منو یاد سریال تموم عمر مگه چندتا بهاره انداخت. اگر بها رو دورادور نمیشناختم، شاید نمیتونستم زیاد از کتاب لذت ببرم. احساس میکنم نویسنده نگاه خودش به زندگی و ادما و خانواده رو برامون نوشته. درواقع دفتریادداشت شخصی خودشه به چشم من. 
آثار مرشدی یه غم عجیبی داره همیشه. چه نوشته‌هاش و چه تئاترهاش. من سرگشتگی و پریشون حالی شخصیت داستان رو درک کردم و همین باعث میشد در طول داستان در کنار غمگین شدن، یه ذره عصبی هم بشم. در کل از کتاب لذت بردم.
        

          این چه سمّی بود؟! 😐 پر از توهم ، مغشوش و درهم و برهم.
تقریبا بیست بار تصمیم گرفتم ولش کنم، اما از اینکه کتاب نصفه رو به لیست خوانده‌ها اضافه کنم خوشم نیومد.
اون یه دونه ستاره رو هم از منظر یه آدم روانی دادم😂
پ.ن : نکته وحشتناک اینه که از لای این خط‌خطی ها و آشفتگی‌ها ، باگ بیرون کشیدم😂 فک کنم خودمم مغزم مشکل داره.