جزیره هزار داستان از کتاب های کودک  و نوجوانیه‌ که مناسب تمام رده های سنی هست.  اگر کسی رو می‌شناسید که انتخاب کردن براش سخته می‌تونید این کتاب رو بهش هدیه بدین چون توی این کتاب با هر انتخاب قصه شما و مسیر شما عوض می‌شه.
این کتاب می‌تونه مناسب بچه هایی باشه که تازه می‌خوان کتاب خوندن رو شروع کنن چون هم فونت مناسبی داره هم حجم کمی و متن هم از جذابیت کافی برخورداره.

      

        عجیبه که پس از سال ها شخصیت کتابت رو ببینی.
توی آدم های  اطرافت و یا حتی گاهی توی آینه.
اونم وقتی که موقع خوندن کتاب حاضر نیستی باور کنی چنین کسی هم ممکنه وجود داشته باشه و همه رو به پای مرغ خیال نویسنده می‌ذاری.
من بهشید‌ و بعد چندین سال ملاقات کردم و هی میگفتم خدایا این دختر شبیه کیه؟
و حالا فهمیدم که بهشید‌ قصه به دیدارم اومده بود.

      

        ‌‌‌‌‌‌‌این کتاب از نظر ادبی ارزش چندانی نداشت و متاسفانه از نظر داستانی هم.  انگار که نویسنده بعد از خواندن بامداد خمار حس می‌کنه رحیم مظلوم واقع شده و سعی می‌کنه داستان رو از دید رحیم و البته با دستکاری های عجیب و غریب در داستان برای تبرئه کردن رحیم بنویسه که خب خیلی هم موفق نبوده.
در کل کتابی نبود که دوستش داشته باشم اما از سر کنجکاوی خوندمش، در واقع دلم می‌خواست ببینم رحیم قراره چطور خودش رو تبرئه کنه.
این داستان برای جوانان نسل خودش خوب بود اما به نظرم کتاب تاریخ انقضا داری بود که منقضی هم شده.
در نهایت می‌خواست عبرت بده که: کبوتر با کبوتر، باز با باز. 
      

        کتاب محبوب کودکی
      

        مثل وقتی که زیر نور مهتاب توی ایوون خونه با یک لا حریر روی تن  خوابی و از خواب پریشون می‌پری.
این همون خواب پریشون بود که در پیچ و تاب تن پر زخم تاریخ این‌ مملکت رغم می‌خورد، داستان تنهایی نه تنها حریر، بلکه حریر ها. حریر هایی که ما قصه‌شون رو نخوندیم‌ و غصه‌شون رو نشنیدیم. کتاب هایی رو دوست دارم که شخصیت ها خاکسترین
نه صفر نه یک. تو انتخاب می‌کنی که کیو دوست داشته باشی.
اما من واقعا از نامزد نامرد حریر خانم دلخورم که هرچند سختی تحمل کرده بود، اما نباید به روح نازک حریر خانم اینقدر سخت می‌گرفت.
نکته دیگه‌ای که توجهم رو جلب کرد رفتار مردم روستا بعد برگشتن حریر بود و کسی که محبوب مطلق بود تبدیل شد به کسی که پشت  سرش پچ‌پچه ها داشت.
نمی‌خوام فمنیسیت بازی در بیارم اما اگه حریر پسر بود قطعا مردم روستا چنین برخوردی نداشتن، ولو این که بزرگترین خیانت رو هم کرده باشه.
      

        اینقدر خوش خوان  و روان و کم حجمه که زود تموم می‌شه و انگار دستت رو گذاشتی زیر چونه تا ابن مشغله برات داستان زندگیش رو تعریف کنه؛ گاهی هم پسته ای چیزی به دهن می‌ندازی و می‌خندی یا متاسف می‌شی.
خوندن این کتاب همراه یک دوست برای من لذت بیشتری داشت و بیشتر خوندش به تنور دلم چسبید‌. خوشحالم که بلاخره خوندمش.
قلم نادر ابراهیمی هیچوقت پیشیمونتون‌ نخواهد کرد.
      

