رمان «بهار برایم کاموا بیاور» خواننده را معلق نگه می‌دارد. فضای ناآشنا برای راوی و خواننده، همزمان دلهره و میل به بیشتر دانستن را تحریک می‌کند و دست آخر به خواننده رودست می‌زند.  رمانی به طور قطع خواندنی با فضایی کمتر تجربه شده در ادبیات داستان ما.
        

          این کتاب، تمام عناصری که لازم داشتم تا با اندک اطلاعات و آگاهی راجع به داستان، جذبش بشم رو داشت. که خب می‌شه گفت عمدتاً عنوان، جملات ابتدایی کتاب و حسّ اولیه‌ای که از وجودش می‌گیری اون عناصربودند.
راجع به داستان؟ قدری جذبش شده‌بودم که نمی‌خواستم برای طولانی‌مدت زمین بگذارمش که مبادا از جریان ذره‌ای دور بیفتم. با جلورفتن داستان، میلم به سردرآوردن از پرده‌ی نهایی و اصلی و خواندن فصل پایانی بیشتر می‌شد. و فکرمی‌کنم تمام خوانندگان این کتاب، با این قسمت حرفم موافق باشند.:)) (اگر نه هم که لامشکل آقا، اصلاً کی موافقت همگانی خواست؟ آها، خودم؟ پس هیچی.) با خواندن پایان، انتظار داشتی حداقل یکی-دو تا از گره‌های ذهنی‌ای که داستان برات ایجاد می‌کرد، باز می‌شدن و تا حدّی به رضایت ناشی از "درک کردن" می‌رسیدی. ولی شاید۲-۳فصل انتهایی، کمی که نه، زیاد دیر بود برای رفتن سراغ گرهک‌های ایجاد شده. برای همین هرقدر که از بدیع‌بودنش لذت بردم و محصور فضای یخ‌زده و وهم‌ناکی که داستان درش شکل می گرفت شدم، پایان راضی‌کننده‌ای نصیبم نشد و این رو منی می‌گم که اکثر اوقات از کتاب ناخوانده و فیلم نادیده، انتظاری ماورایی در ذهنم نمی‌سازم.:)) 
خلاصه که خانم حسینیان، دمتون گرم که این‌طور پای داستان‌تون قدرت جم‌خوردن رو از ما گرفتید. تجربه‌ی متفاوتی بود ولی آه کاش این گره‌های ما رِ زودتر می‌شکافتین‌.
        

          فوق‌العاده بود. رویدادهای ادبی کشور یک جایزه‌ی درست‌وحسابی به مریم حسینیان بابت این‌کتابش بدهکارند. ترکیبی از ترس بود و دوست‌داشتن. دوست‌داشتنیِ ترسناکی بود یا ترسناکی دوست‌داشتنی را نمی‌دانم، اما می‌دانم غم عجیبی بعد از خواندن کتاب به دلم نشست . غمِ ترسناک دوست‌داشتنی.
        

          مسیر من برای خوندن این کتاب مقداری متفاوت بود! درواقع دنبال خوندن کتابی از مریم حسینیان بودم که به این کتاب برخوردم!
در ابتدا بگم که برای شخص من این کتاب از بانوی گوزن خوش‌خوان‌تر بود.
گفتگوها و درگیری‌های درونی یک زن شاید کلیدواژه‌ای باشه که اخیرا در آثار نویسندگان زن نشر چشمه بیشتر بهش برمی‌خوریم! این فضا و این جنس پیش‌برد روایت برای شخص من جذابه.
نکته‌ی بعدی در توضیح این کتاب اتفاقات عجیبه که من دوست ندارم اما در مورد این کتاب این‌که در نهایت این سر در آسمان داشتن رو با دلایلی به فضای واقعی نزدیک می‌کنه و اصطلاحا پای داستان رو روی زمین نگه می‌داره برای من جالب توجه بود!
این که دلت بخواد داستان رو ادامه بدی و قصه همراهت بمونه موضوع سختیه که این کتاب تونست برای من ایجادش کنه و این‌که این رو در قالب نامه بتونی ارائه کنی حتما قدرت روایت نویسنده رو می‌رسونه.
در مجموع اگر بخوام بگم این کتاب روایت جالبی داره، در دیالوگ‌ها خوب عمل کرده و جز رمان‌های خوب و خوش‌خوان طبقه بندی می‌شه.

