رمان «بهار برایم کاموا بیاور» خواننده را معلق نگه می‌دارد. فضای ناآشنا برای راوی و خواننده، همزمان دلهره و میل به بیشتر دانستن را تحریک می‌کند و دست آخر به خواننده رودست می‌زند.  رمانی به طور قطع خواندنی با فضایی کمتر تجربه شده در ادبیات داستان ما.
        

          این کتاب، تمام عناصری که لازم داشتم تا با اندک اطلاعات و آگاهی راجع به داستان، جذبش بشم رو داشت. که خب می‌شه گفت عمدتاً عنوان، جملات ابتدایی کتاب و حسّ اولیه‌ای که از وجودش می‌گیری اون عناصربودند.
راجع به داستان؟ قدری جذبش شده‌بودم که نمی‌خواستم برای طولانی‌مدت زمین بگذارمش که مبادا از جریان ذره‌ای دور بیفتم. با جلورفتن داستان، میلم به سردرآوردن از پرده‌ی نهایی و اصلی و خواندن فصل پایانی بیشتر می‌شد. و فکرمی‌کنم تمام خوانندگان این کتاب، با این قسمت حرفم موافق باشند.:)) (اگر نه هم که لامشکل آقا، اصلاً کی موافقت همگانی خواست؟ آها، خودم؟ پس هیچی.) با خواندن پایان، انتظار داشتی حداقل یکی-دو تا از گره‌های ذهنی‌ای که داستان برات ایجاد می‌کرد، باز می‌شدن و تا حدّی به رضایت ناشی از "درک کردن" می‌رسیدی. ولی شاید۲-۳فصل انتهایی، کمی که نه، زیاد دیر بود برای رفتن سراغ گرهک‌های ایجاد شده. برای همین هرقدر که از بدیع‌بودنش لذت بردم و محصور فضای یخ‌زده و وهم‌ناکی که داستان درش شکل می گرفت شدم، پایان راضی‌کننده‌ای نصیبم نشد و این رو منی می‌گم که اکثر اوقات از کتاب ناخوانده و فیلم نادیده، انتظاری ماورایی در ذهنم نمی‌سازم.:)) 
خلاصه که خانم حسینیان، دمتون گرم که این‌طور پای داستان‌تون قدرت جم‌خوردن رو از ما گرفتید. تجربه‌ی متفاوتی بود ولی آه کاش این گره‌های ما رِ زودتر می‌شکافتین‌.
        

          این کتاب، تمام عناصری که لازم داشتم تا با اندک اطلاعات و آگاهی راجع به داستان، جذبش بشم رو داشت. که خب می‌شه گفت عمدتاً عنوان، جملات ابتدایی کتاب و حسّ اولیه‌ای که از وجودش می‌گیری اون عناصربودند.
راجع به داستان؟ قدری جذبش شده‌بودم که نمی‌خواستم برای طولانی‌مدت زمین بگذارمش که مبادا از جریان ذره‌ای دور بیفتم. با جلورفتن داستان، میلم به سردرآوردن از پرده‌ی نهایی و اصلی و خواندن فصل پایانی بیشتر می‌شد. و فکرمی‌کنم تمام خوانندگان این کتاب، با این قسمت حرفم موافق باشند.:)) (اگر نه هم که لامشکل آقا، اصلاً کی موافقت همگانی خواست؟ آها، خودم؟ پس هیچی.) با خواندن پایان، انتظار داشتی حداقل یکی-دو تا از گره‌های ذهنی‌ای که داستان برات ایجاد می‌کرد، باز می‌شدن و تا حدّی به رضایت ناشی از "درک کردن" می‌رسیدی. ولی شاید۲-۳فصل انتهایی، کمی که نه، زیاد دیر بود برای رفتن سراغ گرهک‌های ایجاد شده. برای همین هرقدر که از بدیع‌بودنش لذت بردم و محصور فضای یخ‌زده و وهم‌ناکی که داستان درش شکل می گرفت شدم، پایان راضی‌کننده‌ای نصیبم نشد و این رو منی می‌گم که اکثر اوقات از کتاب ناخوانده و فیلم نادیده، انتظاری ماورایی در ذهنم نمی‌سازم.:)) 
خلاصه که خانم حسینیان، دمتون گرم که این‌طور پای داستان‌تون قدرت جم‌خوردن رو از ما گرفتید. تجربه‌ی متفاوتی بود ولی آه کاش این گره‌های ما رِ زودتر می‌شکافتین‌.
        

