رمان «بهار برایم کاموا بیاور» خواننده را معلق نگه می‌دارد. فضای ناآشنا برای راوی و خواننده، همزمان دلهره و میل به بیشتر دانستن را تحریک می‌کند و دست آخر به خواننده رودست می‌زند.  رمانی به طور قطع خواندنی با فضایی کمتر تجربه شده در ادبیات داستان ما.
        

          این کتاب، تمام عناصری که لازم داشتم تا با اندک اطلاعات و آگاهی راجع به داستان، جذبش بشم رو داشت. که خب می‌شه گفت عمدتاً عنوان، جملات ابتدایی کتاب و حسّ اولیه‌ای که از وجودش می‌گیری اون عناصربودند.
راجع به داستان؟ قدری جذبش شده‌بودم که نمی‌خواستم برای طولانی‌مدت زمین بگذارمش که مبادا از جریان ذره‌ای دور بیفتم. با جلورفتن داستان، میلم به سردرآوردن از پرده‌ی نهایی و اصلی و خواندن فصل پایانی بیشتر می‌شد. و فکرمی‌کنم تمام خوانندگان این کتاب، با این قسمت حرفم موافق باشند.:)) (اگر نه هم که لامشکل آقا، اصلاً کی موافقت همگانی خواست؟ آها، خودم؟ پس هیچی.) با خواندن پایان، انتظار داشتی حداقل یکی-دو تا از گره‌های ذهنی‌ای که داستان برات ایجاد می‌کرد، باز می‌شدن و تا حدّی به رضایت ناشی از "درک کردن" می‌رسیدی. ولی شاید۲-۳فصل انتهایی، کمی که نه، زیاد دیر بود برای رفتن سراغ گرهک‌های ایجاد شده. برای همین هرقدر که از بدیع‌بودنش لذت بردم و محصور فضای یخ‌زده و وهم‌ناکی که داستان درش شکل می گرفت شدم، پایان راضی‌کننده‌ای نصیبم نشد و این رو منی می‌گم که اکثر اوقات از کتاب ناخوانده و فیلم نادیده، انتظاری ماورایی در ذهنم نمی‌سازم.:)) 
خلاصه که خانم حسینیان، دمتون گرم که این‌طور پای داستان‌تون قدرت جم‌خوردن رو از ما گرفتید. تجربه‌ی متفاوتی بود ولی آه کاش این گره‌های ما رِ زودتر می‌شکافتین‌.
        

          اگر نقد آقای تقوی دربارهٔ رمان را نمی‌خواندم گره‌های زیادی برایم حل‌نشده باقی می‌ماند.
        

          این کتاب رو صوتی گوش دادم و ۱۰بار ولش کردم😅
خیلی اذیت کننده بود، دوست داشتم‌برم توی کتاب و شخصیت اصلی رو خفه کنم😑 انقدر سعی شده بود معمایی و پیچیده بشه کتاب که از اون ور بوم افتاده بود🤦‍♀️
پایانش کمی نجات دهنده بود ولی خب بازم دوستش ندارم و پیشنهادش نمیکنم مگر اینکه خودآزاری داشته باشید😂
        

          اصلا نمیدانم اسم کتاب را کجا شنیدم یا کی معرفی اش کرد. فقط میدانم اولین کتابی بود که از فیدیبو خریدم؛ دو سه سال پیش، شاید هم چهار سال پیش. و آن روزها فقط برای اینکه اپلیکیشن گوشه ی موبایلم خاک نخورد و کتاب گوشه ی قفسه های خالی اپلیکشن، چند صفحه ای یا فصلی می‌خواندم. فضای کتاب تاریک و مبهم بود و من نمیتوانستم این حجم از تیرگی را تحمل کنم.
حتی نمیدانم کی دیگر تاریکی لا به لای صفحات برایم عادی شدند که کتاب را تا ته خواندم و با اشک به آخر رساندم.
الان که این یادداشت را می‌نویسم از خواندن کتاب خیلی وقت گذشته ولی هنوز گاهی فکر میکنم به همه ی دخترکانی که گنجشک میشوند و همه ی پسربچه هایی که گنج... و به همه ی آدم هایی که در نقطه ای از روزمرگی‌شان گیر میکنند...
نثر کتاب واقعا متفاوت است و اگر شکل دیگری بود چه بسا سوژه و داستان حیف میشد.
        

