خوشحالم که زودتر از این نخوندمش و کلی لفتش دادم و منتظر نسخه صوتی موندم چون داستان "جای حساسش" تموم شد و ما رو در خماری گذاشت ولی ظاهرا قراره جلد جدید کتاب (آبنبات لیمویی) همزمان با نمایشگاه کتاب تهران که خوشبختانه چند روز دیگه‌ هست رونمایی بشه 
در یک جمله می‌تونم بگم کتاب در ژانر و زمینه خودش فوق‌العاده  بود.
بی صبرانه منتظر جلد جدید کتاب و محسن و دریای عزیزم هستم. ^_^
      

        این کتاب رو با صدای عزیزی شنیدم که بسیار برام قابل احترام و دوست داشتنیه و همین باعث شد کتاب به نظرم شیرین تر بیاد و حلاوتش دو چندان بشه.
این روایت آیینه عشقه و تواضع در هر قسمتش می‌تونید یک عشق پیدا کنید.
و چیزی که بیشتر از همه به نظرم اومد؛عشق مادر بود.
      

        سال بلوا برای من از اون دسته کتاب هایی بود که باید دوبار خوند تا داستان به عمق جانت فرو بره ، نه که با بار اول متوجه نشی چی به چیه ، متوجه می‌شی اما بار دوم درکت از داستان عمیق تره.
یکی از ‌کار های کتاب ها اینه که تلاش کنه به شما تجربه زندگی در غالب یک آدم جدید رو ببخشه ولی این که نویسنده چقدر موفق باشه مهمه و خب این کتاب در همراه کردن خواننده با شخصیت های داستان و روند قصه واقعا موفق عمل کرده ، همین که شما با ورود به اتاق حسینا بوی گِل به مشامتون می‌‌رسه یا درد نوشا رو به خوبی احساس می‌کنید یعنی شما همراه قصه هستید.
اما یک نقدی که به این قصه دارم اینه که بعضی شخصیت ها رو سرسری  رها کرده و با این که در بطن داستان هستن انگار که نیستند! شخصیت هایی مثل مادر نوشا که جاهایی از داستان باید دنبالش بگردی و با خودت بگی خدایا پس این مادر کجاست؟
اما در کل کتابی بود که به دلم نشست و  با این که چند سال قبل خوندمش هنوز در خاطرم پر رنگه و گاهی دلم برای دوستان عزیزم نوش آفرین و حسینا و حتی برای دشمن عزیزم ، معصوم هم  تنگ می‌شه.
من این کتاب رو با صدای گیرا و لحن و خوانش با وسواس و دقت خانم عاطفه رضوی شنیدم که داستان رو برام جذاب تر کرد حتی اگر این کتاب رو خوندین هم بهتون پیشنهادش می‌کنم.
و این یادداشت رو با محبوب ترین دیالوگ این قصه برای خودم ، تموم می‌کنم:
"من چه یادی دارم ، چرا یادم به وسعت همه تاریخ است؟
چرا آدم ها در یاد من زندگی می‌کنند و من در یاد هیچکس نیستم؟".
      

        آن تکه آینه شکسته روی جلد کتاب را می‌بینید؟
نویسنده همان را آرام آرام فرو می‌‌کند داخل قلبتان، 
علی رغم کوتاه بودن داستان ها شما را جوری با شخصیت اصلی همراه می‌کند که با تار و پود او عاشق می‌شوید گرسنگی و رنج و بی پولی می‌کشید و تحقیر می‌شوید و در واقع شما می‌شوید شخصیت اصلی این کتاب.
با این که داستان هایی که سراسر رنج است خیلی به دلم نمی‌نشیند اما قلم آقای درویشیان عزیز چون رنج را شیرین نوشته به دلم هم شیرین نشست.
      

        داستانی کوتاه که از زهر تلخ تر بود ،  کودکی ۳ ساله که تنها رها می‌شه و معلوم نیست بعد ها چه بلایی هم به سرش بیاد ، و مادری که فکر می‌کنه خب، بعد ها یکی دیگه می‌آرم.
با خوندنش قلب آدم فشرده می‌شه و حتی ممکنه عصبانی هم بشه.
ولی می‌تونیم فکر کنیم این داستان یک حقیقت عریان از جامعه زمان آل احمد بوده.
      

        ده سالم بود ، مادرم داشت این کتاب رو می‌خوند سرم رو روی پاش گذاشتم و گفتم: مامان می‌شه بلند بخونی؟
مامان خوند و من چیزی نفهمیدم، ولی از ده سالگی تا الان ۱۷ بار این کتاب رو خوندم اینقدری که خط به خطش رو حافظم و با این حال هر بار که می‌خونمش یک پاراگراف خاص ، یک خط خاص یک جمله چشمم رو می‌گیره.
این کتاب برای من شکل جادو بود ، انگار از جهان دیگه‌ای پا به جهان من گذاشته بود و چه داستان غم‌انگیزی.
اکثرا در داستان ها از تنهایی زنان می‌شنویم و مردی که رهاشون کرده ، ولی اینجا داستان مردی تنهاست ، تنها تر از تنها که حالا اجازه ورود به شهرش رو هم نداره و داره خاطراتش رو مرور می‌کنه و از پدر خواهش می‌کنه که اجازه بده به شهر برگرده.
      