          "بهار برایم کاموا بیاور" داستان نامعلوم همسر نویسنده ایست که در چهاردیواری ذهن مجنونش گیر افتاده و در تنهایی خویش به ادبیات پناه آورده. خاطرات و افکار پریشان و پراکنده ی او، هر فصل را در قالب نامه ای با شخصیت ها و فضاهایی میسازند که در طول داستان دست خوش تغییرات بسیاری میشوند. این قطعی نبودن ها، سکانسهایی دلهره آور و گاها ترسناک می سازند که بر هرچه جذابتر شدن داستان می افزایند. داستانی که در آن گم خواهی شد، خواهی ترسید و برای یافت ده ها پرسشی که با آنها روبرو هستی، از مطالعه آن دست نخواهی کشید!
.
من تمام کتاب را روی مبل خانه بی وقفه و یک نفس خواندم.
از تک خانه ی مرموز روستایی دور افتاده در زمستان تا اتاق جوانی خانه پدری در شهر را با تمام اتفاقات و خاطراتش، در رفت و آمدهای مکانی و زمانی سرگیجه آور با شخصیت راوی گشتم، دیوانه شدم، لذت بردم و در فصل آخر بهت زده داستان را به اتمام رساندم.
.
به نزدیکترین کتابفروشی بروید، یک رمان فارسی معاصر انتخاب کنید و شگفت زده شوید.
.
پ.ن: نمیدانم دلیلش سلیقه من بود یا پختگی فوق العاده ای که درون مایه این اثر داشت، نزدیکی حال من به حال کتاب و شخصیتهای خیالی آن بود یا ترسی که نمیگذاشت کتاب زمین گذاشته شود... هرچه بود باعث شد زین پس به کتابها فارغ از نویسنده شان فرصت خوانده شدن بدهم. چرا که کتاب "ما اینجا داریم میمیریم" از همین نویسنده را دوست نداشتم، عاشق این کتاب شدم اما!
        

          همه‌ی ما داستانیم در داستان‌های هم‌دیگر و دیگران. داستان‌هایی هستیم که گاهی شخصیت اصلی، گاهی شخصیت فرعی و گاهی سیاهی‌لشگر خواهیم بود.
آغاز یا پایان داستان اصلا دست ما نیست، تنها چیزی که دست ماست «چگونگی اجرای نقش‌» هست.
اینکه تو تشخیص بدی در این قسمت از داستان که هستی چه نقشی داری، نقشت شخصیت اول هست؟ نقشت سیاهی لشکر هست؟ خب اگر هست، درست اجراش کن. جوری اجراش کن که بگی من از پس اجرای این نقش براومدم.

داستان به شدت گنگ و گمراه کننده‌ست ولی تورو با خودش همراه میکنه.
تو با مریم همراه میشی، باهاش دل‌نگران میشی، باهاش چای دم میکنی و برای بچه‌ها غذا درست میکنی و چشم به راه منتظریم تا مینی‌بوسی که هیچ مسافری نداره تورو برسونه.
        

