسته به شما پیشنهاد میدهم داستان متفاوت این کتاب رو از دست ندید، خانم شیرمحمدی علاوه بر بازیگری توانا، نویسنده ی خوبی هم هستن
        

          چقدرررر این کتاب خوووشگل بود 
من نسخه صوتی کتاب رو شنیدم که گویندش هم خود خانم شیرمحمدی بود
از شنیدنش واااقعا لذت بردم، از اون دسته کتابایی بود که تا تموم نشه خیالت راحت نمیشه و نمیتونی از جات بلند شی
        

          گاهی فقط یه کتاب میخوای که تو رو ببره توی دنیای خودش و چند ساعتی از دنیایی که توش هستی جداشی، این برای من اون کتاب بود.
و جا داره بگم که حسرت زندگی کردن توی یکی از این خونه ها همیشه با من هست..
        

          کتاب رو خیلی دوست داشتم مخصوصا که روای یک پسر ده ساله ی معمولیه.داستان خیلی رئال و واقع گرایانه ای که در دوره پهلوی دوم در یک خونه بزرگ با چندین خانواده  بازگو شده.
        

          سالها پیش خواندم و چیزی که از آن یادم است مادام و سرگذشت او و عشق  اسطوره ای خاله ی راوی داستان که نامش در خاطرم نیست الان......و دختر همسایه  و سرگذشت عجیبش
        

          قلم روانی داشت اما راستش با محاوره‌نویسی اصلا نتونستم کنار بیام. داستان تقریبا پر شخصیت اما ساده، روابط گیج‌کننده نبود و شخصیتها باورپذیر. چندجای داستان هم فراز و فرود خوبی داشت
درکل برای یک بار خوندن خوب بود
        

          تجربه‌ی رمان آذر، شهدخت، پرویز و دیگران ترغیبم کرد که برم سراغ رمان دیگر مرجان شیرمحمدی. داستان‌هایی که شیرمحمدی تعریف می‌کند بیشتر از اینکه در طول پیش برود، در عرض شاخ و برگ پیدا می‌کند و مرتبا نویسنده تاریخچه و بک استوری از آدمها و مکان‌ها می‌دهد. اگرچه خود من علاقه‌ای به این گونه نوشتن ندارم، اما خواندنش را دوست دارم و اگر باز هم این نویسنده رمان بنویسد کنجکاو برای خواندنش هستم
        

          یک کتاب ساده و روان
داستانی احتمالا در دهه ۵۰ که راوی پسری‌ست در ابتدای نوجوانی.
سهراب از خودش و همسایه‌هایشان می‌گوید که همه باهم در خانه لهستانی‌ها زندگی می‌کنند.
روایت آدمهای ساکن خانه،روایت های خواندنی هستن
        

          خانه لهستانی‌ها روایتی‌ست از زندگی آدم‌هایی که در خانه‌ای بزرگ در جنوب تهران زندگی می‌کنند. داستان از زبان سهراب، پسربچه‌ای روایت می‌شود که گاه نگاهی فراتر از سن و سالش دارد و همین، روایت را دل‌نشین‌تر و تأثیرگذارتر کرده است. نثر کتاب شیرین و روان است و خواندنش به‌راحتی پیش می‌رود. با این‌حال، پایان‌بندی اثر کمی شتاب‌زده به نظر می‌رسد.
        

          داستان روانی بود به طوری که متوجه گذر زمان نمی‌شویم اما حس می‌کنم جملات ذهنی به کار برده شده برای شخصیت اصلی داستان، مقداری بزرگ‌تر از سن خودش باشد. از طرف دیگر با توجه به شخصیت خاله پری، از نویسنده برمی‌آمد تا شخصیت و رفتار او را دیوانه‌تر از چیزی که هست بر ما نمایان کند نه این که تنها فرد به دنبال اصلاح نظام آموزش و پرورش باشد یا سرانجام نهایی داستان. البته، حس می‌کنم بهتر بود داستان پایان‌بندی بهتر و مسنجم‌تری داشته باشد.
        

          کتاب  خانه لهستانی‌ها
روایتگر زندگی در یکی از محله‌های جنوبی تهران و خانه‌ای که  در گذشته محل سکونت لهستانی‌هایی که در جنگ جهانی دوم به ایران آمدند هست و این خانه چندین همسایه دارد... هر کدام رازی در سینه خود دارند.. شخصیت جذاب این کتاب خاله پری بود که همه به او انگ شیرین عقل بودن میزنند..
.............
رمانی با زبان ساده و روان که با خوندنش  با اهالی اون خونه زندگی میکنین😁 نثری روان و گیرا.
.
با توجه به بخش هایی که مادام درباره لهستان در خلال جنگ جهانی دوم میگه اگر فیلم پیانیست (pianist) رو دیده باشین بیشتر میتونین شرایط رو درک کنین😅
از سری کتاب‌های ایرانی که پیشنهاد میشه بخونین😍👌🌱
        

          زیبا بود من را قسمتی از کتاب  انسان در جستجو معنا انداخت
        

          این کتاب رو با صدای خود خانم شیرمحمدی شنیدم، از این جهت برام جالب بود که چون خود نویسنده، کتاب رو خوانش می‌کرد، فراز و فرود و احساسات کاراکترها بنظرم خیلی دقیق بود، منتهی خود داستان اونجوری که باید جذبم نکرد، و خیلی جاها حس می‌کردم که داستانی که دارم می‌شنوم برام تکراریه، علی ایحال نه اونقدر بد بود که بخوام بگم  نخونید و نه اونقدر خوب بود که اصرار داشته باشم به خوندنش، یک اثر متوسط که البته شنیدنش با صدای خود نویسنده می‌تونه جالب باشه.
        

