#کتاب_خواندم
#رویای_دویدن
اثر وندلین ون درانن

این کتاب, یک رمان به تمام معنا نوجوانانه با ویژگیهای مخصوص به این سن است

 جسیکای ۱۶ ساله یک دونده ی حرفه ای در دبیرستان هست. در جریان یکی از اردوها، اتوبوس مدرسه تصادف میکنه و او پایش را از دست می دهد. و این تازه شروع ماجرای جسیکاست...

پرداخت کتاب و نحوه ی نگارش بسیار جذاب است طوری که زمان از دست آدم در می رود. این کتاب یکی از محبوبترین کتاب های انتشارات پرتقال است.
اممما
واقعیت زندگی خیلی تلختر از وقایع درون کتاب است. سرعت پذیرش جسیکا با مشکل بوجود آمده و اتفاقاتی که در ادامه می افتد سریعتر و مثبت تر از زندگی واقعیست. طوری که در اواخر کتاب، جسیکا از سالی که گذرانده به عنوان بهترین سال زندگی اش یاد می کند. حتی درد ها و سرعت بهبود زخم ها و اذیت ها و افسردگی ها خیلی کمتر از آن چیزی که هست به تصویر کشیده می شود که این برای رمان نوجوان نه تنها هیییچ اشکالی ندارد بلکه اتفاقا وجه مثبت ماجرا هست.

به عقیده ی من رمان نوجوان نباید تلخ نوشته شود. باید پر از امید و انگیزه باشد که کتاب، این مولفه ها را دارد.

اگر برای بزرگسال یک کتاب در همین ژانر میخواهین، من کتاب روی پاهای خودم اثر ایمی پردی را توصیه میکنم که زندگی واقعی ایمی را به تصویر کشیده است و بسیار بسیار جذاب و جالب توجه است. طوری که یادم می آید سالهای قبل که این کتاب را خواندم، تمام اینترنت را برای پیدا کردن فیلمها و عکسهای ایمی شخم زدم و کلی مدت در دنیای او زندگی میکردم.

اما کتاب رویای دویدن مناسب نوجوان می باشد.
برای والدینی که حساسیت دارند کتاب دوستی دختر و پسر  دارد. گرچه مترجم کمی کمک کرده که این مسئله کمرنگ تر شود ولی می توان قبل از نوجوان کتاب را خواند و راجع به در اختیار گذاشتنش برای نوجوان تصمیم گیری کرد.

یکی از نکات مثبت داستان دوستی جسیکا با رز است. رز دختری فلج مغزی هست که دوست دارد مردم به جای وضعیتش، خودش را ببینند. 
این نزدیک شدن به انسان های رنج کشیده و دارای معلولیت و همذات پنداری با آنان، نوجوان را از دنیای خود فراتر می برد.


      

        
تا حالا سفرنامه های رضا امیرخانی از رمانهایش برام جذاب تر بوده. داستان سیستان و جانستان کابلستان منظورمه.

خیلی ذوق کردم وقتی فهمیدم سفرنامه ی جدیدش از کره ی شمالیه. امیرخانی دو بار به کره ی شمالی سفر کرده و هر دو بار از تجربه ها و دیده هاش نوشته.

بار اول با هیئت دیپلماتیک رفته و بار دوم با یا گروه هنری که بار اول هم بودن, ولی تصمیم میگیرن دوباره برن.

خب همونطور که میدونین سفر به کره ی شمالی سفری ایه که آدمها نمیتونن براحتی برن حتی به سختی هم نمیتونن برای همین این سفرنامه از بدو شروع برای من جذاب بود.

سفر اول امیرخانی خیلی توی ذوقم زد. گرچه قلم جالبی داره ولی تحلیلهاش از وضعیت سیاسی و اقتصادی کره و مقایسه ی اون با ایران و نقش تحریم در شباهت کشورها و اینطور مسائل وقتی زیاد و طولانی تکرار میشد کسلم میکرد. نمیتونم بگم تحلیلهاش درست یا غلط بود چون هر آدمی نظرات خودشو میتونه داشته باشه ولی میتونم بگم (زیادی) بود و سفرنامه رو از ریتم و جذابیت مینداخت.