          بهاربرایم کاموا بیاور متفاوت ترین داستانی ست که تا به حال خوانده ام و همچنین بهترین و قوی ترین آن.
این رمان در قالب نامه نوشته شده است (نامه یک زن به همسرش) و خبر از درون آشفته و پریشان این زن می دهد،زنی که با همسر و دو فرزندش به بهانه نوشتن قصه ای به برهوتی دورافتاده می روند چراکه میداند شرط رفتن از برهوت و رهایی از کابوس هایش،تمام شدن قصه است،اما در عمق وجودش میداند که این قصه،قصه زندگی خود اوست.
داستان مملو از صحنه های غافلگیرانه و تکان دهنده است که خواننده را با شوق و ترس پیش می برد.
.
.
.
بهار برایم کاموا بیاور را خواندم،سردم شد،یخ کردم ،ترسیدم،گریه کردم و گاهی جیغ کوتاهی کشیدم و حیرت کردم از قلم نویسنده؛ ولی فهمیدم که بچه ها هیییچ وقت نمی میرند،همه ی دخترکوچولوها گنجشک می شوند و همه ی پسرکوچولوها گنج!!!!!
.
.
.
این کتاب را می توان شاهکار مریم حسینیان دانست.
.
.
.شانزدهم تا نوزدهم اردیبهشت نود و هشت🌸🍃.
        

          فوق‌العاده بود. رویدادهای ادبی کشور یک جایزه‌ی درست‌وحسابی به مریم حسینیان بابت این‌کتابش بدهکارند. ترکیبی از ترس بود و دوست‌داشتن. دوست‌داشتنیِ ترسناکی بود یا ترسناکی دوست‌داشتنی را نمی‌دانم، اما می‌دانم غم عجیبی بعد از خواندن کتاب به دلم نشست . غمِ ترسناک دوست‌داشتنی.
        

          مريم حسينيان خيلي ملموس نوشته،خيلي درست  و در عين حال عاميانه،انگار نگار و.بنیامین کودکی خودِ ما بوده....
میدونم که مریم با چه حال جسمی این کتاب را نوشته و.جایزه گرفته...

        

          اولش که خوندمش لذت بخش بود، چون داشت زندگی عادی یه زن که با دوتا بچش و شوهرش اومدن به یک مکان دور افتاده تا شوهر  زن بتونه کتاب خودش رو بنویسه. اما رفته رفته فضای کتاب عجیب شد، تا اینکه به فصل آخر کتاب رسیدم، فصلی که همه چیز رو تغییر داد، با شنیدن فصل آخر غافلگیر شدم، چون تازه تو فصل آخره که میفهمی داستان کتاب از چه قراره؛ چند روزیه تمومش کردم اما کاش هیچ وقت فصل آخر این کتاب رو نمی خوندم. چند روزیه به شدت فکرم درگیر این کتابه و  افسرده شدم و یه غم عجیبی تو دلمه.
        

          مسیر من برای خوندن این کتاب مقداری متفاوت بود! درواقع دنبال خوندن کتابی از مریم حسینیان بودم که به این کتاب برخوردم!
در ابتدا بگم که برای شخص من این کتاب از بانوی گوزن خوش‌خوان‌تر بود.
گفتگوها و درگیری‌های درونی یک زن شاید کلیدواژه‌ای باشه که اخیرا در آثار نویسندگان زن نشر چشمه بیشتر بهش برمی‌خوریم! این فضا و این جنس پیش‌برد روایت برای شخص من جذابه.
نکته‌ی بعدی در توضیح این کتاب اتفاقات عجیبه که من دوست ندارم اما در مورد این کتاب این‌که در نهایت این سر در آسمان داشتن رو با دلایلی به فضای واقعی نزدیک می‌کنه و اصطلاحا پای داستان رو روی زمین نگه می‌داره برای من جالب توجه بود!
این که دلت بخواد داستان رو ادامه بدی و قصه همراهت بمونه موضوع سختیه که این کتاب تونست برای من ایجادش کنه و این‌که این رو در قالب نامه بتونی ارائه کنی حتما قدرت روایت نویسنده رو می‌رسونه.
در مجموع اگر بخوام بگم این کتاب روایت جالبی داره، در دیالوگ‌ها خوب عمل کرده و جز رمان‌های خوب و خوش‌خوان طبقه بندی می‌شه.

پ.ن: کتاب صوتی این اثر رو رادیو گوشه با صدای گلاره عباسی منتشر کرده که به نظرم راوی خوب و خروجی جالب بود.
        

