کتابی برای همیشه، برای هر روز خواندن تا فراموش نکنی که در سینه‌ات نهنگی می‌تپد.
      

        "پایان شاهنامه‌ی ناخوش، من
خاکستر غرور سیاوش، من
من سربدار و سوخته پر، گویا
من نیز قهرمان شما هستم..."

- بامداد هجدم تیر هزاروچهارصدوچهار، پایان کلیدر...
      

        به این کتاب ۵ ستاره دادم چون در سطح ‌کتاب هایی مثل خودش خوبه و طبیعتا نمی‌شه با کلیدر و همسایه ها و چشمهایش مقایسه‌ش کرد. این رو جدیدا کشف کردم که هر کتاب باید با کتاب های هم سطح خودش سنجیده بشه.😁
اما در کل خوندن کتاب های این شکلی بین چند تا کتاب خشک و سنگین برام لذت بخشه و معمولا هم توی یک شب تا صبح بی‌خوابی کلکشون‌ رو می‌کنم. 
کاش واقعا زندگی همینقدر شیرین و ساده بود. به اندازه شیرینی بوییدن یک سیب گلاب.
به هر حال خاصیت قصه ها همینه، سفر به سرزمین ناممکن ها.
سفر خوبی بود، اگه دنبال رفع خستگی هستید بهتون پیشنهادش می‌کنم به شرطی که سخت نگیرید و فقط از سیر قصه لذت ببرین.(=
      

        داشتن یک پاندای بزرگ یا یک اژدهای کوچک در زندگی موهبتی بزرگ است.  عزیزی که اگر راه پیش رو به نظرتان سخت رسید به شما بگوید که:" مهم نیست که چقدر سخت  شه، باهم باهاش رو به رو می‌شیم."
این کتاب، کتابی برای آدم بزرگ ها هم هست. کتابی که با لحن ساده و روان و خارج از عرف آدم بزرگ ها که عادت به سخت گفتن و سخت نوشتن دارند؛ خود مراقبتی را یادآوری می‌کند.
اگر روز سختی داشتید خودتان را به مطالعه این کتاب جمع و جور در کنار یک لیوان چای دعوت کنید.
      

        «علم می‌گوید ماهی به خاطر دور شدن از آب به دلایل طبیعی می‌میرد. اما هرکس یک بار بالا و پایین پریدن ماهی را دیده باشد تصدیق می‌کند که ماهی از بی‌آبی به دلیل طبیعی نمی‌میرد. ماهی به خاطر آب، خودش را می‌کشد.»
      

        جزیره هزار داستان از کتاب های کودک  و نوجوانیه‌ که مناسب تمام رده های سنی هست.  اگر کسی رو می‌شناسید که انتخاب کردن براش سخته می‌تونید این کتاب رو بهش هدیه بدین چون توی این کتاب با هر انتخاب قصه شما و مسیر شما عوض می‌شه.
این کتاب می‌تونه مناسب بچه هایی باشه که تازه می‌خوان کتاب خوندن رو شروع کنن چون هم فونت مناسبی داره هم حجم کمی و متن هم از جذابیت کافی برخورداره.

      

        عجیبه که پس از سال ها شخصیت کتابت رو ببینی.
توی آدم های  اطرافت و یا حتی گاهی توی آینه.
اونم وقتی که موقع خوندن کتاب حاضر نیستی باور کنی چنین کسی هم ممکنه وجود داشته باشه و همه رو به پای مرغ خیال نویسنده می‌ذاری.
من بهشید‌ و بعد چندین سال ملاقات کردم و هی میگفتم خدایا این دختر شبیه کیه؟
و حالا فهمیدم که بهشید‌ قصه به دیدارم اومده بود.

      

        ‌‌‌‌‌‌‌این کتاب از نظر ادبی ارزش چندانی نداشت و متاسفانه از نظر داستانی هم.  انگار که نویسنده بعد از خواندن بامداد خمار حس می‌کنه رحیم مظلوم واقع شده و سعی می‌کنه داستان رو از دید رحیم و البته با دستکاری های عجیب و غریب در داستان برای تبرئه کردن رحیم بنویسه که خب خیلی هم موفق نبوده.
در کل کتابی نبود که دوستش داشته باشم اما از سر کنجکاوی خوندمش، در واقع دلم می‌خواست ببینم رحیم قراره چطور خودش رو تبرئه کنه.
این داستان برای جوانان نسل خودش خوب بود اما به نظرم کتاب تاریخ انقضا داری بود که منقضی هم شده.
در نهایت می‌خواست عبرت بده که: کبوتر با کبوتر، باز با باز. 
      