پ.ن: کتاب صوتی این اثر رو رادیو گوشه با صدای گلاره عباسی منتشر کرده که به نظرم راوی خوب و خروجی جالب بود.
        

          همین اول بنویسم که از بانوی گوزن هرچند قدیمی‌تر ولی قوی‌تر بود؛
با این‌حال فکر می‌کنم مریم حسینیان در پهن کردن قصه متبحر تر از جمع کردن قصه است!
مخاطب را با عطش تا لب دریا می‌کشاند و همانجا با لب‌های ترک‌خورده  و سوال‌های بی جواب رها می‌کند.

جزئیات به خوبی آورده شده، فضاسازی وهم‌آلود و یخ‌زده ساخته شده.
 پایان داستان در می‌یابیم که طبیعی است شخصیت‌ها پرداخت آن‌چنانی نداشته‌اند.

اثر مخاطب را می‌برد تک‌خانه‌ای در برهوتستان و فضایی مالیخولیایی برای او می‌سازد تا گیج و منگ دور خودش بچرخد و دنبال راهی برای باز کردن گره های قصه بگردد.

یک سوم پایانی کلیدها مثل کلاف بهم می‌پیچد و گشتن پی سر نخ‌ها ذهن را تا وسوسه‌ی رها کردن قصه خسته می‌کند؛ اما تعلیق و کنجکاوی برای فهمیدن جهان داستان تا سطر آخر پای قصه نگه‌ات می‌دارد. 

تا یکی دو فصل مانده به پایان تصور می‌کنی پیرنگ را فهمیده‌ای و با دوفصل پایانی متوجه می‌شوی از نویسنده رو دست خوردی؛
همه حدس‌ها غلط از آب در می‌آید و در می‌یابی تمام طول قصه توهمات یک زن جنون زده را دنبال کرده‌ای؛
اما این کافی نیست و حسینیان با امضای آخرین نامه در آخرین فصل و درج نگار به جای مریم تیر آخر را شلیک می‌کند تا به نیم‌بند چیزهایی که فهمیدی هم شک کنی و نتوانی با اطمینان از درک خودت از قصه حرف بزنی.

در نقدهای مختلف از این اثر آمده ترکیب خیال و واقعیت اما ترکیب بسیار کم‌است و مخاطب تماما در خیال شخصیت زندگی می‌کند با ردپای تار و گنگی از واقعیت.
در فصل پایانی که مثلا جهان داستان رو می‌شود هنوز هم سرگشته‌ای، سرانجام هیچ شخصیتی مشخص نیست حتی نمیفهمی نیما مثل بابا مرده یا مثل نغمه زنده است.
کارکرد چاقوی زنجان و قاب عکس‌های روی دیوار و چوبی بودن کفش‌های سلام چیست؟
اگر سلام را همان نقاشی حافظ فرض کنیم، نسترن در ذهن نگار چه‌کاره است؟ قشنگ کی بود و چرا آمد؟ ماموریت راننده‌های اتوبوس و علت عوض شدن‌شان در این قصه چیست؟
از خواندن این قصه و تلاش ذهنم برای فهمیدن لذت بردم اما پایان نتوانست جهان داستان را برایم باور پذیر کند یا سوالاتم را پاسخ بدهد.

        

          مریم حسینیان بلده فضایی بسازه که نتونید ازش دل بکنید. داستان نیاز به فکر کردن داره. فضاش ترسناک و وهم‌داره و به سادگی نمیشه ازش گذشت. دمش گرم.
        