          یه کتاب خیلی قشنگ
 با حال و هوای فیلم سینمایی مهمان مامان و مجموعه کتابهای آبنبات  طعم دار
همزمان هم اشک م رو هم خنده من رو در آورد🥺
        

          کتاب روانی بود، و کشش خوبی داشت، با تک تک شخصیت‌هاهمراه می‌شدی در طول داستان
ولی آخرش ترسناک تموم شد 🫠 
        

          «خانه لهستانی ها»ی مرجان شیر محمدی، برخلاف مشابهت تقریبا و صرفا اسمی با «خانه ادریسی ها»ی غزاله علیزاده، داستانی است با روایتی ساده، روان و سرراست از ساکنان یک خانه در جنوب تهران در دوران پهلوی دوم. از پیچیدگی و تعدد زیاد شخصیتهای داستان علیزاده، خبری در آن نیست. 

همچنین زندگی همسایه ها در یک خانه قدیمی باقی مانده از زمان جنگ جهانی دوم معروف به خانه لهستانی ها، آدم را یاد موقعیت مشابه آدمها در داستان «شوهر آهو خانوم» علی محمد افغانی می اندازد؛ اما در این داستان نوع  روایت فرق می کند... سهراب پسر بچه ده ساله، راوی زندگی همسایه ها به خصوص زنانِ ساکن در این خانه است که با نگاه تیزبین و کنجکاو خود، تک تک شخصیت ها را با ویژگیهای خاصِ ظاهری و باطنی بدون طول و تفصیل در روند داستان، معرفی می کند.‌

روایت، روایتی زنانه است. شخصیت های زنِ داستان با تمام تفاوت ها در شکل و سن و رفتار همگی نه تنها به صورت فیزیکی در یک جبر محیطی یا مختصات تحمیلی یعنی مستاجر یک خانه قدیمی و تاریخی بودن، بلکه به لحاظ فرهنگی، همزادِ  فقر و قربانیِ فرهنگِ_مردسالارانه بودن هم، به هم شبیهند... از خاله پری به ظاهر دیوانه، رعنا و بانو و مادام، تا دلشاد خانوم و همدم خانوم و فریده...

در جایی از داستان از زبان سهراب می خوانیم که : 
«مادر من اهل فال گرفتن نبود. می‌گفت فالِ ما را خدا گرفته. از صبح می‌رفت کار می‌کرد و شب خسته برمی‌گشت خانه و وقت این جور کارها را نداشت...»

 همزمان با پیش رفتنِِ ماجراهای خانه ی لهستانی ها، نویسنده به روایت دردها و مصائب لهستانی های آواره ای که در زمان جنگ جهانی دوم که مجبور به مهاجرت از کشور خود شده و پس از رسیدن به ایران تاب ادامه راه را نداشته و جاگیر شده اند می پردازد ... 
خانه لهستانی ها، روایت ساده و سرگرم کننده ای است برای دوستدارانِ ادبیات داستانی ... با داشتن اندکی ذوق و علاقه، می توانید از مطالعه آن لذت کافی ببرید. همچنین پایان داستان هم ممکن است غافلگیرتان کند.
        

          اگه مثل من دچار بیماری خوندن صفحه آخر کتاب هستید، اینکار رو درباره این کتاب نکنید، چون دقیقا صفحه آخر، یک شوک به مخاطب داده میشه

نویسنده‌ی کتاب، همسر بهروز افخمی، نویسنده کتاب و فیلمنامه پرویز، شهدخت آذر و دیگران‌ه که اگه درست یادم باشه فیلمی که از کتابش ساخته شد، سیمرغ گرفت
داستان این کتاب هم پره از شخصیت که در برهه تاریخی قبل انقلاب زندگی می‌کنند در خونه‌ای قدیمی که هر خانواده یه اتاق داره با حیاط بزرگ مشترک

من صوتی کتاب رو گوش دادم و دوسش داشتم. رمانی برای زمان‌های بیکاری که با شخصیت‌های مختلف و زیاد تو رو باخودش همراه میکنه

توصیف فضا و شخصیت‌ها نسبتا خوبه و ذهن تصویرساز من، یک کلیتی درباره هرکدوم ساخت که جزئیات خاصی ندارند ولی همین کلیتشون هم، دوست‌داشتنیه
        

          یک داستان آرام و بی‌دردسر! این برداشت من از این کتاب بود. روایت معمولی و روونی داشت. شاید با خوندنش تو ذوق بزنه و انتطاری که داشتی رو برآورده نکنه ولی نکته‌ی جالبش همین ساده بودن داستان هست. به هرحال نباید با توقع زیادی سراغش رفت اما میشه خوند و ازش لذت برد. :)