امیرخانی انصافا تلاشهای زیادی داشت که با مردم تعامل کنه و از اونا بنویسه ولی ناکام میموند و تقصیر خودشم نبود. ولی از همین مردم سوالات زیادی توی ذهن من نقش میبست که جای تحلیلهای طولانیش از تحریم و دیکتاتوری و اقتصاد، میتونست تحلیلهاش از برخورد مردم رو بگه و یکم سوالهای مغز منو جواب بده. میتونین بگین که خب سفرنامه نویس میتونه فقط مشاهداتش رو بگه.
اونوقت منم میگم اگر قراره فقط مشاهداتش رو بگه پس اونهمه تحلیل سیاسی چی بود این وسط؟

سفر دومش ولی جذابتر بود. باعث شد یه تصویری از کره ی شمالی هر چند کمی مبهم توی ذهن من نقش ببنده. در این کتاب بعضی رفتارهای کره ایها و سبک زندگیشون باعث میشه  خیلیی تعجب کنین و کنجکاو بشین. 

من یادمه سال پیش کتاب (دختری با هفت اسم) رو وسطاش بخاطر تلخ بودن و دوست نداشتن موضوعش رها کردم ولی خوندن کتاب امیرخانی کنجکاوم کرد دوباره سراغ این کتاب و مشابهاتش برم گرچه نمیدونم آیا همش بر مبنای حقیقته یا پیازداغش رو بخاطر مسائل سیاسی زیاد کردن؟

ولی مشاهدات امیرخانی رو مطمئنم حقیقته و از خوندن و درک  کره ی شمالی حداقل بطور مبهم خوشحالم. خصوصا سفر دوم امیرخانی رو بیشتر دوست داشتم.

رسم الخط جالبش که مثلا بهداشت را 
به داشت مینوشت، منو پرتاب کرد به روزهای شیرین نوجوانی و خواندن رمانهایش.
      

        یکی از کتابهای احساسی و دلنشین نوجوان بود ولی برای بزرگسال هم جذاب و قشنگه.
آبری دختریه که خیلی خوشبخت بوده ولی در تصادفی پدر و خواهرشو از دست میده و مادرش هم از فرط افسردگی و مقصر دونستن خودش اونو ترک میکنه...

اوایل کتاب غمناکه ولی هر چی جلوتر میریم امید هم در لابلای سطور خودشو نشون میده. برای افرادی که با سوگ درگیرن خوندنش خوبه.  خوبی کتاب اینه که توی غم نمیمونه.
و این که خیلی خوب احوالات یه نوجوون درگیر سوگ رو به تصویر میکشه.

خوندنش رو پیشنهاد میکنم. پایانشم خوبه.
      

        خیلیی خوب بود. توی کل کتاب یه حس شیرین دلگرمی داشتم. واقعیتش حالم بد بود وقتی شروعش کردم ولی انقدر کتاب لطیفی بود که حال روحم رو خوب کرد. به صفحه ی آخر که رسیدم دلم نمیخواست تموم بشه.
ماجرای پسری به نام شهاب رو روایت میکنه که جای خیلی چیزها  در زندگیش خالیه. حتی یه خانواده ی طبیعی نداره و راهی رو انتخاب کرده که مهمترین ابزارش رو نداره و کسی رو دوست داره که هیچ راه رسیدنی بهش نیست. در نگاه اول زندگی شهاب مملو از بن بستهاست.  
ولی یه نور امید توی زندگیش وجود داره... اونم خدای شهابه