        کتاب محبوب کودکی
      

        مثل وقتی که زیر نور مهتاب توی ایوون خونه با یک لا حریر روی تن  خوابی و از خواب پریشون می‌پری.
این همون خواب پریشون بود که در پیچ و تاب تن پر زخم تاریخ این‌ مملکت رغم می‌خورد، داستان تنهایی نه تنها حریر، بلکه حریر ها. حریر هایی که ما قصه‌شون رو نخوندیم‌ و غصه‌شون رو نشنیدیم. کتاب هایی رو دوست دارم که شخصیت ها خاکسترین
نه صفر نه یک. تو انتخاب می‌کنی که کیو دوست داشته باشی.
اما من واقعا از نامزد نامرد حریر خانم دلخورم که هرچند سختی تحمل کرده بود، اما نباید به روح نازک حریر خانم اینقدر سخت می‌گرفت.
نکته دیگه‌ای که توجهم رو جلب کرد رفتار مردم روستا بعد برگشتن حریر بود و کسی که محبوب مطلق بود تبدیل شد به کسی که پشت  سرش پچ‌پچه ها داشت.
نمی‌خوام فمنیسیت بازی در بیارم اما اگه حریر پسر بود قطعا مردم روستا چنین برخوردی نداشتن، ولو این که بزرگترین خیانت رو هم کرده باشه.
      

        اینقدر خوش خوان  و روان و کم حجمه که زود تموم می‌شه و انگار دستت رو گذاشتی زیر چونه تا ابن مشغله برات داستان زندگیش رو تعریف کنه؛ گاهی هم پسته ای چیزی به دهن می‌ندازی و می‌خندی یا متاسف می‌شی.
خوندن این کتاب همراه یک دوست برای من لذت بیشتری داشت و بیشتر خوندش به تنور دلم چسبید‌. خوشحالم که بلاخره خوندمش.
قلم نادر ابراهیمی هیچوقت پیشیمونتون‌ نخواهد کرد.
      

        خوشحالم که زودتر از این نخوندمش و کلی لفتش دادم و منتظر نسخه صوتی موندم چون داستان "جای حساسش" تموم شد و ما رو در خماری گذاشت ولی ظاهرا قراره جلد جدید کتاب (آبنبات لیمویی) همزمان با نمایشگاه کتاب تهران که خوشبختانه چند روز دیگه‌ هست رونمایی بشه 
در یک جمله می‌تونم بگم کتاب در ژانر و زمینه خودش فوق‌العاده  بود.
بی صبرانه منتظر جلد جدید کتاب و محسن و دریای عزیزم هستم. ^_^
      

        این کتاب رو با صدای عزیزی شنیدم که بسیار برام قابل احترام و دوست داشتنیه و همین باعث شد کتاب به نظرم شیرین تر بیاد و حلاوتش دو چندان بشه.
این روایت آیینه عشقه و تواضع در هر قسمتش می‌تونید یک عشق پیدا کنید.
و چیزی که بیشتر از همه به نظرم اومد؛عشق مادر بود.
      

        سال بلوا برای من از اون دسته کتاب هایی بود که باید دوبار خوند تا داستان به عمق جانت فرو بره ، نه که با بار اول متوجه نشی چی به چیه ، متوجه می‌شی اما بار دوم درکت از داستان عمیق تره.
یکی از ‌کار های کتاب ها اینه که تلاش کنه به شما تجربه زندگی در غالب یک آدم جدید رو ببخشه ولی این که نویسنده چقدر موفق باشه مهمه و خب این کتاب در همراه کردن خواننده با شخصیت های داستان و روند قصه واقعا موفق عمل کرده ، همین که شما با ورود به اتاق حسینا بوی گِل به مشامتون می‌‌رسه یا درد نوشا رو به خوبی احساس می‌کنید یعنی شما همراه قصه هستید.
اما یک نقدی که به این قصه دارم اینه که بعضی شخصیت ها رو سرسری  رها کرده و با این که در بطن داستان هستن انگار که نیستند! شخصیت هایی مثل مادر نوشا که جاهایی از داستان باید دنبالش بگردی و با خودت بگی خدایا پس این مادر کجاست؟
اما در کل کتابی بود که به دلم نشست و  با این که چند سال قبل خوندمش هنوز در خاطرم پر رنگه و گاهی دلم برای دوستان عزیزم نوش آفرین و حسینا و حتی برای دشمن عزیزم ، معصوم هم  تنگ می‌شه.
من این کتاب رو با صدای گیرا و لحن و خوانش با وسواس و دقت خانم عاطفه رضوی شنیدم که داستان رو برام جذاب تر کرد حتی اگر این کتاب رو خوندین هم بهتون پیشنهادش می‌کنم.
و این یادداشت رو با محبوب ترین دیالوگ این قصه برای خودم ، تموم می‌کنم:
"من چه یادی دارم ، چرا یادم به وسعت همه تاریخ است؟
چرا آدم ها در یاد من زندگی می‌کنند و من در یاد هیچکس نیستم؟".
      

        آن تکه آینه شکسته روی جلد کتاب را می‌بینید؟
نویسنده همان را آرام آرام فرو می‌‌کند داخل قلبتان، 
علی رغم کوتاه بودن داستان ها شما را جوری با شخصیت اصلی همراه می‌کند که با تار و پود او عاشق می‌شوید گرسنگی و رنج و بی پولی می‌کشید و تحقیر می‌شوید و در واقع شما می‌شوید شخصیت اصلی این کتاب.
با این که داستان هایی که سراسر رنج است خیلی به دلم نمی‌نشیند اما قلم آقای درویشیان عزیز چون رنج را شیرین نوشته به دلم هم شیرین نشست.