          《زل زده ام به دیوار سپید》
من به این جور داستان های ایرانی ادبیات کلیشه ای میگم 
داستان پیچیده و یه فضای مالیخولیایی و خاکستری که تا آخر داستان پیش میری که بفهمی ته این گره به کجا میرسه..
این کتاب به نظر من با این همه تعریف ناامیدم کرد.
این رمان کوتاه صرفا در مدح ادبیات بود .
پس فقط کسایی ازش لذت میبرن که به ژانر ادبیات و ستایش اون علاقمند باشند...
در غیر اینصورت کتابخونای عزیز سمتش نرید :)

پیچیدگی داستان فقط من رو به آخرش رسوند و جوری که اسم دو شخصیت اصلی رو در طول داستان نامبرده نمیشه تا آخر کتاب که آن هم به زور فهمیدم و نتیجه گیری کردم و نقد های مختلفی خونوم که فهمیدم چیشد اصلا‌.‌...
خدا میدونه چرا برای رمانی که دوستش نداشتم چرا اینقدر نوشتم :///
        

          اگه تخیل قوی دارین بخونین

        

          نظرات رو که خوندم همه خیلی عالی بود جوری که شدیدا ترغیب به خوندن بشی و البته دو سه تایی هم نظرات منفی بود. متاسفانه منم به اون گروه اندک اضافه میشم. واقعا نپسندیدم. اول فکر کردم چون دارم صوتی گوش میدم و گاهی بخاطر شیطنت های دخترکم حواسم پرت میشه، یه جاهایی از داستان رو نفهمیدم و گیج شدم. ولی بعد دیدم این گیج شدن توی خیلی از نظرات هم گفته شده بود. شاید اگه حداقل آخرش یه کم بهتر و شفاف تر تموم میشد، رای بهتری میتونستم بهش بدم. توی نظرات اشاره ای هم به نقد فردی نام تقوی شده بود که اون رو هم توی اینترنت خوندم. توی نقد گفته شده بود بعضی جاها فونت کتاب تغییر کرده و تا مشخص کننده تغییر موقعیت یا شرایط باشه. ولی توی نسخه صوتی چون این موضوع مشخص نمیشد، به نظرم خیلی گیج کننده تر بود
        

          کتاب خیلی خوبی بود.
من این رو صوتی با صدای گلاره عباسی گوش دادم و فوق العاده بود.
بعضی بخش هاش خیلی برام هیجان آور و جالب میشد.

به نظرم پایان بندی خوبی نداشت و من منتظر پایان بهتری بودم اما در طول کتاب ازش لذت بردم. 
        

          همین اول بنویسم که از بانوی گوزن هرچند قدیمی‌تر ولی قوی‌تر بود؛
با این‌حال فکر می‌کنم مریم حسینیان در پهن کردن قصه متبحر تر از جمع کردن قصه است!
مخاطب را با عطش تا لب دریا می‌کشاند و همانجا با لب‌های ترک‌خورده  و سوال‌های بی جواب رها می‌کند.

جزئیات به خوبی آورده شده، فضاسازی وهم‌آلود و یخ‌زده ساخته شده.
 پایان داستان در می‌یابیم که طبیعی است شخصیت‌ها پرداخت آن‌چنانی نداشته‌اند.

اثر مخاطب را می‌برد تک‌خانه‌ای در برهوتستان و فضایی مالیخولیایی برای او می‌سازد تا گیج و منگ دور خودش بچرخد و دنبال راهی برای باز کردن گره های قصه بگردد.

یک سوم پایانی کلیدها مثل کلاف بهم می‌پیچد و گشتن پی سر نخ‌ها ذهن را تا وسوسه‌ی رها کردن قصه خسته می‌کند؛ اما تعلیق و کنجکاوی برای فهمیدن جهان داستان تا سطر آخر پای قصه نگه‌ات می‌دارد. 