          واقعا حیف زمانی که برای شنیدنش گذاشتم 
پراکنده گویی های بسیار و حوصله سر بر ...
کمال گرابودم اجازه نداد که شنیدنش را نصفه نیمه رها کنم
و متاسفانه تا اخر کتاب ادامه دادم
🥴
        

          این کتاب رو وسط یک مریضی از فیدیبو گوش دادم. ترکیب اون حال عجیبی که تو مریضی داری با وهم و فضای خیلی خیلی سرد این کتاب الان که ازش گذشته خیلی موندگار و جالب بود واسم. تو کامنتا خوندم  که یک نفر به درستی گفته بود این کتاب شبیه فیلم‌های شاینینگ و دیگرانه. نقد معروفی از این کتاب هست که گویا خود نویسنده هم پیشنهادش کرده و خوندنش بهم کمک کرد پایان‌بندی کتاب رو بهتر درک کنم.
        

          داستانی عجیب همراه با ترس و دلهره در کنار متنی ساده و روان که در دسته ی کتابهای ضد ژانر و جریان گریز قرار دارد. این رمان یک اثر "سورئال" است پس اصلا گمان نکنید که با یک کتاب ساده و معمولی طرف هستید!

فکر کنید یک کتاب را بخوانید و بخوانید و وقتی به انتهای داستان رسیدید تازه متوجه شوید که  تمام حدس و گمانها  و هر آنچه که تصور کرده بودید اشتباه است !!! حال شما می‌مانید و ذهنی پر از سوالهای بی جواب ،شخصیتهای بی سرانجام و داستانی که با شوکی در صفحه ی آخر به پایان میرسد!

داستان در قالب گوتیک( نامه) نوشته شده بود. قصه زنی که به همراه همسر نویسنده و ۲ فرزندش به منطقه ای دور افتاده از شهر میرود ، اما داستان به شکلی ست که مدام
بین خیال یا واقعیت میمانی !!! همین دلیل کشاندن خواننده تا پایان داستان است تا بلکه بتواند معماها را حل کند و ارتباط بین شخصیتها را متوجه شود، اما غافل از اینکه.....

        

          کتابی که توی کتابخونه ام داشتم ولی هیچ وقت رغبت نمیکردم بخونمش.نظرات ویادداشتهارو درمورد کتاب خوندم که سبکش گوتیک وکتاب بدی نیست.
شروع کتاب خوبه ولی پایانی با گره های باز نشده .با نخوندنش چیزی رو ازدست نمیدیم.داستان درمورد زنی است بنام مریم که همسری نویسنده داردبه همراه دوفرزند.
کل داستان بین واقعیت وخیال پیش می رود که گاهی تشخیص مرز بین این دو برای خواننده سخت میشود.
        

          خیلی کتاب قشنگی بود گفت وگوهایی که با بچه هاشون شکل میگرفت وحتی گفت وگوهایی که بین زن ومرد پیش می اومد
من این‌کتاب رو با صدای گلاره عباسی گوش دادم باخوانش زیباشون لذت بردم✅️🤍
        

          فضای وهم انگیز کتاب چیزی نیست که از یادم بره
        

          عجب کتابی بود. دنیای مالیخولیایی شخصیت رو عالی توصیف کرده بود نویسنده. از جایی که متوجه میشی مریم مالیخولیایی هست و دچار عذاب وجدانی داستان برام گنگ شد که با خواندن دوباره متوجه منظور نویسنده و روند داستان شدم. داستان خطی و ساده نیست که سریع متوجه بشی اما واقعا زیبا بود و لذت بردم از خواندن کتاب
        