          ✅ همیشه سکوت برف را دوست داشتم. وقتی می‌خواستی سربه‌سرم بگذاری می‌گفتی "تو احتمالاً اصل و نسبِت به خرس قطبی می‌رسه." حالا می‌ترسیدم از آن همه سکوت. گنجشک‌ها رفته بودند. نگار را چسباندم به سینه‌ام و دنبال جاپاهای کوچک بنیامین دویدم. ردّپاها همان جایی که دَه دقیقه قبل ایستاده بود تمام می‌شدند. برف گوشه‌های حیاط دست‌نخورده بود.
در را باز کردم و دویدم بیرون. روبه‌رویم برف بود و برف و آن دور درخت‌هایی که فقط یک قسمت را شبیه جنگلی کوچک کرده بودند. ردّپاهای تو را می‌شناختم. مستقیم رفته بودند تا لب جاده. خانه را دور زدم. جیغ کشیدم، "بنیامین...کجایی؟" نگار گریه کرد و از وحشت من ترسیده بود. کجا بودی آن موقع؟
-------------------
۱۴۰۲/۱۰/۲۸
        

          کتابی که توی کتابخونه ام داشتم ولی هیچ وقت رغبت نمیکردم بخونمش.نظرات ویادداشتهارو درمورد کتاب خوندم که سبکش گوتیک وکتاب بدی نیست.
شروع کتاب خوبه ولی پایانی با گره های باز نشده .با نخوندنش چیزی رو ازدست نمیدیم.داستان درمورد زنی است بنام مریم که همسری نویسنده داردبه همراه دوفرزند.
کل داستان بین واقعیت وخیال پیش می رود که گاهی تشخیص مرز بین این دو برای خواننده سخت میشود.
        

          فضای وهم انگیز کتاب چیزی نیست که از یادم بره
        

          اول که در خلاصه‌ی کتاب خوندم «ادبیات گوتیک» با خودم گفتم احتمالا کتاب خوبی نیست! چون کتاب، هدیه‌ی یکی از دوست‌هام بود و خودش هم نخونده بود.
ولی فضای وهم آلود کتاب طوری بود که طی پنج ساعت بدون زمین گذاشتن کتاب، بخونمش!!! 
مریم حسینیان توی این کتاب من رو ترسوند، من رو خندوند، کاری کرد دلم بخواد عاشق کسی باشم و در نهایت اشک من رو درآورد...
«اون‌جایی که گفت همه‌ی پسربچه‌ها گنج می‌شوند و همه دختربچه‌ها گنجشک» آه که قلبم واقعا به درد اومد.
در کل اگر کتاب‌هایی با فضای رازآلود دوست دارید و اگر صبورید تا گره‌ها در فصل‌های آخر باز شونداین کتاب به درد شما می‌خورد.
و اما نقدی که دارم مربوط به دیالوگ‌هاست،  بعضی دیالوگ‌ها خوش‌خوان نبودند طوری که فراموش می‌کردم اثر ترجمه نیست.
حالا دلم میخواد بانوی گوزن رو از مریم حسینیان بخونم که شنیدم از این کتاب، جذاب‌تر است.☄️🤍
        

          داستانی عجیب همراه با ترس و دلهره در کنار متنی ساده و روان که در دسته ی کتابهای ضد ژانر و جریان گریز قرار دارد. این رمان یک اثر "سورئال" است پس اصلا گمان نکنید که با یک کتاب ساده و معمولی طرف هستید!

فکر کنید یک کتاب را بخوانید و بخوانید و وقتی به انتهای داستان رسیدید تازه متوجه شوید که  تمام حدس و گمانها  و هر آنچه که تصور کرده بودید اشتباه است !!! حال شما می‌مانید و ذهنی پر از سوالهای بی جواب ،شخصیتهای بی سرانجام و داستانی که با شوکی در صفحه ی آخر به پایان میرسد!

داستان در قالب گوتیک( نامه) نوشته شده بود. قصه زنی که به همراه همسر نویسنده و ۲ فرزندش به منطقه ای دور افتاده از شهر میرود ، اما داستان به شکلی ست که مدام
بین خیال یا واقعیت میمانی !!! همین دلیل کشاندن خواننده تا پایان داستان است تا بلکه بتواند معماها را حل کند و ارتباط بین شخصیتها را متوجه شود، اما غافل از اینکه.....