ممنون از قصه ی دلنشین شهاب، آقای آرمین
      

        من از نویسنده ی نازنین این کتاب، دو کتاب دیگه خونده بودم: دلایلی برای زنده ماندن و رمان کتابخانه ی نیمه شب... میتونم بگم این دو کتاب محشر بودن چون آدم رو سرشار از انگیزه و امید میکرد
کتاب توقف زمان رو هم با همین ذهنیت شروع کردم ولی میتونم بگم در بیشتر از نیمی از کتاب، قلبم از غم بهم فشرده میشد.
بذارین دقیقتر بگم، ایده ی خوبی داره ولی بسیااار داستان غم انگیزه. البته آخرش خوب تموم میشه ولی در بیشتر از ۶۰، ۷۰ درصد از داستان،شما شرح مصائب رنجهای یک انسان ۴۰۰ ساله رو میخونین... داستانی پر از رنج
      

        خیلییی خوب بود و دوستش داشتم. هوو داستان زنیه که همراه همسرش حبیب زندگی سردی دارن و انگار به اجبار کنار هم زندگی میکنن. ولی بعد از رفتن مرد به جبهه، معماها و ماجراهایی پیش میاد که زن رو به شناخت بیشتری از حبیب میرسونه و زندگیشون به مرحله ی جدیدی وارد میشه
      

        اول داستان با یک دختر سی ساله ی خشک و جدی مواجه میشین که احساساتش رو سرکوب کرده. هر چی پیش میره داستان معماهای بیشتری رو برامون رو میکنه...
در کل خوب بود. از خوندنش لذت بردم
      

        یه رمان کاملا زنانه و دلنشین
      

        بنظرم خوب بود. نیمه ی اول داستان برام کند پیش میرفت ولی بعد برام جذاب بود و میخواستم کشف کنم کی حقیقت رو میگه. انسان دوستی نینا و ارزشهای اخلاقیش و اینکه ارزشهاشو به پول ترجیح میداد برام تحسین برانگیز بود.
      

        من تا صفحه ی ۴۲۷ خوندم. تا همینجاشم کلی طاقت آوردم و خوندم تا ببینم تهش چی میشه ولی از اینجا نتونستم ادامه بدم. خیلی رمان بدی بود.
مطمئنم یا نویسنده تجربه ی زندگی مشترک نداشته یا خیلی رویایی نوشته. زندگی مشترک لوسی عالیه ولی اون کلا با یاد دوست پسرش زندست و چیزی که برام ناراحت کننده بود این بود که هر جا کوچکترین اختلاف نظری با شوهرش داشت، اونو با دوست پسرش مقایسه میکرد و مینوشت اگر تو بودی اینطور نبود و مدااام در یادش بود و به یادش بود و با وجود زندگی خوبش، و کارهای خوب شوهرش کلا یاد کسی بود که ولش کرده بود و خوابشو میدید و... اینم خیانته، فرقی نداره. و زندگی مشترکش تا اینجا خیلی مصنوعیه، خیلی بیش از حد شوهرش خوب و عاشقه. خیلی کمتر از یه زندگی عادی، اختلاف نظر دارن. دعوا که اصلا ندارن با این وجود لوسی مدااام شوهرشو با دوست پسرش مقایسه میکنه. گرچه اولاشو دوست داشتم ولی بمرور حس بدی میده به آدم
      

        انقدررر ازش تعریف کرده بودن تا آخر منتظر چیزی بودم که داستانو جذابتر کنه ولی همچین چیزی وجود نداشت
      

        دمت گرم آقای صدقی. کلی خندیدم
      

        بنظرم اصلا خوب نبود.‌یکم نویسنده در جهت عادی کردن همجنسگرایی هم شیطنتهایی داشت.
ماجرای فردیه که هر روز توی بدن یه نفر متفاوت بیدار میشه. گاهی دختره گاهی پسر. این وسط عاشق هم میشه
پردازش داستان هم اصلا خوب نبود.
      

        خیلیی این کتاب برام خاطره انگیزه
 برای بچه هایی که در اوایل نوجوونی هستن مناسب و فوق العادست
      

        جزو اولین کتابهای معمایی جنایی بود که خوندم
جذاب و خوب بود