          چه کتاب عجیبی! فضای سردی داشت و من از یه جا به بعد دیگه نمی‌تونستم واقعیت و توهم رو از هم تشخیص بدم. داستان کشش به‌نسبت خوبی داشت اما من اواسط داستان چند بار می‌خواستم کتاب رو رها کنم چون کلی سوال داشتم و حسابی گیج شده بودم، اما درنهایت هم با انتظار فهمیدن معماهای داستان تا آخر ادامه دادم. اما باز هم انقدر اطلاعات و کلیدهای داستان کم بودن که حدس زدن یا فهمیدن نکته‌ای تو داستان کار راحتی نبود. فضاسازی و شخصیت‌پردازی کتاب رو واقعا دوست داشتم. خیلی تو ذهنم موندگار شد. یک‌چهارم انتهایی کتاب تنها بخشی بود که من می‌تونم بگم با اشتیاق و حیرت خوندمش چون یه سری معماها داشتن حل می‌شدن. البته اگر همه‌ی اطلاعات داستان توی آخر کتاب جمع نشده بود، من شاید خیلی بیشتر از روند داستان لذت می‌بردم. چون تا دوسوم کتاب رسما حس می‌کردم تو همون برهوتی که شخصیت اصلی هست گیر افتادم و دارم دور خودم می‌چرخم و چیزی نمی‌فهمم.
با این وجود، از پایان داستان، باز هم اون چیزی که انتظارش‌و داشتم ندیدم و رضایت‌بخش نبود. وقتی که کتاب تموم شد و بستمش، فقط ۴۰ یا نهایتا ۵۰درصد کتاب رو متوجه شده بودم. اگر کلی نمی‌گشتم و نقدهای مختلف راجع‌بهش نمی‌خوندم، احتمالا بخش زیادی از داستان همچنان برام گنگ می‌موند. نمی‌دونم بگم دوستش داشتم یا نه. احتمالا با آگاهی الانم بعدا یک بار دیگه این کتاب رو بخونم.
        

          اول که در خلاصه‌ی کتاب خوندم «ادبیات گوتیک» با خودم گفتم احتمالا کتاب خوبی نیست! چون کتاب، هدیه‌ی یکی از دوست‌هام بود و خودش هم نخونده بود.
ولی فضای وهم آلود کتاب طوری بود که طی پنج ساعت بدون زمین گذاشتن کتاب، بخونمش!!! 
مریم حسینیان توی این کتاب من رو ترسوند، من رو خندوند، کاری کرد دلم بخواد عاشق کسی باشم و در نهایت اشک من رو درآورد...
«اون‌جایی که گفت همه‌ی پسربچه‌ها گنج می‌شوند و همه دختربچه‌ها گنجشک» آه که قلبم واقعا به درد اومد.
در کل اگر کتاب‌هایی با فضای رازآلود دوست دارید و اگر صبورید تا گره‌ها در فصل‌های آخر باز شونداین کتاب به درد شما می‌خورد.
و اما نقدی که دارم مربوط به دیالوگ‌هاست،  بعضی دیالوگ‌ها خوش‌خوان نبودند طوری که فراموش می‌کردم اثر ترجمه نیست.
حالا دلم میخواد بانوی گوزن رو از مریم حسینیان بخونم که شنیدم از این کتاب، جذاب‌تر است.☄️🤍
        

          ✅ همیشه سکوت برف را دوست داشتم. وقتی می‌خواستی سربه‌سرم بگذاری می‌گفتی "تو احتمالاً اصل و نسبِت به خرس قطبی می‌رسه." حالا می‌ترسیدم از آن همه سکوت. گنجشک‌ها رفته بودند. نگار را چسباندم به سینه‌ام و دنبال جاپاهای کوچک بنیامین دویدم. ردّپاها همان جایی که دَه دقیقه قبل ایستاده بود تمام می‌شدند. برف گوشه‌های حیاط دست‌نخورده بود.
در را باز کردم و دویدم بیرون. روبه‌رویم برف بود و برف و آن دور درخت‌هایی که فقط یک قسمت را شبیه جنگلی کوچک کرده بودند. ردّپاهای تو را می‌شناختم. مستقیم رفته بودند تا لب جاده. خانه را دور زدم. جیغ کشیدم، "بنیامین...کجایی؟" نگار گریه کرد و از وحشت من ترسیده بود. کجا بودی آن موقع؟
-------------------
۱۴۰۲/۱۰/۲۸
        

          کتابی که دلم میخواست ازش به عنوان یکی از بهترینهایی که خوندم یاد کنم اما متاسفانه نمیتونم. با اینحال باید بگم داستان کشش زیادی داره و روان نوشته شده.

راوی داستان، شوهری نویسنده داره که برای نوشتن داستان جدیدش، باید به یک خانه جدید در محله ای جدید بره. به همین دلیل با دو فرزندش بنیامین و نگار به یک منطقه خالی از سکنه با تنها دو خانه در رو به روی همدیگه میرن. 
در ابتدا مشکل خاصی درباره خانه وجود نداره. برف بسیار برای بازی بنیامین هست و نگار چون کوچیکه درکی از محیط نداره و تنها رفت و آمد همسرش برای رفتن به سرکار با مینی بوس و تنهاییشون مشکله.
اما خانم همسایه، نسترن خانم، یکی از مشکلاتیه که درگیرشون میکنه چون انگار همه چیز رو قبل از اینکه کسی به زبون بیاره میدونه و زن داستان با خودش فکر میکنه که یعنی همسرش با نسترن خانوم صحبت میکنه؟ همینطور صدای خش خشی که از طبقه پایین و زیرزمین میاد. و البته حضور شخص دیگری در کنارشون در این خانه انگار که یک نفر دائما اونها رو نگاه میکنه. بعلاوه تمام چیزهایی که وقتی خودش چشمهاش رو میبنده میتونه اتفاق افتادنشون رو تصور کنه و بعد متوجه میشه همه چیز دقیقا به همون شکلی که دیده بود اتفاق افتاده.