        

          کتابی که دلم میخواست ازش به عنوان یکی از بهترینهایی که خوندم یاد کنم اما متاسفانه نمیتونم. با اینحال باید بگم داستان کشش زیادی داره و روان نوشته شده.

راوی داستان، شوهری نویسنده داره که برای نوشتن داستان جدیدش، باید به یک خانه جدید در محله ای جدید بره. به همین دلیل با دو فرزندش بنیامین و نگار به یک منطقه خالی از سکنه با تنها دو خانه در رو به روی همدیگه میرن. 
در ابتدا مشکل خاصی درباره خانه وجود نداره. برف بسیار برای بازی بنیامین هست و نگار چون کوچیکه درکی از محیط نداره و تنها رفت و آمد همسرش برای رفتن به سرکار با مینی بوس و تنهاییشون مشکله.
اما خانم همسایه، نسترن خانم، یکی از مشکلاتیه که درگیرشون میکنه چون انگار همه چیز رو قبل از اینکه کسی به زبون بیاره میدونه و زن داستان با خودش فکر میکنه که یعنی همسرش با نسترن خانوم صحبت میکنه؟ همینطور صدای خش خشی که از طبقه پایین و زیرزمین میاد. و البته حضور شخص دیگری در کنارشون در این خانه انگار که یک نفر دائما اونها رو نگاه میکنه. بعلاوه تمام چیزهایی که وقتی خودش چشمهاش رو میبنده میتونه اتفاق افتادنشون رو تصور کنه و بعد متوجه میشه همه چیز دقیقا به همون شکلی که دیده بود اتفاق افتاده.

نظرم درباره کتاب:

(بدون اسپویل)
اگر دوست دارید درگیر چیزی که میخونید بشید و به دنبال جواب سوالات بگردید، باید بگم که شما رو تا آخر کنجکاو نگه میداره و کشش لازم رو داره مگر اینکه احساس کنید علاقه‌ای به دونستن حقیقت ماجرا ندارید. 
بخش پایانی کتاب تعلیق عجیبی داره. درواقع میشه برداشتهای مختلفی داشت. اما توضیحات خود نویسنده که در لینک آخر ریویو میذارم یک بخش مهم رو جواب میده و یک بخش مهم رو بدون جواب باقی میذاره که در قسمت با اسپویل نوشتم.
بنابراین متاسفانه باید بگم؛ از نظر من داستان بسیار جالب جلو رفت اما در نهایت پاسخ تمام سوالات من رو نداد و ناامیدم کرد. بعد از خوندن چند نظر، نقد و مصاحبه با نویسنده هم مشکل برطرف نشد. برای یکبار خوندن تجربه خوبی بود ولی بخاطر نامفهوم بودن بعضی قسمتها پیشنهادش نمیکنم و هدیه هم نخواهم داد.

(با اسپویل)
داستان غم انگیزی بود. درواقع توقع نداشتم این پایان رو ببینم. من واقعا امیدوار بودم که بچه‌ها برگردن و وقتی فهمیدم که اصلا در این فضا واقعی نیستن و حتی در واقعیت هم از دست رفتن خیلی ناراحت شدم. بنظرم شخصیت پردازی ها واقعا خوب بود و من با شخصیتها ارتباط خوبی برقرار کردم.
اما نکته اینجاست که بنظرم بعضی چیزها بی جواب موند. شایدم جواب داره اما من متوجه نشدم.
مثلا اینکه چرا باید نامه‌ها خطاب به شوهرش نوشته میشد. من فقط یه فرض دارم اونم اینه که انگار بار نوشتن واقعیت و باور اونچه که اتفاق افتاده رو به گردن اون میندازه اما درنهایت متوجه میشه چاره‌ای نیست جز اینکه خودش واقعیت رو در قالب داستانش بنویسه و بتونه باهاش کنار بیاد. 
و البته که بنظرم با اون بخشهایی که در پاراگرافهای جداشده در هر فصل آورده شده بود ارتباط برقرار نکردم چون نتونستم درست بفهممشون.
        

