کتابی متفاوت بین کتاب های مربوط به شهدا. همونطور که از اسمش پیداست داره شیوه ی شهید صدرزاده در تربیت نیروی انسانی بسیج رو شرح میده. منظور این که خاطره محور نیست.
خوبیش این بود که مطالب دسته بندی شده و جدا از هم بودن. کسایی که بخوان تو این زمینه فعالیت کنن میتونن از کتاب استفاده کنن.
ولی کتاب دست به توضیح بیشتری نزده و مختصر اطلاعاتی از این شیوه به ما داده. شاید می‌شد بیشتر بسطش داد، نمیدونم. در کل البته خوب بود.
        

          برای آشنایی بیش تر، می خواهم متنی از خود کتاب بیاورم:
(بخشی از صفحه ۱۶ و ۱۷)
"... یکی از مطالبی که گاهی در دبستان و دبیرستان برای ما تعریف کرده‌اند، این است که عرب‌ها می‌خواستند زبان عربی را رایج کنند، اما عده‌ای ایرانی برای حفظ زبان فارسی در برابرشان ایستادند  عرب‌ها را شکست دادند. ما هم ذوق می‌کردیم که بالاخره ایرانی‌ها توانستند پیروز شوند؛ در حالی که امروزه به خوبی می‌فهمیم این کار نوعی مقاومت در برابر یکی از اصیل‌ترین حرکاتی بود که اسلام انجام می‌داد و اگر امروز زبان عربی، حداقل زبان دوم ما بود، قدرت استعمار به اندازه امروز وجود نداشت؛ زیرا ما مجبوریم همه مطالب دینی مان را از منابع دست دوم و سوم بگیریم و توانایی رجوع به منابع اولیه را نداریم؛ چون تقریباً همه آنها به زبان عربی نوشته شده است. حتی مراجعه به قرآن و فهم و استفاده از آن برای ما مشکل است؛ چون زبان مادری ما نیست و اگر این زبان را می‌دانستیم، حداقل در میان همه نیروهای اسلامی، وحدتی مشخص وجود داشت ..."

نوع تفکر و زبان گویای شهید دیالمه، انسان را شگفت زده می کند؛ دریغ و صد حیف از نبودشان...
نیم ستاره کم می دهم،
چون برای چنین مطالب فاخری، باید کتاب طوری طراحی می شد که خواننده از خواندن خسته نشود،
متأسفانه دریغ از یک تصویر یا زیبایی بصری..