نظرم درباره کتاب:

(بدون اسپویل)
اگر دوست دارید درگیر چیزی که میخونید بشید و به دنبال جواب سوالات بگردید، باید بگم که شما رو تا آخر کنجکاو نگه میداره و کشش لازم رو داره مگر اینکه احساس کنید علاقه‌ای به دونستن حقیقت ماجرا ندارید. 
بخش پایانی کتاب تعلیق عجیبی داره. درواقع میشه برداشتهای مختلفی داشت. اما توضیحات خود نویسنده که در لینک آخر ریویو میذارم یک بخش مهم رو جواب میده و یک بخش مهم رو بدون جواب باقی میذاره که در قسمت با اسپویل نوشتم.
بنابراین متاسفانه باید بگم؛ از نظر من داستان بسیار جالب جلو رفت اما در نهایت پاسخ تمام سوالات من رو نداد و ناامیدم کرد. بعد از خوندن چند نظر، نقد و مصاحبه با نویسنده هم مشکل برطرف نشد. برای یکبار خوندن تجربه خوبی بود ولی بخاطر نامفهوم بودن بعضی قسمتها پیشنهادش نمیکنم و هدیه هم نخواهم داد.

(با اسپویل)
داستان غم انگیزی بود. درواقع توقع نداشتم این پایان رو ببینم. من واقعا امیدوار بودم که بچه‌ها برگردن و وقتی فهمیدم که اصلا در این فضا واقعی نیستن و حتی در واقعیت هم از دست رفتن خیلی ناراحت شدم. بنظرم شخصیت پردازی ها واقعا خوب بود و من با شخصیتها ارتباط خوبی برقرار کردم.
اما نکته اینجاست که بنظرم بعضی چیزها بی جواب موند. شایدم جواب داره اما من متوجه نشدم.
مثلا اینکه چرا باید نامه‌ها خطاب به شوهرش نوشته میشد. من فقط یه فرض دارم اونم اینه که انگار بار نوشتن واقعیت و باور اونچه که اتفاق افتاده رو به گردن اون میندازه اما درنهایت متوجه میشه چاره‌ای نیست جز اینکه خودش واقعیت رو در قالب داستانش بنویسه و بتونه باهاش کنار بیاد. 
و البته که بنظرم با اون بخشهایی که در پاراگرافهای جداشده در هر فصل آورده شده بود ارتباط برقرار نکردم چون نتونستم درست بفهممشون.
        

          این کتاب را نخوانید اگر مثل من شب ها که همه خوابند و خانه توی تاریکی فرو رفته؛ کتاب می خوانید. مگر اینکه به ژانر وحشت علاقه مند باشید
        

          روایتی ساده و معمولی در ابتدا، اما عجیب و غریب در انتها مخصوصا فصل آخر. 
یهو همه چی برمی‌گرده و مشخص‌ می‌شه در فصل آخر و این تا حدی خوب و جالبه و تا حدی هم جالب نیست، بستگی به خودتون داره!
در کل قلم قشنگی بود، روان بود و از همه مهم‌تر مکالمات آشنا و دلنشینی بود، البته بعضا بد هم می‌شد..
از اونجایی هم که صوتی داشتم گوش می‌دادم، خوانش هم واقعا روان و باحس بود..

پ.ن: از فیدیبو، رادیو گوشه با صدای گلاره خانم گوش دادمش. ایشالا یه روز هم می‌خرمش و می‌خونم…

———
[اگر دوست دارین بیشتر از کتابایی که می‌خونم ببینید تلگرام می‌تونید به نشونی @ReadByMani دنبالم کنید.
        

          مریم حسینیان بلده فضایی بسازه که نتونید ازش دل بکنید. داستان نیاز به فکر کردن داره. فضاش ترسناک و وهم‌داره و به سادگی نمیشه ازش گذشت. دمش گرم.