        خوشحالم که زودتر از این نخوندمش و کلی لفتش دادم و منتظر نسخه صوتی موندم چون داستان "جای حساسش" تموم شد و ما رو در خماری گذاشت ولی ظاهرا قراره جلد جدید کتاب (آبنبات لیمویی) همزمان با نمایشگاه کتاب تهران که خوشبختانه چند روز دیگه‌ هست رونمایی بشه 
در یک جمله می‌تونم بگم کتاب در ژانر و زمینه خودش فوق‌العاده  بود.
بی صبرانه منتظر جلد جدید کتاب و محسن و دریای عزیزم هستم. ^_^
      

        این کتاب رو با صدای عزیزی شنیدم که بسیار برام قابل احترام و دوست داشتنیه و همین باعث شد کتاب به نظرم شیرین تر بیاد و حلاوتش دو چندان بشه.
این روایت آیینه عشقه و تواضع در هر قسمتش می‌تونید یک عشق پیدا کنید.
و چیزی که بیشتر از همه به نظرم اومد؛عشق مادر بود.
      

        سال بلوا برای من از اون دسته کتاب هایی بود که باید دوبار خوند تا داستان به عمق جانت فرو بره ، نه که با بار اول متوجه نشی چی به چیه ، متوجه می‌شی اما بار دوم درکت از داستان عمیق تره.
یکی از ‌کار های کتاب ها اینه که تلاش کنه به شما تجربه زندگی در غالب یک آدم جدید رو ببخشه ولی این که نویسنده چقدر موفق باشه مهمه و خب این کتاب در همراه کردن خواننده با شخصیت های داستان و روند قصه واقعا موفق عمل کرده ، همین که شما با ورود به اتاق حسینا بوی گِل به مشامتون می‌‌رسه یا درد نوشا رو به خوبی احساس می‌کنید یعنی شما همراه قصه هستید.
اما یک نقدی که به این قصه دارم اینه که بعضی شخصیت ها رو سرسری  رها کرده و با این که در بطن داستان هستن انگار که نیستند! شخصیت هایی مثل مادر نوشا که جاهایی از داستان باید دنبالش بگردی و با خودت بگی خدایا پس این مادر کجاست؟
اما در کل کتابی بود که به دلم نشست و  با این که چند سال قبل خوندمش هنوز در خاطرم پر رنگه و گاهی دلم برای دوستان عزیزم نوش آفرین و حسینا و حتی برای دشمن عزیزم ، معصوم هم  تنگ می‌شه.
من این کتاب رو با صدای گیرا و لحن و خوانش با وسواس و دقت خانم عاطفه رضوی شنیدم که داستان رو برام جذاب تر کرد حتی اگر این کتاب رو خوندین هم بهتون پیشنهادش می‌کنم.
و این یادداشت رو با محبوب ترین دیالوگ این قصه برای خودم ، تموم می‌کنم:
"من چه یادی دارم ، چرا یادم به وسعت همه تاریخ است؟
چرا آدم ها در یاد من زندگی می‌کنند و من در یاد هیچکس نیستم؟".
      

        آن تکه آینه شکسته روی جلد کتاب را می‌بینید؟
نویسنده همان را آرام آرام فرو می‌‌کند داخل قلبتان، 
علی رغم کوتاه بودن داستان ها شما را جوری با شخصیت اصلی همراه می‌کند که با تار و پود او عاشق می‌شوید گرسنگی و رنج و بی پولی می‌کشید و تحقیر می‌شوید و در واقع شما می‌شوید شخصیت اصلی این کتاب.
با این که داستان هایی که سراسر رنج است خیلی به دلم نمی‌نشیند اما قلم آقای درویشیان عزیز چون رنج را شیرین نوشته به دلم هم شیرین نشست.
      

        داستانی کوتاه که از زهر تلخ تر بود ،  کودکی ۳ ساله که تنها رها می‌شه و معلوم نیست بعد ها چه بلایی هم به سرش بیاد ، و مادری که فکر می‌کنه خب، بعد ها یکی دیگه می‌آرم.
با خوندنش قلب آدم فشرده می‌شه و حتی ممکنه عصبانی هم بشه.
ولی می‌تونیم فکر کنیم این داستان یک حقیقت عریان از جامعه زمان آل احمد بوده.
      