          اول کتاب انگار که یک دفتر خاطرات داری میخونی واقعا دوسش نداشتم نتونستم باهاش ارتباط برقرار کنم 
        

          بهاربرایم کاموا بیاور متفاوت ترین داستانی ست که تا به حال خوانده ام و همچنین بهترین و قوی ترین آن.
این رمان در قالب نامه نوشته شده است (نامه یک زن به همسرش) و خبر از درون آشفته و پریشان این زن می دهد،زنی که با همسر و دو فرزندش به بهانه نوشتن قصه ای به برهوتی دورافتاده می روند چراکه میداند شرط رفتن از برهوت و رهایی از کابوس هایش،تمام شدن قصه است،اما در عمق وجودش میداند که این قصه،قصه زندگی خود اوست.
داستان مملو از صحنه های غافلگیرانه و تکان دهنده است که خواننده را با شوق و ترس پیش می برد.
.
.
.
بهار برایم کاموا بیاور را خواندم،سردم شد،یخ کردم ،ترسیدم،گریه کردم و گاهی جیغ کوتاهی کشیدم و حیرت کردم از قلم نویسنده؛ ولی فهمیدم که بچه ها هیییچ وقت نمی میرند،همه ی دخترکوچولوها گنجشک می شوند و همه ی پسرکوچولوها گنج!!!!!
.
.
.
این کتاب را می توان شاهکار مریم حسینیان دانست.
.
.
.شانزدهم تا نوزدهم اردیبهشت نود و هشت🌸🍃.
        

          مريم حسينيان خيلي ملموس نوشته،خيلي درست  و در عين حال عاميانه،انگار نگار و.بنیامین کودکی خودِ ما بوده....
میدونم که مریم با چه حال جسمی این کتاب را نوشته و.جایزه گرفته...

        

          کتاب خوبی بود
تعلیق و کشش بالا
جذابیت فضاسازی عالی
دیالوگ های محشر
فضاسازیش انقدر خوب بود که به جرئت میگم اولین کتابی بود که منو ترسوند!
نویسنده خسته نباشی کارت عالی بود!
خوشحالم که خوندمش
        

          خیلی قوی و خوب بود ، روایت داستان به طوری بود که دلهره و سردرگمی رو براتون ایجاد می‌کنه و نمی‌تونید تا آخر داستان، پایانش رو حدس  بزنید ..
بهتون پیشنهاد میدم, بخونیدش.
براتون بیشتر از این نمی‌گم که اسپویل نشه.
        

          اگه تخیل قوی دارین بخونین

        

          نظرات رو که خوندم همه خیلی عالی بود جوری که شدیدا ترغیب به خوندن بشی و البته دو سه تایی هم نظرات منفی بود. متاسفانه منم به اون گروه اندک اضافه میشم. واقعا نپسندیدم. اول فکر کردم چون دارم صوتی گوش میدم و گاهی بخاطر شیطنت های دخترکم حواسم پرت میشه، یه جاهایی از داستان رو نفهمیدم و گیج شدم. ولی بعد دیدم این گیج شدن توی خیلی از نظرات هم گفته شده بود. شاید اگه حداقل آخرش یه کم بهتر و شفاف تر تموم میشد، رای بهتری میتونستم بهش بدم. توی نظرات اشاره ای هم به نقد فردی نام تقوی شده بود که اون رو هم توی اینترنت خوندم. توی نقد گفته شده بود بعضی جاها فونت کتاب تغییر کرده و تا مشخص کننده تغییر موقعیت یا شرایط باشه. ولی توی نسخه صوتی چون این موضوع مشخص نمیشد، به نظرم خیلی گیج کننده تر بود
        

          اگر نقد آقای تقوی دربارهٔ رمان را نمی‌خواندم گره‌های زیادی برایم حل‌نشده باقی می‌ماند.