تا یکی دو فصل مانده به پایان تصور می‌کنی پیرنگ را فهمیده‌ای و با دوفصل پایانی متوجه می‌شوی از نویسنده رو دست خوردی؛
همه حدس‌ها غلط از آب در می‌آید و در می‌یابی تمام طول قصه توهمات یک زن جنون زده را دنبال کرده‌ای؛
اما این کافی نیست و حسینیان با امضای آخرین نامه در آخرین فصل و درج نگار به جای مریم تیر آخر را شلیک می‌کند تا به نیم‌بند چیزهایی که فهمیدی هم شک کنی و نتوانی با اطمینان از درک خودت از قصه حرف بزنی.

در نقدهای مختلف از این اثر آمده ترکیب خیال و واقعیت اما ترکیب بسیار کم‌است و مخاطب تماما در خیال شخصیت زندگی می‌کند با ردپای تار و گنگی از واقعیت.
در فصل پایانی که مثلا جهان داستان رو می‌شود هنوز هم سرگشته‌ای، سرانجام هیچ شخصیتی مشخص نیست حتی نمیفهمی نیما مثل بابا مرده یا مثل نغمه زنده است.
کارکرد چاقوی زنجان و قاب عکس‌های روی دیوار و چوبی بودن کفش‌های سلام چیست؟
اگر سلام را همان نقاشی حافظ فرض کنیم، نسترن در ذهن نگار چه‌کاره است؟ قشنگ کی بود و چرا آمد؟ ماموریت راننده‌های اتوبوس و علت عوض شدن‌شان در این قصه چیست؟
از خواندن این قصه و تلاش ذهنم برای فهمیدن لذت بردم اما پایان نتوانست جهان داستان را برایم باور پذیر کند یا سوالاتم را پاسخ بدهد.

        

          داستانی در سبک گوتیک که میشه گفت داستان قوی بود و در آخر واقعیت مثل پتک توی سر خواننده خورد!!!!  
دوستش داشتم و به قول دوستی مثل تخمه شکستن بود،  نه اونقدر جذاب که محوش بشی و نه اونقدر بد که نشه خوند!  فقط دلت میخواد ادامه بدی و ببینی چه خبره و چی قرار هست بشه
        

          اگر نقد آقای تقوی دربارهٔ رمان را نمی‌خواندم گره‌های زیادی برایم حل‌نشده باقی می‌ماند.
        

          مریم حسینیان بلده فضایی بسازه که نتونید ازش دل بکنید. داستان نیاز به فکر کردن داره. فضاش ترسناک و وهم‌داره و به سادگی نمیشه ازش گذشت. دمش گرم.
        

          این کتاب رو صوتی گوش دادم و ۱۰بار ولش کردم😅
خیلی اذیت کننده بود، دوست داشتم‌برم توی کتاب و شخصیت اصلی رو خفه کنم😑 انقدر سعی شده بود معمایی و پیچیده بشه کتاب که از اون ور بوم افتاده بود🤦‍♀️
پایانش کمی نجات دهنده بود ولی خب بازم دوستش ندارم و پیشنهادش نمیکنم مگر اینکه خودآزاری داشته باشید😂
        

          اصلا نمیدانم اسم کتاب را کجا شنیدم یا کی معرفی اش کرد. فقط میدانم اولین کتابی بود که از فیدیبو خریدم؛ دو سه سال پیش، شاید هم چهار سال پیش. و آن روزها فقط برای اینکه اپلیکیشن گوشه ی موبایلم خاک نخورد و کتاب گوشه ی قفسه های خالی اپلیکشن، چند صفحه ای یا فصلی می‌خواندم. فضای کتاب تاریک و مبهم بود و من نمیتوانستم این حجم از تیرگی را تحمل کنم.
حتی نمیدانم کی دیگر تاریکی لا به لای صفحات برایم عادی شدند که کتاب را تا ته خواندم و با اشک به آخر رساندم.
الان که این یادداشت را می‌نویسم از خواندن کتاب خیلی وقت گذشته ولی هنوز گاهی فکر میکنم به همه ی دخترکانی که گنجشک میشوند و همه ی پسربچه هایی که گنج... و به همه ی آدم هایی که در نقطه ای از روزمرگی‌شان گیر میکنند...
نثر کتاب واقعا متفاوت است و اگر شکل دیگری بود چه بسا سوژه و داستان حیف میشد.