نظرات بقیه رو بخونید من نمی‌تونم به‌اندازه‌ی بقیه این‌کتاب رو تحلیل کنم. فقط می‌تونم بگم بی‌نهایت لذت بردم.
      

        تصویرسازی فوق‌العاده‌ای داشت. اما داستان خیلی سریع پیش رفت. درکل جذب‌کننده بود.
      

        داستان روان و گیرایی داشت. انگار نشسته‌ام و کسی دارد داستان زندگی‌اش را خیلی یواش و آرام برایم تعریف می‌کند اما حوصله‌ام را سر نمی‌برد. اما یکی‌دوفصل آخر چنان ضربه‌های تکان‌دهنده‌ای به آدم می‌زند که آدم را اصلا از خواندنش پشیمان نمی‌کند. به‌هرحال همراهی قشنگی با کتاب داشتم.
      

        پاسخگوی تماااااام سوالات و شبهه‌ها پیرامون زن. جامع و کامل. خواندن همزمان این کتاب و کتاب زن‌ سی‌ساله بی‌نهایت جالب بود. سوال‌های مطرح‌شده در زن سی‌ساله توسط این کتاب پاسخ داده می‌شد و برای من به‌شخصه جذاب بود.
      

        کتاب  محشر بود! میخ‌کوب می‌کرد آدم را پای خودش.  انگار یه بندی ریسمانی چیزی بیندازد پس ذهنت و نگذارد به کار و زندگی‌ات برسی. نویسنده جوری تصویرسازی کرده که قشنگ آن بوی اسید مجاری تنفسی را می‌سوزاند و آن‌صدای هلهله‌ی قشون‌ترکمن توی مغزت به سوت جیغی تبدیل می‌شد. اهل خراسان بودن خودم کشش بیشتری در من ایجاد می‌کرد برای خواندن قسمت‌هایی که مربوط می‌شد به گذشته‌ی شهر و دیارم. به‌هرحال این اولین‌کالبی بود که از این نویسنده خوتندم و همین هم کافی بود تا متوجه شوم نویسنده بلد است با زیرکی تمام دل را با خط‌به‌خط نوشته‌هایش همراه کند.
      

        کتابی بود که وقتی هدیه گرفتم احساس می‌کردم از دسته کتاب‌های روانشناسی زرد باشد. اما مطالب آن تماما دینی و علمی بود و خلاصه و مفید. 
ایراد کتاب خیلی خلاصه بودن و کامل نبودن آن در اکثر مباحث بود.
      

        فوق‌العاده بود. رویدادهای ادبی کشور یک جایزه‌ی درست‌وحسابی به مریم حسینیان بابت این‌کتابش بدهکارند. ترکیبی از ترس بود و دوست‌داشتن. دوست‌داشتنیِ ترسناکی بود یا ترسناکی دوست‌داشتنی را نمی‌دانم، اما می‌دانم غم عجیبی بعد از خواندن کتاب به دلم نشست . غمِ ترسناک دوست‌داشتنی.
      

        نمی‌دانم چون شیفته‌ی معروفی‌ام این‌قدر می‌میرم برای کتاب‌هاش و قلم‌ش یا چون مثل معروفی دیوانه‌ام.
درهرحال که من عاشق این‌داستان‌های مجنون‌وارم. که روایت می‌کند و رحم نمی‌کند. زخم می‌زند به دل و روح و جان و می‌رود. 
ای‌جانم به این قلم، به این‌کتاب، به این نوشته‌های زیبا.
      

        اولین کتابی که به‌طور کامل از آل‌احمد خوندم و به‌نظرم کتاب خوبی هم بود. نوشته‌های ساده و گویا داشت و بسیار هم به دل می‌نشست.
      

        جامع و کامل و خوش‌قلم و مفید و پر از حدیث‌های تازه راجع‌به مباحث همسرداری و تفسیرهای خوب آیه‌های قرآن.
      

        یه داستان آروم با شخصیت‌های آروم. انگار می‌دونی قراره چی بشه و نمی‌دونی. جالب.
      

        این جلد واقعا از دوجلد دیگر هری‌پاتر جذاب‌تر بود. واقعا استرس کشیدم سر خوندنش.
      

        به‌معنای واقعی کلمه افتضاح. اصلا نتوانستم دوست‌ش داشته باشم. ازلحاظ داستانی که بسیااااار ضعیف بود. از جهت مستند بودن هم فرقی با کتاب دختران آفتاب نداشت. یعنی اگر کسی دختران آاتاب را خوانده باشد به‌جز از چند موضوع در دیگر موضوعات بسیار شبیه به همان بود.

      

        منِ او جزو متفاوت‌ترین کتاب‌هایی بود که خواندم. قسمت‌هایی از کتاب حس می‌کردم دارد دستم می‌اندازد، دارد مسخره‌ام می‌کند و به ریش نداشته‌ام می‌خندد.
اما بعدش می‌دیدم این‌قدر واقعی نوشته شده که بهش نمی‌خورد دست انداخته باشد.
دوست‌ش داشتم. خیلی زیاد. به من حس سمفونی مردگان را می‌داد. از آن کتاب‌هایی بود که شاید بعدا دوباره خواندمش.
دائم هم دل‌م می‌خواست بیایم و بریده‌ی کتاب بنویسم ولی ازطرفی هم دل‌م نمی‌خواست وسط کتاب خواندن رها کنم و بیایم پای گوشی و بریده بنویسم.
      

        سال‌ها بود تصمیم داشتم خواندن هری‌پاتر  را شروع کنم و هربار به بهانه‌ای آن‌را عقب می‌انداختم. فصل‌های اول و دوم و شاید سوم و چهارم کتاب که هنوز وارد فضای جادویی آن نشده بودم برایم جذابیتی نداشت. منطقی پیش می‌رفتم و با جمله‌ی «خب که چی؟» تمام هیجان کتاب را از خودم دریغ می‌کردم. اما رفته‌رفته چنان طلسم‌های هاگوارتزی به دست و پا و چشم‌هایم پیچید که نتوانستم یک‌دقیقه کتاب را زمین بگذارم. دوفصل آخر کتاب دیگر اشکم داشت درمی‌آمد از این‌که نمی‌دانستم قرار است چه اتفاقی بی‌افتد. نمی‌دانم اما عجیب این‌کتاب جذبم کرد.
دلم می‌خواهد دیگر جلدهایش را هم هرچه سریع‌تر بخوانم.