        ده سالم بود ، مادرم داشت این کتاب رو می‌خوند سرم رو روی پاش گذاشتم و گفتم: مامان می‌شه بلند بخونی؟
مامان خوند و من چیزی نفهمیدم، ولی از ده سالگی تا الان ۱۷ بار این کتاب رو خوندم اینقدری که خط به خطش رو حافظم و با این حال هر بار که می‌خونمش یک پاراگراف خاص ، یک خط خاص یک جمله چشمم رو می‌گیره.
این کتاب برای من شکل جادو بود ، انگار از جهان دیگه‌ای پا به جهان من گذاشته بود و چه داستان غم‌انگیزی.
اکثرا در داستان ها از تنهایی زنان می‌شنویم و مردی که رهاشون کرده ، ولی اینجا داستان مردی تنهاست ، تنها تر از تنها که حالا اجازه ورود به شهرش رو هم نداره و داره خاطراتش رو مرور می‌کنه و از پدر خواهش می‌کنه که اجازه بده به شهر برگرده.
      

        در یک نشست و در بی خوابی شبانه خوندمش و عاشقش شدم.
به نظرم در نوشته های آقای دولت آبادی اصولا قلم ایشون هست که به سوژه و ماجرای کلی قصه عزت می‌ده و شاید اگر کس دیگری چنین سوژه ای رو برای نوشتن انتخاب کرده بود ، آخرش به جای پنج ستاره ، یک نیم ستاره نصیبش می‌شد و یک <<خب که چی؟>> ولی این قصه اینقدر زیبا نگارش شده بود که دلم می‌خواست یک رمان بلند بود.
در عین زیبایی و سادگی با ظرافت و دقت نوشته شده بود.
خلاصه که بوسیدنی بود و دوست داشتنی.
      

        کتاب رو تازه تموم کردم و اولین اثری بود که از داستایفسکی خوندم، چون خیلی شنیده بودم که ادبیات روسیه یک فضای دارک و خاصی داره که پسند همه نیست و به پیشنهاد یک کتاب فروش عزیز که کمکم کرد برای انتخاب کتاب همین کتاب رو برداشتم و راضی بودم ، درباره داستان اگر بخوام صحبت بکنم ، نویسنده شما رو جوری با خودش همراه می‌کنه که انگار شخصیت اصلی داستان شما هستین  توی قصه تشویش، غم ،شادی ،عشق و استرس و ناکامی رو تجربه می‌کنید . جسارتی که شخصیت دوم داستان به خرج می‌ده اون هم در زمانی که واقعا این چیز ها برازنده یک بانوی اصیل روس نبوده برای من واقعا جذاب بود.
اما راجع به ترجمه ، من ترجمه آفای حمیدرضا آتش برآب رو خوندم ، واقعا فاجعه بود وسط جمله رسمی یهو یک کلمه عامیانه توی چشم می‌زد و وسط داستان متوقفت می‌کرد ، این کتاب از نشر پارسه بود که غلط املایی و نگارشی و اشتباه تایپی هم زیاد داشت ،  یک تفسیر بلند هم داشت که نمی‌دونم به خاطر ترجمه بد کتاب خیلی مورد پسندم نبود یا واقعا نویسندا تفسیر داشت دور خودش می‌چرخید.
در کل که تجربه خوبی بود و لذت بردم و جرعت گرفتم که سراغ بقیه آثار داستایفسکی برم ، هر چند که همچنان ادبیات داستانی ایران در صدر علاقه مندی‌های من هست. حالا شما چه کتابی رو از داستایفسکی برای خوندن بعد از شب های روشن پیشنهاد می‌دین؟
      

        من این کتاب رو با صدای هوتن شکیبا شنیدم و فارغ از لحن و خوانش مناسب ایشون کتاب واقعا کتاب بدردنخوری بود.
نوشتار آبکی نبود و باعث می‌شد دلت بخواد ادامه داستان رو بخونی اما از یک جایی دیگه روند داستان فرسایشی می‌شد.
داستان معمولا باید یه نتیجه و پایان بندی مناسبی داشته باشه، اما این داستان نه تنها هیچ نتیجه گیری نداشت بلکه انگار نویسنده از نوشتن خسته شده و تصمیم گرفته داستان رو ناگهانی تموم کنه.
به هر حال اصلا دوستش نداشتم و به نظرم وقت تلف کردن بود.