یادداشت عالیه باقری.

        منِ او جزو متفاوت‌ترین کتاب‌هایی بود که خواندم. قسمت‌هایی از کتاب حس می‌کردم دارد دستم می‌اندازد، دارد مسخره‌ام می‌کند و به ریش نداشته‌ام می‌خندد.
اما بعدش می‌دیدم این‌قدر واقعی نوشته شده که بهش نمی‌خورد دست انداخته باشد.
دوست‌ش داشتم. خیلی زیاد. به من حس سمفونی مردگان را می‌داد. از آن کتاب‌هایی بود که شاید بعدا دوباره خواندمش.
دائم هم دل‌م می‌خواست بیایم و بریده‌ی کتاب بنویسم ولی ازطرفی هم دل‌م نمی‌خواست وسط کتاب خواندن رها کنم و بیایم پای گوشی و بریده بنویسم.