همه می دانند که چند دسته معلم داریم: حوصله سربرها، بداخلاق ها، آنهایی که زیادی سعی می کنند و آنهایی که خیلی وقت است دست از تلاش برداشته اند. محال است بعضی هاشان را بعدها به یاد بیاوری و ترجیح می دهی بعضی ها را فراموش کنی. ما به آخرین دسته می گوییم (خوب ها)؛ همان هایی که مدرسه را تا حدی قابل تحمل می کنند. وقتی متوجه می شوی با یکی از خوب ها طرفی که به خودت می آیی و می بینی سر کلاس خود به خود حواست جمع است؛ حتی اگر آن کلاس، کلاس هنر نباشد. آن ها همان معلم هایی هستند که سال بعد می خواهی پیششان بروی و بهشان سلام کنی؛ همان هایی که نمی خواهی ناامیدشان کنی؛ مثل خانم بیکسبی.