ممکنه که یادداشتم داستان رو فاش کنه(خودم اینطور فکرنمیکنم)
‌اولین کتابی بود که از تولستوی خوندم و فکر می‌کنم با کتاب خوبی شروع کردم. من بقیه ترجمه‌ها رو ندیدم ولی با سروش حبیبی ترجمه خیلی خوبی داشت.
‌
قصه درباره قاضی باشرافتیه که تماما برای ساختن و بهترکردن زندگی‌ش و وضعیت اجتماعی‌ش تلاش کرده ولی بین همه تلاش‌هاش بُعدِ احساسی زندگی‌ش خیلی کم‌رنگ و مهجوره. همون‌طور که از اسمش پیداست داستان حولِ محور ایوان ایلیچ و خانواده‌ش(خیلی بی‌احساسن:)) میگرده و ماجرای مریض شدن‌ش و بعد از اون هم افکارِ روزهای آخرِ عمرش و استیصال و پریشانی لحظه مرگش.

      

        از سری کتاب‌هایی بود که به پیشنهاد دوستانم میخوندم.
کوتاهه و یک روزه تموم میشه.
به نظرم در ژانر‌وحشت حرف زیادی برای گفتن نداره و میتونست ترجمه بهتری هم داشته باشه(ترجمه‌ش کمی ناملموس بود). 
بد نبود ولی شاهکار هم نبود.
      

        اولین جستار روایی‌ای بود که خواندم. ترجمه خوبی داشت. فصل《لذت‌‌های گناه‌آلود》 کمی سخت‌خوان بود چون پر از اسم افراد مشهوری  بود که نمی‌شناختم. فصل《زندگی و نویسندگی》 را خیلی دوست داشتم.
در کل از خوندنش پشیمون نیستم.
      

        ۱۹تیر۰۴
نوشته‌شده از اردیبهشت ۶۸ تا خرداد۷۱
درهم آمیختگیِ جبر و عشق، اختیار و نفرت، تقدیر و تصمیم.
اثری نه به اندازه سمفونی مردگان جانسوز، اما همان‌قدر ثقیل و عجیب.
برای من تراژدی‌های عباس معروفی بس ناجوانمردانه سرد است.
فکر‌می‌کنم برای نوشافرینِ خسته‌دل، هوا دلگیر ، درها بسته ، سرها در گریبان ، دستها پنهان ،
زمین دلمرده ، سقفِ آسمان کوتاه است
غبار آلوده مهر و ماه و جهان تا همیشه زمستان است.
و اما بیشتر از همه دلم برای حسینا می‌سوزد
حسینای لولی وش مغموم.
حسینا ، سنگ تیپاخورده ی رنجور.
 حسینا، دشنام پست آفرینش ، نغمه ی ناجور.
درباره معصوم هنوز هم نمی‌دانم برای او همه چیز می‌توانست بهتر باشد یا بدتر.
      

        شروع نمایش کمی مبهمه اما اختلالی برای خواندن و فهم داستان به وجود نمی‌آره. اولین نمایشنامه‌ای از اشمیت بود که خوندم و حقیقتا خوشم اومد. به عنوان نمایشنامه داستان و مفهوم جالبی داشت و خیلی دوست دارم تئاترش رو هم ببینم اگه باشه.
توالی اتفاقات طوریه که انگار همه حرف‌ها و آشنایی‌ها در یک روز اتفاق می‌افته.
ترجمه خوب و روان بود(البته اگر با شکسته‌نویسی مشکلی نداشته باشید😄)
      

        اولین اثری که از مرجان شیرمحمدی خوندم و برای من کتابی خوش‌خوان بود که تونستم خیلی زود بخونم‌ش و زمین گذاشتنش سخت بود.
متن ساده و روانی داره که همراه میشه با توجه مفید به جزئیات. دنیای یه پسر ده ساله رو به خوبی نشون می‌ده و قلم نویسنده هر شخصیت رو برامون ملموس و دست‌یافتنی می‌کنه.
      

        این کتاب اولین اثری بود که از آندری‌یف خوندم و متاسفانه قبلا هم کتابهای 《مرشد و مارگاریتا》و《فاوست》را نخونده بودم. شاید اگر خونده بودم از این کتاب لذت بیشتری می‌بردم.
گزارش‌‌هایی از شیطان است که به زمین می‌آید و دچار حس‌های انسانی می‌شه. خیلی جاها از انسان بودن می‌ترسه و مواقعی هم لذت می‌بره.
نمی‌شه اسم شاهکار روی این اثر گذاشت اما موضوع و سبک نوشتن ک قلم لیانید رو خیلی دوست داشتم. من به این دلیل که به گفته بعضی‌ها به موضوع ابرانسان نیچه هم نزدیکه انتخابش کردم اما به‌نظر من اگه‌ ترجمه خوبی نداشت شاید اون‌قدرها کتاب جالبی نمی‌شد.
      

        من‌ این کتاب رو به پیشنهاد دوستم خوندم و با توجه به تعریف های دوستم توقع خیلی زیادی داشتم😅
پوشکین نیاز به معرفی نداره. 
ترجمه خوب و روان بود.
بعضی از داستانهای این کتاب رو دوست داشتم مثل دوبروفسکی‌ که فکرمیکنم‌معروف‌ترین داستان هست. اکثرا افراد بی‌بی پیک رو جالب‌ترین داستان میدونن و راستش نظری ندارم😁
پوشکین خواندن تجربه خوبی بود.