        در یک نشست و در بی خوابی شبانه خوندمش و عاشقش شدم.
به نظرم در نوشته های آقای دولت آبادی اصولا قلم ایشون هست که به سوژه و ماجرای کلی قصه عزت می‌ده و شاید اگر کس دیگری چنین سوژه ای رو برای نوشتن انتخاب کرده بود ، آخرش به جای پنج ستاره ، یک نیم ستاره نصیبش می‌شد و یک <<خب که چی؟>> ولی این قصه اینقدر زیبا نگارش شده بود که دلم می‌خواست یک رمان بلند بود.
در عین زیبایی و سادگی با ظرافت و دقت نوشته شده بود.
خلاصه که بوسیدنی بود و دوست داشتنی.
      

        کتاب رو تازه تموم کردم و اولین اثری بود که از داستایفسکی خوندم، چون خیلی شنیده بودم که ادبیات روسیه یک فضای دارک و خاصی داره که پسند همه نیست و به پیشنهاد یک کتاب فروش عزیز که کمکم کرد برای انتخاب کتاب همین کتاب رو برداشتم و راضی بودم ، درباره داستان اگر بخوام صحبت بکنم ، نویسنده شما رو جوری با خودش همراه می‌کنه که انگار شخصیت اصلی داستان شما هستین  توی قصه تشویش، غم ،شادی ،عشق و استرس و ناکامی رو تجربه می‌کنید . جسارتی که شخصیت دوم داستان به خرج می‌ده اون هم در زمانی که واقعا این چیز ها برازنده یک بانوی اصیل روس نبوده برای من واقعا جذاب بود.
اما راجع به ترجمه ، من ترجمه آفای حمیدرضا آتش برآب رو خوندم ، واقعا فاجعه بود وسط جمله رسمی یهو یک کلمه عامیانه توی چشم می‌زد و وسط داستان متوقفت می‌کرد ، این کتاب از نشر پارسه بود که غلط املایی و نگارشی و اشتباه تایپی هم زیاد داشت ،  یک تفسیر بلند هم داشت که نمی‌دونم به خاطر ترجمه بد کتاب خیلی مورد پسندم نبود یا واقعا نویسندا تفسیر داشت دور خودش می‌چرخید.
در کل که تجربه خوبی بود و لذت بردم و جرعت گرفتم که سراغ بقیه آثار داستایفسکی برم ، هر چند که همچنان ادبیات داستانی ایران در صدر علاقه مندی‌های من هست. حالا شما چه کتابی رو از داستایفسکی برای خوندن بعد از شب های روشن پیشنهاد می‌دین؟
      

        من این کتاب رو با صدای هوتن شکیبا شنیدم و فارغ از لحن و خوانش مناسب ایشون کتاب واقعا کتاب بدردنخوری بود.
نوشتار آبکی نبود و باعث می‌شد دلت بخواد ادامه داستان رو بخونی اما از یک جایی دیگه روند داستان فرسایشی می‌شد.
داستان معمولا باید یه نتیجه و پایان بندی مناسبی داشته باشه، اما این داستان نه تنها هیچ نتیجه گیری نداشت بلکه انگار نویسنده از نوشتن خسته شده و تصمیم گرفته داستان رو ناگهانی تموم کنه.
به هر حال اصلا دوستش نداشتم و به نظرم وقت تلف کردن بود.
      

        دلم برای چیستا  و حاج علی تنگ شده.
دلم میخواست نمیدونستم که بعد از اتمام داستان چه اتفاقی افتاد.
نثر داستان گیرا و جذاب بود و شما رو مجاب می‌کرد که دنبالش کنید تا ببینید چه بر سر چیستای نوجوان و حاج علی عزیز میاد‌.
من رو یاد روز های اول نوجوانیم می‌اندازه و دوستش دارم.
نه اثر خیلی فاخریه نه ارزش ادبی بالایی داره
اما ساده و دوست داشتنیه.
      

        کتابی که کاش هیچوقت نمی‌خواندم.

      

        کتاب روان و جذابی بود.
یک زن که برای استقلال با فرزندش مادرش و حتی خودش در جدال بود.
      

        این کتاب ار زبان پسر بچه ای روایت می‌شه که اونقدر فهیم هست که داستان و احساسات خودش رو به خوبی برای ما بیان کنه و داستان اینقدر کشش داره که دائم دنبال پیدا کردن ادامه ماجرا باشیم.
توی داستان رنج و احوالات تک تک شخصیت ها به خوبی و منصفانه بیان شده به طوری که می‌تونیم اون ها رو به خوبی بشناسیم و پایان بندی بسیار جذابش.
خلاصه که اگر دنبال یک رمان روان و جذاب باشیم برای شیرین کردن چای عصر می‌تونه انتخاب خوبی باشه.
هر چند که طبیعتا نمی‌تونیم با رمان های قدیمی تر ایرانی مقایسش کنیم اما اگر سخت گیر نباشیم می‌شه ازش لذت برد.
      

        سلام.
من این کتاب رو خوندم و حقیقتش اینه که شعر ها کمی ضعیف تر از آثار جناب فاضل نظری هستن. و علت این مثال نقطه اشتراک این دو اثر هست و اون اینه که آثار هر دو بزرگوار لذت آنی به خواننده می‌دن و اثر گذاری طولانی مدت در ذهن خواننده ندارن و این یک نقطه ضعف به حساب میاد. علاوه بر اون در آثار فاضل نظری حداقل یک بازی با کلماتی رو می‌بینیم که جلوه زیباتری به شعر می‌ده و اشار بر سر اصول هستن، اما اینجا نویسنده گاهی برای جور کردن قافیه و وزن و اصول معنا رو زیر سوال بره و کلماتی استفاده کرده که بدنه شعر رو بر هم می‌زنه اما به هر حال کتاب خوبی هست برای این که گاهی تورقی کرد و لذتی برد‌.
با آرزوی موفقیت.